Όχι, δεν είναι γέλιο: είναι το παραλήρημα μιας λαλημένης- κυριολεκτικά και μεταφορικά-μέλισσας.
Για αρχή, να σας ευχαριστήσω όλους για τα τρυφερά σας σχόλια και τις γεμάτες αγάπη σκέψη σας στο προηγούμενο ποστ. Ειλικρινά φούσκωσε απο χαρά και συγκίνηση το μελισσάκι που σας έχει blogόφιλους. Ζητάω συγνώμη αν σας μαύρισα την καρδιά, αλλά ένιωθα πραγματικά την ανάγκη να αφήσω αυτή την πληγή να βγει στην επιφάνεια. Φοβάμαι ότι, αν δεν μιλήσω για ένα γεγονός, τότε οι άνθρωποι και οι καταστάσεις του θα ξεχαστούν:η μνήμη οδηγεί στην αθανασία και στην αιωνιότητα, ενώ η λήθη είναι ο πραγματικός θάνατος και με φοβίζει ή υποψία ότι μπορεί να ξεχάσω και μαζί μου να σβήσουν οριστικά αυτοί που έχουν φύγει.
Στιλιάνο, Σοφία και για εσάς που έχετε παιδιά, σας συμβουλεύω να ζείτε πραγματικά κάθε στιγμή μαζί τους, γιατί για αυτά τα απαιδιά είστε μικροί θεοί και γιατί τελικά αυτά είναι που αξίζουν και μένουν.
Ήρθε όμως η ώρα να γυρίσουμε στο παρόν, στην γεμάτη μέλι και τρέλα-με-κορδέλα καθημερινότητα μιας μέλισσας που, όσο μπαίνει η άνοιξη, τόσο ξεμωραίνεται.
Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε η μαμά της μέλισσας να περάσει μερικές μέρες με την μικρή της προνύμφη (είπαμε, για τους γονείς είμαστε πάντα μικροί) και να την κανακέψει και, αφού γλίτωσε παρά τρίχα το εγκεφαλικό (ε, δεν είναι η κυψέλη μου και το πιο συγυρισμένο τσαρδάκι του κόσμου), έπιασε τις κατσαρόλες και ο φούρνος πήρε φωτιά. Πήγαμε βέβαια και τις γύρες μας, αν και η βροχή το Σάββατο μας χάλασε τα σχέδια.Τελικά είναι πάντα ωραίο να σε περιποιούνται!
Εκτός απο αυτή το ευχάριστο γεγονός, είχα και ένα δυσάρεστο: την Τετάρτη άρχισε να πονά ο κάτω φρονιμίτης, με έναν πόνο οξύ και διαπεραστικό (λες να φταίει το ότι δεν θέλω να φρονιμέψω?). Ο γιατρός του Ταμείουτην Πέμπτη το πρωί μου λέει ότι απλά άρχισε να μολύνεται εσωτερικά και ότι θέλει-άκουσον άκουσον!-γναθοχειρούργο! Περιττό να σας πω ότι πέθανα όλη την Πέμπτη και την Παρασκεύη στον πόνο και ότι έμεινα άυπνη σχεδόν μέχρι το Σάββατο, που επέδρασε η αντιβίωση. Και μεθαύριο φτάνει η ώρα της κρίσεως στο ΚΑΤ-καλού κακού,θα γράψω και μια διαθήκη να βρίσκεται, άσε που θα έρθει και ο Σερ Πασχαλίτσος μαζί μου για συμπαράσταση.
Και δεν φτάνει που πονάω, έχω και το εξής μείζον πρόβλημα: πώς να συγκεντρωθώ το κακόμοιρο να μελετήσω Γερμανικά για τις εξετάσεις που πλησιάζουν, ενώ έξω κάνει κάτι μέρες υπέροχες για βόλτα? Στην δε δουλειά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και τρέχει να της πάρουν την πίεση.
Αυτά είναι τα νέα ενός μουρλαμένου μπάμπουρα, που νιώθει μια χαζή ευφορία και έχει μεθύσει απο τις μυρωδάτες αναθυμιάσεις και το καυσαέριο αυτής της εξίσου χαζής πόλης (γιατί απο λουλούδια, κλάφτα Χαράλαμπε).