ΠΟΛΕΜΟΣ!

Η επίθεση ήταν άνανδρη.

Έγινε νύχτα χωρίς φεγγάρι και με το σύμφωνο ειρήνης να έχει υπογραφεί μόλις την προηγούμενη. Ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί η περισυλλογή των θυμάτων απο το πεδίο της μάχης και νέα πτώματα ξάπλωσαν στην ματωμένη γη.

Όλεθρος και καταστροφή επικράτησαν, τα εργοστάσια έκλεισαν, η οικονομία κατέρρευσε, οι πόλεις κατεδαφίστηκαν, το νερό και ο αέρας μολύνθηκαν, τα ζώα εξαφανίστηκαν, τα τρόφιμα σάπισαν και οι άνθρωποι απέμειναν εξαθλιωμένοι, να τρεκλίζουν ζαλισμένοι και εξαχρειωμένοι ανάμεσα στα χαλάσματα.

Και τα παιδιά χάθηκαν και αυτά, ένα αόρατο χέρι τα εξαφάνισε και κανείς δεν μπορούσε να βρει ούτε τα σώματά τους. Ανάμεσα στις σφαίρες που έπεφταν βροχή και τα δακρυγόνα που τύφλωναν τα μάτια, πληγωμένη απο τα ουρλιαχτά πόνου και οργής, μια κουρελιασμένη κούκλα κειτόταν ποδοπατημένη, απόδειξη ότι κάποτε τα πράγματα ήταν αλλιώς, ώσπου ένα τανκς την έλιωσε κάτω απο τις ερπύστριες του για να δείξει την υπεροχή του σίδερου και του χρήματος και της τρέλας πάνω στην ζωή και την λογική.

Και οι ανθόκηποι μαράθηκαν, κάηκαν στην λαίλαπα της ατομικής βόμβας και ο ήλιος έπαψε να βγαίνει, αηδιασμένος πια με τον Θάνατο που του έγνεφε ευτυχισμένος απο την γη.

Τσουπ!

Η μέλισσα ξύπνησε πανικόβλητη.

Κοίταξε έξω απο το παράθυρο γρήγορα, να βεβαιωθεί ότι η λάμπα της ΔΕΗ ήταν εκεί και δεν την είχε ρίξει καμιά βόμβα. Αφουγκράστηκε προσεχτικά, να ακούσει ομιλίες ανθρώπων για να σιγουρευτεί ότι δεν ήταν όλοι νεκροί Πήγε στο εργοστάσιο του μελιού και ησύχασε όταν είδε ότι τα λουλούδια συνεχίζουν να ανθίζουν.

Και η ανατολή ήρθε, ο ήλιος βγήκε όπως πάντα, μαζί με την υπόσχεση μιας νέας μέρας.

Ναι ρε, είτε το πιστεύετε είτε όχι, υπάρχει ακόμα ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο χωρίς βία.