Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Καλές γιορτές!!



Σήμερα κλείνω έξι χρόνια φαγούρας με τον Σερ Πασχαλίτσο! Ντύθηκε η μέλισσα, έβαλε τα καλά της και απόψε γιορτάζει!! Θα κάνουμε την γενική, καθιερωμένη ανασκόπηση, θα φάμε, όπως πάντα, του σκασμού, και θα περάσουμε καλά!!!

Κατα τα άλλα, αύριο έρχεται η μητέρα μου φορτωμένη με γλυκά και φαγώσιμα και την άλλη εβδομάδα θα την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια απο την δουλειά, για να καθήσουμε όλοι μαζί.

Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα, καλά να περάσετε και επανέρχομαι λίγο πριν την Πρωτοχρονιά!!!

Βζζζζζζνννν!!!!!!

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μια συνέντευξη

Λόγω έλλειψης χρόνου, θα απαντήσω στα σχόλιά σας στην αρχή αυτού του ποστ, πριν παραθέσω μια συνέντευξη που πήρε μυστικά ο δαιμόνιος μελισσορεπόρτερ.

Σε καμία περίπτωση δεν είναι επιτρεπτό να καταστρέφονται τα μαγαζιά του κόσμου. Αλλά εδώ θα πρέπει να γίνουν κάποιες απαραίτητες διακρίσεις:
άλλο μαθητής, άλλο χούλιγκαν
άλλο πορεία, άλλο καταστροφή
άλλο αντίσταση και αγώνας για τα ιδανικά, άλλο εκμετάλλευση αυτού του αγώνα απο τους επιτήδειους
γιατί η γκρίνια για την καταστροφή ,παραβλέποντας τις πιο πάνω διακρίσεις, μπορεί εύκολα να οδηγήσει στην κατάργηση του δικαιώματος της πορείας και της διαμαρτυρίας. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να δίνουμε τα χέρια μας για να παίρνει ο κάθε λαοπλάνος τα μέτρα για τις χειροπέδες. Ναι στην κατανόηση της αγωνίας των εμπόρων, είχε και ο πατέρας μου μαγαζί και ξέρω τι κόπο θέλει να το στήσεις και να το λειτουργείς, αλλά όχι στην γκρίνια για την διαμαρτυρία των μαθητών.
Και όπως έγραφε σε ένα βιβλίο- αν θυμάμαι καλά στον Στρατηγό της Νεκρής Στρατιάς-: ''..μια κοινωνία πεθαίνει όταν πάψει να αντιδρά στα στρατιωτικά εμβατήρια..''. Κάπως έτσι και δεν ξέρω αν ταιριάζει στην περίπτωση, αλλά αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα τους εμπόρους.



Και τώρα, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα: ο ρεπόρτερ της μηνιαίας εφημερίδας 'Κυψέλη σε Δράση' ανακάλυψε στην μυστική του κρυψώνα μια οντότητα, που έχει κυνηγηθεί ανελέητα και έχει σακατευτεί τόσο, που κρύβεται για να μην εξαφανιστεί τελείως. Μετά απο αρκετό δισταγμό, η οντότητα δέχτηκε να μας μιλήσει για την κοσμοθεωρία της και για την αξία της στην ζωή των ανθρώπων. Για λόγους ασφάλειας δεν θα αποκαλύψουμε τον τόπο. Για συντομία ο ρεπόρτερ μας θα είναι ο Μ και η οντότητα Δ:


''Μ:Γεια σας, τα χάλια σας έχετε..
Δ: Γεια σας και σε σας..Το ξέρω, αλλά τι να κάνω που απο το φόβο μου δεν κοιμάμαι και δεν τρώω καλά?
Μ: Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Πότε γεννηθήκατε?
Δ:Το 1950 ήταν η επίσημη γέννησή μου αλλά μην φανταστείς, υπήρχα σαν ιδέα και πιο παλιά: οι άνθρωποι, ε τουλάχιστον αυτοί που είχαν λίγο μυαλό, πάντα με ζητούσαν και με θεωρούσαν πολύτιμο. Ξέρεις πόσες αιματοχυσίες γίνανε για να έρθω στον κόσμο? Πόσα βιβλία γράφτηκαν για την αξία μου, για την λειτουργία μου στην οργάνωση και την συνοχή των κοινωνιών, πόσες φιλοσοφικές συζητήσεις και ατέρμονες αναζητήσεις έλαβαν χώρα σε μυστικά συμπόσια? Δεν μπορείς να φανταστείς πώς είναι να ακούγεται το όνομά σου απο χιλιάδες λαρύγγια, να καις μες στις καρδιές των αγωνιστών, να γίνεσαι αξία πανανθρώπινη απο την αυγή, τολμώ να πω, του κόσμου αυτού..
Μ: Τόση ένδοξη, γεμάτη απο σοφούς αιώνες, ιστορία... Και πώς καταλήξατε κυνηγημένος?
Δ: Άστα να πάνε Μπουρ Μπουρ μου.. Το κακό ξεκίνησε όταν οι άνθρωποι βάλαν το κέρδος πάνω απο την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Φαντάζομαι ότι αυτή είναι η λογική συνέπεια, όταν παύουν να νοιάζονται για τον πλησίον τους και θεωρούν δεδομένα τα με κόπο και αίμα κατακτημένα αγαθά τους. Ε μην φανταστείς ότι ήταν δύσκολο να τους πείσουν να με διαγράψουν απο την ζωή τους: η οικονομική κρίση,η υποβάθμιση και η δυσλειτουργία των θεσμών, η ανωνυμία των μεγάλων πόλεων και ο ανελέητος πόλεμος για την επιβίωση, όλα αυτά δημιουργούν ανασφάλεια, αμφισβήτηση και τριγμούς στις αρχές, παραμερίζουμε ότι καλό και ανθρώπινο μας εμποδίζει να πάμε κερδοφόρα μπροστά. Είναι δύσκολο να είσαι γενναίος και πιστός στα ιδανικά σου αυτή την εποχή. Οπότε λοιπόν, κάθε που προσπαθούσα να φωνάξω και να διεκδικήσω, να παλέψω για κάτι καλύτερο, με χτύπαγαν και με έκοβαν, με περιόριζαν και με φυλάκιζαν, με εξαφάνιζαν και διαστρέβλωναν το νόημά μου.
Μ:Μα υπάρχουν τόσες συμβάσεις, διεθνή κείμενα και νόμοι που σας κατοχυρώνουν. Δεν μπορούσατε να βρείτε το δίκιο σας πουθενά?
Δ: Οι εφαρμοστές του δικαίου είναι άνθρωποι. Μην το ξεχνάς αυτό.
Μ:Πώς κρίνετε την τωρινή κατάσταση? Πού θα πάει?
Δ: Ένα θα πω: νύχτα τρομοκρατίας και φόβου και μισανθρωπισμού πάει να σας καλύψει. Άνθρωποι, η ηλιόλουστη μέρα χαρούμενου κόσμου υπάρχει ακόμα, αρκεί να ξυπνήσετε έγκαιρα και να την διεκδικήσετε.
Μ:Και η φυγή είναι η μόνη λύση για εσάς?
Δ:Και τι να κάνω? Να μείνω σε έναν κόσμο που δεν με σέβεται και σε λίγο θα ξεχάσει πώς με λένε? Γιατί να νοιαστώ για κάποιους, όταν δεν νοιάζονται οι ίδιοι για τους εαυτούς τους?
Μ: Μα τι λέτε εμείς σας θέλουμε κοντά μας!! Πώς θα ζήσουμε χωρίς εσάς? Πού θα πάει ο κόσμος μας χωρίς την δική σας αρωγή, χωρίς την προστατευτική σας δράση?


Δ: Λες ότι με αγαπάτε? Αλήθεια, πόσοι απο εσάς θυμούνται ότι σήμερα γιορτάζω?'''


Δίκιο. Γιατί αν δεν άνοιγα το ημερολόγιο, δεν θα ήξερα ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα οποία κόβουμε και ράβουμε στα μέτρα μας, αφήνοντάς τα κουρέλια που δεν περισώζουν την αξιοπρέπειά μας.
2008 μΧ και ακόμα υπάρχει εμπόριο ανθρώπων, δουλεία, πόλεμοι, καταπίεση, όλα τα άσχημα που δηλώνονται με εντυπωσιακές λέξεις και χρειάζονται ακόμα πιο εντυπωσιακές προσπάθειες για την καταπολέμησή τους.Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι, μέρα με την μέρα, με μικρές πράξεις, σωστές και προσανατολισμένες στο καλό όλων. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.


Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος και με δικαιώματα. Μην το ξεχάσουμε ποτέ αυτό.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

ο Επιτάφιος



''Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου
Πουλάκι της φτωχής αυλής, ανθέ της ερημιάς μου
Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
Και δε σαλεύεις, δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;
Και' γω η φτωχή και' γω η λιγνή, μεγάλη μέσα σ' όλους
Με τα μεγάλα νύχια μου κόβω τη γη σε σβώλους
Και τους πετάω κατάμουτρα στους λύκους και στ' αγρίμια
Που μου' καναν της όψης σου το κρούσταλλο συντρίμμια
Πού σαι, καλέ μου, να χαρείς και να σταθείς κοντά μου;
Ακου τα λόγια σου λαλώ και πλάτυνε η καρδιά μου.

Πουλί μου, χίλιες δυο ζωές με σένανε με δένουν
Κι όσοι αγαπιούνται και νεκροί, ποτέ τους δεν πεθαίνουν...

Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολονών, έμπα βαθειά και ζήσε..''

Μαζί σου θα θαφτεί και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς και αθωότητας που έχει μείνει.

Γκρινιάζαν σήμερα το πρωί οι μαγαζάτορες στην Σόλωνος για την πορεία των μαθητών:'' μα γιατί δεν κάθονται στα αυγά τους? Τι την θέλουν την πορεία? Δεν έχουν διάβασμα?''
Αλίμονο αν τα μάτια τυφλωθούν, τα στόματα σωπάσουν και οι καρδιά συμβιβαστεί και βαλτώσει στο τίποτα και στην απαξίωση. Αλίμονο αν οι νέοι, αλλά και οι μεγάλοι, πάψουν να παλεύουν για τα ιδανικά τους.
Τους είδα απο το μπαλκόνι του γραφείου μου να κατεβαίνουν την Σόλωνος προς την πλατεία Κάνιγγος και την πλατεία Εξαρχείων, φωνάζοντας οργισμένα συνθήματα.

Ήσουν και εσύ εκεί μικρέ Αλέξανδρε και θα είσαι για πάντα σε όσους σε γνώρισαν και σε αγάπησαν.

Καλό σου ταξίδι.

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

ΠΟΛΕΜΟΣ!



Η επίθεση ήταν άνανδρη.
Έγινε νύχτα χωρίς φεγγάρι και με το σύμφωνο ειρήνης να έχει υπογραφεί μόλις την προηγούμενη. Ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί η περισυλλογή των θυμάτων απο το πεδίο της μάχης και νέα πτώματα ξάπλωσαν στην ματωμένη γη.
Όλεθρος και καταστροφή επικράτησαν, τα εργοστάσια έκλεισαν, η οικονομία κατέρρευσε, οι πόλεις κατεδαφίστηκαν, το νερό και ο αέρας μολύνθηκαν, τα ζώα εξαφανίστηκαν, τα τρόφιμα σάπισαν και οι άνθρωποι απέμειναν εξαθλιωμένοι, να τρεκλίζουν ζαλισμένοι και εξαχρειωμένοι ανάμεσα στα χαλάσματα.
Και τα παιδιά χάθηκαν και αυτά, ένα αόρατο χέρι τα εξαφάνισε και κανείς δεν μπορούσε να βρει ούτε τα σώματά τους. Ανάμεσα στις σφαίρες που έπεφταν βροχή και τα δακρυγόνα που τύφλωναν τα μάτια, πληγωμένη απο τα ουρλιαχτά πόνου και οργής, μια κουρελιασμένη κούκλα κειτόταν ποδοπατημένη, απόδειξη ότι κάποτε τα πράγματα ήταν αλλιώς, ώσπου ένα τανκς την έλιωσε κάτω απο τις ερπύστριες του για να δείξει την υπεροχή του σίδερου και του χρήματος και της τρέλας πάνω στην ζωή και την λογική.
Και οι ανθόκηποι μαράθηκαν, κάηκαν στην λαίλαπα της ατομικής βόμβας και ο ήλιος έπαψε να βγαίνει, αηδιασμένος πια με τον Θάνατο που του έγνεφε ευτυχισμένος απο την γη.

Τσουπ!
Η μέλισσα ξύπνησε πανικόβλητη.
Κοίταξε έξω απο το παράθυρο γρήγορα, να βεβαιωθεί ότι η λάμπα της ΔΕΗ ήταν εκεί και δεν την είχε ρίξει καμιά βόμβα. Αφουγκράστηκε προσεχτικά, να ακούσει ομιλίες ανθρώπων για να σιγουρευτεί ότι δεν ήταν όλοι νεκροί Πήγε στο εργοστάσιο του μελιού και ησύχασε όταν είδε ότι τα λουλούδια συνεχίζουν να ανθίζουν.
Και η ανατολή ήρθε, ο ήλιος βγήκε όπως πάντα, μαζί με την υπόσχεση μιας νέας μέρας.

Ναι ρε, είτε το πιστεύετε είτε όχι, υπάρχει ακόμα ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο χωρίς βία.

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Να ζήσεις bloggάκι!

22/10/2007, Δευτέρα, αποφάσισα να φτιάξω ένα κυψελάκι-μια φωλίτσα, ένα εργοστάσιο παραγωγής μελιού και μια βάση εμπορίας ανθών. Εμπορία βέβαια με την ευρεία έννοια, καθότι δεν επιδιώκεται σε καμιά περίπτωση προσωπικό όφελος.

Η σκέψη γεννήθηκε εκείνη την ίδια μέρα, δεν το σκέφτηκα πιο πολύ, καθώς παρατηρούσα τον Υμηττό απο το παράθυρο του γραφείου. Ασημένια σύννεφα, που αντανακλούσαν όλη την γκρίζα βουή της πόλης, αγκάλιαζαν βροχερά τον ουρανό και το βουνό, άγγιζαν ψυχρά την καρδιά μου. Ήταν μια ωραία φθινοπωρινή μέρα, θολή μέσα απο τα μάτια των νοτισμένων παραθύρων.

Ήταν μια εποχή αλλαγών και νέων ξεκινημάτων, με αρκετά προβλήματα και πίεση στην δουλειά, με το πτυχίο να εκρεμεί ακόμα και με την υγεία της μητέρας μου να μπαίνει σε περιπέτειες. Το Μελισσάκι προσπαθούσε να τα βάλει όλα σε μια σειρά, αλλά του φαινόταν όλα ένα μεγάλο βουνό, με απροσπέλαστα βράχια που απαγόρευαν την αναρρίχηση. Ήταν πολλές οι ώρες της μοναξιάς και της στεναχώριας, πολλές οι στιγμές που αντιμετώπιζα τον εαυτό μου και τους φόβους του, τα λάθη του και τις αδυναμίες του.

