Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Να ζήσεις bloggάκι!

22/10/2007, Δευτέρα, αποφάσισα να φτιάξω ένα κυψελάκι-μια φωλίτσα, ένα εργοστάσιο παραγωγής μελιού και μια βάση εμπορίας ανθών. Εμπορία βέβαια με την ευρεία έννοια, καθότι δεν επιδιώκεται σε καμιά περίπτωση προσωπικό όφελος.

Η σκέψη γεννήθηκε εκείνη την ίδια μέρα, δεν το σκέφτηκα πιο πολύ, καθώς παρατηρούσα τον Υμηττό απο το παράθυρο του γραφείου. Ασημένια σύννεφα, που αντανακλούσαν όλη την γκρίζα βουή της πόλης, αγκάλιαζαν βροχερά τον ουρανό και το βουνό, άγγιζαν ψυχρά την καρδιά μου. Ήταν μια ωραία φθινοπωρινή μέρα, θολή μέσα απο τα μάτια των νοτισμένων παραθύρων.

Ήταν μια εποχή αλλαγών και νέων ξεκινημάτων, με αρκετά προβλήματα και πίεση στην δουλειά, με το πτυχίο να εκρεμεί ακόμα και με την υγεία της μητέρας μου να μπαίνει σε περιπέτειες. Το Μελισσάκι προσπαθούσε να τα βάλει όλα σε μια σειρά, αλλά του φαινόταν όλα ένα μεγάλο βουνό, με απροσπέλαστα βράχια που απαγόρευαν την αναρρίχηση. Ήταν πολλές οι ώρες της μοναξιάς και της στεναχώριας, πολλές οι στιγμές που αντιμετώπιζα τον εαυτό μου και τους φόβους του, τα λάθη του και τις αδυναμίες του.

Και οι εικόνες δίπλα μου γλιστρούσαν φευγαλέες, μικρά σπαράγματα σε ξένες καθημερινότητες, πρόσωπα που ποτέ δεν θα μάθουν ότι τα παρατήρησα, διέτρεξα τις γραμμές τους και κράτησα την αρμονία τους. Ένα λουλούδι ανάμεσα σε σκουριασμένα κάγκελα σε μια παλιά πολυκατοικία, ένα παιδί που γελά στα χέρια του πατέρα του στο Πεδίο του Άρεως, ο Υμηττός να στέκεται αρχαίος και να βλέπει την Αττική που αγάπησε να αλλάζει στους αιώνες, ένας ιστός ζωής που ήθελα να τον κάνω αθάνατο, να δώσω μια άφθαρτη υπόσταση σε ότι θνητό κρατά το μάτι και η καρδιά. Ήθελα να δώσω έναν ουρανό στις σκέψεις μου, μικρές αχτίδες που φτερουγίζουν σε στιγμές ανύποπτες κλειδωμένες μέσα μου και ζητούν να ελευθερωθούν, να ζήσουν και να μην χαθούν, να ταξιδέψουν στην σκέψη αυτών που θα αναπνεύσουν σε αυτή την ατμόσφαιρα και να βρω μια φωλίτσα καταφύγιο στις δύσκολες ώρες, όταν αυτά που μας πνίγουν δεν μπορούν να ειπωθούν φωναχτά.


Και βρήκα σε αυτόν τον ανθόκηπο και άλλα κρινάκια και μανιταράκια, σπιτάκια στα οποία όλοι εσείς, οι bloggοπαρέα μου, κατοικείτε. Και είσαστε μια παρέα ζωντανή και σκεπτόμενη, τόσο υπέροχη και μοναδική!!


Ένας χρόνος προς το άπειρο λοιπόν, με τόσα βιώματα φορτωμένος, και ο δρόμος συνεχίζει. Και σας ευχαριστώ με απέραντη αγάπη όλους σας, που είσαστε συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Konrad Adenauer



Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Και επειδή δεν θα κάθομαι μόνο εγώ να διαβάζω την βιογραφία του κατα τα άλλα συμπαθέστατου κυριούλη, σας παραθέτω μερικές πληροφορίες για το πρόσωπό του.
Για να δείτε τι διαβάζουμε τα ζουζούνια δηλαδή μέταξύ άλλων για να μην αρχίσει να γαβγίζει ο καθηγητής των Γερμανικών:

