Γράμμα στο κενό

Έξω έχει ψυχρίτσα και ήλιο, δεν μου αρέσει. Τα Χριστούγεννα τα θέλω παγωμένα, με ψιλή βροχούλα ή χιονάκι, όχι με ήλιο και ζέστη.

Είμαι μόνη μου στο γραφείο, έχουν πάρει άδεια οι υπόλοιποι, εγώ θα φύγω για Πρέβεζα την Κυριακή και θα γυρίσω μετά την Πρωτοχρονιά. Δεν με πειράζει που είμαι μόνη μου, μου αρέσει η ησυχία και η μοναξιά τις ώρες της δουλειάς, καμιά φορά και στις ώρες που είμαι στο σπίτι. Δεν μπορώ την βαβούρα και τον σαμάτά, με κουράζει πολύ.

Πέρασε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, φύγαν πιο γρήγορα απο κάθε άλλη φορά, πριν καταλάβω καν ότι ήρθαν. Και ορίστε, έφτασα στα Χριστούγεννα.

Λέω αερολογίες, ανώδυνες και γενικές, το ξέρω. Αλλά το κάνω για να μην σκέφτομαι τα προβλήματα. Για να προσπεράσω τις σκέψεις που με πονούν και να αποσπάσω την προσοχή μου στα μικρά και φευγαλέα, ώστε να μην πιάσω κουβέντα με τον εαυτό μου. Ναι ρε, λες και θα τα αφήσω πίσω μου και δεν θα με ξαναβρούν.

Παραμονή Χριστουγέννων 2009 και εγώ νιώθω μόνη και χαμένη. Χωρίζω με τον Σερ Σερ, η μητέρα του, η κ Πασχαλίτσα, έχει καρκίνο με μεταστάσεις και στην δουλειά τα έχω φορτωθεί όλα γιατί η άλλη δικηγόρος έφυγε και έμεινα μόνη μου. Η μητέρα μου δεν χειρουργείται για τον όγκο, θα κάνει απλά εξετάσεις και, αν υπάρξει αλλαγή προς το χειρότερο, μόνο τότε θα την βάλουν.

Ορίστε, και που τα 'πα, άλλαξε κάτι?

Πέρασε μισή ώρα και ακόμα κοιτάω σαν χαζή την οθόνη. Χτύπησαν και δυο γραμμές, δυο πελάτες έψαχναν την γραμματέα.

Μπλόκαρα.

Εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα, με υγεία και χαρά. Το 2010 να έρθει χαρούμενο και φορτωμένο με δώρα και χαμόγελα.

Απο τον Γενάρη θα τα λέμε καθημερινά. Να περάσετε καλά!

μπλουμ μπαμ μπλουμ μπαμ μπλουμ μπαμ....

η εικόνα είναι απο ericdravenscave.blogspot.com

μπλουμ τα ρούχα στο πλυντήριο, μπαμ το κινητό στον κάδο.

Ξανά μπλουμ τα ρούχα στο πλύντήριο -ασπρόρουχα στους 90 βαθμούς παρακαλώ- μπαμ το κινητό στον κάδο.

Γιατί πλενόταν και αυτό μαζί με τα ρούχα.

Κάποια στιγμή το Σάββατο το απόγευμα πρέπει να το έβγαλα απο την τσάντα και να το άφησα πάνω σε κάποιο έπιπλο κοντινό με το πλυντήριο και την μπουγάδα. Κάποια στιγμή, επίσης απροσδιόριστη, με τρόπο που δεν τον βρίσκουν ούτε οι πιο έμπειροι ντετεκτιβ πρέπει να έπεσε πάνω στα ρούχα, που είχα αραδιάσει στο πάτωμα για να τα βάλω να πλυθούν, και να ανακατεύτηκε με αυτά.

Και νεύρα η μέλισσα το Σάββατο το βράδυ γιατί νόμιζε ότι της έκλεψαν το κινητό στο σούπερ μάρκετ (πάσχω και απο πρώιμο αλτσχάιμερ: ακόμα και τώρα, δεν θυμάμαι να το κρατώ στα χέρια μου μέσα στο σπίτι μετά τα ψώνια) και δωστου κατήφεια και γκρίνια και δώστου ψυχανάλυση με τον Σερ πάνω απο ένα πιάτο με χοιρινό κρασάτο...

Ώσπου το μυστήριο, ''πώς μπόρεσε ο κλέφτης να το πάρει απο το τσαντάκι'', λύθηκε την Κυριακή το μεσημέρι που πήγα να απλώσω τα ρούχα. Η κακομοίρα η συσκευή είχε βράσει. Θα το πάω άυριο στον τεχνικό να δω αν φτιάχνεται.

Και η ατάκα της μαμάς μπαμπουρίνας: ''μα καλά, στο βρακί σου το είχες και το βάλες στο πλυντήριο?''

τι είδε η μέλισσα στις εκλογές

Μεγάλο πανηγύρι οι εκλογές.

