Απόηχοι απώλειας

Δυο απογεύματα με διαφορά δύο χρόνων το καθένα, δυο φορές που το τηλέφωνο χτύπησε και δυο φορές που μια φωνή είπε να τρέξω, να βιαστώ,για να προλάβω δυο καρδιές που σταματούσαν. Δυο ταξίδια προς Πρέβεζα μες στην τρέλα και το άγχος,με μυαλό μουδιασμένο και θολό και με τον ήχο μιας εξασθενισμένης ανάσας να αντηχεί στους τοίχους του. Και στο τέλος η απώλεια.Ο θάνατος της κ.Μαρίας μου θύμισε εκείνες τις στιγμές,που καθόμουν στην ομίχλη,στην αρχή του παλιού μονοπατιού,με τα χέρια να παγώνουν,απλωμένα μάταια να κρατήσουν αυτούς που έφευγαν μόνοι τους,ακολουθώντας το χνάρι του προς το άγνωστο και το αιώνιο.Μου θύμισε την τρομαχτική αίσθηση του κενού μετά απο τις κηδείες και τις στιγμές που έφυγαν ανεπιστρεπτί μαζί με τα πρόσωπα.

Δεν είμαι μέλισσα απαισιόδοξη,ούτε μελαγχολική. Αντλώ χαρά απο τα πάντα και προσκυνώ το ρητό οτι η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται και οτι η ζωή συνεχίζεται,με τα πάνω της και τα κάτω της.Απλά καμιά φορά με πικραίνει το γεγονός της απώλειας και δακρύζω ξανά,πριν κατεβάσω ένα κουτί ζαχαροπλαστείου με σοκολατίνες, πιω μπόλικο νέκταρ και μου φτιάξει πάλι το κέφι και πετάξω για κάποιο ζωηρόχρωμο λουλούδι.