Δυο Αποχαιρετισμοί και μια Ευχή

Την Παρασκευή έφυγε μια κολλητή μου φίλη.

Ήταν μεγάλη σε ηλικία, δεν λέω, αλλά ήμουν πολύ δεμένη μαζί της. Μπήκε στην ζωή μου πριν 13,5 χρόνια και γίναμε αχώριστα φιλαράκια, μοιραζόμασταν τις χαρούμενες και τις δυσάρεστές μας στιγμές. Ήταν πάντα εκεί όταν την χρειαζόμουν, να με παρηγορεί και να με ενθαρρύνει, να με κάνει να γελάω με τις τσαχπινιές της. Όχι, δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν μια κοντή, μαύρη γατούλα, με στραβά και πιο χαμηλά μπροστινά ποδαράκια, με κοιλίτσα σαν μπαλονάκι και μουτσούνα μονίμως κοιμισμένη. Τζόρνταν την λεγαμε και ας ήταν θηλυκή, γιατί έκανε άλματα απο μαξιλάρι σε μαξιλάρι και την πειράζαμε ότι ο ομώνυμος παίκτης δεν έπιανε μία μπροστά της. Έφυγε, αφήνοντας πίσω της ένα κενό που δεν θα καλυφθεί, μια πίκρα που δεν θα θεραπευτεί και αναμνήσεις τρυφερές και αγαπημένες, πολύτιμες όσο η ζωή. Μαζί της πήρε ένα απο τα τελευταία κομμάτια της παιδικής μου ηλικίας και με προσγείωσε λίγο περισότερρο στην πραγματικότητα των ενηλίκων. Της εύχομαι ένα καλό ταξίδι και ευτυχία στον τόπο που πάνε οι ψυχές των ζώων, γιατί πιστεύω ότι κάποιο χώρο θα έχει και ο Θεός για αυτά τα πλασματάκια.

Και τώρα ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσω για το 2007 και να σας ευχηθώ να έχετε όμορφες, γεμάτες χαρά γιορτές και ο νέος χρόνος να σας φέρει υγεία-πάνω απο όλα- και εκπλήρωση των στόχων σας και των ονείρων σας. Θα τα ξανα πούμε το 2008 πλέον, γιατί στις γιορτές θαλείπω απο Αθήνα και δεν θα μπορέσω να βρώ χρόνο για να σας μεταφέρω τα νέα μου και στο γραφειο γίνεται μια μετακόμιση και ο κεντρικός διακομιστής θα κλείσει αυτές τις μέρες.

Δυστυχώς θα φύγω μέχρι τέλος της εβδομάδας για Ιωάννινα. Η πόλη αυτή είναι η αγαπημένη μου και υπο άλλες συνθήκες θα τρελαινόμουν απο την χαρά μου που θα ταξίδευα, αλλά όχι τώρα. Και αυτό γιατί πάω στο νοσοκομείο της Δουρούτης για να σταθώ στο πλευρό της μητέρας μου που θα αντιμετωπίσει ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και θα χρειαστεί να νοσηλευτεί σε όλη την διάρκεια των Χριστουγέννων. Τόσο καιρό το απωθούσα στην σκέψη μου σαν κάτι μακρινό και αόριστο, αλλά τώρα ήρθε η ώρα του , πρέπει να το αντιμετωπίσω και τα πόδια μου έχουν κοπεί. Απο προηγούμενα ποστ θα έχετε καταλάβει ίσως ότι ο πατέρας μου έχει χαθεί και μαζί του μετά απο λίγο και άλλοι αγαπημένοι, μέλη και αυτοί της μικρής μου οικογένειας. Έμειναν μόνο η μητέρα μου και η αδερφή μου και αυτό μεγαλώνει το άγχος μου πιο πολύ. Εν τω μεταξύ έχω και προβλήματα στην δουλειά με τον εργοδότη μου, που θυμήθηκε σε μια τόσο άσχημη για μένα εποχή να ξεσπάει τα νεύρα του πάνω μου, έτυχε και αυτό με την γατούλα μου, οπότε καταλαβαίνετε ότι η μελισσούλα έχει σπάσει. Πόσο να με βοηθήσει πια και αυτός ο Πασχαλίτσος?Παλεύει και με κάνει να γελάω, με στηρίζει και με σηκώνει όταν τα φτερά μου κουράζονται, αλλά δεν είναι μάγος να διώξει τα προβλήματα μακριά. Με προστατεύει η ψυχούλα μου απο τα αγκάθια και τις τσουκνίδες, αλλά είναι στιγμές και γεγονότα που είναι πάνω τις δυνάμεις τις δικές του και τις δικές μου.

Η μελισσούλα είναι πολύ κουρασμένη και πολύ στεναχωρημένη.Κάνει μια ευχή για τον στρογγυλό εαυτό της: το 2008 να φέρει σε αυτή και στους αγαπημένους της υγεία και κάθε πρόβλημα να λυθεί. Το μόνο που ζητάει αυτή η μελισσούλα είναι μια ήσυχη γωνίτσα στην ζωή, μια γωνίτσα όπου μπορεί να πίνει το νέκταρ της ευτυχισμένη και ανενόχλητη.....

Τύφλα να ΄χει!

Σε συνέχεια του χτεσινού ποστ:
Ο ηλικιωμένος ισοβίτης μου θυμίζει την δικαιοσύνη:μην τρέφετε αυταπάτες, δεν είναι τυφλή,απλά κάνει τα στραβά μάτια. Αναγκαία βέβαια προϋπόθεση, να της δώσεις επαρκές αντίτιμο, γιατί κανείς δεν κουράζεται αφιλοκερδώς, πόσο μάλλον οι λειτουργοί της.
Τελικά για να πάρουν μπρος οι κάθε είδους μηχανές, σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, δεν θέλουν πετρέλαιο ή οποιοδήποτε παράγωγό του, αλλά λεφτά. Και το λάδωμα πρέπει να είναι καλής ποιότητας, γιατί, αν τρίζουν τα γρανάζια , θα το πάρουν μυρωδιά και οι υπόλοιποι και μετά άντε να τα μπαλώσεις και να τους κοιμήσεις πάλι.

Ευελπίδων 09:00 το πρωί

Ξεκινώ το πρωί σαν νομικάκι χαρωπό να πάω στην Ευελπίδων για ένα δικαστήριο που είχαμε. Συναντώ την νέα μας δικηγόρο έξω από το κτίριο 2 και ανεβαίνουμε στον δεύτερο όροφο στο ακροατήριο του Μονομελούς Πρωτοδικείου, διαδικασία εκούσια Είχε κάνει λάθος στην ώρα και αντί για εννιά, η υπόθεση η δική μας και γενικά όλες αυτής της διαδικασίας θα συζητούνταν στις 11:00. Είχα λοιπόν την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις υποθέσεις του πινακίου που συζητούνταν πριν και που αφορούσαν αντιδικία.
Κόντεψε να με πιάσει κατάθλιψη.
Υπήρχε μια σχετική ποικιλία στις διαφορές που αφορούσαν οι αντιδικίες και ειλικρινά, όταν όλοι είναι ενήλικοι, ας κόψουν τον λαιμό τους. Μυαλό υποτίθεται ότι έχουν για να τα βρουν και αν επιλέγουν την δικαστική διαδικασία και ταλαιπωρούνται, λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι άξιοι της τύχης τους. Το πράγμα όμως αλλάζει όταν πρόκειται για ανηλίκους. Μπροστά μου οι δικηγόροι διαπραγματεύονταν την τύχη παιδιών μικρών ή βρεφών σαν να ήταν αντικείμενα, μέσα για εκβιασμό, εκδίκηση ή και ικανοποίηση εγωιστικών κινήτρων. Οικογένειες διαλυμένες, άλλοι γονείς στην φυλακή, άλλοι εξαφανισμένοι, άλλοι αδιάφοροι και τα παιδιά κλειδωμένα κάπου, πολλές φορές σε χέρια αγνώστων. Να βλέπεις να παίρνουν οι αστυνομικοί την μητέρα για την φυλακή και η μητέρα της, γιαγιά του παιδιού, να χτυπιέται με τον δικαστή να πάρει την κηδεμονία από τον πατέρα, που κατά τα λεγόμενά της ήταν μπλεγμένος με απάτες και ναρκωτικά (μπροστά μου,σήμερα και αυτό).
Άνθρωποι κάθε ηλικίας να τσακώνονται για κληρονομικά, δικαστικές συμπαραστάσεις, οικόπεδα, διαζύγια και στον κάτω όροφο να γίνεται το αδιαχώρητο από τα ποινικά:αστυνομία, δικηγόροι, διάδικοι και όλο το συ φερτό των μαρτύρων και των παρατρεχάμενων.Σε άλλα κτίρια να παλεύουν για υποθήκες, διαταγές πληρωμής, πιστωτικούς τίτλους και διαθήκες, το κτίριο της εισαγγελίας πλυμμηρισμένο απο κόσμο που θέλουν την βοήθεια του εισαγγελέα.
Ευελπίδων 09:00 σήμερα αλλά και κάθε μέρα.

Τρίγωνα Κάλαντα!!

