Happy birthday to me!!!!!!!!

Σήμερα έχω γενέθλια!!!

Ναι ναι ναι, το ομολογώ: μεγάλωσα ένα χρόνο και πρόσθεσα ένα ολόκληρο λιποκύτταρο στις διπλίτσες μου. Πόσο έγινα? Χμ, αυτό είναι αδιάκριτη ερώτηση, αλλά επειδή σας αγαπάω θα σας το πω. Γίνομαι αισίως 24, ηλικία που καλά θα κάνει να μείνει όπως έχει και να μην αυξηθεί άλλο. Εύχομαι να είμαι καλά, υγιής, πάντα με γεμάτη κοιλίτσα και με μπόλικα λουλούδια και ηλιοφάνεια στην ζωή μου.

Πέρα απο αυτό το γεγονός, που οι απόψεις διίστανται αν είναι δυσάρεστο ή ευχάριστο ( δεν αρέσει σε όλους να μεγαλώνουν), πήγα και είδα τα ξαδέρφια μου στο Bee Movie. Έριξα πολύ γέλιο με τις φατσούλες τους και τα κατορθώματά τους και πολύ συγκινήθηκα που επιτέλους κάποιοι κατάλαβαν την αξία μας και την έκαναν ταινία!!!!!!! Την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Επανέρχομαι αύριο με πιο πολλά νέα και σχολιασμό της επικαιρότητας. Όποιος θέλει, ας πάρει ένα κομμάτι απο την παραπάνω τούρτα για το καλό!!

Ταξίδι στον χρόνο- Β μέρος

Πρώτος τίναξε το δόρυ του ένας απο τους δαίμονες και ο Αρχάγγελος το απέφυγε, πριν του επιτεθούν όλοι μαζί. Το Πλασματάκι τον είδε να χάνεται για λίγο κάτω απο τα βρωμερά σώματα των ομοφύλων του,πριν τους τινάξει απο πάνω του με μια βίαιη κίνηση και αρχίσει να τους σακατεύει με το σπαθί του. Γρήγορα ο αραχνιασμένος χώρος γέμισε με αίμα και κομμένα μέλη , στριγκιές κλαγγές όπλων και άγρια ουρλιαχτά πόνου και οργής, που αντιλάλησαν στους σάπιους τοίχους και ταξίδεψαν στην νύχτα, φτάνοντας στα αυτιά όλων των πλασμάτων που δεν κοιμόταν.
Ο άγγελος μάχονταν σιωπηλός, χωρίς να μπορεί κανένα απο τα όπλα των εχθρών του να τον αγγίξει. Τα φτερά του είχαν γίνει άλικα και τα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει, σαν η νύχτα να είχε καταπιεί την ψυχή του και να έσβησε κάθε φως μέσα του. Κάτω απο τα πόδια του τα σώματα των πεσμένων δαιμόνων συνθλίβοταν με ανατριχιαστικούς ήχους. Το μικρούλι παρακολουθούσε ανήμπορο αυτή την σφαγή, ζαλισμένο τόσο, που δεν μπορούσε να δώσει λογική εξήγηση γιατί, αντί να σιχαθεί και να μισήσει τον άγγελο και να νιώσει την ανάγκη να τον διαμελίσει, εκείνο ήθελε μόνο να χαϊδέψει τα φτερά του, να τον κρύψει για να μην του κάνει κανένας κακό.
Λίγη ώρα μετά, ο τελευταίος δαίμονας ξεψυχούσε με την ουράνια λάμα να διαπερνά το λαιμό του. Ο Αρχάγγελος στάθηκε λαχανιασμένος πάνω απο το πτώμα και στηρίχθηκε κουρασμένος στο σπαθί του, αφουγκραζόμενος την καταιγίδα, που οι ήχοι της προσπαθούσαν να καλύψουν το τρομακτικό κενό μετά απο τόσους θανάτους και φωνών που είχαν σβήσει.

Και τότε, αντιλήφθηκε το Πλασματάκι.

