Το Σήμερα

Πατίνι έγινε η μέλισσα την εβδομάδα που πέρασε.
Στο γραφείο με περίμενε μια αρκετά μεγάλη λίστα με εκκρεμότητες ,απο τις οποίες η πιο απλή χρειαζόταν σύνταξη κάποιων αιτήσεων και η πιο ζόρικη σύνταξη ολόκληρου δικογράφου (μετά του απαραίτητου διαβάσματος και αναζήτησης φυσικά της σχετικής νομολογίας). Αν προσθέσετε και το γεγονός ότι όλοι οι συνάδελφοι περνάμε μια σχετικά άσχημη φάση και είμαστε μες στα νεύρα, για δικούς του λόγους ο καθένας, μπορείτε να καταλάβετε ότι μόνο οι ρόδες μου έλειπαν. Γυρνούσα σπίτι και δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω απο την κούραση.
Αλλά πήρα την εκδίκησή μου: το Σαββατοκύριακο σάπισα στον ύπνο!
Η μητέρα μου, αν και δεν επιτρέπεται ακόμα να σηκωθεί, νιώθει καλύτερα. Την άλλη Παρασκευή θα πάω πάλι Πρέβεζα και θα την βοηθήσουμε εγώ και η αδερφή μου να γυρίσει σπίτι και να κάνει τα πρώτα βήματα μετά τον τραυματισμό- η μητέρα μου γελάει:'' στράτα στρατούλα στα 50!''
Κατά τα άλλα, έκανα μια γερή φασίνα στο σπίτι και είμαι σε φάση ταξινόμησης των σημειώσεων και του εαυτού μου, που βρήκε ώρα να αρχίσει να τα φτύνει.

Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό: έτσι λένε και δεν ξέρω αν ισχύει. Αυτό όμως που σίγουρα επιβεβαιώνεται μέσα απο αυτές τις καταστάσεις, είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή την ζωή. Τα ρεύματα του χρόνου μια δυναμώνουν και μια ησυχάζουν, σπάνε, φθείρουν ή δίνουν ζωή και όλα αυτά σε μια απειροελάχιστη στιγμή. Το σήμερα έχει μεγαλύτερη αξία απο αυτή που του δίνουμε και πρέπει να μάθουμε να λέμε σ αγαπώ όταν μπορούμε, γιατί δεν ξέρουμε ποτέ αν θα μπορέσουμε να το αναβάλουμε για μετά.
Το Σήμερα δεν είναι τόσο εγωιστικό και εφήμερο όσο νομίζουμε, έχει και αυτό ψυχούλα που διψάει για αγάπη και φροντίδα και πολλές φορές δίνει ευκαιρίες να μπουν βάσεις για μεγαλύτερα πράγματα. Ας το αφήσουμε να συνεργαστεί με το μέλλον και να μην το αποκλείουμε απο τα σχέδιά μας και την προσοχή μας.
Είδατε έμπνευση το ζουζούνιον για φιλοσοφίες καλοκαιριάτικα?!!!!!!!!!