Σήμερα λόγω της απεργίας των μέσων μεταφοράς επιστράτευσα τα φτεράκια μου για να φτάσω στο κέντρο και δεν υπήρξε πρόβλημα, αν εξαιρέσεις βέβαια ότι έκαψα πέντε ολόκληρα λιπποκύτταρα, ήτοι μία ολόκληρη διπλίτσα. Και είναι πραγματικά καταστροφικό για μια μέλισσα όταν μειώνονται τα αποθέματα λίπους της και χάνει την υπέροχη,στρογγυλή της σιλουέτα.
Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή: βόλτες σε στολισμένα μαγαζιά, γιορτινά σπίτια, χαρούμενη,αισιόδοξη διάθεση, οικογενειακές συγκεντρώσεις και συναντήσεις με παλιούς και νέους φίλους, δώρα, εγκάρδιες ευχές, προσμονή ενός νέου χρόνου στον οποίο στηρίζουμε τα όνειρά μας, αναθεωρήσεις και απολογισμοί του χρόνου που πέρασε, γενικά γιορτή για αλλαγές και σχέδια και ανανέωση, εποχή για να αρχίσουμε ή να τελειώσουμε κάτι. Όλα αυτά μέσα σε λίγες μέρες, στις οποίες θα ανοιχτούμε λίγο παραπάνω, θα ψάξουμε μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο, θα νιώσουμε λίγο παραπάνω άνθρωποι.
Γενικά ο χειμώνας είναι η εποχή που λατρεύω και απολαμβάνω. Για μένα χειμώνας σημαίνει κρύες μέρες γεμάτες θαλπωρή, με ζεστά σκεπάσματα και καυτά ροφήματα, απαλή ή και δυνατή βροχή να μουρμουρίζει παραπονεμένα,δέντρα γυμνά και ουρανός βαρύς, η φύση να κοιμάται με την υπόσχεση ότι σύντομα θα ξυπνήσει πάλι για να χαμογελάσει.

Αυτά τα Χριστούγεννα ας είναι τα καλύτερα για όλους μας. Ας τα γιορτάσουμε με αυτούς που αγαπάμε και ας χαρίσουμε ένα μικρό δώρο σε κάποιον που είναι μόνος,να μην τα δούμε σαν αγγαρεία ή κάτι κοινότοπο ή σαν ευκαιρία για φτηνή,ανούσια επίδειξη. Να τα κάνουμε το μήνυμα της αγάπης πράξη και να αφήσουμε την καρδιά μας να γεμίσει από το φως.

(Κάποτε είχα δει μια ταινία κινουμένων σχεδίων με μια μπαλίτσα, από αυτές που βάζουμε στα χριστουγεννιάτικα δέντρα. όταν ο τεχνίτης την έφτιαχνε, είχε δακρύσει από την χαρά του για ένα ευτυχισμένο γεγονός και το δάκρυ έπεσε στην μπαλίτσα και της έδωσε ζωή. Την έλεγαν Νοέλ και έλεγε χαρούμενη: ''Με λένε Νοέλ και έχω μια ευτυχία...!''.
Αφιερώνω σε όλους σας αυτή την μικρή φράση!)

Κάτι κωμικό για μια σύντομη ανάπαυλα

Η κλασσική απάντηση μια έντιμης και αθώας και μικρούλας και χαζούλας και λίγο τεμπέλας (όλα αυτά) μελισσούλας στην ερώτηση ''έμαθα ότι εσείς οι μέλισσες ξεκινήσατε δίαιτα''.

Για το πόσο στρουμπουλό μπορεί να γίνει ένα μπαμπούρι, κοιτάξτε παρακαλώ την νέα φωτογραφία που πρόσθεσα στα δεξιά.

Και τώρα που χαμογελάσατε,σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!!!!!!!!!

Η Πίστη και τα Πιστεύω

Σήμερα σέρνομαι. Δεν ξεκουράζομαι καλά και νυστάζω φοβερά. Ευκαιρία λοιπόν να φάω κάμποσες τουρτίτσες για να συνέλθουν οι διπλίτσες μου.Σήμερα είναι η γιορτή του αγίου Νικολάου και οι αφιερωμένες σε αυτόν εκκλησίες είναι γεμάτες κόσμο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ανεβαίνουν τα σκαλιά τους για να ανάψουν ένα κεράκι, ζητώντας το καλύτερο για αυτούς και τους δικούς τους.
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν; Είναι η ανάγκη να πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη που ρυθμίζει τα πάντα και εμείς απλά ακολουθούμε τις επιταγές της άβουλοι και χωρίς δικαίωμα αντίρρησης, είναι μια συμφορά που τους έχει βρεί και τους έχει απελπίσει,αναγκάζοντάς τους να ψάξουν λύση σε κάτι πέρα απο τους νόμους της φύσης , είναι ένα αίσθημα υποχρέωσης προς τα έθιμα,τα ήθη και τις παραδόσεις, είναι η θρησκευτική διδασκαλία που μας εμφυσεί το θρησκευτικό συναίσθημα απο μικρή ηλικία ; Ή μήπως τελικά είναι ανάγκη μας για θαύματα, για λύσεις σε πίκρες και δύσκολες καταστάσεις που δεν ελέγχουμε;
Η πίστη σχετίζεται με τα πιστεύω, δηλαδή τις αντιλήψεις μας και τις σκέψεις μας επι παντός επιστητού, τις οπτικές γωνίες που υιοθετούμε για να ερμηνεύσουμε τον κόσμο και να σταθούμε στην κοινωνία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί. Τα πιστεύω είναι το απόσταγμα της μακροχρόνιας εμπειρίας και των βιωμάτων, γεννιούνται απο την μελέτη, την αέναη αναζήτηση και την παρατήρηση. Ανήκουν στο μυαλό και στην λογική και μας κατευθύνουν σε μονοπάτια στα οποία αισθανόμαστε ασφαλείς.
Η πίστη όμως ανήκει στην καρδιά,είναι η φλόγα που την κάνει να πάλλεται και να ονειρεύεται, να συνεχίζει παρά τις δυσκολίες που συναντά. Είναι η παρηγοριά σε κάποιον που θλίβεται, η φωλιά σε κάποιον που νιώθει μόνος. Και στην πίστη υπάρχει το δικαίωμα να ζητάμε το ακατόρθωτο, το αδύνατο αλλά τόσο ποθητό. Τα πιστεύω της πραγματικότητας οφείλουν να είναι λογικά και προσγειωμένα, δεμμένα με την αληθινή ζωή.
Και τα δύο εξίσου σεβαστά και ανθρώπινα.

Ο παρακάτω σύνδεσμος είναι απο τα νέα της yahoo. Ασχολίαστο το πόσοι χάνονται χωρίς να τους αναζητεί ποτέ κανείς.

http://news.yahoo.com/s/ap/20071206/ap_on_re_la_am_ca/mexico_exhumations

αψού!!!

Πάλι τα κατάφερα και κρύωσα-η τρίτη φορά απο τις αρχές Σεπτεμβρίου. Αλλά αυτά παθαίνουν οι αθώες μελισσούλες όταν κυκλοφορούν σε βρεγμένες πρασσινάδες.
Το Σαββατοκύριακο ήταν υπέροχο: το Σάββατο πήγα για ψώνια στην αγορά του Γκύζη (έχω μια αδυναμία στα μπιχλιμπίδια) και το απόγευμα βγήκα για φαγητό στην Πετρούπολη με μια πολύ καλή μου φίλη (όχι μέλισσα, άλλου είδους ζουζούνι). Και την Κυριακή ο κύριος Πασχαλίτσος (γνωστός πια πιστεύω) δεν δούλευε και αράξαμε μαζί. Φάγαμε του σκασμού,στολίσαμε το λουλουδάκι μας και το απόγευμα πήραμε το σκυλάκι μας (την περιβόητη Μαρκέλλα) και πήγαμε βόλτα στο Πεδίο του Άρεως. Και το βράδυ με τους φίλους μας παρέα να διαφωνούμε ποιος είναι ο προστάτης σε μια οικογένεια (όταν πιάνουμε συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα, τύφλα να έχουν οι φιλόσοφοι).
Ο μήνας ξεκίνησε καλά, ε ας πούμε δυναμικά, με μπόλικη δουλειά και διάβασμα (σνιφ). Και τώρα σας αφήνω, λίγο βιαστικά το ομολογώ, αλλά κάποιο βαζάκι κόλλησε στο μηχάνημα, το μέλι δεν τρέχει και πρέπει να το φτιάξω για να συνεχίσει η παραγωγή.

Μια δική μου ιστορία: Το δάκρυ

Ξημέρωμα σε μια μεγαλούπολη.