Ο Κόνραντ Αντενάουερ (Konrad Adenauer, 5 Ιανουαρίου 1876 - 19 Απριλίου 1967) ήταν καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας και δήμαρχος της Κολωνίας.
Γεννήθηκε στην Κολωνία της Ρηνανίας και ήταν γιος του δικαστικού υπαλλήλου Γιόχαν Αντενάουερ. Σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία στο πανεπιστήμιο του Φραιμπουργκ ιμ Μπράισγκαου, του Μονάχου και της Βόννης. Επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και ιδιώτευσε ως δικηγόρος για μικρό διάστημα.
Το 1906 εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στην Κολωνία και το 1909 επανεξελέγη πρώτος. Απο τότε μέχρι το 1917 ανέλαβε διάφορα δημοτικά αξιώματα όπως αυτό του υπευθύνου των οικονομικών του δήμου ή αυτό της ευθύνης του επισιτισμού της Κολωνίας τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Το 1917 το δημοτικό συμβούλειο τον εξέλεξε δήμαρχο, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1933. Ως δήμαρχος της Κολωνίας οι σύμμαχοι, αμέσως μετά την λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, πρότειναν στον Αντενάουερ την προεδρία μιας επιτροπής, της οποίας το έργο θα ήταν να μελετήσει την δημιουργία μιας αυτόνομης Ρηνανίας, αφού η Συνθήκη των Βερσαλλιών προέβλεπε την παραχώρηση περιοχών της Ρηνανίας στους συμμάχους για περίοδο περίπου 10 χρόνων. Οι απόψεις που τότε εξέφρασε, δηλαδή περι σύστασης της δημοκρατίας της Ρηνανίας, συνάντησαν αντιδράσεις απο τους συμπατριώτες του με αποτέλεσμα να αποστασιοποιηθεί απο την κεντρική πολιτική σκηνή, παραμένοντας, βέβαια, στην θέση του δημάρχου. Σημαντικά έργα επι θητείας του στο δημαρχιακό θώκο ήταν η δημιουργία πανεπιστημίου στην Κολωνία αλλά και η εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής σε σύγχρονο βιομηχανικό κέντρο.
Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία είχε ως αποτέλεσμα την καθαιρεσή του απο την θέση του δημάρχου στις 12 Μαρτίου του 1933. Αιτία γι'αυτή την πράξη του Χίτλερ ήταν οι απόψεις που είχε εκφράσει κατα καιρούς ο Αντενάουερ εναντίον του πρώτου. Καθοριστικό, βέβαια, ρόλο σε αυτήν του την απόφαση έπαιξε και η κίνηση του Αντενάουερ να απουσιάσει απο την επίσημη υποδοχή του Χίτλερ στην Κολωνία, αλλά και η εντολή του στις αστυνομικές δυνάμεις να αφαιρεθούν όλα τα εμβλήματα με τον αγκυλωτό σταυρό που είχαν αναρτηθεί στην πόλη προς τιμην του νέου καγκελάριου. Τον επόμενο χρόνο φυλακίστηκε με την κατηγορία της υπεξαίρεσης. Στις 21 Ιουλίου του 1944 συνελήφθη απο την Γκεστάπο με την κατηγορία της συμμετοχής του στο κίνημα των στρατηγών, δραπέτευσε προσωρινά αλλά ξανασυνελήφθη.
Με την λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου διορίστηκε απο τους Αμερικανούς δήμαρχος της Κολωνίας, αλλά οι Βρετανοί, που στο μεταξύ είχαν αναλάβει την διοίκηση της πόλης, τον καθαίρεσαν μερικούς μήνες αργότερα. Υπήρξε απο τους ιδρυτές της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης, της οποία εξελέγη πρόεδρος. Το 1946 εκλέχτηκε βουλευτής στο κοινοβούλιο του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και το 1948 εξελέγη πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής που σκοπό είχε την δημιουργία συντάγματος.
Στις εκλογές του 1949 τέθηκε επικεφαλής του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατικών και κατάφερε να νικήσει τον αντίπαλό του Κουρτ Σουμάχερ, αρχηγό των Σοσιαλοδημοκρατών συγκεντρώνοντας 31%, δηλαδή 139 έδρες, έναντι 29.2%, δηλαδή 131 εδρών του δεύτερου. Στις 15 Σεπτεμβρίου σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού, χωρίς όμως την συμμετοχή των Σοσιαλοδημοκρατών, στην οποία ήταν Καγκελάριος. Το 1951 ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του. Το 1953 το κόμμα του αύξησε το ποσοστό του στο 45.3%, σχηματίζοντας στις 23 Οκτωβρίου του ίδου χρόνου κυβέρνηση. Το 1957 επανεξελέγη με ποσοστό 50,2% συγκεντρώνοντας 270 έδρες και το 1961 κέρδισε για τελευταία φορά τις εκλογές, συγκεντρώνοντας το 242 έδρες. Οι εσωκομματικές, όμως, διαμάχες με κύριο υποκινητή τον Λούντβιχ Έρχαρντ, τον οποίο χαρακτήριζε αχάριστο, εμπόδισαν τον Αντενάουερ να ολοκληρώσει την θητεία του. Παραιτήθηκε απο την θέση του καγελάριου στις 15 Οκτωβρίου του 1963 και αποσύρθηκε απο την πολιτική σε ηλικία 87 ετών.
Επι θητείας του η Δυτική Γερμανία διατήρησε τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της στα εδάφη της, με την σύμφωνη γνώμη των Συμμάχων, εντάχθηκε το 1955 ως πλήρες μέλος στο ΝΑΤΟ, συμμετείχε στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής κοινότητας άνθρακα και χάλυβα, επίλυσε τα διπλωματικά προβλήματα με την Γαλλία, έγινε μέλος της Αμυντικής Ευρωπαϊκής κοινότητας ενώ πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Ε.Ο.Κ. Στην εξωτερική πολιτική ο Αντενάουερ προέβαλε την Δυτική Γερμανία ως το μόνο ελεύθερο γερμανικό κράτος αφού η Ανατολική σύμφωνα με αυτόν βρισκόταν υπο κατοχή. Ο Αντενάουερ θεωρείται ο άνθρωπος που κατάφερε να ανορθώσει οικονομικά την Γερμανία, ενώ ήταν από τους πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού κινήματος.
Απεβίωσε στις 19 Απριλίου του 1967. Ήταν νυμφευμένος με την Έμμα Βάγιερ, κόρη πλούσιας οικογένειας και ανηψιά του πρώην δημάρχου της Κολωνίας Μαξ Βάλραφ, με την οποία είχε αποκτήσει τρία παιδιά και η οποία απεβίωσε κατα τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο το 1919 την Αυγούστα Τσίνσερ, με την οποία απέκτησε άλλα τέσσερα παιδιά. Το 2003 ψηφίστηκε ως ο σπουδαιότερος Γερμανός όλων των εποχών.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Φτου, ατυχία!