Όχι γιατί τους λείπει η σοβαρότητα ή το κύρος σαν θεσμός και κεκτημένο, αλλά γιατί διεξάγονται απο εμάς, που είμαστε για τα πανηγύρια.
Θα καταθέσω λοιπόν την εμπειρία μου σαν δικαστικός αντιπρόσωπος (με άλλα λόγια: σαν ο αρχικαρνάβαλος της υπόθεσης).
Τα τυπικά πριν την Κυριακή: Το εκλογικό τμήμα ήταν το μεγαλύτερο της Πρέβεζας: 544 άτομα εγγεγραμμένα, μαζί με εμένα και τον αναπληρωματικό 546, τα οποία δεν χωρίζονταν σε δύο τμήματα, όπως γίνεται στα άλλα σχολεία, αλλά ήταν όλα ενωμένα, σαν την Ευρώπη ένα πράγμα. Η Εφορευτική Επιτροπή ήταν απλά ανύπαρκτη: ο ένας στρατιωτικός, που λόγω επαγγέλματος εξαιρόταν, και ο ένας που είχε γεννήσει πρόσφατα η γυναίκα του, ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι που δεν ήρθαν. Αν μην τι άλλο, ειδοποίησαν έγκαιρα. Οι άλλοι 6: δύο επικαλέστηκαν προβλήματα υγείας τελευταία στιγμή, ο ένας δεν ήρθε, μία ήρθε και είπε ψέμματα ότι θα έρθει στην καταμέτρηση (φταίω που δεν κράτησα τηλέφωνο) και μια νεαρή που, αν και είχε δηλώσει ότι θα λείπει, ήρθε να ψηφίσει και αρνήθηκε να καθίσει. Και γενικά στην πόλη μας υπήρχε πρόβλημα με τις επιτροπές. Ας είναι καλά οι τρεις εκλογικοί αντιπρόσωποι των κομμάτων που ήρθαν στο τμήμα μου και με βοηθήσανε οι άνθρωποι με έργο και με συμβουλές μέχρι το τέλος. Τους ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου.
Και τώρα το τζέρτζελο: αντί να έρθουν πρωτίστως οι νέοι να ψηφίσουν, γιατί μας αφορά άμεσα η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν γενιά του μέλλοντος (ωραίες ακούγονται οι λέξεις, θα το πάρω το ψώνιο πάνω μου), ήρθαν όλοι οι ηλικιωμένοι που το θεωρούσαν καθήκον τους να ψηφίσουν σαν πολίτες.
Ίσως γιατί έχουν ζήσει σε εποχές που η δημοκρατία και το δικαίωμα ψήφου δεν ήταν αυτονόητα.

Σκηνή 1: Μπαίνω με μια γιαγιούλα στο παραβάν, γιατί ήθελε βοήθεια
''-Παιδί μου'', με ρωτά,''δεν θυμάμαι το όνομα του κόμματος που θέλω να ψηφίσω''
''-Δεν πειράζει, περιγράψτε μου κάτι χαρακτηριστικό του, για να το βρούμε μαζί''
''-Να, είναι ένας χοντρούλης με δύο παιδιά''
''-Εννοείτε τον κ Καραμανλή''
''-Αχ μπράβο παιδάκι μου! Αυτόν!''

Σκηνή 2: Παππούς που έχει χάσει το χέρι του στον πόλεμο, έρχεται και ψηφίζει χωρίς καμία βοήθεια. Στην Ήπειρο βλέπω ακόμα ηλικιωμένους που έχουν ζήσει την Ιστορία μας και έχουν δουλέψει την γη μας.

Σκηνή 3: Μια γιαγιούλα πάει να βάλει την υπογραφή της στο βιβλίο πρωτοκόλλου
''-Δεν ξέρω παιδί μου γράμματα''
''-Δεν πειράζει, βάλτε απλά ένα σημάδι''
''-Αφτού?''
''-Λίιιγο πιο πάνω''
''-Παιδάκι μου δεν βλέπω και καλά!''
Το ροζιασμένο χέρι χαράζει με δυσκολία στο χαρτί ένα όνομα, σαν παιδάκι μικρό που μόλις έχει μάθει να γράφει. Τα γραμματάκια τρεμουλιαστά και αβέβαια.
Το βράδυ καταμέτρηση και μετά στις αρμόδιες υπηρεσίες τα έγγραφα. Η αποχή γενικά μεγάλη, αν και στο τμήμα μου ψηφίσαν 357.

Ωραίο πράγμα: να αποφασίζει μόνο το 35-40% των πολιτών για την Ευρώπη, για τα όργανα που θα ρυθμίσουν τους νόμους μας, την ζωή μας, το πλαίσιο στο οποίο θα δουλέψουμε. Και οι δικαιολογίες του τύπου ''μα γιατί να πάω να ψηφίσω, αφού δεν έχει νόημα'', ''δεν πάω γιατί άλλοι θα αποφασίσουν, ούτως ή άλλως, για μένα'','' δεν με ενδιαφέρει η Ευρώπη'', απορρίπτονται απο τις μέλισσες σαν παιδιάστικες και ενδεικτικές βολέματος. Ψήφος σημαίνει ενεργός και σκεπτόμενος πολίτης, ανήσυχος για την ζωή που εξελίσσεται γύρω του, πεισματωμένος να πει την γνώμη του και ας νιώθει ότι κανείς δεν τον ακούει. Καμιά εποχή δεν ήταν εύκολη και οι πολιτική ήταν πάντα ένας κλάδος που στεκόταν μακρυά απο τους πολίτες σχεδόν σε όλους τους τομείς. Αν όμως κανείς δεν παίρνει τον λόγο, όταν του δίνεται η ευκαιρία, τότε να είναι έτοιμος να του μπει φίμωτρο δια παντός και παρωπίδες με χαλινάρι. Και φυσικά να μην παραπονιέται ότι ''μας κυβερνούν οι λίγοι''. Μας κυβερνούν αυτοί τους οποίους αφήνουμε.


Πέρα απο τις εκλογές, η μέλισσα είδε το κομμάτι της Ιονίας Οδού, το οποίο έχει δοθεί στην κυκλοφορία. Είδε να παρακάμπτονται οι παλιοί δρόμοι και να ανοίγονται νέοι σε χωράφια και δάση που πριν ήταν κρυμμένα. Σκέφτηκε ότι τα χωριουδάκια, που στηρίζονταν οικονομικά απο την κίνηση στην παλιά οδό, θα μαραζώσουν, όπως μαράζωσαν και τα χωριά της Ηπείρου λόγω Εγνατίας. Είδε τις ακτές και τα χωράφια να ξεθωριάζουν μέσα στο μεσημεριάτικο φως και στο γαλάζιο της θάλασσας. Είδε ζωάκια να κείτονται σκοτωμένα απο τα αμάξια στα πλαϊνά των δρόμων και εκκλησάκια για τους ανθρώπους που χάθηκαν απο μια στραβοτιμονιά. Είδε πρόσωπα μέσα απο τα τζάμια των αυτοκινήτων, να γελούν, να συζητούν, να στέκονται σοβαρά.