Και οι εικόνες δίπλα μου γλιστρούσαν φευγαλέες, μικρά σπαράγματα σε ξένες καθημερινότητες, πρόσωπα που ποτέ δεν θα μάθουν ότι τα παρατήρησα, διέτρεξα τις γραμμές τους και κράτησα την αρμονία τους. Ένα λουλούδι ανάμεσα σε σκουριασμένα κάγκελα σε μια παλιά πολυκατοικία, ένα παιδί που γελά στα χέρια του πατέρα του στο Πεδίο του Άρεως, ο Υμηττός να στέκεται αρχαίος και να βλέπει την Αττική που αγάπησε να αλλάζει στους αιώνες, ένας ιστός ζωής που ήθελα να τον κάνω αθάνατο, να δώσω μια άφθαρτη υπόσταση σε ότι θνητό κρατά το μάτι και η καρδιά. Ήθελα να δώσω έναν ουρανό στις σκέψεις μου, μικρές αχτίδες που φτερουγίζουν σε στιγμές ανύποπτες κλειδωμένες μέσα μου και ζητούν να ελευθερωθούν, να ζήσουν και να μην χαθούν, να ταξιδέψουν στην σκέψη αυτών που θα αναπνεύσουν σε αυτή την ατμόσφαιρα και να βρω μια φωλίτσα καταφύγιο στις δύσκολες ώρες, όταν αυτά που μας πνίγουν δεν μπορούν να ειπωθούν φωναχτά.


Και βρήκα σε αυτόν τον ανθόκηπο και άλλα κρινάκια και μανιταράκια, σπιτάκια στα οποία όλοι εσείς, οι bloggοπαρέα μου, κατοικείτε. Και είσαστε μια παρέα ζωντανή και σκεπτόμενη, τόσο υπέροχη και μοναδική!!


Ένας χρόνος προς το άπειρο λοιπόν, με τόσα βιώματα φορτωμένος, και ο δρόμος συνεχίζει. Και σας ευχαριστώ με απέραντη αγάπη όλους σας, που είσαστε συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Konrad Adenauer



Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Και επειδή δεν θα κάθομαι μόνο εγώ να διαβάζω την βιογραφία του κατα τα άλλα συμπαθέστατου κυριούλη, σας παραθέτω μερικές πληροφορίες για το πρόσωπό του.
Για να δείτε τι διαβάζουμε τα ζουζούνια δηλαδή μέταξύ άλλων για να μην αρχίσει να γαβγίζει ο καθηγητής των Γερμανικών:

Ο Κόνραντ Αντενάουερ (Konrad Adenauer, 5 Ιανουαρίου 1876 - 19 Απριλίου 1967) ήταν καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας και δήμαρχος της Κολωνίας.
Γεννήθηκε στην Κολωνία της Ρηνανίας και ήταν γιος του δικαστικού υπαλλήλου Γιόχαν Αντενάουερ. Σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία στο πανεπιστήμιο του Φραιμπουργκ ιμ Μπράισγκαου, του Μονάχου και της Βόννης. Επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και ιδιώτευσε ως δικηγόρος για μικρό διάστημα.
Το 1906 εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στην Κολωνία και το 1909 επανεξελέγη πρώτος. Απο τότε μέχρι το 1917 ανέλαβε διάφορα δημοτικά αξιώματα όπως αυτό του υπευθύνου των οικονομικών του δήμου ή αυτό της ευθύνης του επισιτισμού της Κολωνίας τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Το 1917 το δημοτικό συμβούλειο τον εξέλεξε δήμαρχο, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1933. Ως δήμαρχος της Κολωνίας οι σύμμαχοι, αμέσως μετά την λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, πρότειναν στον Αντενάουερ την προεδρία μιας επιτροπής, της οποίας το έργο θα ήταν να μελετήσει την δημιουργία μιας αυτόνομης Ρηνανίας, αφού η Συνθήκη των Βερσαλλιών προέβλεπε την παραχώρηση περιοχών της Ρηνανίας στους συμμάχους για περίοδο περίπου 10 χρόνων. Οι απόψεις που τότε εξέφρασε, δηλαδή περι σύστασης της δημοκρατίας της Ρηνανίας, συνάντησαν αντιδράσεις απο τους συμπατριώτες του με αποτέλεσμα να αποστασιοποιηθεί απο την κεντρική πολιτική σκηνή, παραμένοντας, βέβαια, στην θέση του δημάρχου. Σημαντικά έργα επι θητείας του στο δημαρχιακό θώκο ήταν η δημιουργία πανεπιστημίου στην Κολωνία αλλά και η εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής σε σύγχρονο βιομηχανικό κέντρο.
Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία είχε ως αποτέλεσμα την καθαιρεσή του απο την θέση του δημάρχου στις 12 Μαρτίου του 1933. Αιτία γι'αυτή την πράξη του Χίτλερ ήταν οι απόψεις που είχε εκφράσει κατα καιρούς ο Αντενάουερ εναντίον του πρώτου. Καθοριστικό, βέβαια, ρόλο σε αυτήν του την απόφαση έπαιξε και η κίνηση του Αντενάουερ να απουσιάσει απο την επίσημη υποδοχή του Χίτλερ στην Κολωνία, αλλά και η εντολή του στις αστυνομικές δυνάμεις να αφαιρεθούν όλα τα εμβλήματα με τον αγκυλωτό σταυρό που είχαν αναρτηθεί στην πόλη προς τιμην του νέου καγκελάριου. Τον επόμενο χρόνο φυλακίστηκε με την κατηγορία της υπεξαίρεσης. Στις 21 Ιουλίου του 1944 συνελήφθη απο την Γκεστάπο με την κατηγορία της συμμετοχής του στο κίνημα των στρατηγών, δραπέτευσε προσωρινά αλλά ξανασυνελήφθη.
Με την λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου διορίστηκε απο τους Αμερικανούς δήμαρχος της Κολωνίας, αλλά οι Βρετανοί, που στο μεταξύ είχαν αναλάβει την διοίκηση της πόλης, τον καθαίρεσαν μερικούς μήνες αργότερα. Υπήρξε απο τους ιδρυτές της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης, της οποία εξελέγη πρόεδρος. Το 1946 εκλέχτηκε βουλευτής στο κοινοβούλιο του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και το 1948 εξελέγη πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής που σκοπό είχε την δημιουργία συντάγματος.
Στις εκλογές του 1949 τέθηκε επικεφαλής του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατικών και κατάφερε να νικήσει τον αντίπαλό του Κουρτ Σουμάχερ, αρχηγό των Σοσιαλοδημοκρατών συγκεντρώνοντας 31%, δηλαδή 139 έδρες, έναντι 29.2%, δηλαδή 131 εδρών του δεύτερου. Στις 15 Σεπτεμβρίου σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού, χωρίς όμως την συμμετοχή των Σοσιαλοδημοκρατών, στην οποία ήταν Καγκελάριος. Το 1951 ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του. Το 1953 το κόμμα του αύξησε το ποσοστό του στο 45.3%, σχηματίζοντας στις 23 Οκτωβρίου του ίδου χρόνου κυβέρνηση. Το 1957 επανεξελέγη με ποσοστό 50,2% συγκεντρώνοντας 270 έδρες και το 1961 κέρδισε για τελευταία φορά τις εκλογές, συγκεντρώνοντας το 242 έδρες. Οι εσωκομματικές, όμως, διαμάχες με κύριο υποκινητή τον Λούντβιχ Έρχαρντ, τον οποίο χαρακτήριζε αχάριστο, εμπόδισαν τον Αντενάουερ να ολοκληρώσει την θητεία του. Παραιτήθηκε απο την θέση του καγελάριου στις 15 Οκτωβρίου του 1963 και αποσύρθηκε απο την πολιτική σε ηλικία 87 ετών.
Επι θητείας του η Δυτική Γερμανία διατήρησε τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της στα εδάφη της, με την σύμφωνη γνώμη των Συμμάχων, εντάχθηκε το 1955 ως πλήρες μέλος στο ΝΑΤΟ, συμμετείχε στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής κοινότητας άνθρακα και χάλυβα, επίλυσε τα διπλωματικά προβλήματα με την Γαλλία, έγινε μέλος της Αμυντικής Ευρωπαϊκής κοινότητας ενώ πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Ε.Ο.Κ. Στην εξωτερική πολιτική ο Αντενάουερ προέβαλε την Δυτική Γερμανία ως το μόνο ελεύθερο γερμανικό κράτος αφού η Ανατολική σύμφωνα με αυτόν βρισκόταν υπο κατοχή. Ο Αντενάουερ θεωρείται ο άνθρωπος που κατάφερε να ανορθώσει οικονομικά την Γερμανία, ενώ ήταν από τους πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού κινήματος.
Απεβίωσε στις 19 Απριλίου του 1967. Ήταν νυμφευμένος με την Έμμα Βάγιερ, κόρη πλούσιας οικογένειας και ανηψιά του πρώην δημάρχου της Κολωνίας Μαξ Βάλραφ, με την οποία είχε αποκτήσει τρία παιδιά και η οποία απεβίωσε κατα τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο το 1919 την Αυγούστα Τσίνσερ, με την οποία απέκτησε άλλα τέσσερα παιδιά. Το 2003 ψηφίστηκε ως ο σπουδαιότερος Γερμανός όλων των εποχών.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Φτου, ατυχία!

In this undated picture made available Thursday, Oct. 16, 2008 by Britain's Natural History Museum, a giant stick insect named Phobaeticus chani, meaning 'Chan's megastick.' is seen. Britain's Natural History Museum says a Malaysian amateur naturalist has discovered the world's longest insect, the more than 22-inch long 'megastick.' The museum says the oversized walking stick bug was discovered by Datuk Chan Chew Lun on the Malaysian island of Borneo.(AP Photo/Natural History Museum/ho)

Απο τα νέα της Yahoo.

Και του το είχα πει του ηλίθιου του ξαδέρφου μου: κρύψου καλύτερα, γιατί έτσι και ανακαλύψουν οι επιστήμονες την ύπαρξή σου, δεν σε σώζει τίποτα.
Πάει ο κακομοίρης, προθήκη σε μουσείο θα καταλήξει. Και ήταν καλό ζουζούνι...

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Στραβός είσαι και φαίνεσαι!!!

Απορία που βασανίζει τους πάντες απο την αυγή αυτού του κόσμου-εντάξει, ας πούμε απο την μέση της πορείας που έχει διανύσει ο κόσμος, μην συμπεριλάβουμε και τους δεινοσαύρους -, τόσο τα συμπαθέστατα, αν και μερικές φορές σιχαμερούλια, ζουζούνια όσο και τους ανθρώπους που ναι μεν είναι πιο όμορφοι, αλλά απο μυαλό κουκούτσι:

στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε?

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Η στραβομάρα κάθε είδους είναι καθαρά υποκειμενική. Πάρτε για παράδειγμα τον ευθυτενή κορμό ενός δέντρου: ο λαγός που θα τον δει απο κάτω, θα πει ότι λυγίζει στην κορυφή, μέχρι να φάει το κουκουνάρι στο κεφάλι απο την κουκουβάγια που θα φωνάξει θυμωμένη ότι είναι ίσιος, καθότι αυτή τον βλέπει απο άλλη οπτική γωνία.
Και εν πάσει περιπτώσει, τι ορίζεται ως στραβό? Είναι μόνο αυτό που δεν μας ευχαριστεί, μόνο αυτό που δεν είναι όπως το περιμένουμε, μόνο αυτό που είναι μεν ουδέτερο αλλά όχι τέλειο, μόνο αυτό που σηματοδοτεί αποτυχία ή είναι όλα αυτά μαζί? Και γιατί δηλαδή του βγάλαμε το κακό όνομα και δεν λέμε για παράδειγμα ΄άσε, τα πράγματα πήγανε ίσια..'? Μήπως το στραβό και η στραβομάρα δεν είναι χρήσιμα και λειτουργικά στην φύση, μήπως δεν έχουν και την έννοια του λυγερού, της στροφής σε ένα γκρεμό, των σπειρών στο κέλυφος ενός χαζού σαλιγκαριού? Τι ρατσισμός είναι αυτός ώστε κάθε στραβό και δύσμορφο να είναι υποχρεωτικά και κακό?
Και δεν φτάνει που αυθαίρετα ορίσαμε αρνητικά την έννοια του στραβού, αλλά κάνουμε και πώς δεν καταλαβαίνουμε όταν αποτυγχάνουμε: δεν φταίμε ποτέ εμείς, η έλλειψη σωστού χειρισμού ή ικανοτήτων ή η απροσεξία απο μέρους μας, αλλά πάντα φταίνε οι άλλοι, ο κακόμοιρος ο Ερμής που έχει γίνει τόσες φορές ανάδρομος ώστε θα το πιστέψει κιόλας, η δύστυχη τύχη που κάνει ευχέλαια να μην σπάσει πόδι απο τα πολλά αναθέματα. Και τι να σου κάνει και ο γυαλός όταν ο καπετάνιος πήρε νύχτα το πτυχίο: τα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, είναι έτσι όπως είναι, στραβά ή ίσια. Το πώς θα πορευτούμε εμείς σε σχέση με αυτά για να μην συντριβούμε, το πώς θα τα αξιοποιήσουμε για να φτάσουμε στους στόχους μας,εξαρτάται απο εμάς και μόνο.
Εκτός απο στραβούς γυαλούς και εν γένει πορείες, υπάρχουν και στραβά μάτια που βλέπουν όπως και όταν θέλουν. Μια κυρία που είναι διάσημη για την τύφλα της είναι και η Δικαιοσύνη, που την ζυγαριά την κρατά μάλλον για ισορροπία, να μην πέσει απο τα πολλά και βαριά φακελάκια.Τα στραβά μάτια ευδοκιμούν σε πολιτικά και πολιτισμικά ίσιους καιρούς, με ίσιους νόμους που αφήνουν ωραία χτισμένα παράθυρα για βολικές, ίσιες εξόδους.

Με αυτά τα στραβώματα μπερδεύτηκε και το ζουζουνοσύμπαν και σπάει το μικρό του μυαλουδάκι να μετράει τους γυαλούς και τις ακτές για να τους υπερασπίσει στο δικαστήριο των ανθρώπων.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Ταξίδι στον Χρόνο- Μέρος Δ'

Έξω ο αέρας ουρλιάζει και κάνει την φλόγα του κεριού να τρέμει, φοβισμένη στην προοπτική του θανάτου της.
Το κρυφό Ευαγγέλιο ανοίγει ξανα, αφου κυνηγήθηκε ανελέητα απο τους οπαδούς της ορθής θρησκείας, αυτής που διαχωρίζει αυστηρά σε καλούς, κακούς και μπερδεμένους, που δέχεται μόνο την μετάνοια και την προσχώρηση καταδικάζοντας την ελευθερία και την επιλογή.
Που είχα μείνει? Α, στο βουνό, λίγο μετά την μάχη, με το Πλασματάκι να κάνει τα πρώτα του βήματα στην δύναμη.

