Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Στο 7ο Συννεφάκι

Θέλω να βρω αυτόν που είπε οτι τα μελισσοειδή έντομα είναι εργατικά ζουζούνια και να τον ρωτήσω τι είχε πιει πιο πριν, γιατί μόνο ένας μεθυσμένος θα έλεγε εργατικό και επιμελές το στρογγυλό, δοξασμένο είδος του μπάμπουρα.

Απο τότε που τελείωσα τα γερμανικά τεμπελιάζω χωρίς να νιώσω την παραμικρή ενοχή. Έχω αράξει στα πέταλα του λουλουδιού, αγκαλιά με ατελείωτα βαζάκια μέλι και νέκταρ, βιβλία, μπλοκ ζωγραφικής και παιχνίδια στο playstation και σαπίζω απο ξεκούραση. Δηλαδή και το χασμουρητό κουραστικό έχει καταντήσει!! Και μην νομίζετε ότι αποτελώ εξαίρεση: όλες οι μέλισσες χουρχουριάζουν σε κλαδιά και γλάστρες, καμιά φορά και σε συννεφάκια, έχοντας βάλει τις μηχανές του μελιού στον αυτόματο παραγωγό(κάτι σαν τον αυτόματο πιλότο στα αεροπλάνα).
Η δουλειά στο γραφείο έχει αποσυμφορηθεί και μου μένει λίγος χρόνος να διαβάσω πιο πολλά άρθρα γενικού νομικού ενδιαφέροντος(πχ αλληλόχρεος λογαριασμός στο ελληνικό τραπεζικό καθεστώςαλλά και ειδικότερου (κατάσχεση πλοίων στην Ελλάδα). Πιστέψτε με ότι πιο ενδιαφέροντα απο αυτά που έκανα στην σχολή.

Αυτά τα ολίγα είχε να ομολογήσει ένα τεμπέλικο μπαμπουράκι απο το ζαχαρένιο συννεφάκι του. Καθόλου σημαντικά, ίσως και βαρετά νέα, αλλά ποιος ξεκινά τώρα για περιπέτειες μέσα στην ζέστη..!

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Οι αναμνήσεις ενός σώματος

(http://www.deviantart.com/)


Το σώμα θυμάται.

Δεν είναι νερό, να το χτυπήσεις και τα σημάδια να χαθούν αμέσως.
Δεν είναι ατσάλι, να το χαιδέψεις και το χέρι να γλιστρήσει χωρίς να αφήσει αίσθηση.
Δεν είναι αέρας, να το βρίσεις και τα λόγια να χαθούν στην απεραντοσύνη.
Δεν είναι γη, να το σκοτώσεις και να αναγεννηθεί.
Δεν είναι άψυχο κενό, να αποθηκεύεις όλη την σαβούρα.

Το σώμα είναι λιωμένο σίδηρο, που παίρνει την μορφή των χτυπημάτων.
Είναι λουλούδι που ανθίζει με την φροντίδα.
Αστέρι που λάμπει με την αγάπη.


Και θυμάται.

Θυμάται τι το πόνεσε και τι χαροποίησε, τι το κρύωσε και τι το ζέστανε. Θυμάται πρόσωπα και καταστάσεις, αισθήματα και εικόνες φευγαλέες, στιγμές και φωνές που σβήνουν με το φύσημα του ανέμου.
Και καμιά φορά όλα αυτά χαράζουν ανεξίτηλα το σώμα, αφήνουν αυλάκια στα οποία κυλούν τα δάκρυα και οι πίκρα ή το σφραγίζουν με αόρατες διαδρομές, μέσα απο τις οποίες το σώμα αναβιώνει την ευχαρίστηση και τον σεβασμό που του αξίζει.
Έχει γίνει ένα φτηνό προιόν, που το κόβουμε και το ράβουμε στα μέτρα μας, αλλά αυτό πάντα θυμάται την εποχή που, σαν παιδί, ανέπνεε ελεύθερο και απενεχοποιημένο, άνετο γιατί ήταν αυτό που ήταν και όχι αυτό που θέλανε οι άλλοι.
Θυμάται μέρες, χρόνια και εποχές, που το γεράζουν και το κουράζουν, περνούν απο πάνω του σαν θανατερός άνεμος.
Θυμάται τις προσβολές και τις αδικίες, αλλά και τις τιμές και την φροντίδα.