Η γυναίκα άνοιξε αδύναμα τα μάτια της για να κοιτάξει έξω απο το θολό τζάμι του νοσοκομείου. Η αυγή άπλωνε τα χρυσά της μαλλιά πάνω απο τις πολυκατοικίες και στους δρόμους της καταθλιπτικής πόλης άνθρωποι και αμάξια είχαν αρχίσει να τρέχουν αγχωμένοι.Στους διαδρόμους του νοσοκομείου επικρατούσε το απόλυτο χάος,καθώς ήταν εφημερεύον και πολλοί ήταν αυτοί που είχαν προσέλθει ζητώντας ανακούφιση στον πόνο τους.Το δωμάτιό της ήταν σε έναν απο τους πάνω ορόφους και όλο αυτό το βουητό μόλις που έφτανε στα αυτια της, πνιγμένο απο τους αποστειρωμένους τοίχους.Τα χέρια της έσφιξαν κουρασμένα τα πολυχρησιμοποιημένα σεντόνια. Ήταν μόνη της απο την αρχή,με μόνη συντροφιά τους ήχους των μηχανημάτων υποστήριξης. Είχε αντέξει καιρό σε αυτή την άθλια κατάσταση, αλλά δεν μπορούσε πια. Είχε κουραστεί και δεν έβρισκε κανένα κίνητρο για να συνεχίσει να παλεύει. Ένας οξύς πόνος στο στήθος της έκοψε την ανάσα και έκανε το κορμί να συσπαστεί φοβισμένο. Μερικά δευτερόλεπτα περάσανε και ο πόνος δεν υποχωρούσε. Ένιωσε υγρό να μπαίνει στον λαιμό της και να πνίγεται. Τα μηχανήματα άρχισαν να σφυρίζουν σαν δαιμονισμένα,κατ΄επείγον κάλεσμα βοήθειας.
Εκείνη την ώρα που οι αισθήσεις της χάνοταν, ήρθε στο μυαλό της η εικόνα ενός νέου άντρα, σε ένα πάρκο μια βροχερή μέρα, χρόνια πριν,τον καιρό που ήταν νεότερη και δυνατότερη. Το πρόσωπο του άντρα διακρίνοταν στην καταχνιά του πάρκου θλιμμένο, όμορφο σαν τα πρόσωπα των αγγέλων στις αγιογραφίες. Την καλούσε κοντά του απελπισμένος, μουσκεμένος απο την βροχή και άυπνος απο την αγωνία του. Εκείνη του είχε γυρίσει την πλάτη και είχε απομακρυνθεί με ψύχρα στην καρδιά, είχε φύγει με το αμάξι της για την δουλειά σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Είχε κρατήσει όμως την εικόνα εκείνου του άντρα,που στεκόταν κάτω απο τα δέντρα τρέμοντας απο το κρύο,που είχε έρθει να την βρεί για να την παρακαλέσει να τα βρούνε και που την έβλεπε δακρυσμένος να φεύγει για πάντα μακριά του χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα.Στην θύμηση αυτού του προσώπου, τα μάτια της βουρκώσανε. Πολλές φορές είχε νιώσει την ανάγκη να πάει να τον βρεί, να τον κρατήσει στην αγκαλιά της τρυφερά, αλλά είχε σταματήσει απο περηφάνια και υπέρμετρο εγωισμό. Τόσα χρόνια έθαβε βαθιά κάθε ανάμνηση και γενικά κάθε συναίσθημα,αφοσιωμένη μόνο στην καριέρα της και εγκλωβισμένη σε ανόητες,κοινωνικές προκαταλήψεις. Τώρα όμως διαπίστωνε ότι τον αγαπούσε παράφορα, μόνο αυτόν όλη της την ζωή, και ότι τον ήθελε δίπλα της, στην ζωή της και στα όνειρά της, ότι της έλλειπε πιο πολύ απο κάθε άλλο.Τον είχε διώξει μακριά, όπως είχε κάνει με όλους τους ανθρώπους, χωρίς να αντιλαμβάνεται τότε ότι ξερίζωνε την ίδια της την καρδιά.

Ένα δάκρυ κύλησε απο τα μάτια της.

Χάιδεψε απαλά το χλωμό μάγουλο και,διατρέχοντας τα σεντόνια,έπεσε στο πάτωμα. Μια ρωγμή το κατάπιε και το οδήγησε στα σωθικά του γέρικου κτιρίου. Η σταγονίτσα συνέχισε να γλιστρά ανάμεσα στο τσιμέντο και την σκόνη, ώσπου έφτασε σε ένα σύστημα σωληνώσεων και απο εκεί στον δρόμο. Έμεινε για λίγο εκεί, ανάμεσα σε ρόδες που στρίγγλιζαν και παπούτσια που βιάζοταν,πριν σκαλώσει στην γούνα ενός μικρού σκύλου. Το ζωάκι πήγε με το αφεντικό του σε ένα πάρκο και εκει κυλήστηκε στο γρασίδι. Το δάκρυ έπεσε στο χώμα και και ενώθηκε με τα υπόγεια ρεύματα που οδηγούσαν στην λίμνη έξω απο την πόλη. Μετά απο λίγες μέρες το δάκρυ έφτασε σε αυτή την λίμνη και εκεί έμεινε για λίγες εβδομάδες, πριν εξατμιστεί και φτάσει στον ουρανό. Εκεί ψηλά ενώθηκε με τους υδρατμούς και έγιναν σύννεφο,που ο δυνατός αέρας παρέσυρε μακριά απο εκείνη την πόλη. Ταξίδεψε πάνω απο την χώρα, ώσπου έφτασε σε μια μικρή πόλη,αμέτρητα χιλιόμετρα μακριά. Και εκεί το δάκρυ έγινε βροχή και έπεσε.

Ο άντρας είχε μόλις καθήσει στο παγκάκι της παραλίας. Η μέρα του ήταν ιδιαίτερα κουραστική και είχε αναζητήσει την ηρεμία σε αυτή την απόμερη αμμουδιά. Όταν άκουσε την βροντή, σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και τότε η σταγονίτσα έσταξε στα χείλη του.
Ξαφνιάστηκε. Είχε γευτεί πολλές φορές το νερό της βροχής, αλλά κάτι σε αυτή την σταγόνα ήταν διαφορετικό. Η γεύση που άφησε στο στόμα του δεν ηταν ψυχρή και ουδέτερη όπως αυτή του νερού, αλλά γλυκόπικρη σαν αυτή των αναμνήσεων. Η καρδιά του μούδιασε απότομα, σαν να την άγγιξε το τρυφερό χάδι ενός λατρεμένου ανθρώπου, και μύριες εικόνες και συναισθήματα ξυπνήσανε μέσα του.Θυμήθηκε εκείνη την κοπέλα που αγαπούσε και που είχε φύγει μακριά του,τοπικά και συναισθηματικά, βάζοντας πρώτη προτεραιότητα την δουλειά της και την άποψη του κόσμου-δεν χώραγε ένας απλός εργάτης στο πλευρό μια τόσο ανώτερης κοινωνικά και εργασιακά γυναίκας.Θυμήθηκε τα απογεύματα που περάσανε μαζί ευτυχισμένοι και τον αφόρητο πόνο του χωρισμού,το αβάσταχτο αίσθημα της απώλειας. Χαμογέλασε πικραμένος:ακόμα την αγαπούσε και την νοιάζοταν,και ας μην μπορούσε πια να μάθει νέα της.Αυτή την σκέψη την ψιθύρισε, με απέραντη λατρεία και πόνο.

Και ο ψίθυρος έγινε αεράκι απαλό,που ακολούθησε την ίδια διαδρομή με το δάκρυ και έφτασε μελαγχολικό στην γκρίζα πόλη και εκεί ακολούθησε τα ρεύματα,ώσπου έφτασε στον τάφο της και της έδωσε το χάδι που κρατούσε για εκείνη όλα αυτά τα χρόνια.

Αϊ.........

Δεν συνεχίζω την φράση της επικεφαλίδας, για να μην χάσετε πάσα ιδέα για μένα (ποια είπαμε ότι είναι?). Σήμερα από μια ήσυχη μελισσούλα που γυαλίζει τα βαζάκια της με το μέλι έχω γίνει εξαγρειωμένη,σκασμένη σφήκα που θέλει να τα σπάσει στο κεφάλι μερικών μερικών. Ένα από τα πράγματα που κάνουν τις κεραίες μου και τα νεύρα μου να τεντώνονται επικίνδυνα, είναι η γλοιώδης και ποταπή συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων, στον επαγγελματικό/κοινωνικό/προσωπικό και δεν συμμαζεύεται σε ποιον άλλο τομέα,για να πετύχουν αυτά που θέλουν και δεν μπορούν διαφορετικά. Να κάνουν λάθη ή και σκόπιμες ζημιές αλλά να έχουν το ακαταλόγιστο, ενώ εγώ να τρέχω, να βάζω τα δυνατά μου, να προσέχω την συμπεριφορά και τα λόγια μου και από πάνω να βγαίνω και ηλίθια. Τον τελευταίο καιρό ο εργοδότης μου θυμήθηκε ότι είμαι νομικός και αποφάσισε να με στέλνει σε δουλειές. Μα και φυσικά δεν μου εξήγεί απο πριν τι πρέπει να κάνω:πρέπει να πάω πρώτα,να σπάσω τα μούτρα μου, να τα ακούσω απο αυτόν/δικαστές/υπαλλήλους και μετά να μάθω μόνη μου τι πρέπει να κάνω. O άλλος δικηγόρος που ήταν στο γραφείο πριν λίγο καιρό δεν ήθελε να μου μάθει τίποτα, μην τύχει και τον ξεπεράσω (τόσο βλάκας και κομπλεξικός ήταν). Και φυσικά τώρα που έφυγε,τρέχα μέλισσα να βρείς τα αυγά και τα πασχάλια. Και απο την άλλη, οι συνάδελφοί μου (με πιο πολύ θράσος απο εμένα) να κοντράρουν τον εργοδότη και να λουφάρουν, ενώ για τα λάθη τους η φράση ''δεν πειράζει,θα τα κάνεις καλύτερα την άλλη φορά'' έχει γίνει κανόνας. Δεν αναφέρω τις συκοφαντίες, ούτε τα πισώπλατα μαχαιρώματα,γιατί εξυπακούονται.Και ρωτώ: τι ανταμοίβεται? Η εργατικότητα και η σεμνότητα ή το θράσος και το γλείψιμο? Για να ξέρω δηλαδή και να μην απορώ κάθε τόσο και λιγάκι.

Ουφ έχω και μάθημα σήμερα ως αργά, μετά πρέπει και να φτιάξω λίγο μέλι να γεμίσω την λαίμαργη κοιλίτσα μου,πρέπει και να πλύνω την γουνίτσα μου, έχω και αύριο να σηκωθώ απο τις εφτά παρά και γενικα ΒΡΑΣΕ ΟΡΥΖΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σπασμένα Σπίτια

Την Παρασκευή,αργά το βράδυ, βγήκαμε με τον κύριο Πασχαλίτσο βολτούλα στον κήπο της Αθήνας. Οι δρόμοι ήταν άδειοι σχεδόν,τουλάχιστον στην περιοχή που επισκεφτήκαμε, και στον ουρανό κρεμόταν ένα από τα ωραιότερα φεγγάρια που έχω δει, με το πρόσωπό του να αποκαλύπτεται ολόκληρο μέσα σε αχνή, ασημένια αχλή.