''2123 μΧ.
Ο άντρας καθόταν στην ταράτσα και αγνάντευε με μισόκλειστα μάτια την πόλη που απλωνόταν σαν βρώμικο χαλί μέχρι την μολυσμένη θάλασσα. Οι ήχοι απο την κυκλοφορία, μπερδεμένοι με τις φωνές βιαστικών ανθρώπων, έφταναν στα αυτιά του σαν ένα συγκεχυμένο, πολύβουο κουβάρι. Κάγχασε στον ήχο μιας δυνατής, θυμωμένης κόρνας. Ηλίθιοι άνθρωποι, σκέφτηκε, πάντα ίδιοι στο πέρασμα των αιώνων. Πάντα άπληστοι και βιαστικοί, ανυπόμονοι, έρμαια των παθών τους και των αδυναμιών τους. Και πάντα, μα πάντα, με την δίψα να γίνουν θεοί!
Κοίταξε προς τον ουρανό.
-Να χαίρεσαι το δημιούργημά Σου, είπε βαριεστημένα. Μέχρι και τον άγγελό τους θα ξεπουπούλιαζαν για να βρουν φτερά να Σε ρίξουν.
Σηκώθηκε και τίναξε τα φτερά του, μαύρα σαν την φίλη του την νύχτα. Δίπλα του το κουφάρι της νεκρής κοπέλας τον κοίταζε με γυάλινα μάτια. Είχε νόστιμο αίμα, όχι σαν εκείνο το παιδί προχθές. Κατέβηκε στους διαδρόμους της άθλιας πολυκατοικίας, όπου κάθε διαμέρισμα έκρυβε και μια τραγωδία. Κανένας άπο τους φτωχούς, μεροκαματιάρηδες ενοίκους δεν είχε ενδιαφερθεί να μάθει για την ταυτότητα του νεαρού που έμενε στον τελευταίο όροφο. Τα μάτια έπρεπε να μένουν κλειστά σε αυτή την πόλη.
Όταν μπήκε στο διαμέρισμά του, ο άντρας μόρφασε απο ενόχληση, καθώς διαπίστωσε ότι είχε επισκέψεις: ένας μεσήλικος αστυνομικός, με πρόσωπο χαρακωμένο απο τις σφαίρες τον περίμενε, έχοντας μάλιστα φτιάξει και καφέ. Τα κίτρινα απο νικοτίνη μουστάκια του χαμογέλασαν κουρασμένα.
-Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις, είπε.
-Απλά άσχημη νύχτα, γρύλισε ο άλλος.
Πάνω σε ένα τραπέζι έκαιγε ένα πήλινο, απλό καντήλι. Ένας ασημένιος μικρός σταυρός ήταν δίπλα του. Ο δαίμονας κουλουριάστηκε στον καναπέ.
-Τον είδες πάλι, έτσι δεν είναι? είπε στεναχωρημένος ο αστυνομικός.

Τα μάτια του πλάσματος γυάλισαν, καθώς γύρισε να αντικρύσει το είδωλό του στον ραγισμένο καθρέπτη. Ένα όμορφο πρόσωπο τον κοίταξε βλοσυρά, πλαισιωμένο απο στιλπνά μαλλιά στο χρώμα των φτερών του κορακιού. Δυο μάτια πηγάδια, εβένινα διαμάντια σε ασημένιο δέρμα, χάραξαν το γυαλί.
Οι αιώνες είχαν κυλήσει σαν παγωμένο νερό στα σπήλαια της ζωής απο εκείνη την χαραυγή που έφυγε απο το καταφύγιό του. Το πλασματάκι είχε επιβιώσει, παλεύοντας με κάθε λογής θηρίο και πλάσμα που έκαναν το λάθος να το θεωρήσουν εύκολη λεία. Έζησε την αυγή του ανθρώπινου είδους και την επαναφορά των αγγελιοφόρων της Κόλασης στην Γη, πλέον με την μορφή του νέου αυτού δημιουργήματος. Έγινε ένας δυνατός και ικανότατος δαίμονας, ένας άγριος πολεμιστής του σκοταδιού, ανήμερος στο πρόσωπο του κόσμου και εχθρός τόσο του ουρανού, όσο και του κάτω κόσμου, όπως διαπίστωσαν με τραγικό τρόπο οι απεσταλμένοι των δυο πλευρών, που προσπάθησαν μάταια να τον κερδίσουν.
Η ανθρωπότητα προχώρησε, δημιούργησε πολιτισμούς και πολιτείες μέσα σε πολέμους και ειρήνη και πάντα με τους δύο άυλους κόσμους να παλεύουν για την επιρροή πάνω της. Ο δαίμονας ανδρώθηκε και έγινε σοφός στο πέρασμα των χρόνων, άλλαξε με τις εποχές, αλλά η φωτιά που βασάνιζε την καρδιά του έμεινε ασίγαστη.
Το καντηλάκι έκαιγε για αυτόν που αγαπούσε και είχε χάσει βίαια, για τον Αρχάγγελό του, για να το βλέπει στα σκοτάδια της φυλακής του και να ξέρει ότι το πλασματάκι συνέχιζε να τον λατρεύει και να τον ψάχνει. Όλους αυτούς τους αιώνες πάλευε να βρει το άντρο του Νεκραφέντη, το νεκροταφείο όπου κρατούσε τον άγγελό του αιχμάλωτο, αλλά μάταια. Δεν υπήρχε κανένας χάρτης και κανένα βιβλίο που να κρύβει αυτό το μυστικό και αυτοί που ήξεραν την ορθή απάντηση είχαν χαθεί στην αλλαγή που είχε υποστεί ο κόσμος πριν τον ερχομό των καθ εικόνα Του πλασμάτων. Όταν δυνάμωσε, ο δαίμονας αιχμαλώτιζε δαίμονες και αγγέλους και τους βασάνιζε μέχρι να του πουν με την τελευταία τους ανάσα τι ήξεραν για αυτόν τον Νεκραφέντη. Ξεκοκκάλιζε τα βιβλία των ανθρώπων και μελετούσε τις τοιχογραφίες σε αρχαίες εκκλησίες, χωρίς κανένα όμως αποτέλεσμα: ο σιχαμένος ήξερε ότι θα τον έψαχναν και είχε φροντίσει να κρύψει τα ίχνη που οδηγούσαν σε αυτόν και την πολύτιμη λεία του. Όλα αυτά τα σπαράγματα τα φυλούσε σαν κόρη οφθαλμού, σαν κομμάτια ενός διεστραμμένου παζλ που έψαχναν τα αδέρφια τους για να ενωθούν και να δώσουν την ποθητή εικόνα.
Και είχε εφιάλτες, σταλμένους με σαδιστική κακία απο τον βασανιστή, φριχτή υπενθύμιση της ταυτότητας του νικητή. Ήταν εφιάλτες κομμάτια μιας πραγματικότητας σε ένα νεκροταφείο, γεμάτοι πόνο και απελπισία: ο Αρχάγγελός του δεμένος σε έναν τάφο, με το φίδι να κουλουριάζεται γύρω απο το κεφάλι του, κλείνοντάς του τα μάτια και χύνοντας δηλητήριο στο αίμα του, για να τον κρατά ναρκωμένο και ανίσχυρο, και ο Νεκραφέντης να χαιδεύει το ωραίο πρόσωπο με λαιμαργία, ψιθυρίζοντας γελώντας '' είναι δικός μου τώρα''. Να τον κάνει να πονά με μαχαιριές στο στήθος και ο ήχος φτερών που σπάνε..

-Τι βρήκες? ρώτησε ο δαίμονας, προσπαθώντας να ηρεμήσει την ψυχή του που έβραζε απο λύσσα.
Δεν είχε ποτέ φίλους στην ζωή του και δεν ήξερε πραγματικά γιατί απέκτησε έναν τώρα. Η γνωριμία του με τον Φράνσις ήταν επεισοδιακή.
Η μάχη με τους αγγέλους και τους δαίμονες δεν είχε σταματήσει ούτε στιγμή, ακόμα και τώρα στον 21ο αιώνα. Οι συναντήσεις τους ήταν τακτικές και πολιτισμένες, αφήνοντας πίσω τους τρομοκρατημένους ανθρώπους και αμέτρητα θύματα. Ένα απο εκείνα τα διασκεδαστικά βράδια είχε γλιστρύσει απο την σκεπή μιας εκκλησίας και είχε προσγειωθεί πάνω στο περιπολικό του έκπληκτου Φράνσις. Και μετά απο μια σύντομη μάχη, κατα την οποία ο κακόμοιρος ο άνθρωπος είχε προσπαθήσει να τον βοηθήσει πυροβολώντας τους εχθρούς του, είχε στραφεί να τον σφαγιάσει, για να σταματήσει όταν είδε την φωτογραφία μιας οικογένειας κρεμασμένη στην μάσκα του αυτοκινήτου, τριών χαμογέλων που είχαν χαθεί απο μια βόμβα στον σταθμό του μετρό. Απο εκείνη την ημέρα ο ένας ανεχόταν και μάθαινε τον άλλον και ο Φράνσις είχε πάρει την πρωτοβουλία να τον βοηθήσει στην αναζήτησή του.
-Θα σου αρέσει, χαμογέλασε,γιατί είναι ένας παππάς. Σύμφωνα με τα αρχεία μου, είναι ένας απο τους Λευκούς Βοηθούς.
Τις τελευταίες λέξεις τις πρόφερε με περιφρόνηση: κανείς δεν συμπαθούσε τους Λευκούς και τους Μαύρους Βοηθούς, τα τσιράκια που εξυπηρετούσαν τις άυλες ομάδες που αλώνιζαν και μηχανορραφούσαν στον κόσμο.
-Που τον έχεις?
-Σε μια αποθήκη. Τι έχεις να πείς Άελκα?
-Ώρα για ανάκριση, χαμογέλασε ο δαίμονας.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Η Ορκωμοσία

Χτες ορκίστηκε μια απο τις καλύτερες φίλες μου, η Ματούλα.
Τελείωσε Φιλολογία και χτες στην Ακαδημία Αθηνών έγινε η τελετή απονομής των πτυχίων. Μαζευτήκαμε όσοι απο την παλιά παρέα είμαστε ακόμα Αθήνα, εξοπλιστήκαμε με φωτογραφικές μηχανές και λουλούδια και την καμαρώσαμε με την τήβενο, Φιλόλογο πλέον και επισήμως- γιατί για τους μαθητές, στους οποίους κάνει ιδιαίτερα, έχει γίνει δασκάλα εδώ και δυο χρόνια.
Πριν εφτά χρόνια τελείωσε το Λύκειο στην Πρέβεζα μια παρέα πέντε κοριτσιών, τρία απο τα οποία ήρθαν Αθήνα, ένα πήγε Πάτρα και το άλλο βρέθηκε Γιάννενα. Δύο Νομικοί, μια Φιλόλογος, μια Αρχαιολόγος και μια Κομπιουτεράκιας ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς την ενηλικίωση το Σεπτέμβριο του 2001 και τώρα, με αυτή την ορκωμοσία, ένας μεγάλος κύκλος, αυτός της φοιτητοπαρέας και των πανεπιστημιακών χρόνων, κλείνει και τυπικά, καθώς πλέον όλες μπήκαμε στον επαγγελματικό στίβο.
Αυτά τα εφτά χρόνια κάποιες δεθήκαμε πιο πολύ, κάποιες απομακρυνθήκαμε, γνωρίσαμε νέους φίλους, κάναμε σχέσεις, συνεχίζουμε να είμαστε μοιρασμένες σε τρεις διαφορετικές πόλεις και κυρίως αλλάξαμε, μεγαλώσαμε, αναθεωρήσαμε τα όνειρά μας, τους στόχους μας και τις επιλογές μας.
Χτες δεν μπόρεσαν να έρθουν όλες στην Αθήνα, αλλά ήταν εκεί σε όλη την τελετή. Τα κορίτσια έγιναν γυναίκες και συνεχίζουν να μαθαίνουν και να απορούν.
Ματούλα μου, καλή σου σταδιοδρομία, με υγεία και επιτυχία.

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Ειρήνη

(Η εικόνα είναι του Tony Hamilton απο το www.dreamingaloud.com/Gallerys)

Η Μέλισσα είναι πολύ πεσμένη. Την τελευταία εβδομάδα αρνείται να σκεφτεί, παρατηρήσει, προβληματιστεί. Απλά παράγει το μέλι της όπως πάντα και δέχεται σαν παθητική κεραία τα πρόσωπα, τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Έκλεισε τις ασφάλειες και έχει μπει στον αυτόματο πιλότο, γιατί καμιά φορά είναι ανακουφιστικό να γυμνώνεσαι για λίγες μέρες απο συναισθήματα και σκέψεις και να βυθίζεσαι μόνος στην παγωμένη, μοναχική λίμνη που μέσα της κρύβονται
Προειδοποίηση : το ποστ που ακολουθεί είναι ένα ξέσπασμα τριών χρόνων πίκρας και θυμού, ένα κεράκι μνήμης. Το μέλι θα είναι πικρό, ίσως πιο πολύ απο ότι πρέπει, οπότε να περάσετε απο αύριο για φως και χαμόγελα.
Σήμερα είναι μέρα θλίψης για το Μελισσάκι.


Ειρήνη, Ρηνούλα.


Ένα όνομα μικρό για μια μεγάλη καρδιά, γεμάτη ζωή. Δεν μου αρέσει να υπερβάλλω, προτιμώ να λέω τα πράγματα ως έχουν ακόμα και όταν πρόκειται για δικούς μου ανθρώπους. Η καρδιά σου ήταν πράγματι μεγάλη, χωρούσε όλο τον κόσμο.


Πάντα θαύμαζα το πόσο γρήγορα δούλευαν τα χέρια σου το βελονάκι και τα εργόχειρα που έφτιαχνες και που γεμίζουν πια μια ντουλάπα απο μόνα τους. Πάντα με νευρίαζε που με πίεζες να φάω, γιατί φοβόσουν μην πάθω αβιταμίνωση και εξαντληθώ. Και πάντα σε αγαπούσα γιατί ήσουν αυτή ακριβώς η σβούρα, νευρική και αεικίνητη, πάντα εκεί όποτε την χρειαζόμασταν, πάντα με τα χέρια γεμάτα καλούδια και το στόμα γεμάτο με τρυφερές κουβέντες. Είναι τόσες οι εικόνες, οι στιγμές, οι μέρες μου μαζί σου, που δεν φτάνουν χίλια ποστ για να τις ζωγραφίσω.
Την καρδιά πάλλουν ακόμη εκείνα τα βροχερά Αυγουστιάτικα απογεύματα στο χωριό, που καθόμασταν στο παλιό δωμάτιο. Εσύ κοιμόσουν και εγώ έγραφα τα παραμύθια μου, με την δροσερή οσμή του νοτισμένου χώματος να ποτίζει τις σελίδες και τις σταγόνες απο τα αμπελόφυλλα να γλιστρούν στο τζάμι. Ακόμα εκείνα τα παιδικά τετράδια κρατούν την μυρωδιά του θειαφιού και, όποτε τα ανοίγω, η υγρασία εκείνων των φύλλων μου χαιδεύει το μάγουλο. Και όταν ξύπναγες, βγαίναμε στην βεράντα, η πλαγιά και τα σπίτια του χωριού να κατηφορίζουν και να χάνονται στην πάχνη και τα βουνά των Ιωαννίνων να στέκονται συννεφιασμένα μακρυά, και φτιάχναμε ρίγανη, ακόμα και τραχανά είχαμε καταφέρει. Και κάθε πρωί, χαράματα, να ακούω την φωνή του παππού να σε ξυπνά για να σου φτιάξει καφέ και μετά να τον κυνηγάς στην αυλή, μην κουραστεί με τα κάθε λογής εργαλεία και του ανέβει η πίεση. Όταν πήγαινες στα Γιάννενα για ψώνια σε περίμενα πως και πως να γυρίσεις και να με φροντίσεις και, όταν οι διακοπές τελείωναν και γυρνούσαμε Πρέβεζα, στεναχωριόμουν πολύ.
Και αργότερα μετακόμισες Πρέβεζα και περάσαμε μαζί το σχολείο, την εφηβεία και το φροντιστήριο, δοκιμάσαμε τα όρια και τις αντοχές μας, τσακωθήκαμε και φιλιώσαμε, βγήκαμε μαζί σαν καλές φίλες -είχαμε μια σχετική λατρεία στα κοκορέτσια και στις εκδρομές, για να μην αναφέρω τις εξορμήσεις μας στην παραλία, απο όπου γυρνούσαμε σαν καλομαγειρεμένοι αστακοί. Μετά σπουδές, άγχος, τηλέφωνο καθημερινά ('Να προσεεεεεεεχεις!' φωνάζατε εν χορώ με τον παππού) και αντάμωση στα ΚΤΕΛ.
Ώσπου ξεκίνησες να αιμορραγείς. 'Μην φοβάστε', είπε η γιατρός, ΄πρόπτωση της μήτρας είναι'. Και επέμενε η γιατρός, μέχρι που αποδείχτηκε ότι η σκιά στην ακτινογραφία δεν ήταν αναδίπλωση της μήτρας, αλλά καρκίνος που, επειδή είχε αφεθεί απο την γιατρό, είχε προχωρήσει. Ο θάνατος του πατέρα μου χειροτέρεψε την ήδη άσχημη ψυχολογική σου κατάσταση, γιατί αγχώθηκες για την αδερφή σου και τα παιδιά της και γιατί πίστεψες ότι, αφού δεν τα κατάφερε αυτός, δεν θα τα κατάφερνες ούτε εσύ. Ένα χρόνο ταλαιπωρήθηκες με θεραπείες και ακτινοβολίες, με φάρμακα και παραισθήσεις. Στεναχωριούσουν ότι ήσουν βάρος και ότι μας ταλαιπωρούσες, αν και βρε χαζούλα ήξερες ότι σε λατρεύαμε και ότι θα δίναμε τα πάντα για σένα.