Τροχαίο, νοσοκομείο και πάμε πάλι

Είπα και εγώ να περάσω μερικές ήρεμες μέρες στην Πρέβεζα, να ξεκουραστώ και να κάνω μπανάκια, να χαλαρώσω απο όλη την ένταση που είχα πριν φύγω.Ένας βλαμμένος όμως φρόντισε για το αντίθετο.
Ταξίδεψα την Πέμπτη 10 Ιουλίου για την πόλη μου και πέρασα ένα όμορφο τριήμερο, με βολτούλες και αραλίκι στην παραλία. Την Δευτέρα όμως, καθώς κάναμε βόλτα στην πόλη με την μητέρα μου, αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι για να πάρω την ταυτότητά μου και να της κάνω εξουσιοδότηση για να καταθέσει την αίτηση που χρειάζεται για το Κτηματολόγιο. Και καθώς γυρίζαμε, πάθαμε τροχαίο.
Ένας νεαρός με μηχανή δεν είδε ούτε το stop ούτε εμάς, έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω μας, στην πόρτα πίσω απο την θέση του συνοδηγού, και μας έστειλε ανάμεσα σε μια μάντρα και σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Έπεσα πάνω στο παμπρίζ με το κεφάλι (και φυσικά δεν φορούσα ζώνη, τι κακιά συνήθεια είναι αυτή?) και χτύπησα τα γόνατα στο πορτάκι που ήταν μπροστά στην θέση. Την γλίτωσα μόνο με αιμάτωμα στην αριστερή άρθρωση. Η μητέρα μου όμως έσπασε τον έναν σπόνδυλο στην ράχη.
Αποτέλεσμα: είναι κατάκοιτη στο νοσοκομείο χωρίς να της επιτρέπεται να σηκωθεί ή να γυρίσει στο πλευρό και θα παραμείνει για ένα μήνα έτσι. Μετά θα μπορεί να σηκωθεί, αλλά θα φορά κηδεμόνα για ένα τρίμηνο ακόμα. Ο νεαρός, που τυχαίνει να είναι ανιψιός του καλύτερού μας φίλου, δεν έχει δίπλωμα, ούτε ασφάλεια, που σημαίνει ότι ,εκτός απο την ποινική δίωξη που κινεί αυτεπάγγελτα η Τροχαία, πρέπει να κάνουμε δικαστήριο για αποζημίωση. Περιττό να πω πώς ούτε αυτός ούτε οι δικοί του πήραν τηλέφωνο να μάθουν τι έγινε η γυναίκα που τραυμάτισε, και ας είμαστε γνωστοί. Και φυσικά ούτε λόγος για οικειοθελή αποζημίωση και συμβιβασμό.
Πέρασα όλη την εβδομάδα σχεδόν μόνο στο νοσοκομείο και, όταν γύρισα στο γραφείο την Τρίτη, με περίμενε πολύ δουλειά. Γυρνώ το απόγευμα στο σπίτι και δεν μπορώ να μιλήσω απο την κούραση. Αύριο θα κοιμάμαι όλη μέρα για να συνέλθω. Ακύρωσα τα εισητήρια για Μυτιλήνη και ο Σερ θα πάει μόνος του να δει τους δικούς του, γιατί πρέπει να ξανα γυρίσω Πρέβεζα τον Αύγουστο να βοηθήσω την μητέρα μου στην επιστροφή στο σπίτι. Προς το παρόν είναι μαζί της η αδερφή μου και μια αποκλειστική νοσοκόμα.


Και η υπόθεση του Χρήστου μπήκε στο αρχείο: δεν υπάρχουν στοιχεία για να το προσωρήσει η αστυνομία και ο δικηγόρος της οικογένειας. Δεν είναι βλέπετε διάσημος σαν τον Σεργιαννόπουλο για να μην παραιτηθεί κανείς απο την προσπάθεια και να μην ξεχαστεί.


Και αναρωτιέμαι: πώς νιώθουν οι συγγενείς όταν ένας ηλίθιος που πήρε το δίπλωμα νύχτα-ή δεν το πήρε και καθόλου- σκοτώνει τον δικό τους άνθρωπο και μένει ατιμώρητος λόγω αμέλειας και συνεχίζει να έχει δίπλωμα. Αλλά αυτό σαν ασκούμενος δικηγόρος πρέπει να το ξέρω καλύτερα.

''Αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς''. Θα το περάσουμε και αυτό.

Καλώς σας βρήκα και πάλι!! Να είσαστε καλά, όπου και αν είστε!

Φεύγω για τρέλες!

Αύριο η μέλισσα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για Πρέβεζα, αλλά μην το πείτε πουθενά. Αν σας ρωτήσουν για ένα ύποπτης ταυτότητας λιαζόμενο έντομο σε κάποια παραλία της Ηπείρου, εσείς θα υποστηρίξετε ότι δεν ξέρετε τίποτα.