In this undated picture made available Thursday, Oct. 16, 2008 by Britain's Natural History Museum, a giant stick insect named Phobaeticus chani, meaning 'Chan's megastick.' is seen. Britain's Natural History Museum says a Malaysian amateur naturalist has discovered the world's longest insect, the more than 22-inch long 'megastick.' The museum says the oversized walking stick bug was discovered by Datuk Chan Chew Lun on the Malaysian island of Borneo.(AP Photo/Natural History Museum/ho)

Απο τα νέα της Yahoo.

Και του το είχα πει του ηλίθιου του ξαδέρφου μου: κρύψου καλύτερα, γιατί έτσι και ανακαλύψουν οι επιστήμονες την ύπαρξή σου, δεν σε σώζει τίποτα.
Πάει ο κακομοίρης, προθήκη σε μουσείο θα καταλήξει. Και ήταν καλό ζουζούνι...

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Στραβός είσαι και φαίνεσαι!!!

Απορία που βασανίζει τους πάντες απο την αυγή αυτού του κόσμου-εντάξει, ας πούμε απο την μέση της πορείας που έχει διανύσει ο κόσμος, μην συμπεριλάβουμε και τους δεινοσαύρους -, τόσο τα συμπαθέστατα, αν και μερικές φορές σιχαμερούλια, ζουζούνια όσο και τους ανθρώπους που ναι μεν είναι πιο όμορφοι, αλλά απο μυαλό κουκούτσι:

στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε?