Δεξιά και αριστερά τα κτίρια έτρεχαν με την ταχύτητα της μηχανής, αλλά όχι τόσο γρήγορα ώστε να μην παρατηρήσω τον αρκετά μεγάλο αριθμό των ερειπωμένων ή γκρεμισμένων σπιτιών. Στέκονταν άδεια και σιωπηλά μέσα στην σκιά, ερμητικά κλειστά στην ερημιά τους ή με πόρτες ξεχασμένες μισάνοιχτες, σαν κάποιος να μην μπόρεσε να ξανά γυρίσει να τις κλείσει και αυτές να περιμένουν να συνεχιστεί η ζωή που ήξεραν. Ανάμεσα σε πολυκατοικίες μεγαθήρια απλώνονταν συντρίμμια στριμωγμένα σε πρόχειρες μάντρες και απο μέσα τους ραγισμένοι τοίχοι πάλευαν να κρατηθούν όρθιοι, σε πείσμα των χτυπημάτων που είχαν δεχτεί. Απο τους καινούριους τοίχους των κομψών κτιρίων κρεμόταν θλιβερά απομεινάρια των σπιτιών που κάποτε υψώνονταν εκεί.Κάποτε αυτά τα σπασμένα κτίρια ήταν χώροι γεμάτοι φως και ζωή, με φωνές και βήματα να αντηχούν στους τοίχους τους. Κάποτε κάποιοι ζήσανε,ονειρεύτηκαν,πόνεσαν μέσα σε αυτούς τους χώρους και μπορεί να έχουν πια ξεχαστεί ή να μην τους έμαθε ποτέ κανείς,αλλά αυτά τα σπασμένα σπίτια έχουν πολλές ιστορίες να πουν,για εποχές παλιές και για τους ανθρώπους αυτούς,που πλέον έχουν φύγει.Κανείς όμως δεν κάθησε ποτέ να τα ακούσει ή να τα πονέσει.

Η ζωή προχωράει και εξελίσσεται. Το παλιό θεωρείται ξεπερασμένο,βαρετό και υποχωρεί για να δώσει την θέση του στο νέο και μοντέρνο,το καινοτόμο και το προοδευτικό. Σε αυτή την δίψα για ανανέωση, θύματα είναι και αυτά τα γερασμένα κτίρια,που δεν χωράνε στις πόλεις του μέλλοντος. Φεύγουν λοιπόν ένα ένα και ξεχνιούνται, όπως αυτοί που κάποτε ζήσαν σε αυτά.

Beeee Happy!!!

Μια χαζή,χαμογελαστή μελισσούλα για να καλωσορίσει την νέα εβδομάδα.

Σκέψεις για τον κόσμο μας

Τις τελευταίες μέρες τρέχω απο λουλούδι σε λουλούδι σαν παλαβή για να προλάβω καταθέσεις εγγράφων,παραλαβές πιστοποιητικών,δικαστές,υπαλλήλους και γενικά για να κλείσω τις αρκετές εκκρεμότητες που έχω αναλάβει.Δεν βρίσκω χρόνο ούτε για να απολαύσω μια λαχαριστή σοκολατίνα (καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή μου).

Στις εφημερίδες (γιατί την τηλεόραση την έχω μόνο για τα dvd) και στο ιντερνετ διαβάζω για τις αλλαγές που σχεδιάζονται για τον πολύπαθο τομέα της οικονομίας (αλλαγές πάντα,γιατί το αν είναι και εξελίξεις χωράει μεγάλη συζήτηση),για τον όλεθρο που βιώνουν άλλες χώρες απο μανιασμένες θύελλες (η παιδική χαρά του θανάτου) και γενικά για θέματα που αφορούν την μικρή καθημερινότητά μας σαν πολίτες και σαν άτομα (ενδιαφέρον ήταν ένα άρθρο πριν λίγο καιρό για την αύξηση της εγκληματικότητας στην Αττική).
Στραβά είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε? Αυτός είναι ένας γρίφος που δεν έχω ακόμη καταφέρει να λύσω. Μου φαίνεται ότι η ζωή κυλά με καταιγιστικούς ρυθμούς και εμείς είμαστε απλά θεατές της, άβουλα πιόνια που τρέχουν αλαφιασμένα να προλάβουν τις εξελίξεις για να μην πεταχτούν έξω απο ένα παιχνίδι που παίζεται ερήμην μας.
Κανείς δεν νοιάζεται για αυτή την μικρή χώρα αλλά και για όλες τις μικρές χώρες του κόσμου. Το χρήμα είναι ο υπέρτατος Θεός που στον βωμό του θυσιάζονται τα κράτη και κατακρεουργούνται οι λαοί. Μικρό για πολλούς αυτό τίμημα.Οι ηγέτες συνεργάζονται με τους επιχειρηματικούς κολοσσούς για την οικονομική τους εξασφάλιση και δίπλα τους ο απλός κόσμος κοιτά να βολευτεί όπως μπορεί καλύτερα,να προσαρμοστεί στα μέτρα που κόβονται και ράβονται σύμφωνα με ξένες προς αυτόν ιδιοτέλειες.Δεν του περισσεύει χρόνος,συναίσθημα και διάθεση για τα υπόλοιπα. Γιατί αυτά τα υπόλοιπα, όπως η δυστυχία, η φτώχεια,οι θάνατοι απο θεομηνίες, οι σφαγές στον πόλεμο του Ιράκ και η περιστολή των δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν ,η μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος και γενικά κάθε κακό σε αυτόν τον κόσμο είναι έξω απο το σπίτι μας,άρα και αδιάφορο. Ε ίσως νοιαστούμε λίγο παραπάνω αν πρόκειται για κάτι που αγγίζει την Ελλάδα και τους πολίτες της,αλλά μέχρι εκεί,αρκούμαστε στις σκέψεις,γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει την ηρεμία του μικρόκοσμού του,θέλει μόνο να τον βελτιώσει,πετυχαίνοντας τα όνειρά του.Και γύρω μας η ζωή αλλάζει ριζικά, η καθημερινότητα σκοτεινιάζει, οι τύχες μας βρίσκονται στα χέρια άλλων και εμείς κλείνουμε τα αυτιά και γυρνάμε το κεφάλι,σαν όλα αυτά να συμβαίνουν σε κάποιον άλλο πλανήτη.

Μικρή χώρα,με μεγάλα προβλήματα και κανείς δεν την πονά.Μικρός κόσμος,ευάλωτος,που όλοι τον πληγώνουν και τον σκοτώνουν κάθε μέρα.Εύθραυστοι,εφήμεροι ανθρώποι, έρμαιοι των διαθέσεων της φύσης και των πιστών του χρήματος.

S.O.S.!!!!!!!

Μα είναι δυνατόν??????????????????
Εξαφανίζονται τα μελισσάκια!!!
Εδώ και αρκετό καιρό μειώνεται ο πληθυσμός των μελισσών χωρίς να μπορούν οι επιστήμονες να προσδιορίσουν με βεβαιότητα την αιτία του προβλήματος-άρα και την λύση του. Το κακό ξεκίνησε στην Αμερική και έχει αρχίσει να επεκτείνεται και στην Ευρώπη.
Παραθέτω δύο άρθρα,που τονίζουν το πόσο χρήσιμα είμαστε τα σκασμένα και τι επιπτώσεις θα έχει στην φύση και στην διαβίωση των ανθρώπων η εξαφάνισή μας.
Ας κάνουμε κάτι πριν να είναι αργά!!!!!

