Να ζήσεις bloggάκι!

22/10/2007, Δευτέρα, αποφάσισα να φτιάξω ένα κυψελάκι-μια φωλίτσα, ένα εργοστάσιο παραγωγής μελιού και μια βάση εμπορίας ανθών. Εμπορία βέβαια με την ευρεία έννοια, καθότι δεν επιδιώκεται σε καμιά περίπτωση προσωπικό όφελος.

Η σκέψη γεννήθηκε εκείνη την ίδια μέρα, δεν το σκέφτηκα πιο πολύ, καθώς παρατηρούσα τον Υμηττό απο το παράθυρο του γραφείου. Ασημένια σύννεφα, που αντανακλούσαν όλη την γκρίζα βουή της πόλης, αγκάλιαζαν βροχερά τον ουρανό και το βουνό, άγγιζαν ψυχρά την καρδιά μου. Ήταν μια ωραία φθινοπωρινή μέρα, θολή μέσα απο τα μάτια των νοτισμένων παραθύρων.

Ήταν μια εποχή αλλαγών και νέων ξεκινημάτων, με αρκετά προβλήματα και πίεση στην δουλειά, με το πτυχίο να εκρεμεί ακόμα και με την υγεία της μητέρας μου να μπαίνει σε περιπέτειες. Το Μελισσάκι προσπαθούσε να τα βάλει όλα σε μια σειρά, αλλά του φαινόταν όλα ένα μεγάλο βουνό, με απροσπέλαστα βράχια που απαγόρευαν την αναρρίχηση. Ήταν πολλές οι ώρες της μοναξιάς και της στεναχώριας, πολλές οι στιγμές που αντιμετώπιζα τον εαυτό μου και τους φόβους του, τα λάθη του και τις αδυναμίες του.

Και οι εικόνες δίπλα μου γλιστρούσαν φευγαλέες, μικρά σπαράγματα σε ξένες καθημερινότητες, πρόσωπα που ποτέ δεν θα μάθουν ότι τα παρατήρησα, διέτρεξα τις γραμμές τους και κράτησα την αρμονία τους. Ένα λουλούδι ανάμεσα σε σκουριασμένα κάγκελα σε μια παλιά πολυκατοικία, ένα παιδί που γελά στα χέρια του πατέρα του στο Πεδίο του Άρεως, ο Υμηττός να στέκεται αρχαίος και να βλέπει την Αττική που αγάπησε να αλλάζει στους αιώνες, ένας ιστός ζωής που ήθελα να τον κάνω αθάνατο, να δώσω μια άφθαρτη υπόσταση σε ότι θνητό κρατά το μάτι και η καρδιά. Ήθελα να δώσω έναν ουρανό στις σκέψεις μου, μικρές αχτίδες που φτερουγίζουν σε στιγμές ανύποπτες κλειδωμένες μέσα μου και ζητούν να ελευθερωθούν, να ζήσουν και να μην χαθούν, να ταξιδέψουν στην σκέψη αυτών που θα αναπνεύσουν σε αυτή την ατμόσφαιρα και να βρω μια φωλίτσα καταφύγιο στις δύσκολες ώρες, όταν αυτά που μας πνίγουν δεν μπορούν να ειπωθούν φωναχτά.


Και βρήκα σε αυτόν τον ανθόκηπο και άλλα κρινάκια και μανιταράκια, σπιτάκια στα οποία όλοι εσείς, οι bloggοπαρέα μου, κατοικείτε. Και είσαστε μια παρέα ζωντανή και σκεπτόμενη, τόσο υπέροχη και μοναδική!!


Ένας χρόνος προς το άπειρο λοιπόν, με τόσα βιώματα φορτωμένος, και ο δρόμος συνεχίζει. Και σας ευχαριστώ με απέραντη αγάπη όλους σας, που είσαστε συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι