Τροχαίο, νοσοκομείο και πάμε πάλι

Είπα και εγώ να περάσω μερικές ήρεμες μέρες στην Πρέβεζα, να ξεκουραστώ και να κάνω μπανάκια, να χαλαρώσω απο όλη την ένταση που είχα πριν φύγω.Ένας βλαμμένος όμως φρόντισε για το αντίθετο.
Ταξίδεψα την Πέμπτη 10 Ιουλίου για την πόλη μου και πέρασα ένα όμορφο τριήμερο, με βολτούλες και αραλίκι στην παραλία. Την Δευτέρα όμως, καθώς κάναμε βόλτα στην πόλη με την μητέρα μου, αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι για να πάρω την ταυτότητά μου και να της κάνω εξουσιοδότηση για να καταθέσει την αίτηση που χρειάζεται για το Κτηματολόγιο. Και καθώς γυρίζαμε, πάθαμε τροχαίο.
Ένας νεαρός με μηχανή δεν είδε ούτε το stop ούτε εμάς, έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω μας, στην πόρτα πίσω απο την θέση του συνοδηγού, και μας έστειλε ανάμεσα σε μια μάντρα και σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Έπεσα πάνω στο παμπρίζ με το κεφάλι (και φυσικά δεν φορούσα ζώνη, τι κακιά συνήθεια είναι αυτή?) και χτύπησα τα γόνατα στο πορτάκι που ήταν μπροστά στην θέση. Την γλίτωσα μόνο με αιμάτωμα στην αριστερή άρθρωση. Η μητέρα μου όμως έσπασε τον έναν σπόνδυλο στην ράχη.
Αποτέλεσμα: είναι κατάκοιτη στο νοσοκομείο χωρίς να της επιτρέπεται να σηκωθεί ή να γυρίσει στο πλευρό και θα παραμείνει για ένα μήνα έτσι. Μετά θα μπορεί να σηκωθεί, αλλά θα φορά κηδεμόνα για ένα τρίμηνο ακόμα. Ο νεαρός, που τυχαίνει να είναι ανιψιός του καλύτερού μας φίλου, δεν έχει δίπλωμα, ούτε ασφάλεια, που σημαίνει ότι ,εκτός απο την ποινική δίωξη που κινεί αυτεπάγγελτα η Τροχαία, πρέπει να κάνουμε δικαστήριο για αποζημίωση. Περιττό να πω πώς ούτε αυτός ούτε οι δικοί του πήραν τηλέφωνο να μάθουν τι έγινε η γυναίκα που τραυμάτισε, και ας είμαστε γνωστοί. Και φυσικά ούτε λόγος για οικειοθελή αποζημίωση και συμβιβασμό.
Πέρασα όλη την εβδομάδα σχεδόν μόνο στο νοσοκομείο και, όταν γύρισα στο γραφείο την Τρίτη, με περίμενε πολύ δουλειά. Γυρνώ το απόγευμα στο σπίτι και δεν μπορώ να μιλήσω απο την κούραση. Αύριο θα κοιμάμαι όλη μέρα για να συνέλθω. Ακύρωσα τα εισητήρια για Μυτιλήνη και ο Σερ θα πάει μόνος του να δει τους δικούς του, γιατί πρέπει να ξανα γυρίσω Πρέβεζα τον Αύγουστο να βοηθήσω την μητέρα μου στην επιστροφή στο σπίτι. Προς το παρόν είναι μαζί της η αδερφή μου και μια αποκλειστική νοσοκόμα.


Και η υπόθεση του Χρήστου μπήκε στο αρχείο: δεν υπάρχουν στοιχεία για να το προσωρήσει η αστυνομία και ο δικηγόρος της οικογένειας. Δεν είναι βλέπετε διάσημος σαν τον Σεργιαννόπουλο για να μην παραιτηθεί κανείς απο την προσπάθεια και να μην ξεχαστεί.


Και αναρωτιέμαι: πώς νιώθουν οι συγγενείς όταν ένας ηλίθιος που πήρε το δίπλωμα νύχτα-ή δεν το πήρε και καθόλου- σκοτώνει τον δικό τους άνθρωπο και μένει ατιμώρητος λόγω αμέλειας και συνεχίζει να έχει δίπλωμα. Αλλά αυτό σαν ασκούμενος δικηγόρος πρέπει να το ξέρω καλύτερα.

''Αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς''. Θα το περάσουμε και αυτό.

Καλώς σας βρήκα και πάλι!! Να είσαστε καλά, όπου και αν είστε!