Νέφη

Στα αριστερά του γραφείου μου βρίσκεται η μπαλκονόπορτα του γραφείου που οδηγεί σε μια ευρύχωρη βεράντα,με θέα στον Λυκαβητό. Φαίνεται λίγο και ένα άλλο βουνό,μάλλον ο Υμηττός(γιατί αυτόν τον κήπο της Αθήνας πολύ τον μπερδεύω). Για καλή μου τύχη,οι πολυκατοικίες στο ύψος των ματιών μου υποχωρούν μουτρωμένες και αφήνουν λίγο τον ουρανό να ανασάνει. Μέρες σαν και αυτή,βροχερές και με κλειστή διάθεση,ρίχνω κλεφτές ματιές στα νέφη,που είναι το αγαπημένο μου φυσικό φαινόμενο.
Πάντα με γόητευαν απο μικρή τα σύννεφα.Σαν μικρό μελισσάκι καθόμουν και τα χάζευα να γλιστρούν βιαστικά ή τεμπέλικα στο στερέωμα,είτε κοντά στην γή σαν αγαπημένοι φίλοι της είτε πιο ψηλά σαν να κρατούν πείσμα για ένα μυστικό καβγά τους,νοτισμένα απο τα πιο όμορφα χρώματα,να παίζουν με τις ακτίνες του ήλιου και τα απρόβλπετα ρεύματα του αέρα.Το πιο συναρπαστικό όμως είναι η μεταβλητότητά τους, η αέναη εναλλαγή σχημάτων και όγκων και ο τρόπος που επιδρά στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.Γυρνάς το βλέμμα για μια στιγμή και έχουν αλλάξει θέση και μορφή,γίνονται καλόκαρδα,πιο φιλικά και αισιόδοξα ή σκοτεινιάζουν θλιμμένα και παραπονεμένα,απαισιόδοξα για αυτά που βλέπουν απο ψηλά. Η καρδιά μας ανοίγει και κλείνει μαζί τους και ένας φευγαλέος σχηματισμός τους συχνά γίνεται μια οικεία μορφή που μας γεμίζει περιέργεια,δέος για την δύναμη της φύσης και του ανθρώπινου μυαλού.
Σε αυτή την πόλη με τον πνιγμένο ουρανό και τους βρώμικους δρόμους,με τον χειμώνα μόνιμη εποχή στην ψυχή των ανθρώπων,ας κοιτάμε που και που ψηλά. Θα μας διδάξουν οτι τα πάντα είναι ρευστά και περαστικά, βροχή και ήλιος μαζί, και θα μας χαρίσουν-γιατί όχι?- με τις παιχνιδιάρικες μορφές τους ένα χαμόγελο.