Και μόλις έπεσε στο λουλούδι της το βράδυ, σκέφτηκε: ''..και αιεν ο κοσμος ο μικρος ο μεγας...''

Γενική ανασκόπηση περί ανέμων και Σερ

(η εικόνα είναι απο http://www.devianart.com/)


Ναι ναι ναι, το ξέρω ότι χάθηκα, αλλά δυστυχώς η ανωτέρα βία δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω το θεάρεστο έργο παραγωγής υγρού χρυσού- α και μια προειδοποίηση: τα εγκεφαλικά κύτταρα έχουν φύγει διακοπές, οπότε λέω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, οπότε δεν θα πρέπει να με πάρετε και στα σοβαρά.

Κατ αρχήν: πλέον είμαι δικηγόρος!!! Έδωσα τις @#%^ &* (έχω γίνει αθυρόστομη απο την κούραση και την υπερένταση) εξετάσεις στο Εφετείο και τις πέρασα, οπότε τώρα είμαι μια αξιοπρεπής βδέλλα έτοιμη να ρουφήξει το αίμα των αθώων (γκουουουχ γκουουουχ) πελατών της.
Και κατα δέύτερον: είμαι δικαστικός αντιπρόσωπος στην Πρέβεζα. Αν ακούσετε ότι όλη η Ευρώπη περιμένει τα αποτελέσματα μια μικρής περιοχής μια μικρής πόλης χαμένης στην Δυτική Ελλάδα, μην απορήσετε ποιος την έχει κάνει την βλακεία.

Αυτά ήταν τα νέα μου με λίγες λέξεις. Τα πιο σημαντικά, να εξηγούμαστε, γιατί ,αν προσθέσω και τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας , δεν μου φτάνουν δέκα ποστ για να τα διηγηθώ όλα.
Κατα τ άλλα, όλα ανθηρά και μελένια. Στην δουλειά τα σύνηθη προβλήματα και γκρίνιες- ο καθένας έχει τις δικές του ανασφάλειες και κόμπλεξ τα οποία, δυστυχώς, μεταφέρει στον εργασιακό χώρο. Στο σπίτι το σκυλί είναι τρελαμένο, ο Σερ Σερ τέζα απο την δουλειά και την ζέστη- άσε που έχω νευριάσει κιόλας. Όχι μαζί του, αλλά με τους υπόλοιπους συναδέλφους, γνωστούς και φίλους. Όταν ακούω την πρόταση 'καλό παιδί, αλλά εσύ είσαι δικηγόρος ενώ αυτός δεν έχει σπουδάσει..', την κόβω κατευθείαν και δεν αφήνω τον συνομιλητή να συνεχίσει. Γιατί έτσι και συνεχίσει, θα ακολουθήσει η πρόταση 'ε τώρα που έγινες δικηγόρος, θα τον χωρίσεις και θα βρείς κάποιον καλύτερο (=με χαρτί πανεπιστημίου)' και μετά θα ακολουθήσει η δική μου πρόταση ' άντε και @#$%^' (είπα, έχω γίνει αθυρόστομη), την οποία δεν θα ξεστομίσω με αυτό το λεξιλόγιο, αλλά με πιο ευγενικό, που πάντως θα έχει την ίδια σημασία: άσε ήσυχο τον Σερ μου και πάρε τα κόμπλεξ σου και ξεκουμπίσου, μην σε τσιμπίσω με το κεντρί μου και σε στείλω πρησμένο στο νοσοκομείο.

Και όσο θυμάμαι τον Κούγια με το τακούνι στο κεφάλι... Τουλάχιστον ο Σερ φοράει τα παπούτσια στα πόδια και όχι στο κεφάλι, άσε που τα τακούνια δεν είναι και του γούστου του.

Και κλείνω το αλαλούμ ποστ με ένα τραγουδάκι, που ο Σερ Σερ μου το είχε σιγοτραγουδήσει ένα βράδυ. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τους ανθρώπους τους κρίνω απο την καρδιά και την δύναμη των χεριών τους(δηλ την εργατικότητα) και όχι απο τα λεφτά ή τα πτυχία. Και ο Σερ είναι χρυσός, με τα καλά του και τα άσχημά του, με το κέφι αλλά και τα νεύρα του.

''Κλείσε με μέσα στο μικρό σου το τσαντάκι

με το κραγιόν και το παλιό σου καθρεφτάκι

κάνε με λέξεις σ' ένα πρόχειρο μπλοκάκι

οι σημειώσεις σου να γίνουνε στιχάκι

Να είμαι ήχος στην παλιά σου την κιθάρα

μέσα στη τσέπη τα κλειδιά και τα τσιγάρα

να 'μαι σε εκείνα που σ' αρέσουν και αγγίζεις

μέσα σ' όλα που προσέχεις και φροντίζεις

Κάνε με χρώμα που τα χείλη σου φιλάει

να 'μαι κόκκινο πιο πολύ σου πάει

βάλε με χάντρα στο λαιμό να σε φυλάει

μάτι κακό να μην σε ακουμπάει

Μέσα σ' όλα να με ζητάς

και όπου με βρίσκεις να με κρατάς

βάλε με ρούχο μέσα στο κρύο

κι όταν τρομάζεις

να σου λέω είμαστε δύο........''

