Ειρήνη

(Η εικόνα είναι του Tony Hamilton απο το www.dreamingaloud.com/Gallerys)

Η Μέλισσα είναι πολύ πεσμένη. Την τελευταία εβδομάδα αρνείται να σκεφτεί, παρατηρήσει, προβληματιστεί. Απλά παράγει το μέλι της όπως πάντα και δέχεται σαν παθητική κεραία τα πρόσωπα, τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Έκλεισε τις ασφάλειες και έχει μπει στον αυτόματο πιλότο, γιατί καμιά φορά είναι ανακουφιστικό να γυμνώνεσαι για λίγες μέρες απο συναισθήματα και σκέψεις και να βυθίζεσαι μόνος στην παγωμένη, μοναχική λίμνη που μέσα της κρύβονται
Προειδοποίηση : το ποστ που ακολουθεί είναι ένα ξέσπασμα τριών χρόνων πίκρας και θυμού, ένα κεράκι μνήμης. Το μέλι θα είναι πικρό, ίσως πιο πολύ απο ότι πρέπει, οπότε να περάσετε απο αύριο για φως και χαμόγελα.
Σήμερα είναι μέρα θλίψης για το Μελισσάκι.


Ειρήνη, Ρηνούλα.


Ένα όνομα μικρό για μια μεγάλη καρδιά, γεμάτη ζωή. Δεν μου αρέσει να υπερβάλλω, προτιμώ να λέω τα πράγματα ως έχουν ακόμα και όταν πρόκειται για δικούς μου ανθρώπους. Η καρδιά σου ήταν πράγματι μεγάλη, χωρούσε όλο τον κόσμο.


Πάντα θαύμαζα το πόσο γρήγορα δούλευαν τα χέρια σου το βελονάκι και τα εργόχειρα που έφτιαχνες και που γεμίζουν πια μια ντουλάπα απο μόνα τους. Πάντα με νευρίαζε που με πίεζες να φάω, γιατί φοβόσουν μην πάθω αβιταμίνωση και εξαντληθώ. Και πάντα σε αγαπούσα γιατί ήσουν αυτή ακριβώς η σβούρα, νευρική και αεικίνητη, πάντα εκεί όποτε την χρειαζόμασταν, πάντα με τα χέρια γεμάτα καλούδια και το στόμα γεμάτο με τρυφερές κουβέντες. Είναι τόσες οι εικόνες, οι στιγμές, οι μέρες μου μαζί σου, που δεν φτάνουν χίλια ποστ για να τις ζωγραφίσω.
Την καρδιά πάλλουν ακόμη εκείνα τα βροχερά Αυγουστιάτικα απογεύματα στο χωριό, που καθόμασταν στο παλιό δωμάτιο. Εσύ κοιμόσουν και εγώ έγραφα τα παραμύθια μου, με την δροσερή οσμή του νοτισμένου χώματος να ποτίζει τις σελίδες και τις σταγόνες απο τα αμπελόφυλλα να γλιστρούν στο τζάμι. Ακόμα εκείνα τα παιδικά τετράδια κρατούν την μυρωδιά του θειαφιού και, όποτε τα ανοίγω, η υγρασία εκείνων των φύλλων μου χαιδεύει το μάγουλο. Και όταν ξύπναγες, βγαίναμε στην βεράντα, η πλαγιά και τα σπίτια του χωριού να κατηφορίζουν και να χάνονται στην πάχνη και τα βουνά των Ιωαννίνων να στέκονται συννεφιασμένα μακρυά, και φτιάχναμε ρίγανη, ακόμα και τραχανά είχαμε καταφέρει. Και κάθε πρωί, χαράματα, να ακούω την φωνή του παππού να σε ξυπνά για να σου φτιάξει καφέ και μετά να τον κυνηγάς στην αυλή, μην κουραστεί με τα κάθε λογής εργαλεία και του ανέβει η πίεση. Όταν πήγαινες στα Γιάννενα για ψώνια σε περίμενα πως και πως να γυρίσεις και να με φροντίσεις και, όταν οι διακοπές τελείωναν και γυρνούσαμε Πρέβεζα, στεναχωριόμουν πολύ.
Και αργότερα μετακόμισες Πρέβεζα και περάσαμε μαζί το σχολείο, την εφηβεία και το φροντιστήριο, δοκιμάσαμε τα όρια και τις αντοχές μας, τσακωθήκαμε και φιλιώσαμε, βγήκαμε μαζί σαν καλές φίλες -είχαμε μια σχετική λατρεία στα κοκορέτσια και στις εκδρομές, για να μην αναφέρω τις εξορμήσεις μας στην παραλία, απο όπου γυρνούσαμε σαν καλομαγειρεμένοι αστακοί. Μετά σπουδές, άγχος, τηλέφωνο καθημερινά ('Να προσεεεεεεεχεις!' φωνάζατε εν χορώ με τον παππού) και αντάμωση στα ΚΤΕΛ.
Ώσπου ξεκίνησες να αιμορραγείς. 'Μην φοβάστε', είπε η γιατρός, ΄πρόπτωση της μήτρας είναι'. Και επέμενε η γιατρός, μέχρι που αποδείχτηκε ότι η σκιά στην ακτινογραφία δεν ήταν αναδίπλωση της μήτρας, αλλά καρκίνος που, επειδή είχε αφεθεί απο την γιατρό, είχε προχωρήσει. Ο θάνατος του πατέρα μου χειροτέρεψε την ήδη άσχημη ψυχολογική σου κατάσταση, γιατί αγχώθηκες για την αδερφή σου και τα παιδιά της και γιατί πίστεψες ότι, αφού δεν τα κατάφερε αυτός, δεν θα τα κατάφερνες ούτε εσύ. Ένα χρόνο ταλαιπωρήθηκες με θεραπείες και ακτινοβολίες, με φάρμακα και παραισθήσεις. Στεναχωριούσουν ότι ήσουν βάρος και ότι μας ταλαιπωρούσες, αν και βρε χαζούλα ήξερες ότι σε λατρεύαμε και ότι θα δίναμε τα πάντα για σένα.


