Το φως το αληθινο

Μην σας παραπλανεί ο τίτλος: δεν αναφέρεται σε μια παγκόσμια και καθολική αλήθεια, σε ένα υψηλό νόημα ή σε μια αξία της ζωής που (ξανα)βρέθηκε στην σύγχρονη κοινωνία.
Πρόκειται για την σύνδεση με το ιντερνετ στο μελισσόσπιτο που εδέησε μετά απο ενάμιση μήνα απο την τελευταία αίτηση να λειτουργήσει (45 μέρες είναι αυτές-ξέρετε πόσα παστάκια μπορούν να φαγωθούν σε αυτές τις μέρες, πόσες θερμίδες και πόσα διπλάκια μπορούν να αποκτηθούν?). Μετά απο καιρό και μερικά κρατς τεστ νεύρων με τους τεχνικούς για την γραμμή, με το που πάτησα τον browser, ξεκίνησε η ιστοσελίδα. Έτριβα τα μελισσοματάκια μου: Αποκάλυψη! Σαν να βγήκα απο σκοτεινό λαγούμι (λέμε τώρα), σαν να έβγαλε ήλιο μετά την βροχή (τσαφ! κάηκε η ασφάλεια του μυαλού), σαν ένα θείο δώρο εξ ουρανού (βέβαια τα λεφτά θα ήταν πιο χρήσιμα, αλλά δεν βαριέσαι...). Πάντως, τώρα που μιλάμε για δώρα απο το διάστημα, βρήκα στο μπαλκόνι μου την προηγούμενη εβδομάδα ένα στρινγκ και ακόμα ψάχνω απο πιο μπαλκόνι έφυγε.
Ελπίζω ο νέος χρόνος να μπήκε με το δεξί για όλο τον κόσμο-και εννοώ με υγεία και όχι με χρήματα. Αν είμαστε καλά και έχουμε δίπλα μας εξίσου καλά όσους αγαπάμε, θα τα καταφέρουμε. Για όλους θα είναι οικονομικά και επαγγελματικά μια δύσκολη χρονιά, ή τουλάχιστον έτσι μας απειλούν.
Μόνο εμπόδιο όμως θα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και η παραίτηση απο τα όνειρά μας. Θα μου πει βέβαια κάποιος, εύκολα το λες ρε Μέλισσα, αλλά τι γίνεται αν μείνεις άνεργος με οικογένεια, αν απειλείται το σπίτι σου, το μέλλον των παιδιών σου, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να βυθίσουν αυτήν την μικρή και ανόητη χώρα στο χάος για να βγάλουν αυτοί πιο πολλά χρήματα.
Δεν είμαι όμως απαισιόδοξη. Μπορεί ίσως στιγμιαία να έρχονται στιγμές για εμένα, για όλους μας, που σπάμε και λυγίζουμε, που κρυβόμαστε και φοβόμαστε,που γονατίζουμε. Αλλά τότε είναι που πρέπει απλά να κάνουμε ένα μικρό βήμα, η καρδιά μας να ξαναδώσει το ρυθμό, να βάλουμε ξανά ένα λιθαράκι, τόσο δα μικρό, στον κόσμο μας. Και να βγάλουμε μια γλώσσα νααααα σε όσους μας φοβίζουν και να πούμε γελώντας: "Θα τα καταφέρουμε", όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται.
Έχουμε άραγε άλλη επιλογή εκτός απο την πάλη?
Είναι 23:00 και έχω ήδη φάει ένα σακουλάκι τσιπς και αποπλανώ μια σοκολάτα (το παίζει δύσκολη). Σας αφήνω για να της πω δυο λογάκια κατ ιδίαν.

κυρ Χρήστος

Δευτέρα 18/10/2010, γύρω στις δέκα και κάτι το πρωί. Η βροχή να πέφτει με το τουλούμι και γω να προσπαθώ να συνδυάσω την τσάντα, τα χαρτιά για την εφορία, το κινητό και την ομπρέλα. Στην Ομόνοια, πηγαίνοντας για την Α ΔΟΥ Αθηνών, με πόδια μουλιασμένα απο τα νερά-πόσο ανθεκτικές μπότες να βρω πια.

