Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

26 Μαρτίου 2004

Δεν θα γράψω για την 25η Μαρτίου, ούτε για υψηλά εθνικοπατριωτικά συναισθήματα και αξέχαστα ιστορικά γεγονότα. Παρέλαση έκανα τόσο με παραδοσιακές στολές στο δημοτικό, όσο και με μαθητική στολή σε γυμνάσιο και λύκειο, οπότε έχω χορτάσεις απο φανφάρες, εμβατήρια και σημαίες. Αγαπώ την Ελλάδα και τους κατοίκους της, αλλά παράλληλα αγαπώ και σέβομαι κάθε χώρα και λαό. Ξέρω την ιστορία μας, εκτιμώ και τιμώ αυτούς που πολέμησαν τότε για να είμαι εγώ ελεύθερη σήμερα, αλλά αρνούμαι να σκεφτώ φανατικά και ρατσιστικά. Οπότε οι πιστοί των τελετών και των ταρατατζούμ να προσέλθουν σε άλλο ιστολόγιο.


Θα μιλήσω για μια άλλη 26η Μαρτίου πριν απο 4 χρόνια, που άλλαξε τον μικρό μου κόσμο και τον στρογγυλό μου εαυτό. Θα μιλήσω για σένα, για το ταξίδι σου στον ουρανό, σαν ένα ασήμαντο μνημόσυνο και μια ελάχιστη απόδειξη για το ότι ακόμα σε αγαπώ, δεν σε ξεχνώ και ότι η πληγή ακόμα αιμορραγεί.
11:15 Έχεις παραισθήσεις και τινάζεσαι φοβισμένος, προσπαθείς να μας μιλήσεις αλλά η εξάντληση σε έχει καταβάλλει, μας κοιτάς αλαφιασμένος, επίμονα ψάχνεις τα μάτια μας, θες κάτι οπωσδήποτε να μας πεις.
12:05 Κρατάω τα χέρια σου και σε κοιτώ επίμονα στο πρόσωπο, κρέμομαι απο τα χείλη σου. Και τότε με κοιτάς, τα πράσινα μάτια σου έχουν θολώσει, σβήνουν, και μου ψιθυρίζεις την τελευταία σου λέξη: ''ματάκια μου''..
12:20 Πέφτεις σε κώμα. Αίμα αρχίζει να αναβλύζει απο τα χείλη σου και παίρνω τηλέφωνο πανικόβλητη την μαμά να μου πει τι θα κάνω, γιατί βλέπεις για βλακείες άλλων έπρεπε εκείνη την στιγμή να είναι μακριά.
00:30 Τα χέρια σου έχουν ήδη παγώσει και το ψύχος φτάνει στην καρδιά. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και την βγάζεις με έναν αναστεναγμό.
Και τότε έρχεται εκείνη η τρομαχτική στιγμή, η στιγμή που διαπιστώνω ότι δεν συνεχίζεις να αναπνέεις, που ψάχνω σαν τρελή τα χέρια σου, το στήθος σου και τον λαιμό σου να νιώσω τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς, αλλά η παγωμένη σάρκα μένει άκαμπτη σαν ατσάλι. Είναι η στιγμή που διαπιστώνω τον θάνατο,ότι έφυγες για πάντα.
26 Μαρτίου 2004,για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Δεν ξέρω αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, αν κάτι συνεχίζει να υπάρχει αφού η καρδιά πάψει να χτυπά. Αν όμως υπάρχει και άλλος κόσμος για αυτούς που έφυγαν, αν απο κάπου τώρα με βλέπεις, τότε εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος, χωρίς πόνους και χωρίς αγωνία. Μαζί σου έφυγε και η μελισσούλα του τότε, δίνοντας την θέση της στην μελισσούλα του σήμερα, ένα έντομο σαφώς πιο δυνατό και συνειδητοποιημένο απο εκείνο που τρέκλιζε τότε αδύναμο και ζαλισμένο. Γίναμε μια γροθιά όσοι απο την μικρή μας οικογένεια απομείναμε πίσω και προχωρήσαμε μπροστά, παλεύοντας τον δρόμο μας στον ανθόκηπο της ζωής. Πιστεύω ότι αυτό ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσαμε να σου κάνουμε: να μην λυγίσουμε και να μην ηττηθούμε απο τις δύσκολες στιγμές και καταστάσεις που ακολούθησαν.
Για μένα ζεις πάντα μέσα στην καρδιά μου, μαζί προχωράμε, γελάμε, μοιραζόμαστε κάθε μας στιγμή. Κάποτε μου είπαν ότι χρειάζομαι χρόνο για να ξεπεράσω την απώλεια, αλλά κανείς δεν μου είπε το πόσο θα σε χρειαζόμουν όσο θα μεγάλωνα και θα έμπαινα για τα καλά στον άγριο κόσμο των ενηλίκων. Έχω πάντα το δικό σου παράδειγμα στο μυαλό μου: δεν άφησες την μάχη ούτε στιγμή, και ας ήξερες οτι θα πεθάνεις, ότι ο αγώνας είναι χαμένος και ότι ο δρόμος έχει τέλος. Εγώ θα παλέψω για να ορίσω τον δικό μου αβέβαιο δρόμο, πάντα με το κεφάλι ψηλά, πάντα όρθια, πάντα αντάξιά σου.

Δεν ξέρω αν υπάρχει μετα θάνατον ζωή, αλλά, αν υπάρχει, εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος και να μην πονάς. Γιατί το αξίζεις. Γιατί για μια πονεμένη μελισσούλα εδώ κάτω στην γη, ήσουν ο καλύτερος πατέρας.

6 σχόλια:

Sophia Kollia είπε...

Μελισσούλα μου, το παράδειγμα της δύναμης, σε κάνει να ντρέπεσαι να κάνεις κάτι άλλο. Η αξιοπρέπεια που έδειξαν οι πατεράδες μας στον θάνατο, μας δίνει δύναμη να αντέξουμε ότι περνάμε. Σίγουρα είναι περήφανος για σένα.
Καληνύχτα

Αννα είπε...

Διαβασα το ποστ σου και εβαλα τα κλαματα!Δε θελω κατι αλλο να σου σχολιασω..
Να σαι πάντα καλά!!!
Καλο βραδυ!!!

Stiliano είπε...

Καλημέρα Μελισσούλα
Η πιό συγκινητική εγγραφή που έχω διαβάσει. Ξέρεις, είμαι και εγώ πατέρας και έχω μια κόρη. Στο πρόσωπό σου είδα το δικό της.
Με έκανες να δακρύσω. Τα δάκρυά μου τα αφιερώνω στον πατέρα σου, που μέσα στη σύντομη ζωή του, κατάφερε να δημιουργήσει έναν άνθρωπο, ένα χαρακτήρα, μια ελπίδα σαν και σένα!
Πολλά φιλιά!!!!

Jessica είπε...

Mακάρυ κάθε κόρη να μπορούσε να σκεφτεί τον πατέρα της και να τον έχει στην καρδιά της με τον τρόπο που τον έχεις εσύ, σε μια ζεστή θέση να σε προσέχει από κει!
Και γω δάκρυσα
Φιλιά γλυκά

Mariel είπε...

Καλό μήνα μελισσάκι μου

Είσαι πολύ τυχερή που έχεις κάτι τόσο όμορφο στη καρδιά σου..και ένα φύλακα άγγελο στο προσκεφάλι σου..

Όνειρα γλυκά

Poet1 είπε...

Την καλημερα και καλο σαββατοκυριακο ευχομαι (διοτι εχω καιρο να ερθω στο blog σας !)...