Απογοήτευση....

Έχω μόλις ρίξει το κλάμα της αρκούδας.

Μην ρωτήσετε πώς κλαίει μια αρκούδα, σας διαβεβαιώ ότι κλαίει πολύ και για αρκετή ώρα.
Μετά έτρεξα στην τουαλέτα, γιατί είμαι στο γραφείο και ένας ασκούμενος-παπαρούνα δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να τύχει σε έναν εργοδότη, και βάφτηκα για να κρύψω τα -εμφανισιακά-χάλια μου.

Την προηγούμενη εβδομάδα (25/04 και 26/04) έδωσα τις γραπτές εξετάσεις στον Δικηγορικό Σύλλογο για την άδεια ασκήσεως -και ουχί κατά το κακοήθες ξεσκήσεως- του επαγγέλματος. Οι εξετάσεις ήταν παρωδία: οι επιτηρητές μας έδωσαν τα άρθρα του νόμου στα οποία έπρεπε να στηριχτούμε και εμείς το μόνο που είχαμε ήταν να τα αναλύσουμε λιγάκι- κοινώς: να αποδείξουμε ότι στις μπουρμπουλήθρες είμαστε αστέρια. Πώς θα βγάλουμε αλλιώς λεφτά σαν δικηγόροι? Παρ όλ αυτά διάβασα πολύ και αγχώθηκα ακόμα περισσότερο. Είναι τουλάχιστον επιπόλαιο να πάει κάποιος σε τέτοιες εξετάσεις αδιάβαστος, έστω και αν υπάρχει αντιγραφή. Γιατί αν σου κάτσει η στραβή, είναι να σε κλαίνε οι ρέγγες (ούτε αυτές ξέρω πώς κλαίνε, φαντάζομαι όμως ότι θα κλαίνε περίεργα και για αυτό έγιναν διάσημες).
Μετά είχα σήμερα τις εξετάσεις των γερμανικών. Γιατί ναι μεν πέρασα τα γραπτά την προηγούμενη φορά, αλλά κόπηκα στα προφορικά και έπρεπε να τα επαναλάβω. Πριν απο αυτές όμως, έμαθα το σαββατοκύριακο ότι η μητέρα μου τελικά θα κάνει την εγχείρηση για τον όγκο στο στήθος μέχρι τα μέσα Ιουνίου, γιατί υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε καρκίνο. Και φυσικά σήμερα για άλλη μια φορά ΔΕΝ τα πήγα καλά. Γιατί απαραίτητη προυπόθεση για να τα πας καλά, είναι να μην κομπιάζεις, να μιλάς άνετα και να μην κόβεις την πρόταση στην μέση για να την πιάσεις πάλι απο την αρχή, να μην κάνεις λάθη και να έχεις ένα αξιοπρεπές λεξιλόγιο. Και το θέμα ήταν εύκολο, που να τύχαινε και κάτι δύσκολο. Οπότε θα φάω ένα καλό βαθμό κάτω απο την βάση και θα με στείλουν για Νοέμβριο όπου, εκτός απο τα προφορικά θα δώσω και τα γραπτά πάλι, γιατί τα τελευταία τα κατοχυρώνεις μόνο μια φορά.
Και την Τετάρτη δίνω τα προφορικά για το ακόμα μεγαλύτερο πτυχίο (Großes) στο οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να μιλήσω σαν naitiv German (ιθαγενής Γερμανός).
Το άλλο το ανέκδοτο με τον Τοτό το ξέρετε?

Και δώστου κλάμα η μέλισσα κλειδωμένη στην κουζίνα του γραφείου και δωστου ο Σερ Πασχαλίτσος να προσπαθεί μάταια να την παρηγορήσει μέσα απο το τηλέφωνο.


Δεν μου φταίει το ότι δεν θα περάσω ούτε την σημερινή ούτε τις επόμενες εξετάσεις. Μου φταίει ότι νιώθω σαν ηλίθια και μάλιστα σαν ηλίθια που έχει φτάσει στα όριά της απο το άγχος. Αν δεν μπορώ να βγάλω μια προφορική εξέταση 20 λεπτών (ήτοι 5 ερωτήσεις και μια ανάλυση θέματος), τι στο διάολο θα κάνω στο Εφετείο που θα έχω πέντε δικαστές να με ρωτάνε επι μία τουλάχιστον ώρα ότι τους κατέβει? Τι στο διάολο θα κάνω σαν δικηγόρος, όταν θα έχω να αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο έναν άλλον συνάδελφο? Και εν πάσει περιπτώσει, τι στο διάολο μαθαίνω γερμανικά έξι χρόνια, αν είναι να μιλώ σαν τρίχρονο παιδάκι που του έχει κάτσει το μήλο στον λαιμό? Θέλω να γίνω και δικηγόρος και μεταφραστής γερμανικής ε? Τρία πουλάκια κάθοταν στην κυριολεξία! Εδώ μας έδωσαν τις απαντήσεις των θεμάτων και παρ ολ αυτά δυσκολεύτηκα σε κάποια απο τα μαθήματα, και ας υποτίθεται ότι είχα διαβάσει!

Και το σκηνικό που έχει επαναληφθεί την προηγούμενη εβδομάδα: να είμαι μετά απο δουλειά (ή, το Σάββατο 25/04, μετά απο δώδεκα ώρες εξέτασης), να διαβάζω του σκοτωμού, να έχω το άγχος με την μητέρα μου και να με παίρνουν οι φίλοι μου απο την Πρέβεζα (οι οποίοι είτε δεν έχουν σπουδάσει και τώρα δεν δουλεύουν και απλά περιμένουν αν τους κάτσει κάποιο πρόγραμμα απο τον ΟΑΕΔ είτε έχουν σπουδάσει, έχουν γυρίσει και κάνουν απλά διακοπές και θα δουν απο Οκτώμβριο και πέρα τι θα τους έχουν βρει οι γονείς τους) και να μου λένε ότι είναι βόλτα στην παραλία ,είναι κουρασμένοι και δεν ξέρουν αν θα βγουν και το βράδυ ή όχι.