Γύρισε, ξαφνιασμένος που δεν το είχε δει νωρίτερα, για να αντικρίσει δυο τσιμπλιασμένα και θολωμένα ματάκια να τον κοιτούν αδύναμα. Προχώρησε προσεχτικά, συνοφρυωμένος: πίσω απο μια σπασμένη τράπεζα κειτόταν ζαρωμένος ένας μικρός δαίμονας, με γκρίζο δέρμα και μαύρα, σαν νυχτερίδας, φτερά. Ήταν αποστεωμένος και, παρά την βρώμα που τον τύλιγε σαν πέπλο, διακρίνονταν καθαρά ουλές απο μαστίγιο και βασανιστήρια. Στους καρπούς και τους αστραγάλους ήταν κλειδωμένοι κρίκοι-υποδοχές για αλυσίδες, που είχαν πληγώσει την σάρκα και την είχαν μολύνει. Τα χείλη του μικρού ήταν χτυπημένα απο βαρύ αντικείμενο, που είχε αφήσει μελανά σημάδια σε όλο το πρόσωπο. Ήταν φανερό ότι ψηνόταν απο πυρετό και ότι ήταν τόσο εξουθενωμένος, που δεν θα ζούσε για πολύ.
Μόλις τον είδε να πλησιάζει, ο δαίμονας προσπάθησε να του μιλήσει και να του πεί ότι ήταν όμορφος, ότι ήθελε πριν πεθάνει να χαιδέψει τα φτερά που του είχαν κάνει εντύπωση, αλλά το μόνο που βγήκε απο τον ξεραμένο λαιμό ήταν ένα άναρθρο γρύλισμα. Ο Αρχάγγελος τον περιεργάστηκε βλοσυρός για λίγες στιγμές, πριν σηκώσει το σπαθί του να τον χτυπήσει. Ο μικρός δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρυφτεί, παρα έκλεισε τα μάτια θλιμμένος και έσκυψε το κεφαλάκι του. Τότε μύριες εικόνες πόνου πλημμύρισαν το μυαλό του αγγέλου, αναμνήσεις μιας μικρής ψυχής που ήθελε απλά να την αγαπούν, αλλά και που όλοι της χάρισαν τρόμο και κακουχίες σε σκοτεινά κελιά. Είχε υποφέρει στα χέρια αγγέλων, δαιμόνων και ανθρώπων, χωρίς κανείς να δείξει το παραμικρό έλεος στις ικεσίες του. Και ο Αρχάγγελος ένιωσε την αγάπη αυτού του μικρού πλάσματος για αυτόν και ξαφνιάστηκε ακόμα πιο πολύ, γιατί ποτέ ξανά δεν είχε διαβάσει σε καμιά καρδιά ένα τόσο φιλήσυχο συναίσθημα.
Χαμήλωσε το σπαθί του, με την καρδιά του να βράζει απο οργή για τον εαυτό του: δεν μπορούσε να χτυπήσει αυτό το Πλασματάκι και να του πάρει την ζωή και αυτό τον εξαγρίωνε, γιατί ξαφνικά ένιωθε αδύναμος και ευάλωτος, απρόθυμος να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Και ακόμα χειρότερα, δεν μπορούσε να δώσει ικανοποιητικά απάντηση στο γιατί ένιωθε αυτό το μούδιασμα στα σωθικά του. Με ένα πικρό χαμόγελο, θυμήθηκε την συζήτηση που είχε κάνει κάποτε με τον Θεό, για την αγάπη προς στα πλάσματα όλων των φύσεων, για τον οίκτο και την συγνώμη στα λάθη τους. Τότε είχε γελάσει, είχε πει ότι το έλεος είναι αδυναμία άχρηστη και επικίνδυνη, ότι κανείς δεν αξίζει συγχώρεση για τα αμαρτήματά του, για να του απαντήσει ήσυχα ο Θεός ότι κάποτε θα καταλάβει την σημασία τους και τον πόνο που κρύβουν.