Η μυστηριώδης εξαφάνιση των μελισσών «απειλεί τη γεωργία με κατάρρευση»
Η μυστηριώδης διαταραχή που αποδεκατίζει τις μέλισσες στις ΗΠΑ και σε τμήμα της Ευρώπης θα μπορούσε, αν συνεχιστεί, να έχει δραματικές επιπτώσεις στην αγροτική παραγωγή -τα έντομα είναι απαραίτητα για την επικονίαση των περισσότερων καλλιεργούμενων φυτών.«Η κρίση απειλεί να καταστρέψει την παραγωγή καλλιεργειών που εξαρτώνται από τις μέλισσες για την επικονίασή τους» αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Αμερικανός υπουργός Γεωργίας Μάικ Γιόχανς.Οι μέλισσες δεν περιορίζονται στην παραγωγή μελιού. Επικονιάζουν επίσης τα περισσότερο από τα καλλιεργούμενα φρούτα και λαχανικά, όπως τα μήλα, τα καρύδια, τα αβοκάντο, η σόγια, τα σπαράγγια, τα μπρόκολα, το σέλινο, τα αγγούρια, τα εσπεριδοειδή, τα ροδάκινα, τα κεράσια και οι φράουλες. Τα φυτά που επικονιάζονται από έντομα αντιστοιχούν μάλιστα στο ένα τρίτο του ανθρώπινου διαιτολογίου, και οι μέλισσες είναι υπεύθυνες για το 80% αυτής της επικονίασης, δείχνουν στοιχεία του αμερικανικού υπουργείου Γεωργίας (USDA). Ακόμα και τα βοοειδή, που τρέφονται με τριφύλλι, εξαρτώνται από τις μέλισσες. Αν η παρατηρούμενη εξαφάνιση των μελισσών συνεχιστεί, θα μπορούσαμε «να μείνουμε μόνο με σιτηρά και νερό», δήλωσε ο Κέβιν Χάκετ, επικεφαλής του προγράμματος μελισσών και επικονιασμού στο USDA. «Είναι η μεγαλύτερη απειλή στoν εφοδιασμό με τρόφιμα», είπε. Αν και πολλοί άλλοι επιστήμονες δεν προβλέπουν κρίση με τα τρόφιμα, σημειώνοντας ότι παρόμοια κύματα εξαφάνισης μελισσών έχουν συμβεί και στο παρελθόν, η νέα διαταραχή είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Το πρόβλημα πρωτοεμφανίστηκε το Νοέμβριο και έχει ήδη εξαπλωθεί σε 27 πολιτείες των ΗΠΑ, καθώς και στη Βραζιλία, τον Καναδά και περιοχές της Ευρώπης. Οι Αμερικανοί μελισσοκόμοι έχουν χάσει το 25% των αποικιών τους, εξαιτίας ενός μυστηριώδους φαινομένου που ονομάστηκε Διαταραχή Κατάρρευσης Αποικίας -οι εργάτριες εξαφανίζονται και μέσα στα μελίσσια μένουν μόνο η βασίλισσα και νεογέννητες μέλισσες. Ειδικοί από τη Βραζιλία και την Ευρώπη έφτασαν στο εργαστήριο μελισσών του USDA για να συνδράμουν στη διερεύνηση του φαινομένου, ενώ για το θέμα έχει πραγματοποιήσει ακροάσεις και το αμερικανικό Κογκρέσο. Σύμφωνα με τον Τζεφ Πέτις, εντομολόγο επικεφαλής στις έρευνες του USDA, τα αίτια της εξαφάνισης παραμένουν άγνωστα, ωστόσο οι υποψίες στρέφονται προς κάποιο άγνωστο παράσιτο, βακτήριο ή ιό.«Το πρόβλημα είναι ότι όλοι θέλουν μια απλή απάντηση», σχολιάζει ο Πέτις. «Και η απάντηση ίσως δεν είναι απλή», είπε.
Ερευνητές αναρωτιούνται αν η εξαφάνιση των μελισσών «οφείλεται στα κινητά τηλέφωνα» - 17/4/2007
Το φαινόμενο της μυστηριώδους, μαζικής απονέκρωσης των μελισσιών, που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι εξαπλώνεται τώρα και στην Ευρώπη. Όπως είχαμε γράψει στον ΑγροΤύπο, η ξαφνική εξαφάνιση των εντόμων από τις κυψέλες έγινε αντιληπτή στις ΗΠΑ το περασμένο φθινόπωρο, αν και είναι πιθανό να είχε ξεκινήσει πριν από χρόνια αλλά οι αρμόδιες αρχές να μην το είχαν πληροφορηθεί. Η Δυτική Ακτή εκτιμάται ότι έχει χάσει πλέον το 60% του πληθυσμού μελισσών εμπορικής εκμετάλλευσης, και η Ανατολική Ακτή το 70%.Το φαινόμενο έχει έκτοτε επεκταθεί σε Γερμανία, Ελβετία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, ενώ κρούσματα έχουν αρχίσει να αναφέρονται στη Βρετανία και την Ελλάδα, όπως αναφέρει η βρετανική εφημερίδα Independent.Η αινιγματική πάθηση έχει ονομαστεί «Διαταραχή Κατάρρευσης Αποικίας» (CCD) και η αιτία της παραμένει άγνωστη. Οι διάφορες εξηγήσεις που έχουν προταθεί -παράσιτα, εντομοκτόνα, κλιματική αλλαγή, γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες- φαίνονται ανεπαρκείς. Παλαιότερη έρευνα στη Γερμανία είχε δείξει πάντως ότι η συμπεριφορά των μελισσών διαταράσσεται όταν βρίσκονται κοντά σε γραμμές υψηλής τάσης.Τώρα, μια μικρή έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Λαντάου ενοχοποιεί την ακτινοβολία των κινητών τηλεφώνων. Οι μέλισσες αρνούνταν να επιστρέψουν στις κυψέλες όταν βρίσκονται κοντά κινητά τηλέφωνα. Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία επηρεάζει το σύστημα προσανατολισμού των μελισσών -τα έντομα ουσιαστικά χάνουν το δρόμο τους και περιφέρονται μέχρι να πεθάνουν μόνα.Ο Δρ. Γιόχεν Κουν, επικεφαλής του τελευταίου πειράματος, δεν ισχυρίζεται ότι βρήκε τη λύση του μυστηρίου, θεωρεί όμως ότι οι παρατηρήσεις του προσφέρουν σημαντικές ενδείξεις για τα πιθανά αίτια του CCD

Πολυτεχνείο 2007

"Εδώ Πολυτεχνείο''

Μια φωνή που ακόμα αντηχεί,γεμίζοντάς μας δέος ακόμα και τόσα χρόνια μετά,επίκαιρη όσο ποτέ σήμερα,σε μια εποχή που τα δικαιώματα και οι ελευθερίες περιστέλλονται για χάρη ενός αφηρημένου και βολικού κινδύνου.

Μια φωνή που θα θέλει για πάντα να μας διδάσκει την ελευθερία σκέψης και συνείδησης,να μας υπενθυμίζει ότι οι αγώνες θέλουν θυσίες και ότι η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη,αλλά είναι μέγιστο αγαθό που,όπως και η ελευθερία,κερδίζεται και κατακτιέται κάθε μέρα.

"...όταν σκοτώνονται

η ζωή τραβάει την ανηφόρα

με σημαίες και με ταμπούρλα..."

Απόηχοι απώλειας

Δυο απογεύματα με διαφορά δύο χρόνων το καθένα, δυο φορές που το τηλέφωνο χτύπησε και δυο φορές που μια φωνή είπε να τρέξω, να βιαστώ,για να προλάβω δυο καρδιές που σταματούσαν. Δυο ταξίδια προς Πρέβεζα μες στην τρέλα και το άγχος,με μυαλό μουδιασμένο και θολό και με τον ήχο μιας εξασθενισμένης ανάσας να αντηχεί στους τοίχους του. Και στο τέλος η απώλεια.Ο θάνατος της κ.Μαρίας μου θύμισε εκείνες τις στιγμές,που καθόμουν στην ομίχλη,στην αρχή του παλιού μονοπατιού,με τα χέρια να παγώνουν,απλωμένα μάταια να κρατήσουν αυτούς που έφευγαν μόνοι τους,ακολουθώντας το χνάρι του προς το άγνωστο και το αιώνιο.Μου θύμισε την τρομαχτική αίσθηση του κενού μετά απο τις κηδείες και τις στιγμές που έφυγαν ανεπιστρεπτί μαζί με τα πρόσωπα.

Δεν είμαι μέλισσα απαισιόδοξη,ούτε μελαγχολική. Αντλώ χαρά απο τα πάντα και προσκυνώ το ρητό οτι η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται και οτι η ζωή συνεχίζεται,με τα πάνω της και τα κάτω της.Απλά καμιά φορά με πικραίνει το γεγονός της απώλειας και δακρύζω ξανά,πριν κατεβάσω ένα κουτί ζαχαροπλαστείου με σοκολατίνες, πιω μπόλικο νέκταρ και μου φτιάξει πάλι το κέφι και πετάξω για κάποιο ζωηρόχρωμο λουλούδι.

Ένα μικρό αντίο σε μια μεγάλη κυρία

Σήμερα το πρωί,πριν μόλις μία ώρα και κάτι, έφυγε απο την ζωή η κ. Μαρία, η μητέρα του εργοδότη μου. Μηνβιαστείτε να απορήσετε γιατί γράφω για αυτήν ή που την γνώρισα. Θα σας τα πω όλα με την σειρά ,αλλά το επίθετό της θα παραμείνει κρυφό,για ευνόητους λόγους.

Πριν ένα χρόνο ήρθα σε αυτό το γραφείο μέσω αγγελίας και σύντομα έμαθα ότι η μητέρα του εργοδότη μου,δικηγόρος και αυτή,αν και μεγάλη σε ηλικία,συνέχιζε να δουλεύει στην ίδια πολυκατοικία. Στα πλαίσια μιας κοινής τους,νομικής υπόθεσης, λίγες εβδομάδες μετά την πρόσληψή μου, συνεργάστηκα μαζί της.

Γυναίκα αρχοντική. Δικηγόρος εξαιρετικός,δουλεμένος σε μια εποχή που ο κοινωνικός περίγυρος ήταν εχθρικός για μια γυναίκα που ήθελε να δουλέψει και να γίνει ανεξάρτητη.Με γνώσεις που δίνουν η πολυετής εμπειρία και η γερή μελέτη, με τετράγωνη λογική και με χαρακτήρα σκληρό στην δουλειά και πιο χαλαρό στην υπόλοιπη ζωή. Ήταν δυνατή και δυναμική σε όλους τους τομείς της ζωής της,αυστηρή με τους άλλους και τον εαυτό της,με εμμονή στην τελειότητα τόσο στην δουλειά όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις. Η συνεργασία μαζί της ήταν δύσκολη για αυτόν ακριβώς τον τελευταίο λόγο και πολλές φορές είχα στεναχωρηθεί για τις έντονες παρατηρήσεις της, αλλά τις λίγες ώρες που κάθησα μαζί της αυτόν τον χρόνο έμαθα πολλά για τα νομικά τερτίπια και διαπίστωσα ότι φώναζε για να με βελτιώσει και όχι για να με προσβάλλει. Δεν θα ξεχάσω την χαρά της όταν είχα πάει στο σπίτι της επίσκεψη,πριν λίγο καιρό που δεν ένιωθε καλά και δεν ερχόταν στο γραφείο.Όλοι μας, όσο αυτάρκεις και αν είμαστε, πληγωνόμαστε απο την μοναξιά.

Επειδή ακριβώς την εκτιμούσα πολύ,γράφω αυτά τα λόγια,σαν μια ανόητη αποχαιρετιστήρια επιστολή που δεν θα παραδοθεί ποτέ, και της εύχομαι με όλη μου την καρδιά να είναι γαληνεμένη όπου και αν είναι τώρα. Δυστυχώς το μονοπάτι προς την αιωνιότητα το βαδίζουμε μόνοι μας,με μόνο φως τα κεριά που ανάβουν αυτοί που αφήνουμε πίσω.

