Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Συγνώμη...

Σήμερα θα μου επιτρέψετε να μην μπω στα ηλεκτρονικά σας σπίτια, να μην απαντήσω στα δικά σας ποστ. Και αυτό γιατί είμαι κενή σκέψεων και συναισθημάτων, χαμένη μέσα σε αυπνία και εφιάλτες.

Χτες την Κυριακή, με ειδοποιήσαν ότι βρήκαν νεκρό έναν απο τους συναδέλφους μου.

Επειδή ακόμα τίποτα δεν είναι επίσημο και καλά καλά δεν έχει ξεκινήσει η έρευνα, δεν θα πω ακόμη ούτε το όνομά του, μόνο το ότι ήταν 29 χρονών, ένας άγγελος σε σώμα και ψυχή.
Δεν θα τον αποχαιρετήσω ακόμα, γιατί δεν θέλω να γίνει βιαστικά και στα κρυφά. Μόλις τελειώσουν όλα αυτά, και εύχομαι να τελειώσουν με την σύλληψη αυτού που του αφαίρεσε την ζωή, θα γράψω για αυτόν.
Ζωή για αυτό σε λένε σκύλα και άδικη.

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Αραλιιιιιικι......


Καλό Σαββατοκύριακο και καλά μπάνια σε όλους!!!
Το τεμπέλικο μελισσάκι κατεβάζει για λίγο ρολά και πάει να λιαστεί, πίνοντας κοκτέιλ με μέλι και τρώγοντας φράουλες με σαντιγύ.
Καλά να περάσετε, ότι και αν κάνετε!!!

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Θα μείνεις δίπλα μου?

Οι ήχοι της πόλης δεν καλύπτουν την μοναξιά, γιατί αυτή φωνάζει πιο δυνατά και απο τους φόβους μας. Τα βήματα των άλλων, ξεροί και βιαστικοί ήχοι στην άσφαλτο, δεν μπορούν να αναπληρώσουν τα βήματα που λείπουν απο δίπλα μας, που έχουν απομακρυνθεί ή τα έχουμε διώξει.
Βαριά λέξη το επίρρημα πάντα, αβέβαια και ας λέγεται με σιγουριά, προσωρινή και ας απεικονίζουν οι φθόγγοι της την μονιμότητα. Τίποτα δεν μένει για πάντα, όλα κυλούν και αλλάζουν αέναα μορφή. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να αγκαλιάζουμε με αυτή την λέξη κάθε συναίσθηκα και σκέψη? Ποιοί είμαστε εμείς, ψυχές φθαρτές και περαστικές, που θέλουμε να ζήσουμε για πάντα, που θέλουμε αθανασία των έργων μας?
Θα μείνεις δίπλα μου?Για πάντα?
Τι ερώτηση και αυτή! Και που θέλει να ξέρει τι θα κάνει όσο τα χρόνια περνούν! Ζητούσε σταθερότητα σε μια ζωή που έχει γίνει για όλους απρόβλεπτη και ευμετάβλητη, εδώ καλά καλά δεν ξέρουμε αύριο τι θα μας ξημερώσει. Κάνουμε σχέδια που δεν τα εννοούμε, δίνουμε υποσχέσεις που ξέρουμε απο πριν ότι δεν θα μπορέσουμε να τηρήσουμε, έτσι ,για να ξεγελάμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ότι έχουμε τον έλεγχο, ότι δεν μπορεί η τύχη να μας τα γυρίσει αλλιώς και ας ακούμε ήδη το γέλιο της.
Και τι πάει να πεί δίπλα του? Δεν είναι πατερίτσα ούτε σκυλάκι για να μην μπορεί να πάει πιο κάτω, πιο πέρα, πιο μακριά. Η ζωή παρα είναι μικρή για αποκλειστικότητες, πόσο μάλλον για παντοτινές δεσμεύσεις.
Ήπιε τον καφέ της ήρεμα,χαμογέλασε με την σιγουριά και την εσωτερική δύναμη που δίνει η νιότη. Σηκώθηκε με αυτοπεποίθηση, πλήρωσε και ξεκίνησε να απολαμβάνει μια βόλτα στα ακριβότερα μαγαζιά της πόλης.
-Ανόητοι άνθρωποι, σκέφτηκε, δέσμιοι των παραμυθιών και συναισθημάτων. Τίποτα δεν είναι αγνό και τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Πιο πέρα, ένας ηλικιωμένος πηγαινε βόλτα την γυναίκα του. Το μπαστούνι που κρατούσε έδειχνε ότι ήταν τυφλή, για αυτό και ο άντρας της της περιέγραφε ότι έβλεπε με τα πιο όμορφα χρώματα.
-Ευτυχώς, σκέφτηκα απο το παγκάκι που καθόμουν, υπάρχουν ακόμα ανόητοι που μοιράζονται μαζί την ζωή τώρα και για την αιωνιότητα.
Σηκώθηκα και εγώ. Βράδυαζε.
Ευλογημένοι όσοι ακόμα ονειρεύονται και πιστεύουν στην αθανασία της ανθρώπινης καλοσύνης.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Πήγαινε παιδί μου Δημόσιο