Στην γωνία Αθηνάς και τέρμα Πειραιώς ένα σκυλάκι μουσκεμένο ως το κόκαλο, τρομαγμένο και χαμένο. Οι περαστικοί περνούσαν αδιάφοροι και αυτό έκανε ελιγμούς ανάμεσα στα πόδια τους, προσπαθώντας να αποφύγει τα χτυπήματα. Ήταν μικρούλι, μαύρο και φορούσε κολάρο με τα στοιχεία του στο λαιμό. Το πλησίασα, να κι αν βρέχει, να κι αν δεν βρέχει, να το πιάσω, να βρω τηλέφωνο να πάρω αυτόν που το έχασε. Με κοίταξε φοβισμένο, ματάκια υγρά και θολά απο το κρύο, μου ξεγλίστρυσε και απομακρύνθηκε γρήγορα. Πέρασα ξανα μετά και ξανα το απόγευμα μήπως γυρνούσε, αλλά δεν το ξαναβρήκα. Ούτε ένα βλέμμα δεν έριχναν οι περαστικοί, πόσο μάλλον να νοιαστούν να το βοηθήσουν. Βάρυνε η καρδιά και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια. Ναι, εντάξει, το έχω αποδεχτεί, δεν μπορούμε να σώσουμε όλο τον κόσμο, αλλά σίγουρα μπορούμε να σώσουμε ένα κομμάτι του.

Χτυπάει το τηλέφωνο όταν φτάνω στο γραφείο, μια φίλη μου, να θέλει να μιλήσει για το δράμα της, γιατί είδε μια θεατρική παράσταση, της άρεσε ο ηθοποιός και τώρα έχει φάει κόλλημα μαζί του. Και ο συνάδελφος, ο οποίος πάει εδώ και χρόνια στον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, να με ρωτά για χιλιοστή φορά, σε ποιον υπάλληλο του Οργανισμου πρέπει να πάει τα χαρτιά.Και την φίλη μου άκουσα με υπομονή και με υπομονή εξήγησα στον συνάδελφό μου ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Γιατί, αν δεν κρατήσω τα νεύρα μου, θα τους πω πράγματα και με τρόπο που θα το μετανιώσω μετά.

Γιατί είμαι κουρασμένη και κενή, με ένα βάρος στο στήθος που με συνθλίβει και δεν έχω πια αντοχή για τίποτα και για κανέναν. Ένα βάρος που δεν κανείς δεν τολμά να με βοηθήσει, γιατί δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι να ακούσουν χωρίς να μιλήσουν

17 Σεπτεμβρίου 2010, ένα ταξίδι απο Αθήνα για Λέσβο, εγώ, ο Σερ Πασχαλίτσος, μαζί με την αδερφή του, την μητέρα μου και φίλους και στα ψυγεία του πλοίου ένα φέρετρο, μαζί με την υπόσχεση να μπει στην αγκαλιά της γης της Ερεσού, που τόσο εκείνος ο άνθρωπος αγαπούσε. Την υπόσχεση να γυρίσει στο σπίτι του.

Την προήγουμενη μέρα τον είχαν πάει το μεσημέρι στο νοσοκομείο "Σωτηρία", γιατί δυσκολευόταν να ανασάνει. Έτρεχα βράδυ, μετά την δουλειά ,μέσα στο δασάκι του νοσοκομείου, για να φτάσω στην κλινική, όταν με πήρε ο Σερ: ''Μην ανησυχείς'', μου είπε, ''τώρα είναι καλύτερα απο το μεσημέρι, ηρέμησε''. Έκλεισα το τηλέφωνο σφίγγοντας τα δόντια, σταμάτησα λίγο να κλάψω πριν συνεχίσω: ο Σερ μου δεν είχε καταλάβει ότι ο άνθρωπός μας έφευγε και ότι αυτή ήταν η ηρεμία πριν το τέλος. Τον βρήκα σε κώμα και τον σύντροφό μου να προσπαθεί να τον συνεφέρει.

Αργά το απόγευμα στο καράβι, μόλις είχε βασιλέψει ο ήλιος, κοιτούσαμε τα βαθιά τριανταφυλλένια χρώματα του ουρανού που έσβηναν πάνω απο το Αιγαίο. Τίποτα ξανά δεν θα είναι το ίδιο για τον Σερ Σερ.

Η απώλεια ενός γονιού δεν ξεπερνιέται ποτέ και είναι μια πληγή που πονά για πάντα μέσα μας.

Ο κυρ Χρήστος, γιατί αυτό ήταν το όνομά του, ήταν λιγομίλητος. Είμαι σχεδόν οχτώ χρόνια με τον Σερ και με αυτόν τον άνθρωπο είχαμε ανταλλάξει λίγες σχετικά κουβέντες. Κάτι ότι ντρεπόμουν και εγώ, κάτι ότι ένιωθε άβολα κι αυτός που είμαι γυναίκα, όσες φορές κάτσαμε στο ίδιο τραπέζι λέγαμε λίγα πράγματα γύρω απο την καθηερινότητα. Αλλά πάντα μου έστελνε πακετάκια απο την Λέσβο, γεμάτα τυρί, τραχανά, σύκα και παστελάκι ('' να δει καλά το κορίτσι τα σύκα και να φάει ζεστή σουπίτσα!!'') και πάντα χαμογέλαγε όταν με έβλεπε- στο νοσοκομείο, ένα απόγευμα καθόταν στην βεράντα και τον ξύριζε ένας μπαρμπέρης. Όταν με είδε να ανεβαίνω τις σκάλες, χαμογέλασε αβίαστα και αυθόρμητα, σαν μικρό παιδί, και όταν τελείωσε και γύρισε στο δωμάτιο, με φίλησε και μου έσφιξε με αγάπη τα χέρια.