Θα κλείσω το τηλέφωνο που ξέρουν όλοι και θα ανοίξω ένα νούμερο που το ξέρει μόνο ο Σερ Σερ, θα απέχω απο κάθε προσπάθεια σκέψης , κάθε δουλειά και θα κάνω μόνο ότι και το κουτάβι της εικόνας. Ε, θα πάω και στα μπαράκια, που κάθε καλοκαίρι στήνονται στην αμμουδιά και προσφέρουν δροσερό νέκταρ και χορό μέχρι το πρωί.

Σήμερα θα αποτελειώσω τις δουλειές στο σπίτι και θα φτιάξω-επιτέλους-την βαλίτσα. Μαζί μου θα έρθει και το Μαρκελάκι, ενώ ο Σερ δυστυχώς δεν μπορεί να λείψει-αλλά θα πάμε μαζί ταξιδάκι 10 μέρες τον Αύγουστο στην δική του ιδιαίτερη πατρίδα, την Λέσβο.
Σας χαιρετώ λοιπόν! Καλά να περνάτε, να διασκεδάζετε και να κάνετε πολλά μπάνια, καλό ταξίδι σε όσους φεύγουν για διακοπές και τα ζουζουνίζουμε πάλι στις 22 Ιουλίου που θα επιστρέψω.

Φιλααααααααακια !!!

Γενική ανασκόπηση των ημερών που πέρασαν

Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει ένας γενικότερος αρνητισμός και μια τεμπελιά που δεν έχει προηγούμενο. Γενικά έχω νεύρα και είμαι κακοδιάθετη, χώρια ότι έχω να κοιμηθώ καλά μια εβδομάδα και το κεφάλι μου πονάει και βουίζει σαν χορεύουν μέσα του χίλιες χοντρές μέλισσες με τακούνια.
Το Σάββατο το βράδυ ρίξαμε ένα καλό καβγά με τον Σερ Σερ. Έχει και αυτός τα δικά του άγχη και προβλήματα με την δουλειά του, είναι επίσης πεσμένος και κουρασμένος ψυχολογικά και σωματικά και το Σάββατο για ασήμαντη αφορμή- όπως λένε στα δελτία φόνου- αρχίσαμε να ξεσπάμε τα νεύρα μας και την κούραση ο ένας στον άλλον. Γενικά τσακωνόμαστε μια φορά στο τόσο και αυτό όταν είμαστε σε υπερένταση, αλλά αυτή την φορά του δώσαμε και κατάλαβε. Μετά απο πολύωρες διαβουλεύσεις και φωνές, τα ξημερώματα της Κυριακής μας βρήκαν τέζα δίπλα στην θάλλασα, κάπου στην Λεωφόρο Ποσειδώνος στον Πειραιά, ανάμεσα σε περιφραγμένα τμήματα του δημοσίου αγαθού που λέγεται αιγιαλός και σε υπερχειλισμένους σκουπιδοντενεκέδες. Καθόμασταν ξαπλωμένοι πάνω στα μπουφάν, χωρίς παπούτσια, με τα πόδια χωμένα στην δροσερή άμμο και με παγωτό σοκολάτα για να μας περάσει η λιγούρα.
- Μ αγαπάς? με ρώτησε.
-Πολύ, του απάντησα. Θα τα καταφέρουμε?
-Και εγώ σ αγαπώ. Θα τα καταφέρουμε.
Και πάνω που η μέλισσα άρχισε να πετά σε ροζ συννεφάκια και να βλέπει καρδούλες, ήρθε η Δευτέρα και έσκασε το μπαλονάκι, καθώς είχε αρκετή δουλειά και ακόμα δεν τελείωσε.
Για τον συνάδελφό μου δεν μάθαμε κάτι νεότερο. Ήρθε η αστυνομία την Δευτέρα και πήρε σε όλους μας καταθέσεις αλλά, προσωπική μου άποψη, βαριέται να ασχοληθεί με την υπόθεση και προβλέπω σε λίγο καιρό να την βάζει στο αρχείο, όπως τόσες άλλες.
Την Πέμπτη θα φύγω δέκα μέρες στην Πρέβεζα, για να δω λίγο την μητέρα μου, την αδερφή μου και όσους φίλους έμειναν εκεί. Μέχρι τότε βέβαια πρέπει να ετοιμάσω και το σπίτι, να μην το αφήσω στο κακό του το χάλι.
Αλλά για αυτό πιο πολλές λεπτομέρειες αύριο, που θα σας αποχαιρετήσω.
Σας αφήνω, γιατί αν δεν τελειώσω μια προσφυγή πριν τις πέντε, με βλέπω να κάνω παρέα στις κουκουβάγιες το βράδυ.