Η άσκηση του δικηγόρου είναι σχετικό ζόρι, ειδικά αν είσαι σε γραφείο που έχει αστικές υποθέσεις και πρέπει να τρέχεις απο την μια άκρη της Αθήνας στην άλλη και απο υπηρεσία σε υπηρεσία, για να μην αναφέρω ότι ,εκτός απο την ταλαιπωρία, έχεις και τα έξοδα για τα μέσα μεταφοράς ,που τα πληρώνεις εσύ και μόνο (είπαμε: οι πιο πολλοί δικηγόροι δηλώνουν φτωχοί και με αυτή την δικαιολογία πληρώνουν τους ασκούμενους ψίχουλα ή δεν τους πληρώνουν και καθόλου).Προσωπικά είμαι απο τους τυχερούς, γιατί οι υποθέσεις με τις οποίες ασχολούμαι στο γραφείο δεν χρειάζονται πολύ εξωτερικό τρέξιμο, τις χειρίζομαι κυρίως απο το τηλέφωνο και τα εμαιλ και, αν υπάρχει εκκρεμότητα σε δικαστήριο και πρέπει να πάω να την διευθετήσω, πετάω το σκουφάκι μου, γιατί στους διαδρόμους των δικαστηρίων μαθαίνεται η δικηγορία. Και ευτυχώς πλήρώνομαι αρκετά καλά.
Μόνο ένα πρόβλημα έχω και αυτό δεν είναι άλλο απο τους δημόσιους υπαλλήλους.
Αν και σε γενικές γραμμές δεν πετυχαίνω κάφρους και καρεκλοκένταυρους του ελέους, αλλά ανθρώπους αξιοπρεπείς που βοηθούν, ειδικά αν καταλάβουν ότι είμαι μαθητευόμενη, ωστόσο συνάντησα (και θα συνατήσω και στο μέλλον πολύ φοβάμαι) κάποιες περιπτωσάρες, απο αυτές που σε βάζουν σε δίλημμα, αν πρέπει να ανατινάξεις όλη την υπηρεσία ή απλά να μπεις με την καραμπίνα και όποιον πάρει ο Χάρος.
Πάω λοιπόν προχθές στο Ειδικό Ληξιαρχείο Αττικής, να ζητήσω απο τους υπαλλήλους να γράψουν στην ληξιαρχική πράξη ενός γάμου το θρήσκευμα δυο ανθρώπων που παντρευτήκαν στο εξωτερικό, ώστε να προχωρήσει στην Περιφέρεια Αττικής η υπόθεση ιθαγένειας των παιδιών τους. Ο πατέρας ήταν Έλληνας και είναι καταχωρημένος στα ελληνικά μητρώα. Επειδή ο ληξίαρχος το 1960 που καταχώρησε τον γάμο έκανε μισή δουλειά, δηλαδή έγραψε τα μισά στοιχεία απο όσα έπρεπε, ο υπάλληλος του σήμερα αρνήθηκε να γράψει τα θρησκεύματα και ζήτησε να του ξανα αποδείξω ότι ο πατέρας ήταν