Και είναι αυτά τα χαμόγελα που μου έχουν μείνει στην καρδιά, τα καλοκαίρια στην Ερεσό, με τα τουρνουά μπιρίμπας, τα ρεμπέτικα, τα ούζα, τα σύκα και τα πρόβατα. Είναι η αγάπη που μου έδειξε αυτός ό άνθρωπος, που στεναχωριόταν το καλοκαίρι, γιατί ήταν άρρωστος ''και δεν μπορώ να βρω παστελάκι για την Αλεξάνδρα''. Είναι ότι ο καρκίνος τον σκότωσε γρήγορα μέσα σε ένα μήνα, δεν πρόλαβε καν να τον παλέψει. Είνα ότι έχω χάσει κι εγώ τους δικούς μου και οτι έχω κουραστεί να λέω αντίο σε ανθρώπους που αγαπώ, γιατί κάθε αντίο σκοτώνει και ένα κομμάτι του εαυτού.

Και είναι ότι αγαπώ πολύ τον Σερ και δεν ήθελα να βιώσει κι αυτός αυτή την απώλεια. Προσπαθώ να τον βοηθήσω, αλλά αυτό είναι κάτι που ο καθένας μας το περνά και το ξεπερνά μόνος του, λίγα μπορούν οι απ έξω να κάνουν.

Την Παρασκευή θα ξαναταξιδέψουμε, αυτή την φορά για το μνημόσυνο. Θα αφήσουμε για λίγο πίσω μας τα πάντα, ελαφρότητες, καθημερινότητα, υποχρεώσεις,για να κρατήσουμε μέσα μας μόνο τις αναμνήσεις.

Γιατί αυτές οι στιγμές, θα είναι ιερές και μόνο για την ψυχούλα που έφυγε.

Μακάρι ο Ταξιάρχης να σε προστατεύει στο παντοτινό σου ταξίδι στ αστέρια.

Γράμμα στο κενό

Έξω έχει ψυχρίτσα και ήλιο, δεν μου αρέσει. Τα Χριστούγεννα τα θέλω παγωμένα, με ψιλή βροχούλα ή χιονάκι, όχι με ήλιο και ζέστη.

Είμαι μόνη μου στο γραφείο, έχουν πάρει άδεια οι υπόλοιποι, εγώ θα φύγω για Πρέβεζα την Κυριακή και θα γυρίσω μετά την Πρωτοχρονιά. Δεν με πειράζει που είμαι μόνη μου, μου αρέσει η ησυχία και η μοναξιά τις ώρες της δουλειάς, καμιά φορά και στις ώρες που είμαι στο σπίτι. Δεν μπορώ την βαβούρα και τον σαμάτά, με κουράζει πολύ.

Πέρασε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, φύγαν πιο γρήγορα απο κάθε άλλη φορά, πριν καταλάβω καν ότι ήρθαν. Και ορίστε, έφτασα στα Χριστούγεννα.

Λέω αερολογίες, ανώδυνες και γενικές, το ξέρω. Αλλά το κάνω για να μην σκέφτομαι τα προβλήματα. Για να προσπεράσω τις σκέψεις που με πονούν και να αποσπάσω την προσοχή μου στα μικρά και φευγαλέα, ώστε να μην πιάσω κουβέντα με τον εαυτό μου. Ναι ρε, λες και θα τα αφήσω πίσω μου και δεν θα με ξαναβρούν.

Παραμονή Χριστουγέννων 2009 και εγώ νιώθω μόνη και χαμένη. Χωρίζω με τον Σερ Σερ, η μητέρα του, η κ Πασχαλίτσα, έχει καρκίνο με μεταστάσεις και στην δουλειά τα έχω φορτωθεί όλα γιατί η άλλη δικηγόρος έφυγε και έμεινα μόνη μου. Η μητέρα μου δεν χειρουργείται για τον όγκο, θα κάνει απλά εξετάσεις και, αν υπάρξει αλλαγή προς το χειρότερο, μόνο τότε θα την βάλουν.

Ορίστε, και που τα 'πα, άλλαξε κάτι?

Πέρασε μισή ώρα και ακόμα κοιτάω σαν χαζή την οθόνη. Χτύπησαν και δυο γραμμές, δυο πελάτες έψαχναν την γραμματέα.

Μπλόκαρα.

Εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα, με υγεία και χαρά. Το 2010 να έρθει χαρούμενο και φορτωμένο με δώρα και χαμόγελα.

Απο τον Γενάρη θα τα λέμε καθημερινά. Να περάσετε καλά!

μπλουμ μπαμ μπλουμ μπαμ μπλουμ μπαμ....