Και έσβησες 30 Σεπτεμβρίου 2005 ξημερώματα, φοβισμένη και εξαντλημένη.


Εκείνο το πρωί έμεινα να κοιτάω την ανατολή απο το παράθυρο του σπιτιού μου, το λυκαυγές πάνω απο τον ελαιώνα, με εσένα νεκρή στο κρεβάτι πίσω μου και την μαμά με την Μίνα να ξεκινούν την ετοιμασία που ακολουθεί μετά τον θάνατο. Την καρδιά μου έσκιζε σαν μαχαίρι η εικόνα των μελένιων ματιών σου, τρομοκρατημένα απο τις παραισθήσεις και τον επερχόμενο θάνατο.
Και έδωσα μια υπόσχεση: οτι δεν θα επιτρέψω ξανα να δω τα μάτια των αγαπημένων μου σβησμένα και θολά απο πόνο. Και ότι κανείς δεν θα μείνει πίσω μόνος του ποτέ: πάντα μαζί.


Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα ότι πήγαινα στο χωριό για να σου ανάψω ένα κεράκι, περπατούσα μεσημέρι σε ένα δρόμο παλιό ,σε έναν έρημο οικισμό που στέκοταν σιωπηλός στις σκιές των πλατανιών. Μια εκκλησία είχε πέσει στον δρόμο και δεν μπορούσα να προχωρήσω. 'Γιατί δεν ανάβεις ένα κεράκι εδώ?' μου λέει μια φωνή. 'Όχι, θέλω να πάω στα δικά μου χώματα'', πείσμωσα εγώ στον ύπνο μου.


Τρία χρόνια κύλησαν και κουβαλάω μέσα μου την πληγή που μου άφησε ο θάνατός σου ακόμα ανοιχτή.
Έλα στο όνειρό μου και χαμογέλασέ μου ψυχή μου, απλά να δω ότι, όπου και να σαι, είσαι καλά. Αυτό θέλω μόνο.