Σε αυτή την έρημη εκκλησία, σε αυτή την νύχτα, η παγωμένη καρδιά ράγισε και άφησε λίγη απο την φωτιά που έκαιγε μέσα της να βγει έξω. Ο Αρχάγγελος θηκάρωσε το σπαθί του και έσκυψε, χαιδεύοντας τον μικρό δαίμονα στο κεφαλάκι. Το μικρούλι τον κοίταξε απορημένο, φοβισμένο, πριν το τυλίξει ένας βαθύς ύπνος. Το σήκωσε απαλά στα χέρια του και, κρύβοντάς το στα φτερά του, χάθηκαν μαζί στο σκοτάδι της καταιγίδας.



(συνεχίζεται....)

Ταξίδι στον χρόνο-Α μέρος

Αυτή την φορά δεν θα σας πω τα νέα μου. Θα σας πω μια ιστορία, ένα ταξίδι στον χρόνο που σβήστηκε απο τα Ευαγγέλια γιατί θεωρήθηκε αιρετικό, άρα και επικίνδυνο.



Ελάτε μαζί μου στην αυγή του κόσμου και του χρόνου, τότε που οι άγγελοι και οι δαίμονες προχωρούσαν πάνω στην γη, χωρίς να κρύβουν την πραγματική τους μορφή. Ήταν η εποχή που οι Πρωτόπλαστοι είχαν διωχθεί απο τον Παράδεισο και μαζί με τους απογόνους τους πάλευαν να δαμάσουν την Γη και να επιβιώσουν. Η καρδιές τους ήταν γεμάτες αμφιβολία και το μυαλό τους θολωμένο, εύκολη λεία στα κακοποιά πνεύματα. Καθημερινά γινόταν αμφίρροπες μάχες ανάμεσα στους υπηρέτες της Κόλασης και στους στρατιώτες του ουρανού με έπαθλο τις ψυχές αυτών των αδύναμων ανθρωπίνων πλασμάτων ,τα οποία συντάσσοταν με τον έναν ή τον άλλο, με την βία ή με την θέλησή τους, ή έκλειναν τα αυτιά τους και τα μάτια τους και έτρεχαν μακριά φοβισμένα. Σε λίγο καιρό βέβαια,λίγοι ήταν αυτοί που έμεναν αμέτοχοι στον πόλεμο αυτό και η πλάστιγγα είχε γύρει απελπιστικά προς την μεριά της Κόλασης.
Ολόκληρες οικογένειες αφανίζοταν, αμέτρητες ψυχές φυλακίζοταν στα σκοτάδια και άλλες τόσες εξαχρειωνόταν και η γη άρχισε να δυσανασχετεί απο τα κορμιά και το αίμα. Ο Θεός σκέφτηκε τότε ότι είχε δώσει αρκετές ευκαιρίες για να φτιάξουν τα πράγματα χωρίς να χρειαστεί άμεση και σκληρή επέμβασή του και ότι έπρεπε να δώσει ένα οριστικό τέλος και να απαλλάξει τον κόσμο απο τους διαβολικούς δαίμονες και τους οπαδούς τους, ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να ακολουθήσουν το φως και η ζωή τους να γίνει δίκαιηκαι ενάρετη. Αλλιώς, αν οι δαίμονες νικούσαν οριστικά, θα έπρεπε να καταστρέψει το δημιούργημά του, κάτι που δεν το ήθελε γιατί πονούσε τους ανθρώπους και τους αγαπούσε, και ας τον είχαν αρνηθεί.
Έστειλε τότε στην Γη έναν Άρχάγγελο που την ύπαρξή του μέχρι τότε δεν την ήξερε κανείς. Ήταν ο Αρχάγγελος των Δύο Κόσμων, φωτεινός και σκοτεινός συνάμα. Προικισμένο με δύναμη απεριόριστη και με πνεύμα κοφτερό, γνώσεις που έφταναν πριν την δημιουργία του κόσμου, αυτό το Πνεύμα ήταν ανίκητο σε ουρανό, γη και κόλαση. Ήταν ο Ρυθμιστής σε καιρούς άσχημους, ο Νομοφύλακας των κόσμων, που η φήμη του έκανε τους αγγέλους να ψιθυρίχουν ανήσυχοι και που κοιμόταν σε μια ουράνια εκκλησία περιμένοντας κάλεσμα. Ο Θεός πράγματι τον ξύπνησε και του ανέθεσε την αποστολή και ο Αρχάγγελος την ίδια μέρα πέταξε στην γη.