Καλό ταξίδι.

Πρόσωπα και Προσωπεία

Πρόσωπο: η εξωτερική εικόνα του μπροστινού μέρους του κεφαλιού, καμβάς εκφράσεων και φορέας μηνυμάτων. Μοναδικό σε κάθε άνθρωπο σαν μορφή που παίρνει σε αυτόν τον κόσμο,καλοσχηματισμένο ή με ατέλειες. Αληθινό,ίσως βέβαια και με κάποιες χειρουργικές αλλαγές.
Προσωπείο: η μάσκα που φοράμε για να κρύψουμε το πρόσωπο. Αληθινό ή μεταφορικό, στρεβλωμένο ή καλλιτεχνικό. Ψεύτικο και πάντα βολικό,έτοιμο για χρήση ανάλογη με τους σκοπούς μας.

Δύσκολα διακρίνονται.Άνθρωποι περνούν απο την ζωή μας και δεν ξέρουμε αν φορούν πρόσωπο ή προσωπείο.Εμπιστευόμαστε,αγαπάμε,συνεργαζόμαστε και γενικά νιώθουμε και πράττουμε με γνώμονα μια εικόνα,που συχνά αποδεικνύεται κάλπικη,ίσως και επικίνδυνη.Και τα δυο χαμογελούν και κλαίνε,θυμώνουν και απορούν,γιατί ηθοποιοί δεν υπάρχουν μόνο στο θέατρο αλλά και στην ζωή και συχνά η ερμηνεία τους είναι παραπάνω απο όσο πρέπει πειστική.Και τα δυο μπορεί να γίνουν εξίσου εχθρικά,να σε πληγώσουν και να σε απογοητεύσουν.Πίσω τους κρύβονται όνειρα,φόβοι και ελπίδες, αλλά και κούραση ή προσμονή,λαχτάρα,λύπη και χαρά.
Μην βιαστούμε να κρίνουμε και να βγάλουμε ετυμηγορία για το ποιο πρέπει να καεί στην κόλαση και ποιο είναι το σωστό και το πρέπον. Είμαι υπερ της αλήθειας, αλλά αποδοκιμάζω την αποστολή μιας καρδιάς στο σφαγείο χωρίς να υπάρχει λόγος:καμιά φορά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και οδυνηρή και ο άνθρωπος,πολύ αδύναμος να την αντέξει, χρειάζεται οτιδήποτε άλλο εκτός απο την αλήθεια.Τα πάντα είναι θέμα σκοπών και κινήτρων,κατα πόσο βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους σαν απλά αντικείμενα που εξαπατούμε και περιγελούμε για δική μας εξυπηρέτηση ή σαν όντα που νιώθουν και σκέφτονται και τα οποία οφείλουμε να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε.Μην ξεχνάμε εξάλλου οτι τόσο το πρόσωπο όσο και το προσωπείο παίρνουν την μορφή που έχουν τα συναισθήματά μας και οι σκέψεις μας και πάνω τους αντανακλούν οι πράξεις μας.
Μορφές περπατούν δίπλα μας καθημερινά,οι πιο πολλές κουρασμένες και γεμάτες έγνοιες.Πρόσωπα και προσωπεία,θέατρο και αλήθεια, ένας δρόμος με πολλές ερμηνείες.

Η γιορτή του Μωρού μου!!!

Σήμερα γιορτάζει το μωρό μου!!!

Το πρωί τρίψαμε νυσταγμένα τις κεραίες μας και έφυγα για δουλειά,ενώ αυτός συνέχισε να ροχαλίζει στο φυλλαράκι του.Μετα την δουλειά θα πάμε για φαί σε μια γλαστρούλα με πολύ νόστιμα λουλούδια και έπειτα βόλτα στον ανθόκηπο να πιούμε λίγο νέκταρ. Γενικά θα ζουζουνίσουμε τεμπέλικα όλο το απόγευμα.

Αν θέλετε να μάθετε ποιος είναι,ρίξτε μια ματιά στην φωτογραφία. Δεν είναι γλύκας?

Crime Library και Χάγη

http://www.crimelibrary.com/
Μια ιστοσελίδα που θα προσθέσω και στην κεντρικη σελίδα του blog μου στα αριστερά σαν link. Ένα πάνθεον εγκληματιών και θυμάτων, μνημείο της ανθρώπινης εξαθλίωσης και μια υπενθύμιση ότι τελικά οι ανθρώποι είμαστε ικανοί για το πιο καλό αλλά και για το πιο κακό. Το λυπητερό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά το δεύτερο,ίσως γιατί το θεωρούν πιο εύκολο και συναρπαστικό,δίοδο για να νιώσουν σημαντικοί και δυνατοί.

Επίσης παραθέτω την ιστοσελίδα της Χάγης με όλες τις διεθνείς συμβάσεις που αφορούν τους ανθρώπους σαν άτομα και σαν πολίτες.Είναι προς το συμφέρον μας να ξέρουμε τι δικαιούμαστε και πως μπορούμε να προστατευτούμε(θα προστεθεί επίσης στα αριστερά της σελίδας και γενικά θα προσθέτω links προς ενδιαφέρουσες σελίδες)
www.hcch.net

Νέφη

Στα αριστερά του γραφείου μου βρίσκεται η μπαλκονόπορτα του γραφείου που οδηγεί σε μια ευρύχωρη βεράντα,με θέα στον Λυκαβητό. Φαίνεται λίγο και ένα άλλο βουνό,μάλλον ο Υμηττός(γιατί αυτόν τον κήπο της Αθήνας πολύ τον μπερδεύω). Για καλή μου τύχη,οι πολυκατοικίες στο ύψος των ματιών μου υποχωρούν μουτρωμένες και αφήνουν λίγο τον ουρανό να ανασάνει. Μέρες σαν και αυτή,βροχερές και με κλειστή διάθεση,ρίχνω κλεφτές ματιές στα νέφη,που είναι το αγαπημένο μου φυσικό φαινόμενο.
Πάντα με γόητευαν απο μικρή τα σύννεφα.Σαν μικρό μελισσάκι καθόμουν και τα χάζευα να γλιστρούν βιαστικά ή τεμπέλικα στο στερέωμα,είτε κοντά στην γή σαν αγαπημένοι φίλοι της είτε πιο ψηλά σαν να κρατούν πείσμα για ένα μυστικό καβγά τους,νοτισμένα απο τα πιο όμορφα χρώματα,να παίζουν με τις ακτίνες του ήλιου και τα απρόβλπετα ρεύματα του αέρα.Το πιο συναρπαστικό όμως είναι η μεταβλητότητά τους, η αέναη εναλλαγή σχημάτων και όγκων και ο τρόπος που επιδρά στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.Γυρνάς το βλέμμα για μια στιγμή και έχουν αλλάξει θέση και μορφή,γίνονται καλόκαρδα,πιο φιλικά και αισιόδοξα ή σκοτεινιάζουν θλιμμένα και παραπονεμένα,απαισιόδοξα για αυτά που βλέπουν απο ψηλά. Η καρδιά μας ανοίγει και κλείνει μαζί τους και ένας φευγαλέος σχηματισμός τους συχνά γίνεται μια οικεία μορφή που μας γεμίζει περιέργεια,δέος για την δύναμη της φύσης και του ανθρώπινου μυαλού.
Σε αυτή την πόλη με τον πνιγμένο ουρανό και τους βρώμικους δρόμους,με τον χειμώνα μόνιμη εποχή στην ψυχή των ανθρώπων,ας κοιτάμε που και που ψηλά. Θα μας διδάξουν οτι τα πάντα είναι ρευστά και περαστικά, βροχή και ήλιος μαζί, και θα μας χαρίσουν-γιατί όχι?- με τις παιχνιδιάρικες μορφές τους ένα χαμόγελο.

Never fight your feelings

Και επειδή πολύ στραβά ξεκίνησε αυτή η εβδομάδα και επειδή η συννεφιά είναι για τους ουρανούς και όχι για την καρδιά,ένα τραγουδάκι,που άκουσα και μου άρεσε πολυ, και μια καλή εβδομάδα για όλους!!!!!!!!!!!!!!!!

I tried to fight the feeling, the feeling took me down,
I struggled and I lost the day you knocked me out,
Now everything’s got meaning and meanings bring me down,
I’m watching as a screening of my life plays out.
Every day I fight these feelings
For your sake I will hide the real thing
You can run all your life, all mine I will chase...
You should never fight your feelings,
When your very bones believe them,
You should never fight your feelings,
You have to follow nature’s law.
I’ll live with never knowing, if knowing’s gonna change,
I’ll stop the feeling growing, I will stay away,
Like a broken record stuck before a song,
A million beginnings, none of them the one.
Every day I fight these feelings,
For your sake I will hide the real thing,
You can run all your life, all mine I will chase...
You should never fight your feelings,
When your very bones believe them,
You should never fight your feelings,
You have to follow nature’s law.
I wrote her letters and tried to send them,
In a bottle I placed my hope,An SOS full of good intentions sinking,
will you give it to me,don’t make me wait,
You build me up, knocked me down,But I will stand my ground,
And guide this light that I’ve found.
You should never fight your feelings,When your very bones believe them,
If you let them show, you’ll keep themI know you hurt,
but soon you'll rise again, again, again....Y
ou should never fight your feelings,
When your very bones believe them,You should never fight your feelings,
You have to follow nature’s law...........

Τσικαμπουμ!!!