Το σώμα έχει την δική του ταυτότητα, είναι μια οντότητα που απλά συμβιώνει καρτερικά μαζί μας και μας εκπλήσσει πολλές φορές με τα πείσματά του. Είναι μια ύπαρξη που αξίζει την προσοχή μας και την φροντίδα μας.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Bavaria


Πειράζει που θέλω να πάω σε αυτή την λίμνη στην Βαυαρία, να κλείσω κινητά και υπολογιστή, να μην πω σε κανέναν που είμαι και να την αράαααααξω για πάντα, πίνοντας ανενόχλητη το μέλι μου???΄

Είμαι καλά γιατρέ μου?

Ζουμ Ζουμ!!!!!!!!

Και μετά απο απουσία αρκετών ημερών, επανέρχομαι με κοιλίτσα γεμάτη, μυαλό φευγάτο και διάθεση για τρέλες-ενίοτε και για τις Σευχέλες, αλλά το τελευταίο απορρίπτεται αμέσως λόγω έλλειψης χρημάτων. Και πλέον θα συγυρίζω καθημερινά το κυψελάκι μου, για να μην πιάνει αράχνες και κυρίως για να μην μπαγιατέψει το μέλι και μαραζώσουν τα λουλούδια.

Το Πάσχα πέρασα ωραία, αν και με ταλαιπωρήθηκα απο πυρετό το βράδυ της Ανάστασης και την Κυριακή του Πάσχα. Έφαγα του σκασμού, ξεκουράστηκα, πέρασα πολύ χρόνο με τον Σερ Σερ και το Μαρκελάκι, διάβασα και λιγάκι και γενικά ήταν απο τις πιο ήσυχες και σπιτικές γιορτές που έχω ζήσει στην στρογγυλή ζωή μου. 06 Μαΐου έδωσα τα γραπτά στα Γερμανικά και λίγες μέρες μετά τα προφορικά και η νεκροψία θα δείξει αν οι διορθωτές ψοφήσαν τελικά απο το λεξιλόγιο και την σύνταξη ή αν τελικά κατάφεραν οι κακόμοιροι να επιβιώσουν.
Και τώρα προβλέπεται ένα ατελείωτο αραλίκι και μια αθεράπευτη τεμπελιά ως τον Σεπτέμβριο. Θα ζωγραφίσω και θα διαβάσω πολλά βιβλία και γενικά ανυπομονώ να ασχοληθώ μόνο με αυτά που με ευχαριστούν. Στην δουλειά η κατάσταση κυλάει καλύτερα και ηρεμότερα: όσο περισσότερη εμπειρία αποκτώ, τόσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ετοιμότητα κερδίζω.
Νέα άλλα συνταρακτικά δεν έχω, καθώς με το διάβασμα και τον πυρετό δεν βγήκα και δεν συναναστράφηκα με παρέες και άλλα ζουζούνια.
Μόνο που χτες πήγα το Μαρκελάκι για κούρεμα: στην αρχή κόντεψε να φάει τον κτηνίατρο και μετά απο αρκετή ώρα βγήκε χοροπηδώντας με φουντωτή ουρίτσα και αφράτα αυτιά, λείο τρίχωμα και πολύχρωμα κοκαλάκια στο κεφάλι,παρουσιάζοντας ένα αστείο και τρυφερό θέαμα.
Σας αφήνω, λίγο βιαστικά είναι η αλήθεια, αλλά δεν μπορώ το λαιμαργούλι να αντισταθώ στην σταγόνα νέκταρ που μου κλείνει το μάτι πονηρά απο το φυλλαράκι.Πάω να του πω δυο λόγια!!!