η εικόνα είναι απο ericdravenscave.blogspot.com

μπλουμ τα ρούχα στο πλυντήριο, μπαμ το κινητό στον κάδο.

Ξανά μπλουμ τα ρούχα στο πλύντήριο -ασπρόρουχα στους 90 βαθμούς παρακαλώ- μπαμ το κινητό στον κάδο.

Γιατί πλενόταν και αυτό μαζί με τα ρούχα.

Κάποια στιγμή το Σάββατο το απόγευμα πρέπει να το έβγαλα απο την τσάντα και να το άφησα πάνω σε κάποιο έπιπλο κοντινό με το πλυντήριο και την μπουγάδα. Κάποια στιγμή, επίσης απροσδιόριστη, με τρόπο που δεν τον βρίσκουν ούτε οι πιο έμπειροι ντετεκτιβ πρέπει να έπεσε πάνω στα ρούχα, που είχα αραδιάσει στο πάτωμα για να τα βάλω να πλυθούν, και να ανακατεύτηκε με αυτά.

Και νεύρα η μέλισσα το Σάββατο το βράδυ γιατί νόμιζε ότι της έκλεψαν το κινητό στο σούπερ μάρκετ (πάσχω και απο πρώιμο αλτσχάιμερ: ακόμα και τώρα, δεν θυμάμαι να το κρατώ στα χέρια μου μέσα στο σπίτι μετά τα ψώνια) και δωστου κατήφεια και γκρίνια και δώστου ψυχανάλυση με τον Σερ πάνω απο ένα πιάτο με χοιρινό κρασάτο...

Ώσπου το μυστήριο, ''πώς μπόρεσε ο κλέφτης να το πάρει απο το τσαντάκι'', λύθηκε την Κυριακή το μεσημέρι που πήγα να απλώσω τα ρούχα. Η κακομοίρα η συσκευή είχε βράσει. Θα το πάω άυριο στον τεχνικό να δω αν φτιάχνεται.

Και η ατάκα της μαμάς μπαμπουρίνας: ''μα καλά, στο βρακί σου το είχες και το βάλες στο πλυντήριο?''

τι είδε η μέλισσα στις εκλογές

Μεγάλο πανηγύρι οι εκλογές.

Όχι γιατί τους λείπει η σοβαρότητα ή το κύρος σαν θεσμός και κεκτημένο, αλλά γιατί διεξάγονται απο εμάς, που είμαστε για τα πανηγύρια.
Θα καταθέσω λοιπόν την εμπειρία μου σαν δικαστικός αντιπρόσωπος (με άλλα λόγια: σαν ο αρχικαρνάβαλος της υπόθεσης).
Τα τυπικά πριν την Κυριακή: Το εκλογικό τμήμα ήταν το μεγαλύτερο της Πρέβεζας: 544 άτομα εγγεγραμμένα, μαζί με εμένα και τον αναπληρωματικό 546, τα οποία δεν χωρίζονταν σε δύο τμήματα, όπως γίνεται στα άλλα σχολεία, αλλά ήταν όλα ενωμένα, σαν την Ευρώπη ένα πράγμα. Η Εφορευτική Επιτροπή ήταν απλά ανύπαρκτη: ο ένας στρατιωτικός, που λόγω επαγγέλματος εξαιρόταν, και ο ένας που είχε γεννήσει πρόσφατα η γυναίκα του, ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι που δεν ήρθαν. Αν μην τι άλλο, ειδοποίησαν έγκαιρα. Οι άλλοι 6: δύο επικαλέστηκαν προβλήματα υγείας τελευταία στιγμή, ο ένας δεν ήρθε, μία ήρθε και είπε ψέμματα ότι θα έρθει στην καταμέτρηση (φταίω που δεν κράτησα τηλέφωνο) και μια νεαρή που, αν και είχε δηλώσει ότι θα λείπει, ήρθε να ψηφίσει και αρνήθηκε να καθίσει. Και γενικά στην πόλη μας υπήρχε πρόβλημα με τις επιτροπές. Ας είναι καλά οι τρεις εκλογικοί αντιπρόσωποι των κομμάτων που ήρθαν στο τμήμα μου και με βοηθήσανε οι άνθρωποι με έργο και με συμβουλές μέχρι το τέλος. Τους ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου.
Και τώρα το τζέρτζελο: αντί να έρθουν πρωτίστως οι νέοι να ψηφίσουν, γιατί μας αφορά άμεσα η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν γενιά του μέλλοντος (ωραίες ακούγονται οι λέξεις, θα το πάρω το ψώνιο πάνω μου), ήρθαν όλοι οι ηλικιωμένοι που το θεωρούσαν καθήκον τους να ψηφίσουν σαν πολίτες.
Ίσως γιατί έχουν ζήσει σε εποχές που η δημοκρατία και το δικαίωμα ψήφου δεν ήταν αυτονόητα.