Και μην ακούσω κανέναν να μου λέει ότι η προσπάθεια δεν πάει χαμένη. Ναι, συμφωνώ ότι δεν πάει, αλλά! Υπάρχει και αυτό το 'αλλά' ,γιατί άλλο να βρίσκεις κάποια πράγματα έτοιμα και άλλο να προσπαθείς για αυτά. Άλλο να ζητάς κάτι καλύτερο απο το βασικό και άλλο κάτι μέτριο και βολικό. Άλλο να προσπαθείς έχοντας όλη την οικογένεια στο πλευρό σου και άλλο να έχει μείνει η οικογένεια σου μισή και αυτή που έχει μείνει ακόμα να ταλαιπωρείται με την υγεία της και να δουλεύει σαν το σκυλί, αντί να κάθεται και να απολαμβάνει το σπίτι της.
Άλλο να έχεις την αυτοπεποίθησή σου στον Θεό, και ας μην υπάρχει λόγος για αυτό, και άλλο να μην μπορείς να αξιοποιήσεις τις δυνατότητες που έχεις. Γιατί άλλο είναι να μην τις έχεις και άλλο να τις έχεις και να μην μπορείς να τις εφαρμόσεις.Και άλλο να έχεις χρόνο και απλά να αγχώνεσαι και άλλο να σηκώνεσαι το βράδυ και να μην μπορείς να ανασάνεις απο την υπερένταση, γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια να παίζεις με τα πτυχία και τα λεφτά που χρειάζονται.


Τάδε έφη μια απογοητευμένη μέλισσα.


Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν να υπαναχωρήσω και να μην δώσω τις υπόλοιπες εξετάσεις των γερμανικών, αλλά ας όψεται που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου και στους νεκρούς μου ότι δεν θα κάνω ποτέ πίσω .Και μετά βουρ βουρ για τις εξετάσεις στο Εφετείο.


Αλλά πρώτα θα κάνω μια στάση στην γειτονιά μου για πιτόγυρα και σοκολατίνες.Αφού δεν μπορώ να διώξω την απογοήτευση, θα την βαρυστομαχιάσω.

Καλό Πάσχα!

(εικόνα απο την διεύθυνση www.myspace.com/billy_fredricks)

Παρακαλώ λόγω εξετάσεων, φόρτου δουλειάς και καμένων εγκεφαλικών κυττάρων αναστέλεται για μερικές ακόμα μέρες η παραγωγή μελιού.

Οι παραγγελίες σας για βαζάκια θα προωθούνται στο τμήμα εκκρεμών μελοοφειλών για να τακτοποιηθούν αμέσως μετά την πάροδο του σχετικού κωλύματος.

Προς το παρόν,

Καλό Πάσχα

Frohe Ostern

Cчастливая пасха

Happy Easter

Pascua Feliz

Pasqua Felice

Bonnes Pâques

Σε όλες τις γλώσσες και με ευχές γεμάτες αγάπη για υγεία και χαρά.

Να είσαστε πάντα καλά και η ζωή σας να είναι ακύμαντη και γαληνεμένη, σαν λιμνούλα κρυμμένη σε ανθισμένο ξέφωτο.

υγ: Ανώνυμε και φίλοι που με επισκεφτήκατε στο προήγουμενο ποστ, σας χρωστάω μια απάντηση στα σχόλιά σας. Όταν το κυψελάκι πάρει μπρος ξανά, θα σας αφήσω μελοπατούσα.

26 Μαρτίου κάθε χρόνο και για πάντα

Το είπα και πέρυσι, το επαναλαμβάνω και φέτος: παρελάσεις και τελετές δεν έχουν θέση στο κυψελάκι.

Την επανάσταση του 1821 θα την τιμήσουμε μόνο με το να μάθουμε την ιστορία μας καλύτερα και όχι με εμβατήρια.

Κάθε χρόνο αυτή μέρα θα είναι αφιερωμένη και το ποστ θα γίνεται κεράκι, θα παίρνει φωτιά απο τον καημό και θα λάμπει όσο πιο δυνατά μπορεί, για να φωτίζει στα σκοτάδια της εισόδου της άλλης ζωής, με την ελπίδα ότι υπάρχει πράγματι άλλη ζωή και ότι τα μάτια δεν κλείνουν ποτέ , μένουν ανοιχτά σε αυτή την άλλη πραγματικότητα, και ότι θα το δουν.

Γιατί ποτέ το 'μου λείπεις' δεν έχει την βαρύτητα ενός 'σ αγαπώ'.

Το καλοκαίρι του 2003, ήδη άρρωστος, καθόσουν μαζί μου στην βεράντα του σπιτιού και βλέπαμε μια ταινία, στην οποία ένας πατέρας, άρρωστος και αυτός απο καρκίνο, προσπαθούσε να τελειώσει ένα σπίτι πριν πεθάνει. Μόλις τελείωσε, με τον πρωταγωνιστή να πεθαίνει, ήσυχος ότι τελείωσε το έργο του, είχες γυρίσει και με είχες ρωτήσει, αν θα σε θυμόμουν όταν θα έφευγες. Δεν σου απάντησα. Θεώρησα την ερώτηση τόσο ηλίθια, τόσο απαράδεκτη, που νευρίασα, σε λοξοκοίταξα και έφυγα σιωπηλή μέσα στο σπίτι.

Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα σου φώναζα ότι δεν θα σε άφηνα να φύγεις και ότι ποτέ δεν φεύγουν αυτοί που αγαπάμε.

Αλλά έφυγες τα μεσάνυχτα της 26ης Μαρτίου 2004.

Για πολύ καιρό μετά ήμουν σε σύγχυση, δεν μπορούσα ούτε το πρόσωπό σου να θυμηθώ. Ένιωθα τύψεις για όλα αυτά που δεν πρόλαβα να σου πω, για όλη την αγάπη που ένιωθα αλλά δεν βρήκα τρόπο να στην εκφράσω.

Καμία όμως τύψη δεν θεραπεύει αυτό που έλλειψε.

Και ζηλεύω. Όταν βλέπω τις φίλες μου με τους δικούς τους ζηλεύω. Και με πιάνει το παράπονο που έφυγες νωρίς.

Λίγο πριν το ετήσιο μνημόσυνο, τότε δούλευα στον οτε, ονειρεύτηκα ότι είχες έρθει με μια βαλίτσα στην δουλειά, μαζί με άλλες ψυχές που έψαχναν τους δικούς τους. Μου είχες πεί '' Ματάκια μου, τώρα πρέπει να φύγω''. Δεν θυμάμαι αν σου είχα απαντήσει, αλλά απο τότε δεν σε ονειρεύτηκα ξανά, ακόμα και τώρα βλέπω μόνο φευγαλέα την μορφή σου σε ένα πλήθος ή σε έναν δρόμο.

Είχες φαίνεται κουραστεί και ήταν η ώρα να αναπαυτείς.

Λένε ότι η ζωή μετά τον θάνατο δεν βρίσκεται στους ουρανούς, αλλά στην καρδιά μας, σε αυτά που αγαπάμε, στις φωτογραφίες που μας χαμογελούν, σε αυτά που θυμόμαστε με συγκίνηση. Αν είναι έτσι, τότε μην φοβάσαι τίποτα πια: είσαι στην καρδιά μου και εκεί δεν θα σε πειράξει κανείς, ούτε την αρρώστια θα αφήσω να σε πονέσει.
Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος μπαμπά μου. Μαζί μου θα είσαι και μαζί θα προχωρήσουμε μπροστά, πάντα όρθιοι και πάντα δυνατοί.
Κανένας δεν θα μείνει μόνος του ποτέ.

Σ αγαπώ πολύ.

Τα γαρδελάκια

Δύο γαρδελάκια έρχονται που και που στο μπαλκόνι του γραφείου.
Κάθομαι και τα χαζεύω να παίζουν με τα ξεραμένα λουλούδια μιας παλιά γλάστρας, που έχει καιρό τώρα απομείνει σκονισμένη δίπλα στην τζαμόπορτα. Απο κάποιο κλουβί ξεφύγανε και τώρα χαράζουν την δική τους πορεία στον ουρανό της Αθήνας, πλέκοντας φωλίτσες σε απόμερες γωνίες παλιών σπιτιών. Τραβούν τα χνούδια των ξεραμένων φύλλων, χοροπηδάνε αεικίνητα στο τσιμέντο και πεταρίζουν τα σωματάκι τους, πριν ξανα φύγουν πάνω απο τις πολυκατοικίες.
Βρέχει σήμερα.
Άρθρο 216 Ποινικού Κώδικα, η έννοια της πλαστογραφίας: '' όποιος καταρτίζει πλαστό ή νοθεύει έγγραφο με σκοπό να παραπλανήσει με την χρήση του άλλον σχετικά με γεγονός που μπορεί να έχει έννομες συνέπειες, τιμωρείται με φυλάκιση''.
Άρθρο 000 Κώδικα άγραφου ακόμη, η έννοια του φόβου: '' όποιος καταρτίζει πλαστή ευτυχία ή νοθεύει τα ιδανικά του με σκοπό να παραπλανήσει τον εαυτό του σχετικά με την πραγματικότητα η οποία μπορεί να χρειάζεται αλλαγή, τιμωρείται με εσωτερική απομόνωση και δυστυχία''.

Συνειρμοί ενός κουρασμένου μυαλού.

Πονάνε και τα χέρια μου, ίσως έχω κάνει ζημιά στις αρθρώσεις της παλάμης με το βάρος που κουβαλώ καθημερινά.
Βρέχει αλλά δεν είναι σκοτεινή η μέρα: ένα φως διαθλάται και διαχέεται, ανοίγει το βλέμμα ψηλά. Πάντα μου άρεσε η βροχή: είναι ζωογόνα μελαγχολία, ξεπλένει και την πιο σκονισμένη γωνία. Η γη υγραίνει την καρδιά της και ευφραίνεται.
Εξάλλου σε νερό γεννιόμαστε και σαν βροχή ξανα γυρνάμε.
Το Πληρεξούσιο της εταιρίας θέλει διόρθωμα. Κόψε και ράψε και σβήσε και πρόσθεσε.
Στα ορεινά χωριά, έλεγε ένα παλιό βιβλίο με μύθους, πιστεύαν ότι η νυφίτσα ήταν νύφη που είχε σκοτωθεί, όταν κάποια κακόβουλη της είχε σκίσει τα προικιά και είχε ματαιώσει τον γάμο. Απο τότε, σαν ζωάκι πια, γυρνάει και μπαίνει στα σπίτια και σκίζει τα ρούχα, ψάχνει κουρελάκια να ξανα φτιάξει την προίκα της και για αυτό οι γυναίκες της αφήναν πάντα μερικά στο πάτωμα.
Και ράβει και πλέκει, δεν διαφέρει το φουστάνι της απο το πληρεξούσιο, που το φτιάχνουμε στα μέτρα μας και όπως μας βολεύει, πέρνοντας κουρελάκια απο τους νόμους.

