Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Το φως το αληθινο

Μην σας παραπλανεί ο τίτλος: δεν αναφέρεται σε μια παγκόσμια και καθολική αλήθεια, σε ένα υψηλό νόημα ή σε μια αξία της ζωής που (ξανα)βρέθηκε στην σύγχρονη κοινωνία.
Πρόκειται για την σύνδεση με το ιντερνετ στο μελισσόσπιτο που εδέησε μετά απο ενάμιση μήνα απο την τελευταία αίτηση να λειτουργήσει (45 μέρες είναι αυτές-ξέρετε πόσα παστάκια μπορούν να φαγωθούν σε αυτές τις μέρες, πόσες θερμίδες και πόσα διπλάκια μπορούν να αποκτηθούν?). Μετά απο καιρό και μερικά κρατς τεστ νεύρων με τους τεχνικούς για την γραμμή, με το που πάτησα τον browser, ξεκίνησε η ιστοσελίδα. Έτριβα τα μελισσοματάκια μου: Αποκάλυψη! Σαν να βγήκα απο σκοτεινό λαγούμι (λέμε τώρα), σαν να έβγαλε ήλιο μετά την βροχή (τσαφ! κάηκε η ασφάλεια του μυαλού), σαν ένα θείο δώρο εξ ουρανού (βέβαια τα λεφτά θα ήταν πιο χρήσιμα, αλλά δεν βαριέσαι...). Πάντως, τώρα που μιλάμε για δώρα απο το διάστημα, βρήκα στο μπαλκόνι μου την προηγούμενη εβδομάδα ένα στρινγκ και ακόμα ψάχνω απο πιο μπαλκόνι έφυγε.
Ελπίζω ο νέος χρόνος να μπήκε με το δεξί για όλο τον κόσμο-και εννοώ με υγεία και όχι με χρήματα. Αν είμαστε καλά και έχουμε δίπλα μας εξίσου καλά όσους αγαπάμε, θα τα καταφέρουμε. Για όλους θα είναι οικονομικά και επαγγελματικά μια δύσκολη χρονιά, ή τουλάχιστον έτσι μας απειλούν.
Μόνο εμπόδιο όμως θα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και η παραίτηση απο τα όνειρά μας. Θα μου πει βέβαια κάποιος, εύκολα το λες ρε Μέλισσα, αλλά τι γίνεται αν μείνεις άνεργος με οικογένεια, αν απειλείται το σπίτι σου, το μέλλον των παιδιών σου, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να βυθίσουν αυτήν την μικρή και ανόητη χώρα στο χάος για να βγάλουν αυτοί πιο πολλά χρήματα.
Δεν είμαι όμως απαισιόδοξη. Μπορεί ίσως στιγμιαία να έρχονται στιγμές για εμένα, για όλους μας, που σπάμε και λυγίζουμε, που κρυβόμαστε και φοβόμαστε,που γονατίζουμε. Αλλά τότε είναι που πρέπει απλά να κάνουμε ένα μικρό βήμα, η καρδιά μας να ξαναδώσει το ρυθμό, να βάλουμε ξανά ένα λιθαράκι, τόσο δα μικρό, στον κόσμο μας. Και να βγάλουμε μια γλώσσα νααααα σε όσους μας φοβίζουν και να πούμε γελώντας: "Θα τα καταφέρουμε", όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται.
Έχουμε άραγε άλλη επιλογή εκτός απο την πάλη?
Είναι 23:00 και έχω ήδη φάει ένα σακουλάκι τσιπς και αποπλανώ μια σοκολάτα (το παίζει δύσκολη). Σας αφήνω για να της πω δυο λογάκια κατ ιδίαν.