Σκηνή 1: Μπαίνω με μια γιαγιούλα στο παραβάν, γιατί ήθελε βοήθεια
''-Παιδί μου'', με ρωτά,''δεν θυμάμαι το όνομα του κόμματος που θέλω να ψηφίσω''
''-Δεν πειράζει, περιγράψτε μου κάτι χαρακτηριστικό του, για να το βρούμε μαζί''
''-Να, είναι ένας χοντρούλης με δύο παιδιά''
''-Εννοείτε τον κ Καραμανλή''
''-Αχ μπράβο παιδάκι μου! Αυτόν!''

Σκηνή 2: Παππούς που έχει χάσει το χέρι του στον πόλεμο, έρχεται και ψηφίζει χωρίς καμία βοήθεια. Στην Ήπειρο βλέπω ακόμα ηλικιωμένους που έχουν ζήσει την Ιστορία μας και έχουν δουλέψει την γη μας.

Σκηνή 3: Μια γιαγιούλα πάει να βάλει την υπογραφή της στο βιβλίο πρωτοκόλλου
''-Δεν ξέρω παιδί μου γράμματα''
''-Δεν πειράζει, βάλτε απλά ένα σημάδι''
''-Αφτού?''
''-Λίιιγο πιο πάνω''
''-Παιδάκι μου δεν βλέπω και καλά!''
Το ροζιασμένο χέρι χαράζει με δυσκολία στο χαρτί ένα όνομα, σαν παιδάκι μικρό που μόλις έχει μάθει να γράφει. Τα γραμματάκια τρεμουλιαστά και αβέβαια.
Το βράδυ καταμέτρηση και μετά στις αρμόδιες υπηρεσίες τα έγγραφα. Η αποχή γενικά μεγάλη, αν και στο τμήμα μου ψηφίσαν 357.

Ωραίο πράγμα: να αποφασίζει μόνο το 35-40% των πολιτών για την Ευρώπη, για τα όργανα που θα ρυθμίσουν τους νόμους μας, την ζωή μας, το πλαίσιο στο οποίο θα δουλέψουμε. Και οι δικαιολογίες του τύπου ''μα γιατί να πάω να ψηφίσω, αφού δεν έχει νόημα'', ''δεν πάω γιατί άλλοι θα αποφασίσουν, ούτως ή άλλως, για μένα'','' δεν με ενδιαφέρει η Ευρώπη'', απορρίπτονται απο τις μέλισσες σαν παιδιάστικες και ενδεικτικές βολέματος. Ψήφος σημαίνει ενεργός και σκεπτόμενος πολίτης, ανήσυχος για την ζωή που εξελίσσεται γύρω του, πεισματωμένος να πει την γνώμη του και ας νιώθει ότι κανείς δεν τον ακούει. Καμιά εποχή δεν ήταν εύκολη και οι πολιτική ήταν πάντα ένας κλάδος που στεκόταν μακρυά απο τους πολίτες σχεδόν σε όλους τους τομείς. Αν όμως κανείς δεν παίρνει τον λόγο, όταν του δίνεται η ευκαιρία, τότε να είναι έτοιμος να του μπει φίμωτρο δια παντός και παρωπίδες με χαλινάρι. Και φυσικά να μην παραπονιέται ότι ''μας κυβερνούν οι λίγοι''. Μας κυβερνούν αυτοί τους οποίους αφήνουμε.


Πέρα απο τις εκλογές, η μέλισσα είδε το κομμάτι της Ιονίας Οδού, το οποίο έχει δοθεί στην κυκλοφορία. Είδε να παρακάμπτονται οι παλιοί δρόμοι και να ανοίγονται νέοι σε χωράφια και δάση που πριν ήταν κρυμμένα. Σκέφτηκε ότι τα χωριουδάκια, που στηρίζονταν οικονομικά απο την κίνηση στην παλιά οδό, θα μαραζώσουν, όπως μαράζωσαν και τα χωριά της Ηπείρου λόγω Εγνατίας. Είδε τις ακτές και τα χωράφια να ξεθωριάζουν μέσα στο μεσημεριάτικο φως και στο γαλάζιο της θάλασσας. Είδε ζωάκια να κείτονται σκοτωμένα απο τα αμάξια στα πλαϊνά των δρόμων και εκκλησάκια για τους ανθρώπους που χάθηκαν απο μια στραβοτιμονιά. Είδε πρόσωπα μέσα απο τα τζάμια των αυτοκινήτων, να γελούν, να συζητούν, να στέκονται σοβαρά.



Και μόλις έπεσε στο λουλούδι της το βράδυ, σκέφτηκε: ''..και αιεν ο κοσμος ο μικρος ο μεγας...''