Έλληνας. Και πιάνουμε μια έντονη συζήτηση: απο την μια να ρωτώ πώς γίνεται να θέλει επιπλέον χαρτιά για την ελληνική ιθαγένεια του προσώπου, όταν είναι ήδη γραμμένος σαν Έλληνας, απο την άλλη αυτός να επιμένει με ύφος ότι τα ξέρει καλύτερα. Γυρνάω στο γραφείο, το λέω στον εργοδότη μου και πάει αυτός. Έγινε της μουρλής στο ληξιαρχείο για την άρνησή τους να εξυπηρετήσουν και στο τέλος τα γράψανε τα θρησκεύματα και είπαν και ένα τραγούδι.
Αλλά (και εδώ φαίνεται η ελεεινότητα του γραφειογιακά) εκτός απο την δουλειά τους, πήγαν να μου κάνουν και ζημιά, γιατί με συκοφαντήσαν στον δικηγόρο: ότι δεν τους εξήγησα τι ακριβώς ήθελα, ότι επέμεινα ενώ δεν ήξερα τι μου γινόταν και ότι αυτοί μου ζητήσαν να καλέσω τον εργοδότη μου και εγώ αρνήθηκα! Ο εργοδότης μου μετά με ρώτησε τι έγινε και του απάντησα. Δεν μου είπε κάτι άλλο, μόνο μου σύστησε να πηγαίνω σε συγκεκριμένο υπάλληλο για να με εξυπηρετεί. Φυσικά όμως, δεν με υποστήριξε στον εκεί μαλάκα, αλλά με έβγαλε ηλίθια και ανίκανη, για να του εξυψώσει το εγώ και για να τον παρακινήσει να του κάνει την δουλειά. Με πείραξε και αυτό, γιατί έναν υπάλληλό σου που προσπαθεί, σου συμπεριφέρεται έντιμα και στο έχει αποδείξει στην πράξη, δεν τον μειώνεις έτσι.
Αν ζητήσω να καταργηθεί μια ώρα νωρίτερα η μονιμότητα (που θα καταργηθεί για να εναρμονιστούμε με την Ευρωπαική Ένωση) και να τους πάρει ο διάολος όλους τους μαλάκες του δημοσίου, θα βγώ η κακιά της υπόθεσης? Συμφωνώ ότι η κατάργηση της μονιμότητας δεν θα αγγίξει το κάθε κομματόσκυλο και τον κάθε ένα που μπήκε με μέσο, αλλά αυτούς ούτως ή άλλως δεν τους αγγίζει ποτέ κανείς. Τουλάχιστον να βγαίνει δουλειά και να υπάρχει μια αξιοπρέπεια και μια στοιχειώδη οργάνωση, ένα μίνιμουμ ευγένειας, γιατί στην Ελλάδα στους περισσότερους τομείς μόνο με την απειλή του βούρδουλα πάμε μπροστά.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Το Κουρκουμπίνι