Γρήγορα απέραντος τρόμος απλώθηκε και στα δύο στρατόπεδα και όλοι μιλούσαν για έναν όμορφο,νέο άντρα με παγωμένη καρδιά, άκαμπτη σαν ατσάλι, που σκορπούσε τον θάνατο και τον όλεθρο. Μάταια προσπάθησαν τα γεννήματα της Κόλασης να τον σταματήσουν: τίποτα δεν μπορούσε να του μπει εμπόδιο. Έσφαζε κάθε πλάσμα που ασπάζοταν το σκοτάδι, αδιακρίτως ανθρώπων και πνευμάτων, ηλικίας ή φύλου , ακόμα και αν υπήρχε σπίθα μετάνοιας. Οι υπόλοιποι αγγέλοι κρύφτηκαν στα σύννεφα και οι λίγοι που προσπάθησαν να τον πείσουν να δείξει έλεος στους ανθρώπους, να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την περιφρόνησή του και μια φοβερή οργή,που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.Έτσι λοιπόν οι στρατιές των δαιμόνων αποδεκατίστηκαν και η γη άρχισε να ανασαίνει.
Οι τελευταίοι οπαδοί της Κόλασης μαζεύτηκαν κυνηγημένοι σε μια βεβηλωμένη εκκλησία για μια τελευταία μάχη. Ήξεραν ότι η αντίσταση θα ήταν μάταιη, αλλά είχαν το θάρρος που δίνει η απεριόριστη πίστη σε έναν σκοπό. Ήταν νύχτα με καταιγίδα και με κρύο δυνατό, που μούδιαζε το σώμα. Το πλασματάκι είχε μαζευτεί κουβάρι σε μια γωνία και τους παρακολουθούσε φοβισμένο να ακονίζουν τα όπλα τους, χωρίς κανείς να του δίνει σημασία. Δεν είχε ποτέ μπορέσει να καταλάβει τον σκοπό όλης αυτής της σφαγής, γιατί ήταν μικρό και η καρδιά του δεν είχε βυθιστεί ολοκληρωτικά στην εξαθλίωση και την κακία. Το μόνο που ζητούσε ήταν μερικές γουλιές αίμα και λίγο φρέσκο κρέας ανθρώπου, τόσο κακό ήταν αυτό? Για ατελείωτες μέρες έτρεχε με τους δικούς του απο κρυφώνα σε κρυψώνα και είχε εξαντληθεί απο την πείνα και τις κακουχίες και τώρα είχε έρθει το τέλος και ήταν μόνο του, όπως πάντα στην σύντομη, μικρή ζωή του.
Μια βροντή, αγριότερη απο αυτή του καιρού, ακούστηκε και μια αχνή λευκή λάμψη φώτισε απο τις χαραμάδες της αμπαρωμένης πόρτας τον σκονισμένο χώρο: ο Θάνατος είχε έρθει. Οι δαίμονες γρύλισαν και οι άνθρωποι μουρμούρισαν βλαστημιές. Το πλασματάκι αγκάλιασε το σκελετωμένο του κορμί απελπισμένο και ζάρωσε ακόμα πιο πολύ.
Η πόρτα άνοιξε με πάταγο και στο κατώφλι της, μέσα στην ασημένια αχλή που απέπνεε το σώμα του, εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος.
Οι εχθροί του δεν έκαναν καμιά κίνηση, παρα τον προκαλούσαν με κοροιδευτικές ματιές. Το πλασματάκι τον παρακολούθησε υπνωτισμένο να προχωρά ατάραχος στο μουχλιασμένο δάπεδο και η μικρή καρδιά του σκίρτησε, γιατί το πλάσμα με τα λευκά και ασημένια ρούχα ήταν το πιο όμορφο που είχε δεί μέχρι τότε. Έκλεισε μέσα του το ευγενικό πρόσωπο με τα κοντά, καστανόξανθα μαλλιά και τα γλυκά μάτια στο χρώμα του μελιού, χάιδεψε με τα μάτια του τα μεγάλα, χιονάτα φτερά καο οσμίστηκε το άρωμα του Παραδείσου, πριν ξεσπάσει η μάχη.



(συνεχίζεται.........)

Beeeee Movie!!!!!!!

Κάποιες φωτογραφίες απο την νέα ταινία animation που είναι αφιερωμένη στο στρουμπουλό και χαρωπό είδος μου. Και να φανταστείτε ότι δεν έχω αξιωθεί να πάω να την δω!!!!!!!!!

Δεν έχουν όμως πολύ πλάκα οι φίλοι μου? Μια είναι η ουσία:

Μελισσάκια ενωμένα, ποτέ νικημένα!!!!!!!!!!!!!!

Πήρα πτυχίο!!!!!!

Τα φτεράκια μου κόντεψαν να λιώσουν απο την κούραση την εβδομάδα που πέρασε. Είχε μαζευτεί πολύ δουλειά και οι προθεσμίες έφταναν στο τέλος τους, για να μην αναφέρω την απολύμανση που έπρεπε να κάνω στο σπιτάκι μου, γιατί είχαν φυτρώσει γύρω απο το λουλούδι μου κάμποσα ζιζάνια και απειλούσαν να το πνίξουν. Αυτά παθαίνεις όταν λείπεις για κάμποσες μέρες και αφήνεις πίσω σου έναν Σερ Πασχαλίτσο εξίσου πνιγμένο στην δουλειά. Δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος ούτε την γουνίτσα μου να περιποιηθώ και αμέλησα και τον μπλογκ μου!! Θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής γιατί δεν γίνεται κάθε φορά να στριμώχνω τα νέα αρκετών ημερών σε ένα μόνο ποστ!!!!!!

Παρ΄όλα αυτά.....όλα τα κουραστικά χλομιάζουν και εξαφανίζονται μπροστά στην χτεσινή μέρα,γιατί χτες ΠΗΡΑ ΠΤΥΧΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μετά απο χρόνια διαβάσματος και προσπάθειας, χτες ορκίστηκα και πήρα το πολυπόθητο πτυχίο και σήμερα ολοκληρώθηκε η εγγραφή στο δικηγορικό σύλλογο και πήρα την ταυτότητα του ασκουμένου. Έφυγε ένα μεγάλο βάρος, γιατί είχα κουραστεί πολύ και ήθελα κάθε τι που αφορά τις σπουδές και την πρακτική να μπει σε σειρά. Η τελετή είχε πλάκα,χρώμα και συγκίνηση, πάρα πολύ κόσμο και πολλές φωτογραφίες!!!!!!!! Ο πρύτανης έβγαλε έναν βαθυστόχαστο, καλά προσχεδιασμένο λόγο, απίστευτα βαρετό και, μόλις τελείωσε η όλη διαδικασία, πετάξαμε τα καπελάκια μας!!!!!! Ήρθαν τρεις καλοί μου φίλοι, δυο αγαπημένες μου θείες, φυσικά ο Σερ Πασχαλίτσος και η μητέρα μου με την αδερφή μου και με πνίξαν στα φιλάκια και στις αγκαλίτσες. Πήγαμε και φάγαμε του σκασμού στον Μπαϊρακτάρη και μετά ήπιαμε καφεδάκι στην Πλάκα. Γυρίσαμε ξεθεωμένοι στο σπίτι και είδαμε ως αργά ταινίες, παράλληλα με κουβεντούλα και πίτσες. Πολύ ωραία και χαρούμενη μέρα, αρχή για ένα νέο δρόμο στην ζωή μου.

Βέβαια μελαγχόλησα και λιγάκι, το ομολογώ. Μπορεί να μην θέλω να ξανα δω αυτή την σχολή στα μάτια μου, αλλά τα φοιτητικά χρόνια είναι τα τελευταία ανέμελα χρόνια, πριν την ζωή στα βαθιά. Μπορεί να πέρασε μια μέρα μόνο απο χτες και να μην υπάρχει κάτι που να φαίνεται ότι έχει αλλάξει, αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο. Οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες έχουν αυξηθεί,ενώ οι προτεραιότητες αλλάξαν θέσεις. Ουφ, υπάρχουν τόσα πολλά και εγώ έχω μόνο ένα μυαλό (πολλοί υποστηρίζουν και το αντίθετο) και δεν ξέρω κατα πόσο θέλω και είμαι έτοιμη για αυτή την αλλαγή.