Ταξίδι με το Intercity

Η κηδεία του συναδέλφου μου έγινε την Τρίτη 19:30 στην Πτολεμαΐδα Ξεκινήσαμε τέσσερις απο τους συναδέλφους σαν παλαβοί απο την Αθήνα στις μία το μεσημέρι, γιατί μας ενημέρωσαν τελευταία στιγμή. Και λέω τέσσερις γιατί δεν ήρθαν όλοι: κάποιοι θεωρούν το τελευταίο αντίο πολύ μίζερη υποχρέωση, κάτι μεταξύ ''ωχ αδερφέ μου τώρα'' και ''ποιος τρέχει τώρα..''.

Δεν προλάβαμε, καταφέραμε μόνο να αφήσουμε ένα κεράκι στο νεκροταφείο και να χαιρετήσουμε τους δικούς του.

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε απο Θεσσαλονίκη με το τελευταίο Intercity, που έφευγε δύο παρα δέκα το βράδυ. Στην καμπίνα εμείς και ένα μεσήλικο ζευγάρι, βολευτήκαμε όσο μπορούσαμε και τα φώτα έσβησαν. Με μία ώρα καθυστέρηση, αφήσαμε κατά τις τρεις την πόλη να κοιμάται. Παρά την μεγάλη μου κούραση όμως απο τις πολλές ώρες ταξιδιού και το κλάμα, δεν κοιμήθηκα αμέσως.

Άφησα την ψυχή μου να χαθεί μέσα στην νύχτα, μέσα στην σιωπή της και στο απαλό μουρμούρισμα του τρένου πάνω στις ράγες. Ζητούσα την γαλήνη στους βελούδινους όγκους που έτρεχαν έξω απο το παράθυρο, στα ακαθόριστα περιγράμματα που οριοθετούσαν αχνά το τοπίο. Είδα δυο κεραυνούς να χτυπούν την γη, φαίνεται είχε καταιγίδα κάπου μακριά.
Ταξίδι για Αθήνα, το τέλος ενός ταξιδιού αποχαιρετισμού και το βλέμμα ξάπλωνε στο δροσερό σκοτάδι για να ανακουφιστεί απο την φρίκη της ημέρας.
Σιχάθηκα τους πάντες και τα πάντα, δυσφορούσα και δυσφορώ στις καταστάσεις που έχουν δημιουργήσει με τα λόγια τους και τις πράξεις τους οι ζωντανοί, που δεν σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό και δεν έχουν τσίπα πάνω τους ούτε για δείγμα. Ένιωθα και νιώθω τρομερό θυμό, τρομερή απογοήτευση και πίκρα.
-Έλα Μέλισσα, έλεγα απο μέσα μου, κάνε υπομονή. Σήμερα είναι η μέρα του Χρήστου, της ψυχούλας του, που ταξιδεύει στο φως. Κάνε υπομονή για αυτόν.
Ζήτησα την παρηγοριά στον ουρανό που κοιμόταν, που έκρυβε τα αστέρια του-ή μήπως έφταιγε το παράθυρο?- να αποσυμφορηθεί το μυαλό μου απο όλες τις εικόνες του πόνου και να κρατήσει μόνο τον Χρήστο, ή Κριστιάν όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά στα Γαλλικά, χαμογελαστό, πρόσχαρο, όπως ήταν πάντα.

Το τρένο γλιστρούσε απαλά σαν νερό στις ράγες όταν έκλεισα τα μάτια.
Ανήσυχος ύπνος, χωρίς όνειρα.