Καθώς έκανα βόλτα στον κόσμο του ίντερνετ ψάχνοντας για κείμενα του αξέχαστου Νίκου Τσιφόρου που μου αρέσει πολύ, έπεσα πάνω σε μια ιστοσελίδα που περιείχε κριτικές βιβλίων διαφόρων ελλήνων συγγραφέων. Ξεκίνησα να διαβάζω λοιπόν τις περιλήψεις τους, μπας και μου κεντρίσει κάποιο απο αυτά το ενδιαφέρον και το αγοράσω για να περάσω μερικές ώρες απόλαυσης. Και εκεί συνάντησα μια λέξη που την είχα ξεχάσει:''...και τον κέρασαν τυρί και κουρκουμπίνι...''.

Ένα καμπανάκι χτύπησε μέσα μου, καθώς μια ζεστή, γυναικεία φωνή ήρθε ξαφνικά, απρόσμενα απο τα παλιά, μέσα απο την θάλασσα που γεννά τα όνειρα και τις αναμνήσεις, και μου ψιθύρισε '' κουρκουμπίνι μου..''. Πώς μπόρεσα να ξεχάσω αυτή την λέξη?

Εικόνες απο μια κοντούλα θεία, μια σβουρίτσα, που έπλεκε δαντέλες στην αυλή του χωριού κάτω απο την κλημματαριά τα καλοκαίρια, φτερούγισαν στο μυαλό μου, καθαρές σαν να έγιναν μόλις χτές. Εικόνες απο ένα μικρό μελισσάκι που ζωγράφιζε και έγραφε παραμύθια δίπλα της, όταν δεν έτρεχε σαν παλαβό με τους φίλους του στο ποτάμι ή στο δασάκι δίπλα στο χωριό ή δεν χτίζαν ψεύτικα σπίτια στην ταράτσα. Μια θεία που με φώναζε με τόσα υποκορίστικά αγάπης, που χάνω το μέτρημα: φούλα, φουλίτσα, τσουρδί, γατσούλι, κουρκουμπίνι...
Πριν δυομιση χρόνια έφυγε απο εγκληματική αμέλεια ενός ανθρώπου, που στο πτυχίο του γράφει πώς είναι γυναικολόγος. Τις μέρες που ακολούθησαν την απουσία της προσπάθησα να ανασυνθέσω όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, όλα όσα μου είπε, για να τα κλειδώσω στην καρδιά και να μην τα χάσω ποτέ. Νόμιζα ότι τα είχα καταφέρει.

Αλλά για δες, μου είχε ξεφύγει αυτή η μικρή λεξούλα.

Την Τρίτη πήγα βόλτα σε μια θεία μου στο Γαλάτσι και φεύγοντας έκανα μια βόλτα στην Λεωφόρο Βείκου. Τα τέσσερα πρώτα χρόνια έμενα σε έναν δρόμο λίγο πιο πάνω απο την λεωφόρο και πήγαινα καθημερινά βόλτα μπροστά απο τις βιτρίνες, μέχρι το Άλσος λίγο πιο μακριά. Και καθώς προχωρούσα, θυμήθηκα ότι σε εκείνη την γωνία βρήκα το πρώτο γατάκι στην Αθήνα, την μικρούλα Ερμιόνη, ότι σε εκείνη την καφετέρεια πήγα το πρώτο ραντεβού με τον Σερ Σερ και στην άλλη είχα βρει την ξαδερφή μου με το πρώτο της αγόρι, σε εκείνο το πάρκο καθόμουν τον πρώτο καιρό μόνη μου, γιατί δεν ήξερα κανέναν και γενικά είδα μέρη στα οποία έζησα μικρές στιγμές χαράς, λύπης, ενθουσιασμού, στιγμές ντυμμένες στο σέλας των συναισθημάτων, που τις είχα όμως αφήσει στο σκοτάδι καιρό.

Αυτές οι μικρές λέξεις και οι μικρές στιγμές κάνουν την ζωή μας πικάντικη και γλυκιά συνάμα, γιατί κρύβουν μεγάλη αγάπη και σημασία στα λίγα γράμματά τους ή στα λίγα δευτερόλεπτα. Είναι τα μικρά, απλά, καθημερινά, που τα προσπερνάμε αβίαστα γιατί νομίζουμε ότι πάντα θα είναι εκεί,που αφήνουμε ασυνείδητα πολλές φορές τον χρόνο να τα παρασύρει για χάρη του παρόντος και να τα θάψει στο μπαούλο του, καμιά φορά σε βάθος που ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Αλλά αυτά μένουν πάντα χαραγμένα, κρυμμένα μέσα μας στις πτυχές τις καθημερινότητας και αρκεί μια φωνή να μας ψιθυρίσει ''κουρκουμπίνι μου..'', για να διαπιστώσουμε πόσο πολύ μας λείπουν.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Δρ Μέλι και Μιστερ Μπάμπουρ