Και έσβησες 30 Σεπτεμβρίου 2005 ξημερώματα, φοβισμένη και εξαντλημένη.


Εκείνο το πρωί έμεινα να κοιτάω την ανατολή απο το παράθυρο του σπιτιού μου, το λυκαυγές πάνω απο τον ελαιώνα, με εσένα νεκρή στο κρεβάτι πίσω μου και την μαμά με την Μίνα να ξεκινούν την ετοιμασία που ακολουθεί μετά τον θάνατο. Την καρδιά μου έσκιζε σαν μαχαίρι η εικόνα των μελένιων ματιών σου, τρομοκρατημένα απο τις παραισθήσεις και τον επερχόμενο θάνατο.
Και έδωσα μια υπόσχεση: οτι δεν θα επιτρέψω ξανα να δω τα μάτια των αγαπημένων μου σβησμένα και θολά απο πόνο. Και ότι κανείς δεν θα μείνει πίσω μόνος του ποτέ: πάντα μαζί.


Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα ότι πήγαινα στο χωριό για να σου ανάψω ένα κεράκι, περπατούσα μεσημέρι σε ένα δρόμο παλιό ,σε έναν έρημο οικισμό που στέκοταν σιωπηλός στις σκιές των πλατανιών. Μια εκκλησία είχε πέσει στον δρόμο και δεν μπορούσα να προχωρήσω. 'Γιατί δεν ανάβεις ένα κεράκι εδώ?' μου λέει μια φωνή. 'Όχι, θέλω να πάω στα δικά μου χώματα'', πείσμωσα εγώ στον ύπνο μου.


Τρία χρόνια κύλησαν και κουβαλάω μέσα μου την πληγή που μου άφησε ο θάνατός σου ακόμα ανοιχτή.
Έλα στο όνειρό μου και χαμογέλασέ μου ψυχή μου, απλά να δω ότι, όπου και να σαι, είσαι καλά. Αυτό θέλω μόνο.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Μια κουταλίτσα

Μια σταγονίτσα μέλι σκαλώνει στο ποδαράκι του έμπειρου φτερωτού μελοελεγκτή.
Ακολουθεί έλεγχος της γεύσης .
Αφού δοθεί η έγκρισή του, το βαζάκι σφραγίζεται αεροστεγώς, μπαίνει η ετικετούλα γνησιότητας-αυτή με την ασημένια καρδούλα ντε!- και τσουπ! τοποθετείται στο καροτσάκι για να πάει στην αγορά του ανθόκηπου.
Σε όλα τα βαζάκια γίνεται έλεγχος της γεύσης του μελιού, αφού βέβαια ελεγχθεί και η ποιότητα του γυαλιού- δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μπορεί να χαλάσει η σύνθεση του μελιού απο το θολό γυαλί.
Όπως εύκολα χαλάνε και οι ανθρώπινες σχέσεις απο θολές συμπεριφορές και αδιάφανα συναισθήματα.
Η παραγωγή μελιού είναι χρονοβόρα, περίπλοκη και απαιτητική διαδικασία: απο την επιλογή των πιο μυρωδάτων λουλουδιών και το δέσιμο των υλικών ως την συσκευασία και την διανομή χρειάζεται υπευθυνότητα και σύνεση, ακρίβεια στο μέτρημα και στις δόσεις. Όσο πιο έμπειρο είναι ένα μελισσάκι, τόσο καλύτερο είναι το αποτέλεσμα.
Το μέλι πρέπει να είναι ζεστό και χρυσό, γεμάτο καλοσύνη και ανιδιοτέλεια, δεν επιτρέπεται να κάνει διακρίσεις και να παραλάσσει την γεύση του ανάλογα με τις προσωπικές του εκτιμήσεις. Μα γιατί απορείτε? Δεν το ξέρατε ότι έχει ζωή? Κάθε τι που παράγουμε με αγάπη αποκτά κάτι απο την χαρά μας, την λαχτάρα μας και την ελπίδα μας. Και ναι, δεν είναι μύθος, ούτε τυχαίο γεγονός: πράγματι η παραγωγή του μελιού μοιάζει με τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς και αυτές θέλουν την ίδια φροντίδα και προσοχή.
Συνεχίζουμε: για να είναι υπέροχο, το μέλι οφείλει να κυλά εύκολα και να αγκαλιάζει κάθε καρδιά, παίρνοντας το μοναδικό σχήμα που αυτή έχει. Οι μέλισσες μουρμουρίζουν συνέχεια και τις ακούει προσεκτικά, για να μάθει πώς να κλείνει τις πληγές, πώς να βρίσκει και την πιο μικρή ρωγμή που πονά κρυμμένη βαθιά και να την γλυκαίνει. Και κυρίως για να μάθει ότι κάθε ένας έχει διαφορετική γεύση και άποψη απο τους άλλους,ότι ακόμα και ο ίδιος αλλάζει διαθέσεις, και πρέπει να ξεχωρίζει τις διαφορές αυτές ώστε κάθε κουταλίτσα να πετυχαίνει τον στόχο της.


Και θα σας πω και το μυστικό μας: πριν κλείσουμε το βαζάκι, βάζουμε μέσα ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ, ελπίζοντας ότι αυτά θα μιλήσουν μέσα σας και θα σας κάνουν πιο νοσταλγικούς, πιο χαρούμενους, θα σας θυμίσουν πράγματα ωραία που νομίζατε ότι τα είχατε ξεχάσει.

Μα είναι δυνατόν να χαρίσεις κάτι χωρίς συναίσθημα?


Αν λοιπόν δείτε ένα αδέσποτο βαζάκι να στέκεται μονάχο του σε ένα παγκάκι, σε ένα πεζοδρόμιο, σε ένα πεζούλι, οπουδήποτε, μην διστάσετε να το πάρετε: δεν θα είναι παγίδα, απλά μια μέλισσα θα το έχει αφήσει και θα περιμένει κάπου κρυμμένη για να δει αν κατάφερε τον σκοπό της, που δεν είναι άλλος απο το να σας δει να χαμογελά. Προσέξτε μόνο να έχει την ετικέτα με την καρδούλα, γιατί κυκλοφορούν πολλά σκάρτα.

Και μετά δώστε μια κουταλίτσα σε όσους στεναχωριούνται και πονούν και ποιος ξέρει: ίσως κάποτε ο κόσμος μας να γίνει ζεστός και χρυσός, σαν το μέλι που θα κεράσετε

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Στο όνειρό μου..

Αφήνω τους αγαπημένους μου Κατσιμιχαίους να κλείσουν αυτή την εβδομάδα, με ένα απο τα πιο αγαπημένα μου:

''Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς..

Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ' αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ' όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ' εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς..''

Αφιερωμένο στον Σερ Σερ Πασχαλίτσο και στα βράδια που μου σιγοψιθυρίζει στίχους απο παλιά, αγαπημένα ροκάκια. Το 'χει καημό ότι δεν του τραγουδώ, επιμένει ότι η φωνή μου του αρέσει, αλλά ποτέ δεν ήμουν καλή στο να εκφράζω την αγάπη φωναχτά, έστω και με μελωδικούς στίχους.

Για σένα λοιπόν...

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Γαβ γαβ...


Γυαλίζει το μάτι μου.

Τα νεύρα μου είναι ένα χιλιοστό πριν σπάσουν οριστικά, αν δεν έχουν σπάσει ήδη-είμαι τόσο θυμωμένη που αρνούμαι να σκεφτώ λογικά.

Δεν ξέρω τι μου φταίει, αλλά νιώθω τόσο κουρασμένη και απογοητευμένη, που δεν έχω ίχνος υπομονής και ψυχραιμίας. Είμαι έτοιμη με την παραμικρή σπίθα να φωνάξω, να κλάψω και να κατεβάσω ότι έχει το ψυγείο (είμαι και βουλιμική η ανεγκέφαλη, συν όλοις τοις άλλοις).

Είναι το άγχος με την μητέρα μου, η κούραση και η πίεση της δουλειάς- όπου έχω και συναδέλφους να συμπεριφέρονται σαν 5χρονες κατίνες-, η στεναχώρια με τα γερμανικά, να προσθέσω και ότι θέλω να δώσω τα πρώτα μαθήματα στην αρχαιολογία και δεν έχω βιβλία, και δεν ξέρω και απο που να ξεκινήσω για την οδήγηση και την πληροφορική, ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ!

Τώρα θα πει κάποιος να τα δω όλα πιο χαλαρά, αλλά δεν είμαι τύπος που τα σοβαρά μπορεί να τα πάρει ελαφρά την καρδία και η μητέρα μου και η δουλειά μου και οι σπουδές μου είναι για μένα σοβαρά.
Οπότε τα βαζάκια φεύγουν δεξιά και αριστερά και όποιον πάρει ο Χάρος!!

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Γεροντάκια όλου του κόσμου ενωθείτε!

Η παρακάτω ιστορία εκτυλίσσεται στην Εθνική Τράπεζα, γωνία Σόλωνος και Ιπποκράτους.

Τρίτη 02/09/2008.

Το τηλέφωνο του γραφείου χτυπάει 13:30-ο δικηγόρος ζητάει να κατατεθούν κάποια χρήματα στον λογαριασμό ενός πελάτη.

Η ασκούμενη φτάνει στην τράπεζα 13:45 και παίρνει αριθμό- 14:30 κλείνουν τα ταμεία, έχει το 423 και τώρα εξυπηρετείται το 362.

Αρχίζει να αγχώνεται ότι δεν θα προλάβει, γιατί οι υπάλληλοι καθυστερούν καί, όσοι έχουν συναλλαγματικές, έξυπηρετούνται χωρίς αριθμό κατά προτεραιότητα.
''Ποίος τον ακούει πάλι και χωρίς να φταίει'', σκέφτεται μουτρωμένη.

Η ώρα πάει 14:05- ένα γεροντάκι πάει σε ένα απο τα γκισέ και η ασκούμενη το χαζεύει για να μην νευριάσει πιο πολύ.

Είναι μια κυρία, γύρω στα εβδομήντα, μαυροφορεμένη με βαμμένα καστανά μαλλιά και ρυτίδες στα χαρακτηριστικά της. Καλοβαλμένη και καλοστεκούμενη. Εκείνη την στιγμή ήταν ο αντιπρόσωπος όλων των ηλικιωμένων που πάνε στην τράπεζα και δεν μπορούν να εξοικειωθούν με την νέα τεχνολογία. Ξεκινάμε:
1. Ανοίγει το τσαντάκι.
2. Βγάζει το πορτοφολάκι.
3. Ψάχνει και βγάζει τον λογαριασμό της κινητής τηλεφωνίας (που πληρώνεται και σε καταστήματα κινητής τηλεφωνίας για μεγαλύτερη ευκολία).

(Η ασκούμενη βράζει-''την κεραία μου!δεν μπορεί να πάει σε κατάστημα? εδώ άλλοι βιάζονται για μεγαλύτερες και πιο επείγουσες συναλλαγές!'')

4. Ελέγχει -για 1000στη φορά - τον λογαριασμό
5. Μετρά για 2000στη φορά τα χρήματα.

(Η ασκούμενη ξεφυσά)

Ο υπάλληλος κάνει την συναλλαγή. ώρα 14:10. Της δίνει την απόδειξη και συνεχίζουμε:
6. Διαβάζει τήν απόδειξη απο την αρχή μέχρι τελους, μαζί με όλα τα μικρά γράμματα.
7. Ρωτά πάλι που να βάλει υπογραφή.

Εκείνη την ώρα ευτυχώς έρχεται η σειρά μου σε άλλο γκισέ. Με την άκρη του ματιού είδα την κυρία με την ηρεμία της να διπλώνει τον λογαριασμό, να ξαναβγάζει το πορτοφολάκι και να τα συγυρίζει στην τσαντούλα της- ηρεμία που εξαγρείωνε ακόμα πιο πολύ όλους τους επαγγελματίες, που αγχωνόταν για τις πληρωμές και τις επιταγές.

Μόλις βγήκα απο την τράπεζα, λύθηκα στα γέλια. Σκέφτηκα ότι νευρίασα με ένα γεροντάκι χωρίς να υπάρχει λόγος. Βιαζόμαστε, αγχωνόμαστε, τρέχουμε και πιο το αποτέλεσμα? Αν δεν γίνει η συναλλαγή μήπως θα καταστραφεί ο πλανήτης ή ο ήλιος θα παγώσει? Κάνουμε γρήγορες συναλλαγές με κάθε ποσό, χωρίς να ελέγχουμε τους όρους και τα μικρά γράμματα, θεωρώντας τα αυτονόητα, και καταλήγουμε να την πατάμε σαν χαζοί.

Οι παλιοί είναι αλλιώς, ίσως γιατί ζήσανε σε εποχή στιγματισμένη απο την φρίκη των πολεμικών και πολιτικών αναταραχών, που τα πράγματα ήταν δύσκολα και τα χρήματα ακόμα πιο λίγα. Πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους , που εργάστηκε σαν το σκυλί χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα και ζυμώθηκε με δυσκολίες, εκτιμά κάποια πράγματα λίγο καλύτερα απο εμάς και απολαμβάνουν τον χρόνο και τις στιγμές του.

Άσε που δεν φταίνε αυτοί για τις δυσκολίες που συναντούν στις νέες τεχνολογίες! Ποτέ κανείς δεν κάθησε να σκεφτεί τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει ένας ηλικιωμένος στην καθημερινότητα της πόλης και των συναλλαγών λόγω σωματικής αδυναμίας, ούτε καν μπήκαμε στον κόπο να τους δείξουμε πέντε πράγματα: τους αντιμετωπίζουμε σαν γραφικές φιγούρες μιας παλιάς, ασπρόμαυρης εποχής, που είναι αναγκασμένες να προσαρμοστούν σε μια εποχή έξω απο τα νερά τους και την φιλοσοφία τους.

Στο κάτω κάτω της γραφής, πόσο κοστίζει λίγο υπομονή, μια χούφτα κατανόηση και μια μυτίτσα βοήθεια? Τα ρούχα μας πιο ακριβά τα αγοράζουμε και πιο πολύ τα λυπόμαστε.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Kleines Sprachdiplom

@#%**##!!!!