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Η στραβομάρα κάθε είδους είναι καθαρά υποκειμενική. Πάρτε για παράδειγμα τον ευθυτενή κορμό ενός δέντρου: ο λαγός που θα τον δει απο κάτω, θα πει ότι λυγίζει στην κορυφή, μέχρι να φάει το κουκουνάρι στο κεφάλι απο την κουκουβάγια που θα φωνάξει θυμωμένη ότι είναι ίσιος, καθότι αυτή τον βλέπει απο άλλη οπτική γωνία.
Και εν πάσει περιπτώσει, τι ορίζεται ως στραβό? Είναι μόνο αυτό που δεν μας ευχαριστεί, μόνο αυτό που δεν είναι όπως το περιμένουμε, μόνο αυτό που είναι μεν ουδέτερο αλλά όχι τέλειο, μόνο αυτό που σηματοδοτεί αποτυχία ή είναι όλα αυτά μαζί? Και γιατί δηλαδή του βγάλαμε το κακό όνομα και δεν λέμε για παράδειγμα ΄άσε, τα πράγματα πήγανε ίσια..'? Μήπως το στραβό και η στραβομάρα δεν είναι χρήσιμα και λειτουργικά στην φύση, μήπως δεν έχουν και την έννοια του λυγερού, της στροφής σε ένα γκρεμό, των σπειρών στο κέλυφος ενός χαζού σαλιγκαριού? Τι ρατσισμός είναι αυτός ώστε κάθε στραβό και δύσμορφο να είναι υποχρεωτικά και κακό?
Και δεν φτάνει που αυθαίρετα ορίσαμε αρνητικά την έννοια του στραβού, αλλά κάνουμε και πώς δεν καταλαβαίνουμε όταν αποτυγχάνουμε: δεν φταίμε ποτέ εμείς, η έλλειψη σωστού χειρισμού ή ικανοτήτων ή η απροσεξία απο μέρους μας, αλλά πάντα φταίνε οι άλλοι, ο κακόμοιρος ο Ερμής που έχει γίνει τόσες φορές ανάδρομος ώστε θα το πιστέψει κιόλας, η δύστυχη τύχη που κάνει ευχέλαια να μην σπάσει πόδι απο τα πολλά αναθέματα. Και τι να σου κάνει και ο γυαλός όταν ο καπετάνιος πήρε νύχτα το πτυχίο: τα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, είναι έτσι όπως είναι, στραβά ή ίσια. Το πώς θα πορευτούμε εμείς σε σχέση με αυτά για να μην συντριβούμε, το πώς θα τα αξιοποιήσουμε για να φτάσουμε στους στόχους μας,εξαρτάται απο εμάς και μόνο.
Εκτός απο στραβούς γυαλούς και εν γένει πορείες, υπάρχουν και στραβά μάτια που βλέπουν όπως και όταν θέλουν. Μια κυρία που είναι διάσημη για την τύφλα της είναι και η Δικαιοσύνη, που την ζυγαριά την κρατά μάλλον για ισορροπία, να μην πέσει απο τα πολλά και βαριά φακελάκια.Τα στραβά μάτια ευδοκιμούν σε πολιτικά και πολιτισμικά ίσιους καιρούς, με ίσιους νόμους που αφήνουν ωραία χτισμένα παράθυρα για βολικές, ίσιες εξόδους.

Με αυτά τα στραβώματα μπερδεύτηκε και το ζουζουνοσύμπαν και σπάει το μικρό του μυαλουδάκι να μετράει τους γυαλούς και τις ακτές για να τους υπερασπίσει στο δικαστήριο των ανθρώπων.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Ταξίδι στον Χρόνο- Μέρος Δ'

Έξω ο αέρας ουρλιάζει και κάνει την φλόγα του κεριού να τρέμει, φοβισμένη στην προοπτική του θανάτου της.
Το κρυφό Ευαγγέλιο ανοίγει ξανα, αφου κυνηγήθηκε ανελέητα απο τους οπαδούς της ορθής θρησκείας, αυτής που διαχωρίζει αυστηρά σε καλούς, κακούς και μπερδεμένους, που δέχεται μόνο την μετάνοια και την προσχώρηση καταδικάζοντας την ελευθερία και την επιλογή.
Που είχα μείνει? Α, στο βουνό, λίγο μετά την μάχη, με το Πλασματάκι να κάνει τα πρώτα του βήματα στην δύναμη.