Και μετά τις περίφημες ανακαλύψεις περί Γερμανίας και λοιπής γεωγραφίας, το έριξα στα γαστρονομικά πειράματα. Η σχέση μου με την κουζίνα, ηλεκτρική και εν γένει χώρο σπιτιού, είναι άθλια-εκτός απο αυτή που έχω με το ψυγείο: είναι ένας φλογερός έρωτας που εμπίπτει στην εξαίρεση...
Το Σαββατοκύριακο λοίπόν, μετά απο ένα καλό συγύρισμα της κυψέλης μου, ασχολήθηκα με την μαγειρική. Ξέθαψα τις κατσαρόλες και τα απαραίτητα υλικά, κάποια βέβαια ληγμένα εδώ και καιρό (τρέχα πάλι στο σούπερ μάρκετ), ξεσκόνισα και κάτι σημειώσεις της μητέρας μου, επίσης θαμμένες στα συρτάρια-πάλι καλά που τις βρήκα.Βάζω λίγη σαλτσούλα στην κατσαρολίτσα, λίγο ζαμπονάκι απο την άλλη, άντε και λίγο πιπερίτσα με κρεμμυδάκι στο τηγάνι, δώσε και μακαρόνια, πατάτες, μπαχαρικά, μετά υλικά για γλυκάκι και γενικά γέμισε το τραπέζι, ο νεροχύτης και κάθε ελεύθερος χώρος στην κουζίνα. Και το μελισσάκι άναψε τα μάτια και το μίξερ και άρχισε τις αλχημείες και τις δοκιμές.
Το δωμάτιο γέμισε ατμούς και ήχους απο νερό που βράζει και λάδι που καίει, απο μαχαίρια που κόβανε τα υλικά και απο το μίξερ ,που τα ένωνε σε ένα μείγμα, τελείως διαφορετικό σε γεύση σε σχέση με τα υλικά του. Και ο Δρ Μέλι μέθυσε απο τις πικάντικες και συνάμα γλυκιές μυρωδιές και έγινε Μίστερ Μπάμπουρ, που μετρά ποσότητες και ρίχνει στο τσουκάλι του σκόνες, χωρίς να ξέρει τι γεύση θα βγει, τρίβοντας με σατανική χαρά τα χεράκια του και με μουτσούνα που έλαμπε απο την χαρά της πρωτότυπης δημιουργίας.
Μετά απο λίγες ώρες έφτιαξε μερικά πιάτα και τα ταξινόμησε στο τραπέζι με την επιμέλεια και την προσοχή με την οποία αντιμετωπίζει ένας φυσικός ένα φυαλίδιο με υδοχλωρικό οξύ. Και ο Μίστερ ,με χαχανητά που έκρυβαν πονηρούς σκοπούς, καθάρισε όλο των συμφερτό απλύτων. Και μετά ξανα έγινα Δρ Μέλι, αλλά ο πονηρός σκοπός δεν χάθηκε: περίμενα απλά το βράδυ.
Και μέσα στην νύχτα, ο ανυποψίαστος Σερ Σερ ήρθε κουρασμένος για να φάει και έγινε το πειραματόζωο σε αυτά τα ανίερα πειράματα. Του σέρβιρα μπόλικες ποσότητες απο όλες τις δημιουργίες και τον παρατηρούσα με ζήλο να δω το αποτέλεσμα. Ευτυχώς δεν του στάθηκε καμιά μπουκιά στο λαιμό.
Τα συμπεράσματα των δύο Δόκτωρ:
1)Ο Σερ Σερ επιβίωσε, άρα οι συνταγές πετύχαν. Τώρα αν έφαγε τα φαγητά γιατί ήταν νόστιμα ή απλά επειδή πείναγε πολύ, πρέπει να ακολουθήσουν και άλλες έρευνες για να το διαπιστώσω.Το πειραματόζωο δείχνει ανθεκτικό.
2)Τα μείγματα δεν ήταν εκρηκτικά. Η πολυκατοικία επιβίωσε.
3)Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν την κρέμα του μείγματος: ενώνεις δύο ή και πιο πολλά υλικά και ποτέ δεν ξέρεις τι γεύση θα βγεί.
Σας αφήνω όμως, γιατί μου άνοιξε η όρεξη και οι διπλίτσες άρχισαν να διαμαρτύρονται. Καλή εβδομάδα!!!