Γενική ανασκόπηση περί ανέμων και Σερ

(η εικόνα είναι απο http://www.devianart.com/)


Ναι ναι ναι, το ξέρω ότι χάθηκα, αλλά δυστυχώς η ανωτέρα βία δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω το θεάρεστο έργο παραγωγής υγρού χρυσού- α και μια προειδοποίηση: τα εγκεφαλικά κύτταρα έχουν φύγει διακοπές, οπότε λέω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, οπότε δεν θα πρέπει να με πάρετε και στα σοβαρά.

Κατ αρχήν: πλέον είμαι δικηγόρος!!! Έδωσα τις @#%^ &* (έχω γίνει αθυρόστομη απο την κούραση και την υπερένταση) εξετάσεις στο Εφετείο και τις πέρασα, οπότε τώρα είμαι μια αξιοπρεπής βδέλλα έτοιμη να ρουφήξει το αίμα των αθώων (γκουουουχ γκουουουχ) πελατών της.
Και κατα δέύτερον: είμαι δικαστικός αντιπρόσωπος στην Πρέβεζα. Αν ακούσετε ότι όλη η Ευρώπη περιμένει τα αποτελέσματα μια μικρής περιοχής μια μικρής πόλης χαμένης στην Δυτική Ελλάδα, μην απορήσετε ποιος την έχει κάνει την βλακεία.

Αυτά ήταν τα νέα μου με λίγες λέξεις. Τα πιο σημαντικά, να εξηγούμαστε, γιατί ,αν προσθέσω και τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας , δεν μου φτάνουν δέκα ποστ για να τα διηγηθώ όλα.
Κατα τ άλλα, όλα ανθηρά και μελένια. Στην δουλειά τα σύνηθη προβλήματα και γκρίνιες- ο καθένας έχει τις δικές του ανασφάλειες και κόμπλεξ τα οποία, δυστυχώς, μεταφέρει στον εργασιακό χώρο. Στο σπίτι το σκυλί είναι τρελαμένο, ο Σερ Σερ τέζα απο την δουλειά και την ζέστη- άσε που έχω νευριάσει κιόλας. Όχι μαζί του, αλλά με τους υπόλοιπους συναδέλφους, γνωστούς και φίλους. Όταν ακούω την πρόταση 'καλό παιδί, αλλά εσύ είσαι δικηγόρος ενώ αυτός δεν έχει σπουδάσει..', την κόβω κατευθείαν και δεν αφήνω τον συνομιλητή να συνεχίσει. Γιατί έτσι και συνεχίσει, θα ακολουθήσει η πρόταση 'ε τώρα που έγινες δικηγόρος, θα τον χωρίσεις και θα βρείς κάποιον καλύτερο (=με χαρτί πανεπιστημίου)' και μετά θα ακολουθήσει η δική μου πρόταση ' άντε και @#$%^' (είπα, έχω γίνει αθυρόστομη), την οποία δεν θα ξεστομίσω με αυτό το λεξιλόγιο, αλλά με πιο ευγενικό, που πάντως θα έχει την ίδια σημασία: άσε ήσυχο τον Σερ μου και πάρε τα κόμπλεξ σου και ξεκουμπίσου, μην σε τσιμπίσω με το κεντρί μου και σε στείλω πρησμένο στο νοσοκομείο.

Και όσο θυμάμαι τον Κούγια με το τακούνι στο κεφάλι... Τουλάχιστον ο Σερ φοράει τα παπούτσια στα πόδια και όχι στο κεφάλι, άσε που τα τακούνια δεν είναι και του γούστου του.

Και κλείνω το αλαλούμ ποστ με ένα τραγουδάκι, που ο Σερ Σερ μου το είχε σιγοτραγουδήσει ένα βράδυ. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τους ανθρώπους τους κρίνω απο την καρδιά και την δύναμη των χεριών τους(δηλ την εργατικότητα) και όχι απο τα λεφτά ή τα πτυχία. Και ο Σερ είναι χρυσός, με τα καλά του και τα άσχημά του, με το κέφι αλλά και τα νεύρα του.

''Κλείσε με μέσα στο μικρό σου το τσαντάκι

με το κραγιόν και το παλιό σου καθρεφτάκι

κάνε με λέξεις σ' ένα πρόχειρο μπλοκάκι

οι σημειώσεις σου να γίνουνε στιχάκι

Να είμαι ήχος στην παλιά σου την κιθάρα

μέσα στη τσέπη τα κλειδιά και τα τσιγάρα

να 'μαι σε εκείνα που σ' αρέσουν και αγγίζεις

μέσα σ' όλα που προσέχεις και φροντίζεις

Κάνε με χρώμα που τα χείλη σου φιλάει

να 'μαι κόκκινο πιο πολύ σου πάει

βάλε με χάντρα στο λαιμό να σε φυλάει

μάτι κακό να μην σε ακουμπάει

Μέσα σ' όλα να με ζητάς

και όπου με βρίσκεις να με κρατάς

βάλε με ρούχο μέσα στο κρύο

κι όταν τρομάζεις

να σου λέω είμαστε δύο........''