''2123 μΧ.
Ο άντρας καθόταν στην ταράτσα και αγνάντευε με μισόκλειστα μάτια την πόλη που απλωνόταν σαν βρώμικο χαλί μέχρι την μολυσμένη θάλασσα. Οι ήχοι απο την κυκλοφορία, μπερδεμένοι με τις φωνές βιαστικών ανθρώπων, έφταναν στα αυτιά του σαν ένα συγκεχυμένο, πολύβουο κουβάρι. Κάγχασε στον ήχο μιας δυνατής, θυμωμένης κόρνας. Ηλίθιοι άνθρωποι, σκέφτηκε, πάντα ίδιοι στο πέρασμα των αιώνων. Πάντα άπληστοι και βιαστικοί, ανυπόμονοι, έρμαια των παθών τους και των αδυναμιών τους. Και πάντα, μα πάντα, με την δίψα να γίνουν θεοί!
Κοίταξε προς τον ουρανό.
-Να χαίρεσαι το δημιούργημά Σου, είπε βαριεστημένα. Μέχρι και τον άγγελό τους θα ξεπουπούλιαζαν για να βρουν φτερά να Σε ρίξουν.
Σηκώθηκε και τίναξε τα φτερά του, μαύρα σαν την φίλη του την νύχτα. Δίπλα του το κουφάρι της νεκρής κοπέλας τον κοίταζε με γυάλινα μάτια. Είχε νόστιμο αίμα, όχι σαν εκείνο το παιδί προχθές. Κατέβηκε στους διαδρόμους της άθλιας πολυκατοικίας, όπου κάθε διαμέρισμα έκρυβε και μια τραγωδία. Κανένας άπο τους φτωχούς, μεροκαματιάρηδες ενοίκους δεν είχε ενδιαφερθεί να μάθει για την ταυτότητα του νεαρού που έμενε στον τελευταίο όροφο. Τα μάτια έπρεπε να μένουν κλειστά σε αυτή την πόλη.
Όταν μπήκε στο διαμέρισμά του, ο άντρας μόρφασε απο ενόχληση, καθώς διαπίστωσε ότι είχε επισκέψεις: ένας μεσήλικος αστυνομικός, με πρόσωπο χαρακωμένο απο τις σφαίρες τον περίμενε, έχοντας μάλιστα φτιάξει και καφέ. Τα κίτρινα απο νικοτίνη μουστάκια του χαμογέλασαν κουρασμένα.
-Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις, είπε.
-Απλά άσχημη νύχτα, γρύλισε ο άλλος.
Πάνω σε ένα τραπέζι έκαιγε ένα πήλινο, απλό καντήλι. Ένας ασημένιος μικρός σταυρός ήταν δίπλα του. Ο δαίμονας κουλουριάστηκε στον καναπέ.
-Τον είδες πάλι, έτσι δεν είναι? είπε στεναχωρημένος ο αστυνομικός.