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Εγώ και ο Κολόμβος

Το είπαμε μια φορά, αλλά ας το επαναλάβω άλλη μία για να το εμπεδώσετε: δεν μου αρέσουν οι περιπέτειες και οι εξερευνήσεις.
Θέλω ασφάλεια, σχέδιο, να ελέγχω την κάθε λεπτομέρεια και το άγνωστο είναι καλό, αλλά δεν χρειάζεται και πολύ στενή επαφή μαζί του-που και που μόνο ένα τηλεφώνημα. Οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν φημίζομαι για τις ανακαλύψεις μου, ούτε καν για καινοτομία και ανήσυχο πνεύμα. Μάλλον βαρετό και προβλέψιμο καταλήγω να είμαι, δημιουργικό σε αυτά που με ενδιαφέρουν και δραστήριο σε αυτά που αγαπώ, που δεν είναι και τόσα πολλά και ποίκιλα σε θέματα.
Όλη αυτή η πομπώδης εισαγωγή, είναι για να σας προετοιμάσω για την βόμβα που θα ακολουθήσει: έβαλα τα γυαλιά στον Κολόμβο. Εγώ, η μέλισσα, που για να πάρω τις διπλίτσες μου και να ξεκουνηθώ απο το λουλούδι μου πρέπει κάτι να με δελεάσει, που δεν ψάχνομαι και ιδιαίτερα πολύ, έκανα μια φοβερή ανακάλυψη. Τύφλα δηλαδή σε όλους τους Νεύτωνες, Κολόμβους, Μαγγελάνους και δεν σημαζεύεται επιστήμονες και εξερευνητές.

Ποια ανακάλυψη?
Χε, ανακάλυψα ότι η Γερμανία όχι μόνο έχει θάλασσα, αλλά έχει ΚΑΙ νησιά!

Γέλιο είναι αυτό που ακούω στο βάθος?
Δεν κατάλαβα, δηλαδή εσείς το ξέρατε? Ε?
Έφτασα 24 χρονών και λίγων μηνών και ακόμα στην γεωγραφία τούβλο παραμένω και κάθε φορά ξαφνιάζομαι ευχάριστα(''Μα καλά, εκείνη η χώρα στην Ασία είναι?Δεν το πιστεύω!''-ξερός ο Σερ Σερ μετά απο αποπληξία)
Το ομολογώ:ανάμεσα στα μαθήματα στα οποία απολάμβανα ύπνο, ήταν και η γεωγραφία, οπότε μην παρεξηγείτε.Απλά δείξτε κατανόηση σε ένα χαζεμένο μελισσάκι που ανακαλύπτει τον θαυμαστό μας κόσμο απο την αρχή!!!!!(τρίζουν τα Κόκαλα του κολόμβου ή τα αυτιά μου κάνουν παιχνίδια?)

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Σε μια γειτονιά...

Τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται θα κλείσω εφτά χρόνια παραμονής στην Αθήνα.
Απο την πρώτη στιγμή που ήρθα, ένιωσα λες και προσγειώθηκα σε έναν άλλο, γκρίζο και σκληρό πλανήτη, τελείως διαφορετικό απο την μικρή Πρέβεζα. Εφτά χρόνια νόμιζα ότι ήταν αρκετά να δω και να μάθω πολλά απο αυτά που αφορούν τους ανθρώπους και την ψυχολογία τους, αλλά έκανα λάθος.