Απογοήτευση....

Έχω μόλις ρίξει το κλάμα της αρκούδας.

Μην ρωτήσετε πώς κλαίει μια αρκούδα, σας διαβεβαιώ ότι κλαίει πολύ και για αρκετή ώρα.
Μετά έτρεξα στην τουαλέτα, γιατί είμαι στο γραφείο και ένας ασκούμενος-παπαρούνα δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να τύχει σε έναν εργοδότη, και βάφτηκα για να κρύψω τα -εμφανισιακά-χάλια μου.

Την προηγούμενη εβδομάδα (25/04 και 26/04) έδωσα τις γραπτές εξετάσεις στον Δικηγορικό Σύλλογο για την άδεια ασκήσεως -και ουχί κατά το κακοήθες ξεσκήσεως- του επαγγέλματος. Οι εξετάσεις ήταν παρωδία: οι επιτηρητές μας έδωσαν τα άρθρα του νόμου στα οποία έπρεπε να στηριχτούμε και εμείς το μόνο που είχαμε ήταν να τα αναλύσουμε λιγάκι- κοινώς: να αποδείξουμε ότι στις μπουρμπουλήθρες είμαστε αστέρια. Πώς θα βγάλουμε αλλιώς λεφτά σαν δικηγόροι? Παρ όλ αυτά διάβασα πολύ και αγχώθηκα ακόμα περισσότερο. Είναι τουλάχιστον επιπόλαιο να πάει κάποιος σε τέτοιες εξετάσεις αδιάβαστος, έστω και αν υπάρχει αντιγραφή. Γιατί αν σου κάτσει η στραβή, είναι να σε κλαίνε οι ρέγγες (ούτε αυτές ξέρω πώς κλαίνε, φαντάζομαι όμως ότι θα κλαίνε περίεργα και για αυτό έγιναν διάσημες).
Μετά είχα σήμερα τις εξετάσεις των γερμανικών. Γιατί ναι μεν πέρασα τα γραπτά την προηγούμενη φορά, αλλά κόπηκα στα προφορικά και έπρεπε να τα επαναλάβω. Πριν απο αυτές όμως, έμαθα το σαββατοκύριακο ότι η μητέρα μου τελικά θα κάνει την εγχείρηση για τον όγκο στο στήθος μέχρι τα μέσα Ιουνίου, γιατί υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε καρκίνο. Και φυσικά σήμερα για άλλη μια φορά ΔΕΝ τα πήγα καλά. Γιατί απαραίτητη προυπόθεση για να τα πας καλά, είναι να μην κομπιάζεις, να μιλάς άνετα και να μην κόβεις την πρόταση στην μέση για να την πιάσεις πάλι απο την αρχή, να μην κάνεις λάθη και να έχεις ένα αξιοπρεπές λεξιλόγιο. Και το θέμα ήταν εύκολο, που να τύχαινε και κάτι δύσκολο. Οπότε θα φάω ένα καλό βαθμό κάτω απο την βάση και θα με στείλουν για Νοέμβριο όπου, εκτός απο τα προφορικά θα δώσω και τα γραπτά πάλι, γιατί τα τελευταία τα κατοχυρώνεις μόνο μια φορά.
Και την Τετάρτη δίνω τα προφορικά για το ακόμα μεγαλύτερο πτυχίο (Großes) στο οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να μιλήσω σαν naitiv German (ιθαγενής Γερμανός).
Το άλλο το ανέκδοτο με τον Τοτό το ξέρετε?

Και δώστου κλάμα η μέλισσα κλειδωμένη στην κουζίνα του γραφείου και δωστου ο Σερ Πασχαλίτσος να προσπαθεί μάταια να την παρηγορήσει μέσα απο το τηλέφωνο.


Δεν μου φταίει το ότι δεν θα περάσω ούτε την σημερινή ούτε τις επόμενες εξετάσεις. Μου φταίει ότι νιώθω σαν ηλίθια και μάλιστα σαν ηλίθια που έχει φτάσει στα όριά της απο το άγχος. Αν δεν μπορώ να βγάλω μια προφορική εξέταση 20 λεπτών (ήτοι 5 ερωτήσεις και μια ανάλυση θέματος), τι στο διάολο θα κάνω στο Εφετείο που θα έχω πέντε δικαστές να με ρωτάνε επι μία τουλάχιστον ώρα ότι τους κατέβει? Τι στο διάολο θα κάνω σαν δικηγόρος, όταν θα έχω να αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο έναν άλλον συνάδελφο? Και εν πάσει περιπτώσει, τι στο διάολο μαθαίνω γερμανικά έξι χρόνια, αν είναι να μιλώ σαν τρίχρονο παιδάκι που του έχει κάτσει το μήλο στον λαιμό? Θέλω να γίνω και δικηγόρος και μεταφραστής γερμανικής ε? Τρία πουλάκια κάθοταν στην κυριολεξία! Εδώ μας έδωσαν τις απαντήσεις των θεμάτων και παρ ολ αυτά δυσκολεύτηκα σε κάποια απο τα μαθήματα, και ας υποτίθεται ότι είχα διαβάσει!