Τα μάτια του πλάσματος γυάλισαν, καθώς γύρισε να αντικρύσει το είδωλό του στον ραγισμένο καθρέπτη. Ένα όμορφο πρόσωπο τον κοίταξε βλοσυρά, πλαισιωμένο απο στιλπνά μαλλιά στο χρώμα των φτερών του κορακιού. Δυο μάτια πηγάδια, εβένινα διαμάντια σε ασημένιο δέρμα, χάραξαν το γυαλί.
Οι αιώνες είχαν κυλήσει σαν παγωμένο νερό στα σπήλαια της ζωής απο εκείνη την χαραυγή που έφυγε απο το καταφύγιό του. Το πλασματάκι είχε επιβιώσει, παλεύοντας με κάθε λογής θηρίο και πλάσμα που έκαναν το λάθος να το θεωρήσουν εύκολη λεία. Έζησε την αυγή του ανθρώπινου είδους και την επαναφορά των αγγελιοφόρων της Κόλασης στην Γη, πλέον με την μορφή του νέου αυτού δημιουργήματος. Έγινε ένας δυνατός και ικανότατος δαίμονας, ένας άγριος πολεμιστής του σκοταδιού, ανήμερος στο πρόσωπο του κόσμου και εχθρός τόσο του ουρανού, όσο και του κάτω κόσμου, όπως διαπίστωσαν με τραγικό τρόπο οι απεσταλμένοι των δυο πλευρών, που προσπάθησαν μάταια να τον κερδίσουν.
Η ανθρωπότητα προχώρησε, δημιούργησε πολιτισμούς και πολιτείες μέσα σε πολέμους και ειρήνη και πάντα με τους δύο άυλους κόσμους να παλεύουν για την επιρροή πάνω της. Ο δαίμονας ανδρώθηκε και έγινε σοφός στο πέρασμα των χρόνων, άλλαξε με τις εποχές, αλλά η φωτιά που βασάνιζε την καρδιά του έμεινε ασίγαστη.
Το καντηλάκι έκαιγε για αυτόν που αγαπούσε και είχε χάσει βίαια, για τον Αρχάγγελό του, για να το βλέπει στα σκοτάδια της φυλακής του και να ξέρει ότι το πλασματάκι συνέχιζε να τον λατρεύει και να τον ψάχνει. Όλους αυτούς τους αιώνες πάλευε να βρει το άντρο του Νεκραφέντη, το νεκροταφείο όπου κρατούσε τον άγγελό του αιχμάλωτο, αλλά μάταια. Δεν υπήρχε κανένας χάρτης και κανένα βιβλίο που να κρύβει αυτό το μυστικό και αυτοί που ήξεραν την ορθή απάντηση είχαν χαθεί στην αλλαγή που είχε υποστεί ο κόσμος πριν τον ερχομό των καθ εικόνα Του πλασμάτων. Όταν δυνάμωσε, ο δαίμονας αιχμαλώτιζε δαίμονες και αγγέλους και τους βασάνιζε μέχρι να του πουν με την τελευταία τους ανάσα τι ήξεραν για αυτόν τον Νεκραφέντη. Ξεκοκκάλιζε τα βιβλία των ανθρώπων και μελετούσε τις τοιχογραφίες σε αρχαίες εκκλησίες, χωρίς κανένα όμως αποτέλεσμα: ο σιχαμένος ήξερε ότι θα τον έψαχναν και είχε φροντίσει να κρύψει τα ίχνη που οδηγούσαν σε αυτόν και την πολύτιμη λεία του. Όλα αυτά τα σπαράγματα τα φυλούσε σαν κόρη οφθαλμού, σαν κομμάτια ενός διεστραμμένου παζλ που έψαχναν τα αδέρφια τους για να ενωθούν και να δώσουν την ποθητή εικόνα.
Και είχε εφιάλτες, σταλμένους με σαδιστική κακία απο τον βασανιστή, φριχτή υπενθύμιση της ταυτότητας του νικητή. Ήταν εφιάλτες κομμάτια μιας πραγματικότητας σε ένα νεκροταφείο, γεμάτοι πόνο και απελπισία: ο Αρχάγγελός του δεμένος σε έναν τάφο, με το φίδι να κουλουριάζεται γύρω απο το κεφάλι του, κλείνοντάς του τα μάτια και χύνοντας δηλητήριο στο αίμα του, για να τον κρατά ναρκωμένο και ανίσχυρο, και ο Νεκραφέντης να χαιδεύει το ωραίο πρόσωπο με λαιμαργία, ψιθυρίζοντας γελώντας '' είναι δικός μου τώρα''. Να τον κάνει να πονά με μαχαιριές στο στήθος και ο ήχος φτερών που σπάνε..