Δεν θέλετε να σας κάνω την μετάφραση, γιατί θα χάσετε πάσα ιδέα.
Την κεραία μου μέσα! Κόπηκα στο δίπλωμα των γερμανικών!! Απο τις 5 ενότητες πέρασα τις τρεις της γραμματικής και του κειμένου και κόπηκα στα προφορικά και στην λογοτεχνία.
Και ποιος κάθεται πάλι να τα διαβάσει απο την αρχή και τί να διαβάσει, που τα προφορικά δεν έχουν ύλη καθορισμένη και τα δυο βιβλία τα ξέρω ήδη απ' έξω?

Ουφ! Πάω να κατεβάσω δυο τουρτίτσες να συνέλθω απο την σύγχυση!

Τελευταίες μέρες καλοκαιριού





Θα τα πάρω απο την αρχή, γιατί θα χάσω τα βαζάκια και μετά θα μου πάρει όλο το απόγευμα να τα ψάχνω στα λουλούδια (τα άτιμα κρύβονται καλά), άσε που θα μαδήσω άδικα και τις κακόμοιρες τις τριανταφυλλιές απο το άγχος μου.

Το παραπάνω γλυκό είναι για εσάς!!! Παρακαλώ να πάρετε ένα και δύο και πολλά κομμάτια για να γλυκαθείτε! Γιορτάζουμε τα γενέθλια του Σερ Σερ και το όνομά μου!

Την Πέμπτη ο Σερ Πασχαλίτσος έκλεισε τα 32, ηλικία όχι μεγάλη, ούτε μικρή, ικανή όμως για να βοηθήσει σε μεγάλες πλάκες ('' έεεελα γέρο μου, τί ώρα είπαμε θα βγουμεεεεεε?''- ''βρε αντε φάε το μέλι σου που θα με πεις γέρο, παλιομπάμπουρα!''). Πήρα τούρτα γουρουνάκι και τα γιορτάσαμε στο μαγαζί του μαζί με την αδερφή του και κάποιους φίλους. Δεν περάσαμε βέβαια τόσο καλά, όλα να τα λέω, γιατί απο την μια πλευρά η μια φίλη της αδερφής του κουβάλησε το παιδί της, το οποίο έκανε σαν ζουρλό και μας έσπασε τα νεύρα, και απο την άλλη η αδερφή του βιαζόταν να τελειώσουμε την γιορτούλα για να βγεί με την ησυχία της μετά. Τελικό συμπέρασμα: αποφασίσαμε την επόμενη φορά να τα κάνουμε μόνοι μας για να περάσουμε καλύτερα.
Την Παρασκευή πήραμε την μηχανή και πήγαμε βόλτα: δεν κάτσαμε πουθενά, απλώς γυρίσαμε σε άδειους δρόμους και κοιμισμένες περιοχές, μιλώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον.
Και το Σάββατο ήταν η γιορτή μου- Αλεξάνδρα γαρ- και, αφού βγήκαμε για φαγητό στην Φωκίωνος Νέγρη, καθήσαμε αγκαλίτσα στο κρεβάτι με κρέπες σοκολάτα, πατατάκια και παιχνίδια στο playstation που μας αρέσουν μέχρι το πρωί.
Περιττό να πω ότι σήμερα στην δουλειά σέρνομαι σαν μισοκοιμισμένο σκουληκάκι στο φυλλαράκι του.
Και του χρόνου να είμαστε καλά! Καλό φθινόπωρο σε όλους!!

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Σπαστα όλα....

Η μέλισσα ξεπόρτισε αυτές τις μέρες και δεν μπορεί να πάρει ούτε τα φτερά της.

Μια η συναυλία του Βαζαίου και του Γιαννούλη στο Αττικό Άλσος την Πέμπτη-όπου χόρεψα με την ψυχή μου, δύο οι βολτούλες με την φίλη μου, που έλλειπε για διακοπές και είχαμε να κάνουμε update τα νέα μας, τρείς οι κραιπάλες με τον Σερ Σερ και το Μαρκελάκι, την τσακώσανε την μέλισσα και άντε τώρα να αποδείξει ότι είναι αθώα!

Το καλοκαιράκι φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του, αφήνοντας μια γλυκόπικρη αίσθηση στην ψυχή, κάτι σαν αυτή που αφήνει το πικρό μέλι στο στόμα. Είχε αρκετές κουραστικές μέρες, γεμάτες στεναχώρια και θυμό, αλλά είχε και τα χαμόγελά του, τις παιχνιδιάρικες και ανέμελες στιγμές. Είχε απο όλα, σαν ένα καλό μενού στο ταβερνάκι των μελισσών '' Το Χαρωπό Ζουζούνι''.
Δεν θα το συγκρίνω με το περσινό ή με ακόμα πιο παλιά, γιατί δεν μπορώ να συγκρίνω εποχές όταν δεν εγώ η ίδια δεν είμαι όπως πριν. Δεν μου αρέσει η σύγκριση, πότε περνούσα πιο καλά και πότε όχι, γιατί ποτέ κάτι δεν είναι το ίδιο, άσχετα αν δίνει αυτή την εντύπωση, και ποτέ κάτι δεν είναι μόνο καλό ή μόνο άσχημο: η υποβάθμιση του παρόντος ή του παρελθόντος αδικεί πρωτίστως την πορεία μας στην ανθόκηπο του κόσμου και όλα όσα έχουμε καταφέρει, λίγα ή πολλά.
Ας απολαύσουμε λοιπόν τις τελευταίες μέρες αυτού του καλοκαιριού και ας ετοιμάσουμε μια εξίσου ζεστή αγκαλιά για το φθινόπωρο.

Παραθέτω αποσπάσματα απο ένα απο τα αγαπημένα μου ποιήματα:

''Εντολή σου, είπε, αυτός ο κόσμος
και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι
Διάβασε και προσπάθησε και πολέμησε
είπε"Ο καθείς με τα όπλα του"
είπε"Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
και δεν γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα
και δε γίνεται μ' Αυτούς χωρίς, Εσύ''


''Χτυπά η καμπάνα του καλοκαιριού και αργά, στις πέτρες τις πυρρές, χαράζονται τα γράμματα...Άξιον Εστί το τίμημα..''

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Σκόρπιες εικόνες

Ναι ναι ναι, επιτέλους γύρισα και δεν προβλέπεται να την ξανα κάνω με πηδηματάκια, ελαφριά ή βαριά, ούτε καν με ρόδες, μέχρι το τέλος Οκτώβρη. Όχι τίποτε άλλο, γιατί θα μου γίνει συνήθεια και θα ξεκυψελωθώ για τα καλά.
Αφήνω στην άκρη την επιστροφή στην Αθήνα, γιατί συναντήσαμε τροχαίο πριν την γέφυρα του Αντιρρίου και μείναμε μια ώρα ακινητοποιημένοι στην Εθνική. Αφήνω και την ζέστη που με έχει αποβλακώσει και έχει ξεμαδήσει την γουνίτσα μου. Ε και αφού ξεκίνησα, θα αφήσω στην άκρη και την δουλειά, που είναι τα ίδια και απαράλλαχτα.
Θα πω μόνο ότι η μητέρα μου θα μείνει για άλλον ένα μήνα στο κρεβάτι ,γιατί το κάταγμα δεν έχει καν αρχίσει να κλείνει. Ευτυχώς βγήκαμε τουλάχιστον απο το νοσοκομείο και είναι σπίτι με γυναίκα.


Και θα σας ζωγραφίσω εικόνες, που για κάποιο λόγο εμείναν μέσα μου, άσχετες με τα όποια προβλήματα που είχα.


Μια αράχνη στην γλάστρα στον κήπο μας, μεγάλη με ασημένιες και μαύρες πινελιές, περίμενε υπομονετικά στον ιστό της, μέχρι που η γυναίκα αποφάσισε να της καθαρίσει. Η κυρία με το κλαδευτήρι στο χέρι και το έντομο πάλεψαν για λίγο, άνιση μάχη, μέχρι που ο άνθρωπος επικράτησε για ακόμα μια φορά και το έλιωσε.


Ζωές που περπατούν παράλληλα, χαίρονται, λυπούνται, φεύγουν, δουλεύουν, πεθαίνουν, γεννούν. Φίλοι που φεύγουν στο εξωτερικό και σε άλλες πόλεις τις Ελλάδας, τους άποχαιρετάς και θυμάσαι πώς ήσαστε μαζί στο σχολείο, τότε που όλα φαίνονταν απλά και φωτεινά.


Εκείνες οι στιγμές στον κήπο, το ηλιοβασίλεμα, την ώρα που τα πουλιά και τα τριζόνια ησυχάζουν, ακούγεται μόνο το μουρμούρισμα της θάλασσας μακριά και το θρόισμα των φύλλων κάτω απο το χάδι της αύρας. Στιγμές σιωπής, την ώρα που ο Αποσπερίτης λάμπει μοναχικά στον ουρανό, πριν ξυπνήσει η νύχτα με τους ήχους και τα πλάσματά της.


Σκόρπιες στιγμές, μακρινές και εύθραυστες.

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008

Με μια βαλίτσα στο ποδαράκι

(εικόνα απο dcydiary.blogspot.com)

Σήμερα το βράδυ φεύγω για Πρέβεζα μετά της Μαρκελίτσας (η πάνω φωτογραφία είναι απο προηγούμενα ταξίδια μου). Ετοιμάσαμε τα βαλιτσάκια μας, καθαρίσαμε το κυψελάκι μας και, αφού γεμίσουμε και την κοιλίτσα μας, θα ξεκινήσουμε.

Ο Σερ Σερ έφυγε χτες για να δει τους δικούς του- σνιφ σνιφ- και θα μιλάμε μέσω τηλεφώνου συχνά.



(εικόνα απο impactlab.com)

Την κάνει η μέλισσα για ακόμα μια φορά, την τελευταία για το καλοκαίρι, αλλά θα ξανα γυρίσει (αυτό ήταν απειλή!).

Μέχρι τότε, να περνάτε καλά!

(και άλλη μια φώτο μου στο λουλούδι δίπλα απο το κυψελάκι μου, για να δείτε τι εννοούσε ο Αρχιμήδης με τον όρο 'τέλειος κύκλος'!)


(εικόνα απο news.bbc.co.uk)

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Το Χελωνάκι

Είναι απο εκείνες τις συναντήσεις που σου μένουν αξέχαστες, που σου θυμίζουν ότι τελικά και στον πιο μεγάλο βόθρο (για την Αθήνα μιλώ, δέχομαι και αντιρρήσεις για τον χαρακτηρισμό) μπορείς να βρεις ένα νούφαρο.

Το απόγευμα της Δευτέρας, μετά την δουλειά, κάθησα με τον Σερ Σερ στο μαγαζί του μέχρι να πέσει λίγο ο ήλιος ,γιατί ήθελα να επιστρέψω μια ταινία στο βίντεο κλαμπ χωρίς να γίνω ψητή. Ξεκινώ λίγο πριν ο ήλιος αρχίσει να νυστάζει και ανεβαίνω σκάλες, γιατί το ρημάδι είναι στην λεωφόρο και αυτή η χαζή με την σειρά της πιο ψηλά απο τον δρόμο που είναι το μαγαζί, επιστρέφω την ταινία και ξεκινώ για την επιστροφή. Και στα δεξιά μου, λίγο πριν τελειώσουν τα σκαλοπάτια, σε μια τσιμεντένια, γυμνή επιφάνεια, είδα ένα χελωνάκι.
Για να πω την αλήθεια, δεν ήταν τόσο μικρούλι, τα είχε τα χρονάκια του αν κρίνω απο το καβούκι του, και μάλλον κάποιος το άφησε στον χώρο εκείνο, γιατί, όσο και να κοίταξα, δεν βρήκα δίοδο απο όπου θα μπορούσε να περάσει μια αξιοπρεπής χελωνίτσα.
Με κοιτάει, το κοιτάω. Αγγίζω το καβούκι του, συνεχίζει να με κοιτά, προφανώς εξοικειωμένο με τους ανθρώπους. Χωρίς να το σκεφτώ, το παίρνω μαζί μου. Εκείνο δεν κρύφτηκε, παρά άφησε τα ποδαράκια του να κρέμονται και το κεφαλάκι γύρναγε δεξιά και αριστερά, μάλλον για να κατανοήσει την αλλαγή του περιβάλλοντος.
Στο τέλος της σκάλας και προς τα αριστερά απλώνεται ένα πάρκο απο πεύκα. Βρήκα μια γωνίτσα, όπου ένα αμπέλι απο κάποιο σπίτι σέρνεται στο χώμα, και το άφησα ανάμεσα στα φυλλαράκια, να μασουλαέι ήσυχο και ανενόχλητο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκω χελώνα στους δρόμους της Αθήνας, όσο περίεργο και αν φαίνεται. Πριν χρόνια, καθώς περπάταγα απο το Γαλάτσι προς την Κυψέλη, πάλι είχα δεί μια χελώνα να κόβει χαρωπά βόλτες στο πεζοδρόμιο, ανενόχλητη απο πεζούς και αμάξια.

Συναντήσεις απο αυτές που δεν περιμένεις και σου χαρίζουν ένα μεγάλο χαμόγελο, σαν να είδες φίλο απο τα παλιά.

Καλή σου τύχη, χελωνάκι.

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Το Σήμερα

Πατίνι έγινε η μέλισσα την εβδομάδα που πέρασε.
Στο γραφείο με περίμενε μια αρκετά μεγάλη λίστα με εκκρεμότητες ,απο τις οποίες η πιο απλή χρειαζόταν σύνταξη κάποιων αιτήσεων και η πιο ζόρικη σύνταξη ολόκληρου δικογράφου (μετά του απαραίτητου διαβάσματος και αναζήτησης φυσικά της σχετικής νομολογίας). Αν προσθέσετε και το γεγονός ότι όλοι οι συνάδελφοι περνάμε μια σχετικά άσχημη φάση και είμαστε μες στα νεύρα, για δικούς του λόγους ο καθένας, μπορείτε να καταλάβετε ότι μόνο οι ρόδες μου έλειπαν. Γυρνούσα σπίτι και δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω απο την κούραση.
Αλλά πήρα την εκδίκησή μου: το Σαββατοκύριακο σάπισα στον ύπνο!
Η μητέρα μου, αν και δεν επιτρέπεται ακόμα να σηκωθεί, νιώθει καλύτερα. Την άλλη Παρασκευή θα πάω πάλι Πρέβεζα και θα την βοηθήσουμε εγώ και η αδερφή μου να γυρίσει σπίτι και να κάνει τα πρώτα βήματα μετά τον τραυματισμό- η μητέρα μου γελάει:'' στράτα στρατούλα στα 50!''
Κατά τα άλλα, έκανα μια γερή φασίνα στο σπίτι και είμαι σε φάση ταξινόμησης των σημειώσεων και του εαυτού μου, που βρήκε ώρα να αρχίσει να τα φτύνει.

Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό: έτσι λένε και δεν ξέρω αν ισχύει. Αυτό όμως που σίγουρα επιβεβαιώνεται μέσα απο αυτές τις καταστάσεις, είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή την ζωή. Τα ρεύματα του χρόνου μια δυναμώνουν και μια ησυχάζουν, σπάνε, φθείρουν ή δίνουν ζωή και όλα αυτά σε μια απειροελάχιστη στιγμή. Το σήμερα έχει μεγαλύτερη αξία απο αυτή που του δίνουμε και πρέπει να μάθουμε να λέμε σ αγαπώ όταν μπορούμε, γιατί δεν ξέρουμε ποτέ αν θα μπορέσουμε να το αναβάλουμε για μετά.
Το Σήμερα δεν είναι τόσο εγωιστικό και εφήμερο όσο νομίζουμε, έχει και αυτό ψυχούλα που διψάει για αγάπη και φροντίδα και πολλές φορές δίνει ευκαιρίες να μπουν βάσεις για μεγαλύτερα πράγματα. Ας το αφήσουμε να συνεργαστεί με το μέλλον και να μην το αποκλείουμε απο τα σχέδιά μας και την προσοχή μας.
Είδατε έμπνευση το ζουζούνιον για φιλοσοφίες καλοκαιριάτικα?!!!!!!!!!

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Τροχαίο, νοσοκομείο και πάμε πάλι

Είπα και εγώ να περάσω μερικές ήρεμες μέρες στην Πρέβεζα, να ξεκουραστώ και να κάνω μπανάκια, να χαλαρώσω απο όλη την ένταση που είχα πριν φύγω.Ένας βλαμμένος όμως φρόντισε για το αντίθετο.
Ταξίδεψα την Πέμπτη 10 Ιουλίου για την πόλη μου και πέρασα ένα όμορφο τριήμερο, με βολτούλες και αραλίκι στην παραλία. Την Δευτέρα όμως, καθώς κάναμε βόλτα στην πόλη με την μητέρα μου, αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι για να πάρω την ταυτότητά μου και να της κάνω εξουσιοδότηση για να καταθέσει την αίτηση που χρειάζεται για το Κτηματολόγιο. Και καθώς γυρίζαμε, πάθαμε τροχαίο.
Ένας νεαρός με μηχανή δεν είδε ούτε το stop ούτε εμάς, έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω μας, στην πόρτα πίσω απο την θέση του συνοδηγού, και μας έστειλε ανάμεσα σε μια μάντρα και σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Έπεσα πάνω στο παμπρίζ με το κεφάλι (και φυσικά δεν φορούσα ζώνη, τι κακιά συνήθεια είναι αυτή?) και χτύπησα τα γόνατα στο πορτάκι που ήταν μπροστά στην θέση. Την γλίτωσα μόνο με αιμάτωμα στην αριστερή άρθρωση. Η μητέρα μου όμως έσπασε τον έναν σπόνδυλο στην ράχη.
Αποτέλεσμα: είναι κατάκοιτη στο νοσοκομείο χωρίς να της επιτρέπεται να σηκωθεί ή να γυρίσει στο πλευρό και θα παραμείνει για ένα μήνα έτσι. Μετά θα μπορεί να σηκωθεί, αλλά θα φορά κηδεμόνα για ένα τρίμηνο ακόμα. Ο νεαρός, που τυχαίνει να είναι ανιψιός του καλύτερού μας φίλου, δεν έχει δίπλωμα, ούτε ασφάλεια, που σημαίνει ότι ,εκτός απο την ποινική δίωξη που κινεί αυτεπάγγελτα η Τροχαία, πρέπει να κάνουμε δικαστήριο για αποζημίωση. Περιττό να πω πώς ούτε αυτός ούτε οι δικοί του πήραν τηλέφωνο να μάθουν τι έγινε η γυναίκα που τραυμάτισε, και ας είμαστε γνωστοί. Και φυσικά ούτε λόγος για οικειοθελή αποζημίωση και συμβιβασμό.
Πέρασα όλη την εβδομάδα σχεδόν μόνο στο νοσοκομείο και, όταν γύρισα στο γραφείο την Τρίτη, με περίμενε πολύ δουλειά. Γυρνώ το απόγευμα στο σπίτι και δεν μπορώ να μιλήσω απο την κούραση. Αύριο θα κοιμάμαι όλη μέρα για να συνέλθω. Ακύρωσα τα εισητήρια για Μυτιλήνη και ο Σερ θα πάει μόνος του να δει τους δικούς του, γιατί πρέπει να ξανα γυρίσω Πρέβεζα τον Αύγουστο να βοηθήσω την μητέρα μου στην επιστροφή στο σπίτι. Προς το παρόν είναι μαζί της η αδερφή μου και μια αποκλειστική νοσοκόμα.


Και η υπόθεση του Χρήστου μπήκε στο αρχείο: δεν υπάρχουν στοιχεία για να το προσωρήσει η αστυνομία και ο δικηγόρος της οικογένειας. Δεν είναι βλέπετε διάσημος σαν τον Σεργιαννόπουλο για να μην παραιτηθεί κανείς απο την προσπάθεια και να μην ξεχαστεί.


Και αναρωτιέμαι: πώς νιώθουν οι συγγενείς όταν ένας ηλίθιος που πήρε το δίπλωμα νύχτα-ή δεν το πήρε και καθόλου- σκοτώνει τον δικό τους άνθρωπο και μένει ατιμώρητος λόγω αμέλειας και συνεχίζει να έχει δίπλωμα. Αλλά αυτό σαν ασκούμενος δικηγόρος πρέπει να το ξέρω καλύτερα.

''Αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς''. Θα το περάσουμε και αυτό.

Καλώς σας βρήκα και πάλι!! Να είσαστε καλά, όπου και αν είστε!

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Φεύγω για τρέλες!



Αύριο η μέλισσα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για Πρέβεζα, αλλά μην το πείτε πουθενά. Αν σας ρωτήσουν για ένα ύποπτης ταυτότητας λιαζόμενο έντομο σε κάποια παραλία της Ηπείρου, εσείς θα υποστηρίξετε ότι δεν ξέρετε τίποτα.
Θα κλείσω το τηλέφωνο που ξέρουν όλοι και θα ανοίξω ένα νούμερο που το ξέρει μόνο ο Σερ Σερ, θα απέχω απο κάθε προσπάθεια σκέψης , κάθε δουλειά και θα κάνω μόνο ότι και το κουτάβι της εικόνας. Ε, θα πάω και στα μπαράκια, που κάθε καλοκαίρι στήνονται στην αμμουδιά και προσφέρουν δροσερό νέκταρ και χορό μέχρι το πρωί.
Σήμερα θα αποτελειώσω τις δουλειές στο σπίτι και θα φτιάξω-επιτέλους-την βαλίτσα. Μαζί μου θα έρθει και το Μαρκελάκι, ενώ ο Σερ δυστυχώς δεν μπορεί να λείψει-αλλά θα πάμε μαζί ταξιδάκι 10 μέρες τον Αύγουστο στην δική του ιδιαίτερη πατρίδα, την Λέσβο.
Σας χαιρετώ λοιπόν! Καλά να περνάτε, να διασκεδάζετε και να κάνετε πολλά μπάνια, καλό ταξίδι σε όσους φεύγουν για διακοπές και τα ζουζουνίζουμε πάλι στις 22 Ιουλίου που θα επιστρέψω.
Φιλααααααααακια !!!

Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Γενική ανασκόπηση των ημερών που πέρασαν

Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει ένας γενικότερος αρνητισμός και μια τεμπελιά που δεν έχει προηγούμενο. Γενικά έχω νεύρα και είμαι κακοδιάθετη, χώρια ότι έχω να κοιμηθώ καλά μια εβδομάδα και το κεφάλι μου πονάει και βουίζει σαν χορεύουν μέσα του χίλιες χοντρές μέλισσες με τακούνια.
Το Σάββατο το βράδυ ρίξαμε ένα καλό καβγά με τον Σερ Σερ. Έχει και αυτός τα δικά του άγχη και προβλήματα με την δουλειά του, είναι επίσης πεσμένος και κουρασμένος ψυχολογικά και σωματικά και το Σάββατο για ασήμαντη αφορμή- όπως λένε στα δελτία φόνου- αρχίσαμε να ξεσπάμε τα νεύρα μας και την κούραση ο ένας στον άλλον. Γενικά τσακωνόμαστε μια φορά στο τόσο και αυτό όταν είμαστε σε υπερένταση, αλλά αυτή την φορά του δώσαμε και κατάλαβε. Μετά απο πολύωρες διαβουλεύσεις και φωνές, τα ξημερώματα της Κυριακής μας βρήκαν τέζα δίπλα στην θάλλασα, κάπου στην Λεωφόρο Ποσειδώνος στον Πειραιά, ανάμεσα σε περιφραγμένα τμήματα του δημοσίου αγαθού που λέγεται αιγιαλός και σε υπερχειλισμένους σκουπιδοντενεκέδες. Καθόμασταν ξαπλωμένοι πάνω στα μπουφάν, χωρίς παπούτσια, με τα πόδια χωμένα στην δροσερή άμμο και με παγωτό σοκολάτα για να μας περάσει η λιγούρα.
- Μ αγαπάς? με ρώτησε.
-Πολύ, του απάντησα. Θα τα καταφέρουμε?
-Και εγώ σ αγαπώ. Θα τα καταφέρουμε.
Και πάνω που η μέλισσα άρχισε να πετά σε ροζ συννεφάκια και να βλέπει καρδούλες, ήρθε η Δευτέρα και έσκασε το μπαλονάκι, καθώς είχε αρκετή δουλειά και ακόμα δεν τελείωσε.
Για τον συνάδελφό μου δεν μάθαμε κάτι νεότερο. Ήρθε η αστυνομία την Δευτέρα και πήρε σε όλους μας καταθέσεις αλλά, προσωπική μου άποψη, βαριέται να ασχοληθεί με την υπόθεση και προβλέπω σε λίγο καιρό να την βάζει στο αρχείο, όπως τόσες άλλες.
Την Πέμπτη θα φύγω δέκα μέρες στην Πρέβεζα, για να δω λίγο την μητέρα μου, την αδερφή μου και όσους φίλους έμειναν εκεί. Μέχρι τότε βέβαια πρέπει να ετοιμάσω και το σπίτι, να μην το αφήσω στο κακό του το χάλι.
Αλλά για αυτό πιο πολλές λεπτομέρειες αύριο, που θα σας αποχαιρετήσω.
Σας αφήνω, γιατί αν δεν τελειώσω μια προσφυγή πριν τις πέντε, με βλέπω να κάνω παρέα στις κουκουβάγιες το βράδυ.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Ταξίδι με το Intercity

Η κηδεία του συναδέλφου μου έγινε την Τρίτη 19:30 στην Πτολεμαΐδα Ξεκινήσαμε τέσσερις απο τους συναδέλφους σαν παλαβοί απο την Αθήνα στις μία το μεσημέρι, γιατί μας ενημέρωσαν τελευταία στιγμή. Και λέω τέσσερις γιατί δεν ήρθαν όλοι: κάποιοι θεωρούν το τελευταίο αντίο πολύ μίζερη υποχρέωση, κάτι μεταξύ ''ωχ αδερφέ μου τώρα'' και ''ποιος τρέχει τώρα..''.

Δεν προλάβαμε, καταφέραμε μόνο να αφήσουμε ένα κεράκι στο νεκροταφείο και να χαιρετήσουμε τους δικούς του.

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε απο Θεσσαλονίκη με το τελευταίο Intercity, που έφευγε δύο παρα δέκα το βράδυ. Στην καμπίνα εμείς και ένα μεσήλικο ζευγάρι, βολευτήκαμε όσο μπορούσαμε και τα φώτα έσβησαν. Με μία ώρα καθυστέρηση, αφήσαμε κατά τις τρεις την πόλη να κοιμάται. Παρά την μεγάλη μου κούραση όμως απο τις πολλές ώρες ταξιδιού και το κλάμα, δεν κοιμήθηκα αμέσως.

Άφησα την ψυχή μου να χαθεί μέσα στην νύχτα, μέσα στην σιωπή της και στο απαλό μουρμούρισμα του τρένου πάνω στις ράγες. Ζητούσα την γαλήνη στους βελούδινους όγκους που έτρεχαν έξω απο το παράθυρο, στα ακαθόριστα περιγράμματα που οριοθετούσαν αχνά το τοπίο. Είδα δυο κεραυνούς να χτυπούν την γη, φαίνεται είχε καταιγίδα κάπου μακριά.
Ταξίδι για Αθήνα, το τέλος ενός ταξιδιού αποχαιρετισμού και το βλέμμα ξάπλωνε στο δροσερό σκοτάδι για να ανακουφιστεί απο την φρίκη της ημέρας.
Σιχάθηκα τους πάντες και τα πάντα, δυσφορούσα και δυσφορώ στις καταστάσεις που έχουν δημιουργήσει με τα λόγια τους και τις πράξεις τους οι ζωντανοί, που δεν σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό και δεν έχουν τσίπα πάνω τους ούτε για δείγμα. Ένιωθα και νιώθω τρομερό θυμό, τρομερή απογοήτευση και πίκρα.
-Έλα Μέλισσα, έλεγα απο μέσα μου, κάνε υπομονή. Σήμερα είναι η μέρα του Χρήστου, της ψυχούλας του, που ταξιδεύει στο φως. Κάνε υπομονή για αυτόν.
Ζήτησα την παρηγοριά στον ουρανό που κοιμόταν, που έκρυβε τα αστέρια του-ή μήπως έφταιγε το παράθυρο?- να αποσυμφορηθεί το μυαλό μου απο όλες τις εικόνες του πόνου και να κρατήσει μόνο τον Χρήστο, ή Κριστιάν όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά στα Γαλλικά, χαμογελαστό, πρόσχαρο, όπως ήταν πάντα.

Το τρένο γλιστρούσε απαλά σαν νερό στις ράγες όταν έκλεισα τα μάτια.
Ανήσυχος ύπνος, χωρίς όνειρα.

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Συγνώμη...

Σήμερα θα μου επιτρέψετε να μην μπω στα ηλεκτρονικά σας σπίτια, να μην απαντήσω στα δικά σας ποστ. Και αυτό γιατί είμαι κενή σκέψεων και συναισθημάτων, χαμένη μέσα σε αυπνία και εφιάλτες.

Χτες την Κυριακή, με ειδοποιήσαν ότι βρήκαν νεκρό έναν απο τους συναδέλφους μου.

Επειδή ακόμα τίποτα δεν είναι επίσημο και καλά καλά δεν έχει ξεκινήσει η έρευνα, δεν θα πω ακόμη ούτε το όνομά του, μόνο το ότι ήταν 29 χρονών, ένας άγγελος σε σώμα και ψυχή.
Δεν θα τον αποχαιρετήσω ακόμα, γιατί δεν θέλω να γίνει βιαστικά και στα κρυφά. Μόλις τελειώσουν όλα αυτά, και εύχομαι να τελειώσουν με την σύλληψη αυτού που του αφαίρεσε την ζωή, θα γράψω για αυτόν.
Ζωή για αυτό σε λένε σκύλα και άδικη.

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Αραλιιιιιικι......


Καλό Σαββατοκύριακο και καλά μπάνια σε όλους!!!
Το τεμπέλικο μελισσάκι κατεβάζει για λίγο ρολά και πάει να λιαστεί, πίνοντας κοκτέιλ με μέλι και τρώγοντας φράουλες με σαντιγύ.
Καλά να περάσετε, ότι και αν κάνετε!!!

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Θα μείνεις δίπλα μου?