Και το σκηνικό που έχει επαναληφθεί την προηγούμενη εβδομάδα: να είμαι μετά απο δουλειά (ή, το Σάββατο 25/04, μετά απο δώδεκα ώρες εξέτασης), να διαβάζω του σκοτωμού, να έχω το άγχος με την μητέρα μου και να με παίρνουν οι φίλοι μου απο την Πρέβεζα (οι οποίοι είτε δεν έχουν σπουδάσει και τώρα δεν δουλεύουν και απλά περιμένουν αν τους κάτσει κάποιο πρόγραμμα απο τον ΟΑΕΔ είτε έχουν σπουδάσει, έχουν γυρίσει και κάνουν απλά διακοπές και θα δουν απο Οκτώμβριο και πέρα τι θα τους έχουν βρει οι γονείς τους) και να μου λένε ότι είναι βόλτα στην παραλία ,είναι κουρασμένοι και δεν ξέρουν αν θα βγουν και το βράδυ ή όχι.


Και μην ακούσω κανέναν να μου λέει ότι η προσπάθεια δεν πάει χαμένη. Ναι, συμφωνώ ότι δεν πάει, αλλά! Υπάρχει και αυτό το 'αλλά' ,γιατί άλλο να βρίσκεις κάποια πράγματα έτοιμα και άλλο να προσπαθείς για αυτά. Άλλο να ζητάς κάτι καλύτερο απο το βασικό και άλλο κάτι μέτριο και βολικό. Άλλο να προσπαθείς έχοντας όλη την οικογένεια στο πλευρό σου και άλλο να έχει μείνει η οικογένεια σου μισή και αυτή που έχει μείνει ακόμα να ταλαιπωρείται με την υγεία της και να δουλεύει σαν το σκυλί, αντί να κάθεται και να απολαμβάνει το σπίτι της.
Άλλο να έχεις την αυτοπεποίθησή σου στον Θεό, και ας μην υπάρχει λόγος για αυτό, και άλλο να μην μπορείς να αξιοποιήσεις τις δυνατότητες που έχεις. Γιατί άλλο είναι να μην τις έχεις και άλλο να τις έχεις και να μην μπορείς να τις εφαρμόσεις.Και άλλο να έχεις χρόνο και απλά να αγχώνεσαι και άλλο να σηκώνεσαι το βράδυ και να μην μπορείς να ανασάνεις απο την υπερένταση, γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια να παίζεις με τα πτυχία και τα λεφτά που χρειάζονται.


Τάδε έφη μια απογοητευμένη μέλισσα.


Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν να υπαναχωρήσω και να μην δώσω τις υπόλοιπες εξετάσεις των γερμανικών, αλλά ας όψεται που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου και στους νεκρούς μου ότι δεν θα κάνω ποτέ πίσω .Και μετά βουρ βουρ για τις εξετάσεις στο Εφετείο.


Αλλά πρώτα θα κάνω μια στάση στην γειτονιά μου για πιτόγυρα και σοκολατίνες.Αφού δεν μπορώ να διώξω την απογοήτευση, θα την βαρυστομαχιάσω.

Καλό Πάσχα!

(εικόνα απο την διεύθυνση www.myspace.com/billy_fredricks)

Παρακαλώ λόγω εξετάσεων, φόρτου δουλειάς και καμένων εγκεφαλικών κυττάρων αναστέλεται για μερικές ακόμα μέρες η παραγωγή μελιού.

Οι παραγγελίες σας για βαζάκια θα προωθούνται στο τμήμα εκκρεμών μελοοφειλών για να τακτοποιηθούν αμέσως μετά την πάροδο του σχετικού κωλύματος.

Προς το παρόν,

Καλό Πάσχα

Frohe Ostern

Cчастливая пасха

Happy Easter

Pascua Feliz

Pasqua Felice

Bonnes Pâques

Σε όλες τις γλώσσες και με ευχές γεμάτες αγάπη για υγεία και χαρά.

Να είσαστε πάντα καλά και η ζωή σας να είναι ακύμαντη και γαληνεμένη, σαν λιμνούλα κρυμμένη σε ανθισμένο ξέφωτο.

υγ: Ανώνυμε και φίλοι που με επισκεφτήκατε στο προήγουμενο ποστ, σας χρωστάω μια απάντηση στα σχόλιά σας. Όταν το κυψελάκι πάρει μπρος ξανά, θα σας αφήσω μελοπατούσα.