Πρωί πρωί έφαγα μια γερότατη τούμπα στο πεζοδρόμιο,η οποία μου κόστισε ένα μελανιασμένο γόνατο,το οποίο με την σειρά του με τσούζει και μου σπάει τα νεύρα. Το βαρομετρικό πέφτει, η βροχή πέφτει, τα πράγματα στην κυψέλη μου πέφτουν(με την ευγενική και φιλότιμη βοήθεια του σκυλιού μου,που αυτό το Σαββατοκύριακο αποφάσισε πως έχω πολλά μπιμπελό και πρέπει να ξεφορτωθούμε μερικά,μπας και γλιτώσουμε το ξεσκόνισμα),η παραγωγή μελιού πέφτει(που να βρω λουλούδια αυτό τον καιρό?) και γενικώς οοοοοόλα κάνουν μπουμ!!!
Απο διάθεση το αφήνω ασχολίαστο γιατί και αυτή έχει πάρει την κατηφόρα.Τρείς ολόκληρες διπλίτσες έχω χάσει απο την κατήφεια. Προβλήματα εκτός δουλειάς,προβλήματα μέσα στην δουλειά και ένα ολόκληρο βαζάκι με υποχρεώσεις.
Πάμε το τραγούδι:
Τσικαμπούμ, και όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου
τσικαμπούμ, και μου την πέφτεις μεσ' τη ζάλη μου
τσικαμπούμ, θα βελτιώσω τα στιχάκια μου
τσικαμπούμ, πήραν φωτιά τα μηχανάκια μου!!!!!!

Μια δική μου ιστορία

¨ Ήταν ώρα να την αφήσει και να φύγει. Όλες αυτές τις μέρες την ακολουθούσε παντού,στο σπίτι,στο γραφείο,στους δρόμους. Κάθε βράδυ ξάπλωνε δίπλα της και της χάιδευε τα μαλλιά τρυφερά. Πάντα της άρεσε αυτό. Του ψιθύριζε λόγια αγάπης και της απαντούσε με την λατρεία ενός παράφορα ερωτευμένου,διαβεβαιώνοντας την οτι θα έμενε για πάντα στο πλευρό της,να την αγαπά και να την προστατεύει.
Αλλά δεν μπορούσε πια.
Καθόταν ταραγμένος στο σκοτάδι,με μάτια υγρά απο την απελπισία και έψαχνε τα κατάλληλα λόγια. Δίπλα του ακούγοταν η ρυθμική της ανάσα,καθώς ταξίδευε στις θάλασσες των ονείρων. Θα τον κατήγορούσε για προδοσία και εγκατάλειψη,ότι έδινε υποσχέσεις που δεν κράταγε. Αυτός όμως είχε προσπαθήσει πολύ να το αλλάξει:είχε ικετεύσει να μην φύγει,να καθήσει κοντά της,όποιο και αν ήταν το τίμημα. Τα πρόσωπα των άλλων όμως έμειναν ανέκφραστα,εμμένοντας σε μια απόφαση που είχε παρθεί ερήμην του.
Ήταν η ώρα.Έσκυψε και την φίλησε,με καρδιά κουρελιασμένη,που συγκρατούσε τους λυγμούς της απο φόβο μήπως σηκώσει κύμματα στον ύπνο της.
-"Τα βήματά σου θα είναι και δικά μου",ψιθύρισε,"μαζί θα ακολουθούμε τους ίδιους δρόμους.Πάντα δίπλα σου,να ανασαίνουμε και να βλέπουμε μαζί. Όταν με καλείς, θα έρχομαι στα όνειρά σου και θα σου μιλώ. Δεν λέω αντίο,γιατί αυτό είναι για ανθρώπους που τους θέλουμε μακριά.Θα πω τα ξανα λέμε σύντομα.Σ αγαπώ."
Και έφυγε αθόρυβα μέσα στην νύχτα, ακολουθώντας το φως του φεγγαριού.
Το πρωί η κοπέλα σηκώθηκε.Τα υπνωτικά της χάριζαν έναν βαθύ ύπνο,χωρίς όνειρα, και την λήθη που ζητούσε. Η πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρή και οι νυχτερινοί εφιάλτες την είχαν οδηγήσει στο κατώφλι της κατάθλιψης.Κοίταξε την φωτογραφία στο προσκεφάλι της:ένας μελαχροινός νεαρός της χαμογελούσε ευτυχισμένος. Η καρδιά της ήταν ήδη σκισμένη για να νιώσει και άλλο πόνο,γιατί αυτός που λάτρευε είχε σκοτωθεί πριν σαράντα μέρες με την μηχανή,κάτω απο τις ρόδες ενός μεθυσμένου οδηγού. Δεν ήξερε αν ίσχυε αυτό που λέγαν οι παλιοί,οτι δηλαδή η ψυχή μένει σαράντα μέρες στην γη κοντά στους δικούς της μέχρι να φύγει.Το μόνο που ήταν σίγουρη,ήταν οτι κανείς ποτέ δεν γύρισε ξανα .
Στο πάτωμα το χνάρι δυο ποδιών έσβηνε στο φως του πρωινού,τελευταίο ίχνος μιας ψυχής σε αυτόν τον κόσμο."

Δικής μου έμπνευσης,ενδεικτική της διάθεσής μου αυτή την στιγμή.....

Unicef-Ανθρώπινα Πλάσματα που πονούν

http://www.unicef.gr/reports/stories/latest.php
μια σελίδα με ιστορίες φρίκης αλλά και ελπίδας που-απίστευτο κι όμως αληθινό-συμβαίνουν στον πλανήτη μας.Όλοι είμαστε συνεργοί σε αυτά τα εγκλήματα με την αδιαφορία και την απραξία,με το να προσπερνάμε κάθε μέρα ανθρώπους-ερείπια απο την εκμετάλευση και την βία(αλήθεια πόσοι απο εμάς ρίξαμε ένα δεύτερο βλέμμα σε μια ιερόδουλη χωρίς να την κοροιδέψουμε ή να μειδιάσουμε ή πόσοι αφιέρωσαν λίγο χρόνο να βοηθήσουν ένα παιδάκι που ζητιανεύει ξυλιασμένο απο το κρύο? Και δεν μιλάω για κενές εκφράσεις συμπόνοιας ή κούφιους προβληματισμούς εκ του ασφαλούς,ψεύτικα άλλοθι για να παρηγορούμε τον εαυτό μας που δεν κανουμε απολύτως τίποτα).

Αξίζει να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο για αυτούς που είναι τώρα,για τους επόμενους,για όλους:για μας,για ένα χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων.

Καλό μήνα!!!

Καλό μήνα σε όλους!!!

Και ναι,τολμώ να δημοσιεύσω μια ακόμη φωτογραφία μου, που με δείχνει σε στιγμή κραιπάλης. Αποκαλυπτική,δεν βρίσκετε?

Αχ,γυάλισα την γουνίτσα μου να είναι έτοιμη για τα κρύα και έβαλε ζέστη!!

Λαβύρινθοι των ψυχών

Με κάθε φτάρνισμα σπάω και ένα κουτάκι με μέλι.Αυτό το συνάχι δεν λέει να υποχωρήσει και με ταλαιπωρεί αφάνταστα πολύ. Και δεν φτάνει που πρέπει να μελετήσω γερμανικά,έχω να πάω και στον Ευαγγελισμό:ο γιατρός καλά με εξέτασε,καλά μου έγραψε φάρμακα,αλλά ξέχασε να βάλει μια σφραγίδα και άντε να πάρω πάλι τις κεραίες μου και να πάω.Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ταλαιπωρία τραβάνε τα μελισσάκια και κάθε είδους ζωάκι με την κίνηση και τις συγκοινωνίες. Επειδή προσπαθώ να χάσω καμιά διπλίτσα(άτιμη λαιμαργία!αν δείτε την φωτογραφία μου που έχω αναρτήσει στο λουλούδι μου καταλαβαίνετε) κατέβηκα την Ιπποκράτους με τα πόδια.Μου αρέσουν τα μικρά μαγαζάκια που κρύβονται κατα μήκος της και τα στενά δρομάκια που ανηφορίζουν ή κατηφορίζουν. Μια φορά είχα περπατήσει κάποια στενά γύρω απο τον Λυκαβητό και ναι μεν τα φτεράκια μου πιάστηκαν,αλλά εκείνο το μεσημέρι γνώρισα μερικές γωνιές του κέντρου όμορφες,παρα τα τσιμέντα που απειλούσαν να τις πνίξουν.Αυτή η περιοχή είναι σαν ένας μικρός λαβύρινθος,κουραστικός για όποιον βιάζεται και δεν τον ξέρει.

Οι ψυχές των ανθρώπων είναι συχνά γεμάτες απο τέτοιους λαβυρίνθους.Ακολουθούν μονοπάτια που διασταυρώνονται και χωρίζουν,που κάποια σταματούν και κάποια συνεχίζουν,άλλα βρίσκουν σε αδιέξοδο και άλλα στο στόχο,μπερδεμένα αλλά και ξεχωρισμένα.Οι ψυχές έχουν φωτεινά μέρη,φιλόξενα στους ξένους που τα προσεγγίζουν,μέρη που θέλουν να αποκαλυφθούν και να κατακτηθούν.Έχουν όμως και κρυφές πληγές,πονεμένες στιγμές θαμμένες βαθιά,φόβους εξοπλισμένους με αγκάθια για να πληγώσουν αυτόν που θα προσπαθήσει να βρει το μυστικό τους.Προσπαθούμε να μάθουμε τον άλλο,αλλά καμιά φορά δεν πιάνουμε το νόημα των πράξεων και των λόγων και χανόμαστε στον λαβύρινθο των συναισθημάτων του και της ύπαρξής του. Λίγοι είναι αυτοί που θα θελήσουν πραγματικά να τον προχωρήσουν και να βρούν τις ωραίες γωνιές που κρύβει:οι πιο πολλοί θα τον εγκαταλείψουν βιαστικοί και θα πάνε σε μια εύκολη ευθεία και θα αφήσουν την μπερδεμένη ψυχή να περιμένει αυτόν που θα την αγκαλιάσει και θα περπατήσει στους δρόμους της με υπομονή,μαθαίνοντάς την και δίνοντας φως στο σκοτάδι της.