Οι ήχοι της πόλης δεν καλύπτουν την μοναξιά, γιατί αυτή φωνάζει πιο δυνατά και απο τους φόβους μας. Τα βήματα των άλλων, ξεροί και βιαστικοί ήχοι στην άσφαλτο, δεν μπορούν να αναπληρώσουν τα βήματα που λείπουν απο δίπλα μας, που έχουν απομακρυνθεί ή τα έχουμε διώξει.
Βαριά λέξη το επίρρημα πάντα, αβέβαια και ας λέγεται με σιγουριά, προσωρινή και ας απεικονίζουν οι φθόγγοι της την μονιμότητα. Τίποτα δεν μένει για πάντα, όλα κυλούν και αλλάζουν αέναα μορφή. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να αγκαλιάζουμε με αυτή την λέξη κάθε συναίσθηκα και σκέψη? Ποιοί είμαστε εμείς, ψυχές φθαρτές και περαστικές, που θέλουμε να ζήσουμε για πάντα, που θέλουμε αθανασία των έργων μας?
Θα μείνεις δίπλα μου?Για πάντα?
Τι ερώτηση και αυτή! Και που θέλει να ξέρει τι θα κάνει όσο τα χρόνια περνούν! Ζητούσε σταθερότητα σε μια ζωή που έχει γίνει για όλους απρόβλεπτη και ευμετάβλητη, εδώ καλά καλά δεν ξέρουμε αύριο τι θα μας ξημερώσει. Κάνουμε σχέδια που δεν τα εννοούμε, δίνουμε υποσχέσεις που ξέρουμε απο πριν ότι δεν θα μπορέσουμε να τηρήσουμε, έτσι ,για να ξεγελάμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ότι έχουμε τον έλεγχο, ότι δεν μπορεί η τύχη να μας τα γυρίσει αλλιώς και ας ακούμε ήδη το γέλιο της.
Και τι πάει να πεί δίπλα του? Δεν είναι πατερίτσα ούτε σκυλάκι για να μην μπορεί να πάει πιο κάτω, πιο πέρα, πιο μακριά. Η ζωή παρα είναι μικρή για αποκλειστικότητες, πόσο μάλλον για παντοτινές δεσμεύσεις.
Ήπιε τον καφέ της ήρεμα,χαμογέλασε με την σιγουριά και την εσωτερική δύναμη που δίνει η νιότη. Σηκώθηκε με αυτοπεποίθηση, πλήρωσε και ξεκίνησε να απολαμβάνει μια βόλτα στα ακριβότερα μαγαζιά της πόλης.
-Ανόητοι άνθρωποι, σκέφτηκε, δέσμιοι των παραμυθιών και συναισθημάτων. Τίποτα δεν είναι αγνό και τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Πιο πέρα, ένας ηλικιωμένος πηγαινε βόλτα την γυναίκα του. Το μπαστούνι που κρατούσε έδειχνε ότι ήταν τυφλή, για αυτό και ο άντρας της της περιέγραφε ότι έβλεπε με τα πιο όμορφα χρώματα.
-Ευτυχώς, σκέφτηκα απο το παγκάκι που καθόμουν, υπάρχουν ακόμα ανόητοι που μοιράζονται μαζί την ζωή τώρα και για την αιωνιότητα.
Σηκώθηκα και εγώ. Βράδυαζε.
Ευλογημένοι όσοι ακόμα ονειρεύονται και πιστεύουν στην αθανασία της ανθρώπινης καλοσύνης.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Πήγαινε παιδί μου Δημόσιο

Η άσκηση του δικηγόρου είναι σχετικό ζόρι, ειδικά αν είσαι σε γραφείο που έχει αστικές υποθέσεις και πρέπει να τρέχεις απο την μια άκρη της Αθήνας στην άλλη και απο υπηρεσία σε υπηρεσία, για να μην αναφέρω ότι ,εκτός απο την ταλαιπωρία, έχεις και τα έξοδα για τα μέσα μεταφοράς ,που τα πληρώνεις εσύ και μόνο (είπαμε: οι πιο πολλοί δικηγόροι δηλώνουν φτωχοί και με αυτή την δικαιολογία πληρώνουν τους ασκούμενους ψίχουλα ή δεν τους πληρώνουν και καθόλου).Προσωπικά είμαι απο τους τυχερούς, γιατί οι υποθέσεις με τις οποίες ασχολούμαι στο γραφείο δεν χρειάζονται πολύ εξωτερικό τρέξιμο, τις χειρίζομαι κυρίως απο το τηλέφωνο και τα εμαιλ και, αν υπάρχει εκκρεμότητα σε δικαστήριο και πρέπει να πάω να την διευθετήσω, πετάω το σκουφάκι μου, γιατί στους διαδρόμους των δικαστηρίων μαθαίνεται η δικηγορία. Και ευτυχώς πλήρώνομαι αρκετά καλά.
Μόνο ένα πρόβλημα έχω και αυτό δεν είναι άλλο απο τους δημόσιους υπαλλήλους.
Αν και σε γενικές γραμμές δεν πετυχαίνω κάφρους και καρεκλοκένταυρους του ελέους, αλλά ανθρώπους αξιοπρεπείς που βοηθούν, ειδικά αν καταλάβουν ότι είμαι μαθητευόμενη, ωστόσο συνάντησα (και θα συνατήσω και στο μέλλον πολύ φοβάμαι) κάποιες περιπτωσάρες, απο αυτές που σε βάζουν σε δίλημμα, αν πρέπει να ανατινάξεις όλη την υπηρεσία ή απλά να μπεις με την καραμπίνα και όποιον πάρει ο Χάρος.
Πάω λοιπόν προχθές στο Ειδικό Ληξιαρχείο Αττικής, να ζητήσω απο τους υπαλλήλους να γράψουν στην ληξιαρχική πράξη ενός γάμου το θρήσκευμα δυο ανθρώπων που παντρευτήκαν στο εξωτερικό, ώστε να προχωρήσει στην Περιφέρεια Αττικής η υπόθεση ιθαγένειας των παιδιών τους. Ο πατέρας ήταν Έλληνας και είναι καταχωρημένος στα ελληνικά μητρώα. Επειδή ο ληξίαρχος το 1960 που καταχώρησε τον γάμο έκανε μισή δουλειά, δηλαδή έγραψε τα μισά στοιχεία απο όσα έπρεπε, ο υπάλληλος του σήμερα αρνήθηκε να γράψει τα θρησκεύματα και ζήτησε να του ξανα αποδείξω ότι ο πατέρας ήταν Έλληνας. Και πιάνουμε μια έντονη συζήτηση: απο την μια να ρωτώ πώς γίνεται να θέλει επιπλέον χαρτιά για την ελληνική ιθαγένεια του προσώπου, όταν είναι ήδη γραμμένος σαν Έλληνας, απο την άλλη αυτός να επιμένει με ύφος ότι τα ξέρει καλύτερα. Γυρνάω στο γραφείο, το λέω στον εργοδότη μου και πάει αυτός. Έγινε της μουρλής στο ληξιαρχείο για την άρνησή τους να εξυπηρετήσουν και στο τέλος τα γράψανε τα θρησκεύματα και είπαν και ένα τραγούδι.
Αλλά (και εδώ φαίνεται η ελεεινότητα του γραφειογιακά) εκτός απο την δουλειά τους, πήγαν να μου κάνουν και ζημιά, γιατί με συκοφαντήσαν στον δικηγόρο: ότι δεν τους εξήγησα τι ακριβώς ήθελα, ότι επέμεινα ενώ δεν ήξερα τι μου γινόταν και ότι αυτοί μου ζητήσαν να καλέσω τον εργοδότη μου και εγώ αρνήθηκα! Ο εργοδότης μου μετά με ρώτησε τι έγινε και του απάντησα. Δεν μου είπε κάτι άλλο, μόνο μου σύστησε να πηγαίνω σε συγκεκριμένο υπάλληλο για να με εξυπηρετεί. Φυσικά όμως, δεν με υποστήριξε στον εκεί μαλάκα, αλλά με έβγαλε ηλίθια και ανίκανη, για να του εξυψώσει το εγώ και για να τον παρακινήσει να του κάνει την δουλειά. Με πείραξε και αυτό, γιατί έναν υπάλληλό σου που προσπαθεί, σου συμπεριφέρεται έντιμα και στο έχει αποδείξει στην πράξη, δεν τον μειώνεις έτσι.
Αν ζητήσω να καταργηθεί μια ώρα νωρίτερα η μονιμότητα (που θα καταργηθεί για να εναρμονιστούμε με την Ευρωπαική Ένωση) και να τους πάρει ο διάολος όλους τους μαλάκες του δημοσίου, θα βγώ η κακιά της υπόθεσης? Συμφωνώ ότι η κατάργηση της μονιμότητας δεν θα αγγίξει το κάθε κομματόσκυλο και τον κάθε ένα που μπήκε με μέσο, αλλά αυτούς ούτως ή άλλως δεν τους αγγίζει ποτέ κανείς. Τουλάχιστον να βγαίνει δουλειά και να υπάρχει μια αξιοπρέπεια και μια στοιχειώδη οργάνωση, ένα μίνιμουμ ευγένειας, γιατί στην Ελλάδα στους περισσότερους τομείς μόνο με την απειλή του βούρδουλα πάμε μπροστά.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Το Κουρκουμπίνι

Καθώς έκανα βόλτα στον κόσμο του ίντερνετ ψάχνοντας για κείμενα του αξέχαστου Νίκου Τσιφόρου που μου αρέσει πολύ, έπεσα πάνω σε μια ιστοσελίδα που περιείχε κριτικές βιβλίων διαφόρων ελλήνων συγγραφέων. Ξεκίνησα να διαβάζω λοιπόν τις περιλήψεις τους, μπας και μου κεντρίσει κάποιο απο αυτά το ενδιαφέρον και το αγοράσω για να περάσω μερικές ώρες απόλαυσης. Και εκεί συνάντησα μια λέξη που την είχα ξεχάσει:''...και τον κέρασαν τυρί και κουρκουμπίνι...''.

Ένα καμπανάκι χτύπησε μέσα μου, καθώς μια ζεστή, γυναικεία φωνή ήρθε ξαφνικά, απρόσμενα απο τα παλιά, μέσα απο την θάλασσα που γεννά τα όνειρα και τις αναμνήσεις, και μου ψιθύρισε '' κουρκουμπίνι μου..''. Πώς μπόρεσα να ξεχάσω αυτή την λέξη?

Εικόνες απο μια κοντούλα θεία, μια σβουρίτσα, που έπλεκε δαντέλες στην αυλή του χωριού κάτω απο την κλημματαριά τα καλοκαίρια, φτερούγισαν στο μυαλό μου, καθαρές σαν να έγιναν μόλις χτές. Εικόνες απο ένα μικρό μελισσάκι που ζωγράφιζε και έγραφε παραμύθια δίπλα της, όταν δεν έτρεχε σαν παλαβό με τους φίλους του στο ποτάμι ή στο δασάκι δίπλα στο χωριό ή δεν χτίζαν ψεύτικα σπίτια στην ταράτσα. Μια θεία που με φώναζε με τόσα υποκορίστικά αγάπης, που χάνω το μέτρημα: φούλα, φουλίτσα, τσουρδί, γατσούλι, κουρκουμπίνι...
Πριν δυομιση χρόνια έφυγε απο εγκληματική αμέλεια ενός ανθρώπου, που στο πτυχίο του γράφει πώς είναι γυναικολόγος. Τις μέρες που ακολούθησαν την απουσία της προσπάθησα να ανασυνθέσω όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, όλα όσα μου είπε, για να τα κλειδώσω στην καρδιά και να μην τα χάσω ποτέ. Νόμιζα ότι τα είχα καταφέρει.

Αλλά για δες, μου είχε ξεφύγει αυτή η μικρή λεξούλα.

Την Τρίτη πήγα βόλτα σε μια θεία μου στο Γαλάτσι και φεύγοντας έκανα μια βόλτα στην Λεωφόρο Βείκου. Τα τέσσερα πρώτα χρόνια έμενα σε έναν δρόμο λίγο πιο πάνω απο την λεωφόρο και πήγαινα καθημερινά βόλτα μπροστά απο τις βιτρίνες, μέχρι το Άλσος λίγο πιο μακριά. Και καθώς προχωρούσα, θυμήθηκα ότι σε εκείνη την γωνία βρήκα το πρώτο γατάκι στην Αθήνα, την μικρούλα Ερμιόνη, ότι σε εκείνη την καφετέρεια πήγα το πρώτο ραντεβού με τον Σερ Σερ και στην άλλη είχα βρει την ξαδερφή μου με το πρώτο της αγόρι, σε εκείνο το πάρκο καθόμουν τον πρώτο καιρό μόνη μου, γιατί δεν ήξερα κανέναν και γενικά είδα μέρη στα οποία έζησα μικρές στιγμές χαράς, λύπης, ενθουσιασμού, στιγμές ντυμμένες στο σέλας των συναισθημάτων, που τις είχα όμως αφήσει στο σκοτάδι καιρό.

Αυτές οι μικρές λέξεις και οι μικρές στιγμές κάνουν την ζωή μας πικάντικη και γλυκιά συνάμα, γιατί κρύβουν μεγάλη αγάπη και σημασία στα λίγα γράμματά τους ή στα λίγα δευτερόλεπτα. Είναι τα μικρά, απλά, καθημερινά, που τα προσπερνάμε αβίαστα γιατί νομίζουμε ότι πάντα θα είναι εκεί,που αφήνουμε ασυνείδητα πολλές φορές τον χρόνο να τα παρασύρει για χάρη του παρόντος και να τα θάψει στο μπαούλο του, καμιά φορά σε βάθος που ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Αλλά αυτά μένουν πάντα χαραγμένα, κρυμμένα μέσα μας στις πτυχές τις καθημερινότητας και αρκεί μια φωνή να μας ψιθυρίσει ''κουρκουμπίνι μου..'', για να διαπιστώσουμε πόσο πολύ μας λείπουν.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Δρ Μέλι και Μιστερ Μπάμπουρ

Και μετά τις περίφημες ανακαλύψεις περί Γερμανίας και λοιπής γεωγραφίας, το έριξα στα γαστρονομικά πειράματα. Η σχέση μου με την κουζίνα, ηλεκτρική και εν γένει χώρο σπιτιού, είναι άθλια-εκτός απο αυτή που έχω με το ψυγείο: είναι ένας φλογερός έρωτας που εμπίπτει στην εξαίρεση...
Το Σαββατοκύριακο λοίπόν, μετά απο ένα καλό συγύρισμα της κυψέλης μου, ασχολήθηκα με την μαγειρική. Ξέθαψα τις κατσαρόλες και τα απαραίτητα υλικά, κάποια βέβαια ληγμένα εδώ και καιρό (τρέχα πάλι στο σούπερ μάρκετ), ξεσκόνισα και κάτι σημειώσεις της μητέρας μου, επίσης θαμμένες στα συρτάρια-πάλι καλά που τις βρήκα.Βάζω λίγη σαλτσούλα στην κατσαρολίτσα, λίγο ζαμπονάκι απο την άλλη, άντε και λίγο πιπερίτσα με κρεμμυδάκι στο τηγάνι, δώσε και μακαρόνια, πατάτες, μπαχαρικά, μετά υλικά για γλυκάκι και γενικά γέμισε το τραπέζι, ο νεροχύτης και κάθε ελεύθερος χώρος στην κουζίνα. Και το μελισσάκι άναψε τα μάτια και το μίξερ και άρχισε τις αλχημείες και τις δοκιμές.
Το δωμάτιο γέμισε ατμούς και ήχους απο νερό που βράζει και λάδι που καίει, απο μαχαίρια που κόβανε τα υλικά και απο το μίξερ ,που τα ένωνε σε ένα μείγμα, τελείως διαφορετικό σε γεύση σε σχέση με τα υλικά του. Και ο Δρ Μέλι μέθυσε απο τις πικάντικες και συνάμα γλυκιές μυρωδιές και έγινε Μίστερ Μπάμπουρ, που μετρά ποσότητες και ρίχνει στο τσουκάλι του σκόνες, χωρίς να ξέρει τι γεύση θα βγει, τρίβοντας με σατανική χαρά τα χεράκια του και με μουτσούνα που έλαμπε απο την χαρά της πρωτότυπης δημιουργίας.
Μετά απο λίγες ώρες έφτιαξε μερικά πιάτα και τα ταξινόμησε στο τραπέζι με την επιμέλεια και την προσοχή με την οποία αντιμετωπίζει ένας φυσικός ένα φυαλίδιο με υδοχλωρικό οξύ. Και ο Μίστερ ,με χαχανητά που έκρυβαν πονηρούς σκοπούς, καθάρισε όλο των συμφερτό απλύτων. Και μετά ξανα έγινα Δρ Μέλι, αλλά ο πονηρός σκοπός δεν χάθηκε: περίμενα απλά το βράδυ.
Και μέσα στην νύχτα, ο ανυποψίαστος Σερ Σερ ήρθε κουρασμένος για να φάει και έγινε το πειραματόζωο σε αυτά τα ανίερα πειράματα. Του σέρβιρα μπόλικες ποσότητες απο όλες τις δημιουργίες και τον παρατηρούσα με ζήλο να δω το αποτέλεσμα. Ευτυχώς δεν του στάθηκε καμιά μπουκιά στο λαιμό.
Τα συμπεράσματα των δύο Δόκτωρ:
1)Ο Σερ Σερ επιβίωσε, άρα οι συνταγές πετύχαν. Τώρα αν έφαγε τα φαγητά γιατί ήταν νόστιμα ή απλά επειδή πείναγε πολύ, πρέπει να ακολουθήσουν και άλλες έρευνες για να το διαπιστώσω.Το πειραματόζωο δείχνει ανθεκτικό.
2)Τα μείγματα δεν ήταν εκρηκτικά. Η πολυκατοικία επιβίωσε.
3)Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν την κρέμα του μείγματος: ενώνεις δύο ή και πιο πολλά υλικά και ποτέ δεν ξέρεις τι γεύση θα βγεί.
Σας αφήνω όμως, γιατί μου άνοιξε η όρεξη και οι διπλίτσες άρχισαν να διαμαρτύρονται. Καλή εβδομάδα!!!

