Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Γενική ανασκόπηση των ημερών που πέρασαν

Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει ένας γενικότερος αρνητισμός και μια τεμπελιά που δεν έχει προηγούμενο. Γενικά έχω νεύρα και είμαι κακοδιάθετη, χώρια ότι έχω να κοιμηθώ καλά μια εβδομάδα και το κεφάλι μου πονάει και βουίζει σαν χορεύουν μέσα του χίλιες χοντρές μέλισσες με τακούνια.
Το Σάββατο το βράδυ ρίξαμε ένα καλό καβγά με τον Σερ Σερ. Έχει και αυτός τα δικά του άγχη και προβλήματα με την δουλειά του, είναι επίσης πεσμένος και κουρασμένος ψυχολογικά και σωματικά και το Σάββατο για ασήμαντη αφορμή- όπως λένε στα δελτία φόνου- αρχίσαμε να ξεσπάμε τα νεύρα μας και την κούραση ο ένας στον άλλον. Γενικά τσακωνόμαστε μια φορά στο τόσο και αυτό όταν είμαστε σε υπερένταση, αλλά αυτή την φορά του δώσαμε και κατάλαβε. Μετά απο πολύωρες διαβουλεύσεις και φωνές, τα ξημερώματα της Κυριακής μας βρήκαν τέζα δίπλα στην θάλλασα, κάπου στην Λεωφόρο Ποσειδώνος στον Πειραιά, ανάμεσα σε περιφραγμένα τμήματα του δημοσίου αγαθού που λέγεται αιγιαλός και σε υπερχειλισμένους σκουπιδοντενεκέδες. Καθόμασταν ξαπλωμένοι πάνω στα μπουφάν, χωρίς παπούτσια, με τα πόδια χωμένα στην δροσερή άμμο και με παγωτό σοκολάτα για να μας περάσει η λιγούρα.
- Μ αγαπάς? με ρώτησε.
-Πολύ, του απάντησα. Θα τα καταφέρουμε?
-Και εγώ σ αγαπώ. Θα τα καταφέρουμε.
Και πάνω που η μέλισσα άρχισε να πετά σε ροζ συννεφάκια και να βλέπει καρδούλες, ήρθε η Δευτέρα και έσκασε το μπαλονάκι, καθώς είχε αρκετή δουλειά και ακόμα δεν τελείωσε.
Για τον συνάδελφό μου δεν μάθαμε κάτι νεότερο. Ήρθε η αστυνομία την Δευτέρα και πήρε σε όλους μας καταθέσεις αλλά, προσωπική μου άποψη, βαριέται να ασχοληθεί με την υπόθεση και προβλέπω σε λίγο καιρό να την βάζει στο αρχείο, όπως τόσες άλλες.
Την Πέμπτη θα φύγω δέκα μέρες στην Πρέβεζα, για να δω λίγο την μητέρα μου, την αδερφή μου και όσους φίλους έμειναν εκεί. Μέχρι τότε βέβαια πρέπει να ετοιμάσω και το σπίτι, να μην το αφήσω στο κακό του το χάλι.
Αλλά για αυτό πιο πολλές λεπτομέρειες αύριο, που θα σας αποχαιρετήσω.
Σας αφήνω, γιατί αν δεν τελειώσω μια προσφυγή πριν τις πέντε, με βλέπω να κάνω παρέα στις κουκουβάγιες το βράδυ.

3 σχόλια:

neni είπε...

Τι υπέροχη ανάρτηση είναι αυτή;Καλό είναι να ξεσπάμε καμιά φορά σε άτομα που αγαπάμε και ξέρουμε πως θα μας καταλάβουν!Καλώς σε βρήκα και πάλι...

αα..δεν τους μπορώ τους αποχωρισμούς..εγώ θα λείπω..

Sophia Kollia είπε...

Μελισσούλα, να σου δώσω μια συμβουλή μιας και είμαι πιο παλιά..
Πρίν να βάλεις τις φωνές σκέψου, θα θυμάμαι γιατί τσακώνωμαι μετά μια βδομάδα? Ελπίζω να ξεκουραστείς, να περάσεις καλά και να ηρεμίσεις.
Χαιρετισμούς και φιλάκια,

seniorita είπε...

όλα καλά θα πάνε,μην ανησυχείς για τίποτα..η καθημερινότητα μας επηρεάζει όλους και ξεσπάμε στους κοντινούς μας ανθρώπους..
φιλάκια!