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου μένει μια ηλικιωμένη κυρία με την κόρη της, τούρκοι υπήκοοι με ελληνική καταγωγή. Καλές κυρίες, πάντα ευγενικές και χωρίς ποτέ να μου έχουν προξενήσει κάποιο πρόβλημα. Απο την πρώτη στιγμή που ήρθαν, οι υπόλοιποι ένοικοι ξεσηκώθηκαν να τις διώξουν για δύο λόγους: πρώτον, είχαν γάτες (αν και στην πολυκατοικία έχουμε οι πιο πολλοί ζώα) και δεύτερον τις θεωρούν τρελές. Για την ιστορία, να αναφέρω ότι και πριν τρία χρόνια που είχα μετακομίσει με τον Σερ Σερ στο σπίτι είχαν πάει να δημιουργήσουν και σε εμάς πρόβλημα, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν ξένους στα δυο μοναδικά διαμερίσματα που είναι προς ενοικίαση. Τότε ο Σερ Σερ τους είχε βάλει άγριο χέρι και είχαν αποτραβηχτεί, αλλά εδώ βρήκαν δυο γυναίκες μόνες τους, αδύναμες σε σώμα και ψυχή και έκαναν φουλ επίθεση.
Τι φωνές και τι προσβολές άκουσαν οι κακόμοιροι τοίχοι δεν λέγεται. Καβγά στον καβγά, κόντρα στην κόντρα, έψαξαν οι ένοικοι και βρήκαν ότι έπαιρνε η κόρη αντικαταθλιπτικά και το Σάββατο το πρωί κάλεσαν την αστυνομία το Σάββατο και την συλλάβανε, μάλλον με την κατηγορία της ''επικίνδυνης''. Και βρήκα το απόγευμα της ίδιας μέρας την μητέρα της να κλαίει στα σκαλιά, γιατί δεν της είπαν ούτε που την πάνε, ούτε γιατί την συλλάβανε. Την παρηγόρησα όσο μπορούσα, της έδωσα και λίγο φαγητό γιατί δεν είχε προλάβει η κόρη της να ψωνίσει και σήμερα που ρωτησα στα αστυνομικά τμήματα δεν κατάφερα να βρω που την πήγαν και πόσο θα την κρατήσουν. Και το περίφημο Σάββατο μας βρήκε ο διαχειριστής στα σκαλοπάτια και κατέβασε κάτι καντήλια στην κακόμοιρη την ηλικιωμένη, που ντράπηκα για λογαριασμό του, άσε που όταν πήγα να μιλήσω με έβρισε και εμένα.



Μένουμε σε κλουβιά που, αν και παρατάσσονται το ένα δίπλα στο άλλο, δεν έχουν καμιά επικοινωνία μεταξύ τους. Είμαστε δίπλα σε πολλούς άλλους, αλλά πιο μόνοι απο ποτέ, ξένοι και εχθροί σαν να μέναμε έτη φωτός μακριά. Αδικαιολόγητα απάνθρωποι και σκληροί, με ένα παράλογο μίσος και μια ανεξήγητη αηδία για τον διπλανό μας, με μια απίστευτη ετοιμότητα να κάνουμε κακό, να θάψουμε, να πατήσουμε και να γελάσουμε κιόλας με τον πόνο που θα προκαλέσουμε: αυτοί είμαστε μέσα στην ανωνυμία, μέσα στον ανταγωνισμό και τον καταναλωτισμό. Αυτοί είμαστε, και ας βάζουμε το χέρι στο κάθε ευαγγέλιο, ακόμα και στην καρδιά, βγάζοντας λόγους ατέρμονους για την κατάπτωση των ηθικών αξιών και την κατάντια της κοινωνίας μας, για την μάχη που δίνουμε με τα αισχρά στοιχεία. Αυτοί είμαστε, και ας κρυβόμαστε πίσω απο ενάρετες μάσκες.

Αυτή η ιστορία με έχει πονέσει πολύ, όχι μόνο γιατί βλέπω δυο πλάσματα να υποφέρουν, αλλά και γιατί δεν μπορώ να βοηθήσω. Με πληγώνει το ότι πρέπει να προσπεράσω χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα και το ότι θα μείνω θεατής σε αυτόν τον παραλογισμό. Και νευριάζω κιόλας, που δεν έχω την δύναμη να αλλάξω αυτή την κατάσταση, που δεν μπορεί μια μέλισσα να αλλάξει τον κόσμο και να εξαφανίσει κάθε δυστυχία.
Έχω ακόμα πολλά να δω, τα εφτά χρόνια ήταν η αρχή μόνο και έπεται δυστυχώς συνέχεια.

Χτες το βράδυ κοίταξα την Μαρκελίτσα, που είχε πάρει το καλτσάκι της, είχε χωθεί στις κουβέρτες και με κοίταζε ήσυχα, να δει αν θα παίξω μαζί της ή όχι.
-Α ρε χαζούλα, της λέω, τουλάχιστον ο δικός σας κόσμος έχει κανόνες.
Άφησε την κάλτσα, πλησίασε και έχωσε την μουσούδα της στο χέρι μου, βάζοντας το πατουσάκι της στο πόδι μου.

Μάλλον συμφώνησε.