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Εγώ και ο Κολόμβος

Το είπαμε μια φορά, αλλά ας το επαναλάβω άλλη μία για να το εμπεδώσετε: δεν μου αρέσουν οι περιπέτειες και οι εξερευνήσεις.
Θέλω ασφάλεια, σχέδιο, να ελέγχω την κάθε λεπτομέρεια και το άγνωστο είναι καλό, αλλά δεν χρειάζεται και πολύ στενή επαφή μαζί του-που και που μόνο ένα τηλεφώνημα. Οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν φημίζομαι για τις ανακαλύψεις μου, ούτε καν για καινοτομία και ανήσυχο πνεύμα. Μάλλον βαρετό και προβλέψιμο καταλήγω να είμαι, δημιουργικό σε αυτά που με ενδιαφέρουν και δραστήριο σε αυτά που αγαπώ, που δεν είναι και τόσα πολλά και ποίκιλα σε θέματα.
Όλη αυτή η πομπώδης εισαγωγή, είναι για να σας προετοιμάσω για την βόμβα που θα ακολουθήσει: έβαλα τα γυαλιά στον Κολόμβο. Εγώ, η μέλισσα, που για να πάρω τις διπλίτσες μου και να ξεκουνηθώ απο το λουλούδι μου πρέπει κάτι να με δελεάσει, που δεν ψάχνομαι και ιδιαίτερα πολύ, έκανα μια φοβερή ανακάλυψη. Τύφλα δηλαδή σε όλους τους Νεύτωνες, Κολόμβους, Μαγγελάνους και δεν σημαζεύεται επιστήμονες και εξερευνητές.

Ποια ανακάλυψη?
Χε, ανακάλυψα ότι η Γερμανία όχι μόνο έχει θάλασσα, αλλά έχει ΚΑΙ νησιά!

Γέλιο είναι αυτό που ακούω στο βάθος?
Δεν κατάλαβα, δηλαδή εσείς το ξέρατε? Ε?
Έφτασα 24 χρονών και λίγων μηνών και ακόμα στην γεωγραφία τούβλο παραμένω και κάθε φορά ξαφνιάζομαι ευχάριστα(''Μα καλά, εκείνη η χώρα στην Ασία είναι?Δεν το πιστεύω!''-ξερός ο Σερ Σερ μετά απο αποπληξία)
Το ομολογώ:ανάμεσα στα μαθήματα στα οποία απολάμβανα ύπνο, ήταν και η γεωγραφία, οπότε μην παρεξηγείτε.Απλά δείξτε κατανόηση σε ένα χαζεμένο μελισσάκι που ανακαλύπτει τον θαυμαστό μας κόσμο απο την αρχή!!!!!(τρίζουν τα Κόκαλα του κολόμβου ή τα αυτιά μου κάνουν παιχνίδια?)

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Σε μια γειτονιά...

Τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται θα κλείσω εφτά χρόνια παραμονής στην Αθήνα.
Απο την πρώτη στιγμή που ήρθα, ένιωσα λες και προσγειώθηκα σε έναν άλλο, γκρίζο και σκληρό πλανήτη, τελείως διαφορετικό απο την μικρή Πρέβεζα. Εφτά χρόνια νόμιζα ότι ήταν αρκετά να δω και να μάθω πολλά απο αυτά που αφορούν τους ανθρώπους και την ψυχολογία τους, αλλά έκανα λάθος.

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου μένει μια ηλικιωμένη κυρία με την κόρη της, τούρκοι υπήκοοι με ελληνική καταγωγή. Καλές κυρίες, πάντα ευγενικές και χωρίς ποτέ να μου έχουν προξενήσει κάποιο πρόβλημα. Απο την πρώτη στιγμή που ήρθαν, οι υπόλοιποι ένοικοι ξεσηκώθηκαν να τις διώξουν για δύο λόγους: πρώτον, είχαν γάτες (αν και στην πολυκατοικία έχουμε οι πιο πολλοί ζώα) και δεύτερον τις θεωρούν τρελές. Για την ιστορία, να αναφέρω ότι και πριν τρία χρόνια που είχα μετακομίσει με τον Σερ Σερ στο σπίτι είχαν πάει να δημιουργήσουν και σε εμάς πρόβλημα, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν ξένους στα δυο μοναδικά διαμερίσματα που είναι προς ενοικίαση. Τότε ο Σερ Σερ τους είχε βάλει άγριο χέρι και είχαν αποτραβηχτεί, αλλά εδώ βρήκαν δυο γυναίκες μόνες τους, αδύναμες σε σώμα και ψυχή και έκαναν φουλ επίθεση.
Τι φωνές και τι προσβολές άκουσαν οι κακόμοιροι τοίχοι δεν λέγεται. Καβγά στον καβγά, κόντρα στην κόντρα, έψαξαν οι ένοικοι και βρήκαν ότι έπαιρνε η κόρη αντικαταθλιπτικά και το Σάββατο το πρωί κάλεσαν την αστυνομία το Σάββατο και την συλλάβανε, μάλλον με την κατηγορία της ''επικίνδυνης''. Και βρήκα το απόγευμα της ίδιας μέρας την μητέρα της να κλαίει στα σκαλιά, γιατί δεν της είπαν ούτε που την πάνε, ούτε γιατί την συλλάβανε. Την παρηγόρησα όσο μπορούσα, της έδωσα και λίγο φαγητό γιατί δεν είχε προλάβει η κόρη της να ψωνίσει και σήμερα που ρωτησα στα αστυνομικά τμήματα δεν κατάφερα να βρω που την πήγαν και πόσο θα την κρατήσουν. Και το περίφημο Σάββατο μας βρήκε ο διαχειριστής στα σκαλοπάτια και κατέβασε κάτι καντήλια στην κακόμοιρη την ηλικιωμένη, που ντράπηκα για λογαριασμό του, άσε που όταν πήγα να μιλήσω με έβρισε και εμένα.



Μένουμε σε κλουβιά που, αν και παρατάσσονται το ένα δίπλα στο άλλο, δεν έχουν καμιά επικοινωνία μεταξύ τους. Είμαστε δίπλα σε πολλούς άλλους, αλλά πιο μόνοι απο ποτέ, ξένοι και εχθροί σαν να μέναμε έτη φωτός μακριά. Αδικαιολόγητα απάνθρωποι και σκληροί, με ένα παράλογο μίσος και μια ανεξήγητη αηδία για τον διπλανό μας, με μια απίστευτη ετοιμότητα να κάνουμε κακό, να θάψουμε, να πατήσουμε και να γελάσουμε κιόλας με τον πόνο που θα προκαλέσουμε: αυτοί είμαστε μέσα στην ανωνυμία, μέσα στον ανταγωνισμό και τον καταναλωτισμό. Αυτοί είμαστε, και ας βάζουμε το χέρι στο κάθε ευαγγέλιο, ακόμα και στην καρδιά, βγάζοντας λόγους ατέρμονους για την κατάπτωση των ηθικών αξιών και την κατάντια της κοινωνίας μας, για την μάχη που δίνουμε με τα αισχρά στοιχεία. Αυτοί είμαστε, και ας κρυβόμαστε πίσω απο ενάρετες μάσκες.

Αυτή η ιστορία με έχει πονέσει πολύ, όχι μόνο γιατί βλέπω δυο πλάσματα να υποφέρουν, αλλά και γιατί δεν μπορώ να βοηθήσω. Με πληγώνει το ότι πρέπει να προσπεράσω χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα και το ότι θα μείνω θεατής σε αυτόν τον παραλογισμό. Και νευριάζω κιόλας, που δεν έχω την δύναμη να αλλάξω αυτή την κατάσταση, που δεν μπορεί μια μέλισσα να αλλάξει τον κόσμο και να εξαφανίσει κάθε δυστυχία.
Έχω ακόμα πολλά να δω, τα εφτά χρόνια ήταν η αρχή μόνο και έπεται δυστυχώς συνέχεια.

Χτες το βράδυ κοίταξα την Μαρκελίτσα, που είχε πάρει το καλτσάκι της, είχε χωθεί στις κουβέρτες και με κοίταζε ήσυχα, να δει αν θα παίξω μαζί της ή όχι.
-Α ρε χαζούλα, της λέω, τουλάχιστον ο δικός σας κόσμος έχει κανόνες.
Άφησε την κάλτσα, πλησίασε και έχωσε την μουσούδα της στο χέρι μου, βάζοντας το πατουσάκι της στο πόδι μου.

Μάλλον συμφώνησε.

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Στο 7ο Συννεφάκι

Θέλω να βρω αυτόν που είπε οτι τα μελισσοειδή έντομα είναι εργατικά ζουζούνια και να τον ρωτήσω τι είχε πιει πιο πριν, γιατί μόνο ένας μεθυσμένος θα έλεγε εργατικό και επιμελές το στρογγυλό, δοξασμένο είδος του μπάμπουρα.

Απο τότε που τελείωσα τα γερμανικά τεμπελιάζω χωρίς να νιώσω την παραμικρή ενοχή. Έχω αράξει στα πέταλα του λουλουδιού, αγκαλιά με ατελείωτα βαζάκια μέλι και νέκταρ, βιβλία, μπλοκ ζωγραφικής και παιχνίδια στο playstation και σαπίζω απο ξεκούραση. Δηλαδή και το χασμουρητό κουραστικό έχει καταντήσει!! Και μην νομίζετε ότι αποτελώ εξαίρεση: όλες οι μέλισσες χουρχουριάζουν σε κλαδιά και γλάστρες, καμιά φορά και σε συννεφάκια, έχοντας βάλει τις μηχανές του μελιού στον αυτόματο παραγωγό(κάτι σαν τον αυτόματο πιλότο στα αεροπλάνα).
Η δουλειά στο γραφείο έχει αποσυμφορηθεί και μου μένει λίγος χρόνος να διαβάσω πιο πολλά άρθρα γενικού νομικού ενδιαφέροντος(πχ αλληλόχρεος λογαριασμός στο ελληνικό τραπεζικό καθεστώςαλλά και ειδικότερου (κατάσχεση πλοίων στην Ελλάδα). Πιστέψτε με ότι πιο ενδιαφέροντα απο αυτά που έκανα στην σχολή.

Αυτά τα ολίγα είχε να ομολογήσει ένα τεμπέλικο μπαμπουράκι απο το ζαχαρένιο συννεφάκι του. Καθόλου σημαντικά, ίσως και βαρετά νέα, αλλά ποιος ξεκινά τώρα για περιπέτειες μέσα στην ζέστη..!

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Οι αναμνήσεις ενός σώματος

(http://www.deviantart.com/)


Το σώμα θυμάται.

Δεν είναι νερό, να το χτυπήσεις και τα σημάδια να χαθούν αμέσως.
Δεν είναι ατσάλι, να το χαιδέψεις και το χέρι να γλιστρήσει χωρίς να αφήσει αίσθηση.
Δεν είναι αέρας, να το βρίσεις και τα λόγια να χαθούν στην απεραντοσύνη.
Δεν είναι γη, να το σκοτώσεις και να αναγεννηθεί.
Δεν είναι άψυχο κενό, να αποθηκεύεις όλη την σαβούρα.

Το σώμα είναι λιωμένο σίδηρο, που παίρνει την μορφή των χτυπημάτων.
Είναι λουλούδι που ανθίζει με την φροντίδα.
Αστέρι που λάμπει με την αγάπη.


Και θυμάται.

Θυμάται τι το πόνεσε και τι χαροποίησε, τι το κρύωσε και τι το ζέστανε. Θυμάται πρόσωπα και καταστάσεις, αισθήματα και εικόνες φευγαλέες, στιγμές και φωνές που σβήνουν με το φύσημα του ανέμου.
Και καμιά φορά όλα αυτά χαράζουν ανεξίτηλα το σώμα, αφήνουν αυλάκια στα οποία κυλούν τα δάκρυα και οι πίκρα ή το σφραγίζουν με αόρατες διαδρομές, μέσα απο τις οποίες το σώμα αναβιώνει την ευχαρίστηση και τον σεβασμό που του αξίζει.
Έχει γίνει ένα φτηνό προιόν, που το κόβουμε και το ράβουμε στα μέτρα μας, αλλά αυτό πάντα θυμάται την εποχή που, σαν παιδί, ανέπνεε ελεύθερο και απενεχοποιημένο, άνετο γιατί ήταν αυτό που ήταν και όχι αυτό που θέλανε οι άλλοι.
Θυμάται μέρες, χρόνια και εποχές, που το γεράζουν και το κουράζουν, περνούν απο πάνω του σαν θανατερός άνεμος.
Θυμάται τις προσβολές και τις αδικίες, αλλά και τις τιμές και την φροντίδα.

Το σώμα έχει την δική του ταυτότητα, είναι μια οντότητα που απλά συμβιώνει καρτερικά μαζί μας και μας εκπλήσσει πολλές φορές με τα πείσματά του. Είναι μια ύπαρξη που αξίζει την προσοχή μας και την φροντίδα μας.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Bavaria


Πειράζει που θέλω να πάω σε αυτή την λίμνη στην Βαυαρία, να κλείσω κινητά και υπολογιστή, να μην πω σε κανέναν που είμαι και να την αράαααααξω για πάντα, πίνοντας ανενόχλητη το μέλι μου???΄

Είμαι καλά γιατρέ μου?