-Τι βρήκες? ρώτησε ο δαίμονας, προσπαθώντας να ηρεμήσει την ψυχή του που έβραζε απο λύσσα.
Δεν είχε ποτέ φίλους στην ζωή του και δεν ήξερε πραγματικά γιατί απέκτησε έναν τώρα. Η γνωριμία του με τον Φράνσις ήταν επεισοδιακή.
Η μάχη με τους αγγέλους και τους δαίμονες δεν είχε σταματήσει ούτε στιγμή, ακόμα και τώρα στον 21ο αιώνα. Οι συναντήσεις τους ήταν τακτικές και πολιτισμένες, αφήνοντας πίσω τους τρομοκρατημένους ανθρώπους και αμέτρητα θύματα. Ένα απο εκείνα τα διασκεδαστικά βράδια είχε γλιστρύσει απο την σκεπή μιας εκκλησίας και είχε προσγειωθεί πάνω στο περιπολικό του έκπληκτου Φράνσις. Και μετά απο μια σύντομη μάχη, κατα την οποία ο κακόμοιρος ο άνθρωπος είχε προσπαθήσει να τον βοηθήσει πυροβολώντας τους εχθρούς του, είχε στραφεί να τον σφαγιάσει, για να σταματήσει όταν είδε την φωτογραφία μιας οικογένειας κρεμασμένη στην μάσκα του αυτοκινήτου, τριών χαμογέλων που είχαν χαθεί απο μια βόμβα στον σταθμό του μετρό. Απο εκείνη την ημέρα ο ένας ανεχόταν και μάθαινε τον άλλον και ο Φράνσις είχε πάρει την πρωτοβουλία να τον βοηθήσει στην αναζήτησή του.
-Θα σου αρέσει, χαμογέλασε,γιατί είναι ένας παππάς. Σύμφωνα με τα αρχεία μου, είναι ένας απο τους Λευκούς Βοηθούς.
Τις τελευταίες λέξεις τις πρόφερε με περιφρόνηση: κανείς δεν συμπαθούσε τους Λευκούς και τους Μαύρους Βοηθούς, τα τσιράκια που εξυπηρετούσαν τις άυλες ομάδες που αλώνιζαν και μηχανορραφούσαν στον κόσμο.
-Που τον έχεις?
-Σε μια αποθήκη. Τι έχεις να πείς Άελκα?
-Ώρα για ανάκριση, χαμογέλασε ο δαίμονας.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Η Ορκωμοσία

Χτες ορκίστηκε μια απο τις καλύτερες φίλες μου, η Ματούλα.
Τελείωσε Φιλολογία και χτες στην Ακαδημία Αθηνών έγινε η τελετή απονομής των πτυχίων. Μαζευτήκαμε όσοι απο την παλιά παρέα είμαστε ακόμα Αθήνα, εξοπλιστήκαμε με φωτογραφικές μηχανές και λουλούδια και την καμαρώσαμε με την τήβενο, Φιλόλογο πλέον και επισήμως- γιατί για τους μαθητές, στους οποίους κάνει ιδιαίτερα, έχει γίνει δασκάλα εδώ και δυο χρόνια.
Πριν εφτά χρόνια τελείωσε το Λύκειο στην Πρέβεζα μια παρέα πέντε κοριτσιών, τρία απο τα οποία ήρθαν Αθήνα, ένα πήγε Πάτρα και το άλλο βρέθηκε Γιάννενα. Δύο Νομικοί, μια Φιλόλογος, μια Αρχαιολόγος και μια Κομπιουτεράκιας ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς την ενηλικίωση το Σεπτέμβριο του 2001 και τώρα, με αυτή την ορκωμοσία, ένας μεγάλος κύκλος, αυτός της φοιτητοπαρέας και των πανεπιστημιακών χρόνων, κλείνει και τυπικά, καθώς πλέον όλες μπήκαμε στον επαγγελματικό στίβο.
Αυτά τα εφτά χρόνια κάποιες δεθήκαμε πιο πολύ, κάποιες απομακρυνθήκαμε, γνωρίσαμε νέους φίλους, κάναμε σχέσεις, συνεχίζουμε να είμαστε μοιρασμένες σε τρεις διαφορετικές πόλεις και κυρίως αλλάξαμε, μεγαλώσαμε, αναθεωρήσαμε τα όνειρά μας, τους στόχους μας και τις επιλογές μας.
Χτες δεν μπόρεσαν να έρθουν όλες στην Αθήνα, αλλά ήταν εκεί σε όλη την τελετή. Τα κορίτσια έγιναν γυναίκες και συνεχίζουν να μαθαίνουν και να απορούν.
Ματούλα μου, καλή σου σταδιοδρομία, με υγεία και επιτυχία.