Πριν λίγες μέρες πήρε το μάτι μου πάλι τα γαρδελάκια, γλιστρούσαν σαν πολύχρωμες ηλιαχτίδες σε μια σκουριασμένη γωνιά του μπαλκονιού.

Ας είναι πάντα ευτυχισμένα.

Το Παράθυρο

(η εικόνα είναι απο το www.austinavenueumc.org)

Κάτσε κάτω απο την μπάρα. Βάλε δυνάμεις. Κάτσε κάτω απο την μπάρα σου λέω! Μα μπορείς, έλα, θα τα καταφέρεις! Βάλε τα δυνατά σου!

Όοοοπα! Ρε τι είπαμε? Πάμε πάλι: πρώτα το δεξί- έεεεετσι- και τώρα το αριστερό. Μπράβο! Τα κατάφερες και ξύπνησες! Και τώρα που κατάφερες και άνοιξες τα μάτια σου, βάλε και δυο μανταλάκια στα βλέφαρα πριν ξανα πέσουν.

Και αφού έπεισα τον εαυτό μου με ατράνταχτα επιχειρήματα να ξυπνήσει- δεν είχε καν δικαίωμα να κάνει έφεση υπερ του ύπνου- ήρθε η ώρα να ξανα πιάσω την παραγωγή απο την αρχή.

Βάζουμε δυο κουταλιές ροδοπέταλα, όχι τρεις καλύτερα, ωχ ας βάλω καλύτερα γιασεμί, μετά λίγο νερό πηγής-μα τι λέω, ροδόνερο! Κάτσε, τα μπέρδεψα πάλι. @#$%! Πάλι μπέρδεψα την συνταγή για το νέο είδος μελιού! Δεν γίνεται, το μυαλό έχει κολλήσει, τα γρανάζια έχουν στραβώσει, η ντιζελομηχανή δεν λέει να πάρει μπρος.

Και πως να πάρει μπρος με όλα αυτά που γίνονται δηλαδή? Δεν περνάει μια μέρα που να μην στιγματιστεί απο πόλεμο, οικονομικά δυσχερέστατα μέτρα, έγκλημα και εν γένει εξαθλίωση. Ανοίγεις την τουβου: ''40χρονος βίαζε παιδί(για την δε Παλαιστίνη, το έχουμε συνηθίσει πια και απλά περιμένουμε βαριεστημένα το όποιο τέλος), διαμάχη για το δικαίωμα στην ευθανασία'', ανοίγεις το ραδιόφωνο '' εξαγγέλλονται μέτρα λιτότητας(και που να πήγαιναν για βρούβες δηλαδή, αντι να εξαγγελθούν), ανοίγεις τα αυτιά στο δρόμο και στο γραφείο ''έχει πνιγεί στα χρέη'', ''έκλεισε το μαγαζί'', ''άσε, αρρώστησε και δεν ξέρει τι να κάνει'', ανοίγεις εφημερίδα '' η ανεργία στα ύψη, απολύσεις, ανασφάλιστοι, κανένα εργασιακό δικαίωμα''. Πρεζόνια σέρνονται στην Ομόνοια και γύρω μας απρόσωπα πρόσωπα τρέχουν, αδιάφορα για τον μεγάλο κόσμο-μόνο μια ανησυχία για τον μικρό, τον δικό τους, που πιστεύουν ότι τον έχουν κρύψει καλά και ότι καμιά συμφορά δεν θα μπορέσει να τον βρει στην σιωπή που τον αγκαλιάζει.

Και θέλω να ανοίξω ένα δικό μου παράθυρο σε έναν άλλον κόσμο.

Πρώτα θα κλείσω σε βαζάκια ότι αξίζει να σωθεί: λίγο αγάπη, κάμποση συμπόνοια, κάποια γραμμάρια συγκίνησης και τρυφερότητας, ίσως να βάλω και ανιδιοτέλεια- αν έχει απομείνει καθόλου και δεν έχει εξαφανιστεί. Μετά θα φτιάξω ένα κυψελάκι και θα κοιμίσω μέσα τα παιδιά όλου του κόσμου, φτωχά και πλούσια, άρρωστα και υγιή, για να μην κουραστούν στο ταξίδι. Θα φτιάξω έναν χαρταετό που στα φτερά του θα κουβαλήσει τα ζωάκια και τα ζουζούνια αυτού του κόσμου- θα είναι μαγικός για να τα χωράει όλα. Μετά σε ένα γλαστράκι θα κλείσω σπόρους απο τα λουλούδια και τα δέντρα αυτής της γής, που θα φωλιάσουν στο μαλακό χώμα περιμένοντας τον ήλιο να τους ξυπνήσει.

Και μετά θα ανοίξω ένα παράθυρο για έναν νέο κόσμο, με ένα τρόπο που μόνο οι μέλισσες το ξέρουν, θα είναι ένα παράθυρο μεγάλο, με ασημένιες παραστάδες που πάνω τους θα γράφουν το σ αγαπώ σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Τα τζάμια του θα στέκουν ορθάνοιχτα, κρύσταλλα καθαρά σαν την ψυχούλα ενός μωρού, μια κουρτίνα αχνή σαν ασημένια ομίχλη, που τρεμοπαίζει στην ευωδιά της νέας γης, θα τα χαϊδεύει με ένα απαλό μουρμουρητό, ίσως γέλιο σιγανό.

Και θα φύγουμε.