Υπουργείο Εμπορίου

Ένα έχω να πω: οι υπάλληλοι στο Υπουργείο αυτό είναι οι πιο εξυπηρετικοί δημόσιοι υπάλληλοι που έχω συναντήσει. Δεν ξέρω αν ήταν τα συγκεκριμένα πρόσωπα που συνάντησα ή αν γενικά είναι έτσι σαν υπηρεσία, αλλά οι άνθρωποι με εξυπηρέτησαν με τρομερή ευγένεια, υπομονή και μάλιστα μου έμαθαν και κάποια βασικά για τις διαδικασίες. Γενικά είχαν μια συμπεριφορά φιλική προς κάποιον που δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα και ήταν σαν πεντάχρονο σε διάλεξη αστροφυσικής.Πολύ γραφειοκρατεία και κακό!Κοντεύω να χάσω τα κουτιά με το μέλι με όλη την χαρτούρα που αντιμετωπίζω!
Μακάρι να ήταν έτσι όοοοολες οι υπηρεσίες και να μην χρειαζόταν να βγάζω κάθε τόσο το κεντρί μου...

Μυρωδιά ψητού!!

Δευτέρα,αρχή εβδομάδας και η παραγωγή μελιού ξεκίνησε με υπερεντατικούς ρυθμούς. Το Σαββατοκύριακο έκανα μια γενική απολύμανση στο κυψελάκι μου και ξεμαδήθηκε η γουνίτσα μου απο την κούραση.
Καθώς έτρεχα για δούλειά στο Υπουργείο Εμπορίου και κατέβαινα την Ακαδημίας,η ευαίσθητη(καθότι λαίμαργη) μυτούλα μου έπιασε μια μυρωδιά ψητού.
Χειμώνας,στο χωριό του πατέρα μου την Κόνιτσα,βροχερή και κρύα μέρα . Ανάμνηση θολή,γιατι τότε ήμουν πολύ μικρό μελισσάκι και με ένοιαζε μόνο να έχω μια ζεστή αγκαλίτσα και μπόλικο μέλι και δεν κράταγα εικόνες και τοπία. Αλλά το μυαλό-ή η καρδιά?-κράτησε κάτι απο εκείνη την μέρα. Κράτησε τα στενά και υγρά,τα πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού, τα γέρικα δέντρα με τα βαριά απο την υγρασία κλαδιά, τους ηλικιωμένους ανθρώπους του χωριού,πρόσωπα που μόλις διακρίνονται στις εικόνες μετα απο τόσα χρόνια.Κράτησε την μυρωδιά ψητού,που ξεχύνοταν απο την μικρή ταβέρνα του χωριου και την νοστιμιά απο τις μπουκίτσες που δοκίμασα.Κράτησε την ζεστή χούφτα του πατέρα μου καθώς με κρατούσε και περπατούσαμε μαζί,πρώτα στην εκκλησία και μετά στο νεκροταφείο για να αφήσει μερικά λουλούδια στους παππούδες του.Τα κράτησε όλα αυτά και τα φέρνει στην επιφάνεια με την ορμή κυμμάτων μια μυρωδιά μόνο και η νοσταλγία κάνει την καρδιά να φτεροκοπά,γιατί αυτή η ζεστή χουφτίτσα έχει φύγει εδώ και λίγα χρόνια.

Και τελικά αυτά μόνο μένουν απο εμάς σε αυτόν τον κόσμο: μια καλή πράξη,ένα ωραίο έργο,ένα απαλό χάδι,ένα χαμόγελο που μοιραστήκαμε, μια χουφτίτσα και αρκεί ένα τόσο δα ερέθισμα για να τα θυμήσει και μαζί με αυτά το άτομο,την παρουσία του,τα λόγια του. Μένει ένας δρόμος που άλλοι θα τον συνεχίσουν με τρυφερές αναμνήσεις στην καρδιά και με ιστορίες για ημέρες και κατορθώματα και πρόσωπα που θα λένε στα δικά τους παιδιά και εγγόνια.Μήπως αυτό δεν είναι η αθανασία?

Έρημη εκκλησία των ονείρων

Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να ανεβάσω αυτή την εικόνα στο blog,αν δηλαδή υπάρχει θέμα πνευματικής ιδιοκτησίας,αλλά μου αρέσει πολύ και την θεωρώ ρομαντική,να σε κάνει να ξεκινάς την μέρα σου με εύθυμη διάθεση.

Κάτι που το χρειάζομαι,γιατί συναχώθηκα(πάλι) και κάθε φορά που πάω να πάρω την γύρη απο τα λουλούδια φταρνίζομαι και την σκορπίζω. Και νηστική η μέλισσα και πρόβλημα στην παραγωγή μελιού!!!

Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα οτι περπατούσα σε μια έρημη εκκλησία. Ήταν αργά το απόγευμα και το μόνο φως ήταν η βελουδένια φλόγα των καντηλιών. Δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά τα πρόσωπα στις εικόνες και στις τοιχογραφίες,μόνο τα μάτια τους,ήρεμα και στωικά,καθρέφτιζαν αχνά την λάμψη της μικρής φωτιάς.Άρχισα να δακρύζω και να ζητώ άλλες μελισσούλες που μου έχουν φύγει εδώ και κάποια χρόνια. Με έπιασε τέτοιο παράπονο,που ακόμη και όταν σηκώθηκα ήμουν ταραγμένη.

Ξύπνησα ξημερώματα.Αυτό που με ηρέμησε ήταν ο ήχος της ανάσας του αγγέλου μου,που κοιμόταν βαθιά δίπλα μου.Σκέφτηκα τους ανθρώπους που ξυπνούν χωρίς να έχουν κάποιον δίπλα τους, είτε σύντροφο είτε συγγενή, κάποιον να είναι δίπλα τους σε κάθε εφιάλτη της ζωής ή του ονείρου. Μια απο τις μεγαλύτερες πιστεύω κατάρες.

Η μελισσούλα ξανα κοιμήθηκε στο λουλουδάκι της και δεν ονειρεύτηκε πάλι μέχρι να ξυπνήσει για την δουλειά. Πριν πετάξει για μακρινούς κήπους, έκανε μια ευχή:

κανένα πλάσμα μόνο του, καμιά ψυχούλα έρημη.

Αναμνήσεις φθινοπωρινών απογευμάτων

Πριν ξεκινήσω, να ευχαριστήσω θερμά τον/την elli για το ποίημά του/της. Είναι πραγματικά υπέροχο για ένα μελισσάκι όταν κάποιος το ενθαρρύνει στο ξεκίνημά του και του αφιερώνει λόγια-νέκταρ,που ξεκινούν την μέρα του με ένα χαμόγελο και του δίνουν ώθηση να τριγυρίσει στην κυψέλη της πόλης.
Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!
Αν και τα λουλούδια ανθίζουν την άνοιξη,την καλύτερη εποχή για μελισσούλες, εγώ αγαπώ τον χειμώνα και το φθινόπωρο. Μου αρέσει η βροχή και η θαλπωρή, τα φύλλα που πέφτουν με την υπόσχεση να ανοίξουν ξανα,οι ψυχρές μέρες και το παιχνίδισμα του φωτός στα μολυβένια σύννεφα. Χτες κοίταγα απο το παράθυρο του γραφείου, σε έναν όροφο της Μαυρομιχάλη, τον ουρανό, μια να ανοίγει και το φως να διαχέεται απαλό,χάδι ελπίδας, και μια να κλείνει και να θυμώνει. Άλλοτε να ντύνεται με αποχρώσεις λευκού και άλλοτε μολυβιού.
Μου θύμισε πολύ την ανταριασμένη θάλασσα με τα αφρισμένα κύμματά της και τα απογεύματα στην πόλη μου,την Πρέβεζα. Απογεύματα που βγαίναμε με την μητέρα μου και την αδερφή μου να μαζέψουμε κοχύλια σε μια μακρινή παραλία και γελάγαμε μες στην βουή ποιος θα βρει το ωραιότερο και νιώθοντας την αλισάχνη να δροσίζει τα πρόσωπά μας. Όταν είχε μεγάλη κακοκαιρία, η θάλασσα έπαιρνε τα θλιμμένα χρώματα του ουρανού και έσκαγε πάνω σε μια πρόχειρη προβλήτα με ορμή,σαν να ήθελε να γκρεμίσει αυτό που οι ανθρώποι έχτισαν αυθαίρετα στα σωθικά της.Και φυσικά μετά, ακολουθούσε βόλτα στα γύρω χωριά και ζεστή σοκολάτα στο τζάκι του σπιτιού,καθώς η νύχτα έπεφτε.
Είναι απίστευτο πόσες αναμνήσεις και σκέψεις μπορούν να γεννηθούν απο μια εικόνα. Πόσα μυνήματα μπορεί να βρεθούν και πόσες προεκτάσεις μπορεί να δοθούν.
Βέβαια σήμερα,προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο καιρός σήμερα έφτιαξε.όχι τίποτε άλλο,αλλά οι εργάτες που προσπαθούν να φτιάξουν την απέναντι πολυκατοικία άρχισαν ξανα τις εργασίες και μου έχουν πάρει τα αυτιά!!!!!!!!!!!!!!!!!

Με το δεξί

Αποφάσισα σήμερα να ξεκινήσω την σελίδα μου, απλά για να μοιράζομαι εικόνες και σκέψεις καθημερινές, εμπειρίες που ίσως βοηθήσουν και άλλους.
Μην περιμένει κανείς βαθυστόχαστα νοήματα ή υψηλές ιδέες. Μόνο μια καθημερινότητα, άλλοτε απλή, άλλοτε όχι.
''the road goes on forever.''