Θα ταξιδέψουμε πάνω απο τους πολέμους και την φτώχεια, τις τσιμεντούπολεις και την δυστυχία, την μοναξιά και την θλίψη, απαλό δροσερό αεράκι θα μας κρατά ασφαλείς στην πνοή του, και θα περάσουμε μέσα απο το μαγικό παράθυρο στον νέο μας κόσμο,που θα είναι ένας κόσμος φωτεινός και ευτυχισμένος, πλασμένος για τα πλάσματά του και όχι για το κέρδος, γεμάτος λουλούδια και γαλήνη. Θα ανοίξουμε τα βαζάκια και τα όμορφα αισθήματα θα τρέξουν ανέμελα σε χλοερά λιβάδια. Τα παιδιά θα βγουν απο το κυψελάκι και θα ανοίξουν τα φτερά τους στον νέο ουρανό. Οι σπόροι θα γεννηθούν στην φιλόξενη γη και ο χαρταετός θα αφήσει ελεύθερα τα ζωάκια. Και όσοι αγαπούμε, ζωντανοί και νεκροί, θα είναι εκεί, θα μας περιμένουν γελώντας στο κατώφλι ανθισμένων σπιτιών δίπλα σε ήσυχες θάλασσες, γιατί στον κόσμο μας θα βάλουμε όσα λατρεύουμε και μας κάνουν ευτυχισμένους, δεν θα υπάρχει απώλεια και πόνος.

Και το παράθυρο θα σφραγιστεί.

Θα κλείσει έξω όλο το σκοτάδι και την ασχήμια, την κακία και τη δυσαρέσκεια. Θα κλείσει έξω όλους τους πολεμοκάπηλους, τους στυγνούς επιχειρηματίες, τους εκμεταλλευτές, τους εγκληματίες.

Και μετά θα σπάσει και θα εξαφανιστεί. Και ο νέος μας κόσμος θα είναι ασφαλής.

Ζούμε σε ένα κόσμο που δεν είναι ιδανικός. Μπορούν με την βία να μας αφαιρέσουν όλα τα δικαιώματα, εκτός απο ένα: το δικαίωμα να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε για έναν κόσμο καλύτερο.

Ανεβαίνω, κατεβαίνω και γιορτάζω!!!

(η εικόνα είναι απο την ιστοσελίδα www.loganberrybooks.com/edible-books.html)

Πάω στην Ευελπίδων. Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο του 2 κτιρίου. Με στέλνουν σε άλλο κτίριο. Κατεβαίνω πάλι, ισορροπώντας στα τακουνάκια. Πάω στο κτίριο 3, ανεβαίνω πάλι στον πρώτο όροφο. Καταθέτω τα χαρτιά και ξανα κατεβαίνω. Πάω στο κτίριο έξι, ανεβαίνω πάλι στον πρώτο όροφο-άτιμα τακουνάκια!-για να δω τα πινάκια και ξανακατεβαίνω στο ισόγειο, όπου δύο ώρες ήμουν στο ακροατήριο και περίμενα να συζητηθεί η υπόθεση του πελάτη μου, ακούγοντας τις υποθέσεις που ήταν πριν την δική μου. Η αλήθεια είναι ότι σε πιάνει κατάθλιψη ακούγοντας όλους αυτούς τους ανθρώπους να αντιδικούν και να έχουν ένα σωρό προβλήματα, προσωπικά και οικονομικά. Τελειώνω, πάω πάλι στο κτίριο δύο, ξανα ανεβαίνω στον πρώτο όροφο, καταθέτω και πάλι χαρτιά-πάνε τα κακόμοιρα τα δάση-και ξανα κατεβαίνω για να ανέβω πάλι στο λεωφορείο και να ανέβω εκ νέου στο γραφείο.

Κατα τα άλλα, σας κερνάω τουρτίτσα γιατί σήμερα έχω τα γενέθλιά μου!!

Ναι ναι ναι, μεγαλώνουμε ένα χρόνο ή 365 μέρες ή κάμποσες ώρες (δεν τις έχω μετρήσει) και κάμποσα (ούτε αυτά τα έχω μετρήσει) λιπποκύτταρα. Και η τουρτίτσα σε σχήμα βιβλίου παρακαλώ, για να μορφωθούμε κιόλας.
Εύχομαι στο εαυτό μου υγεία και μόνο υγεία, και όλα τα άλλα λίγο ή πολύ θα έρθουν.
Πάω να τρυγήσω μερικά λουλούδια για να φτιάξω εορταστικά βαζάκια. Ζζζζζζζζζζζζνννννννννν!

Η μπαλάντα του βρεγμένου

Πέφτει η βροχή
και η μέλισσα μουσκίδι
Πέφτει βροχή
και στους δρόμους πλατσουρίζει
Πέφτει βροχή
και ειναι χωρίς ομπρέλα
Πέφτει βροχή
και την πιάνει τρέλα.
Γκρίζος ουρανός
και η πόλη μες στο άγχος
αυτός είναι καιρός
για αραλίκι μες στο άνθος.
Πέφτει βροχή
και η γουνίτσα ζούπα
και το λαιμαργούλι αποζητεί
κάμποση καυτή σούπα.
Πέφτει η βροχή
και τα πάντα τα ξεπλένει
και η δροσιά μες στην ψυχή
την καρδιά εφραίνει.

Κατά το γνωστό ποιήμα, μόνο στην πιο βρεγμένη και νυσταγμένη εκδοχή.
Ωραίος καιρός, για θαλπωρή και περισυλογή, για βουτιές σε αγκαλιές, άνθη και κουβέρτες. Βέβαια η δικογραφία στο γραφείο σε προσγειώνει άγαρμπα στην μουλιασμένη πραγματικότητα και οι κόρνες απο τα κολλημένα στο μποτιλιάρισμα αμάξια σου προκαλούν ταχυκαρδία, αλλά για αυτό είναι το ζεστό μέλι: τρως δυο μπουκίτσες, γράφεις και ότι σε ενοχλεί στα παλιά σου τα βαζάκια και βουρ για να κατακτήσεις τον κόσμο!

Άραγε βγαίνουν ακόμη ουράνια τόξα?