Αλλά, όπως λένε και οι διαφημίσεις, μια δοκιμή θα με πείσει!!

Ένα κερί

Σήμερα έκανα μια μικρή,εγωιστική πράξη.
Το πρωί, κατα τις εννιά παρά είκοσι, το λεωφορείο με άφησε έξω απο την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στην Ακαδημία. Σκέφτηκα να μπω να ανάψω ένα κεράκι, χρόνο είχα μέχρι να πάω στην δουλειά. Αυτή την φορά όμως δεν το άναψα για τους δικούς μου ή για τους φίλους μου, αλλά για μένα. Πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια αποφάσισα να αφιερώσω μια ευχή στον στρογγυλό μου εαυτό. Μην φανταστείτε καμιά ευχή για μεγαλεία και σπουδαία επιτεύγματα, μόνο να είμαι καλά και τα φτεράκια μου δυνατά και οι διπλίτσες μου αφράτες. Νομίζω ότι αυτά αρκούν για ένα μελισσάκι που θέλει να περνάει την ζωή του τόσο γλυκά, όσο το μέλι που παράγει. ( Χρειάζεται βέβαια να έχει στο πλευρό του δυνατούς και ευτυχισμένους όσους αγαπά, αλλά αυτό είναι άλλη παράμετρος, σημαντική μεν, ολόκληρο κεφάλαιο δε.)
Δίπλα μου, μέσα στο απαλό ημίφως , και άλλοι άγνωστοι ανθρώποι άναβαν κεράκια, σαν βουβές και θερμές παρακλήσεις προς τον ουρανό. Πόση κρυφή ελπίδα και λαχτάρα, πόσο ανείπωτο καημό ή και χαρά μπορεί να κρύβουν αυτές οι μικρές φλόγες! Πόσοι νιώθουν την ανάγκη να ζητήσουν βοήθεια απο τα ατάραχα πρόσωπα των εικόνων, να αναζητήσουν μια παρηγοριά στα αμυδρά,ζωγραφισμένα χαμόγελα......
Πέταξα πιο ήρεμη και ξαλαφρωμένη. Τελικά κάπου κάπου χρειάζεται να κάνουμε κάτι και για μας, κάτι που να μας γεμίζει ή που να μας ελαφραίνει την ψυχή, έστω και αν αυτό φαντάζει μικρό, ασήμαντο ή και γελοίο.
"καιρός να κάνω κάτι πια σωστό,
να στείλω ένα γράμμα και σε μένα
να πω στον εαυτό μου σ αγαπώ,
μα ξέχασα οδό και αριθμό....''

Μια ακόμα εβδομάδα

Το πρωί έχω μια σχετική δυσκολία να σηκωθώ απο το κρεβάτι.
Τα πέταλα του λουλουδιού είναι βαριά και μυρωδάτα και δημιουργούν μια φωλίτσα τόσο ζεστή και άνετη, που σηκώνομαι με μισή καρδιά. Πίνω λίγο μέλι στα γρήγορα και ξεκινώ για τον άναρχο κήπο της Αθήνας. Γενικά είμαι μέλισσα που προγραμματίζει τα πάντα μέχρι τον τελευταίο κόκκο γύρης και δεν μπορώ την βιασύνη και τα τρεξίματα της τελευταίας στιγμής. Θέλω τον χρόνο μου να μελετήσω την κατάσταση, να βγάλω το απαραίτητο χρονοδιάγραμμα, να ταξινομήσω τις υποχρεώσεις μου και να κάνω απο πριν ότι χρειάζεται για να είμαι έτοιμη. Μπορεί να αναβάλλω κάτι, αλλά θα φροντίσω να γίνει μέσα στην απαραίτητη προθεσμία. Κάθε τι που είναι εκτός προϋπολογισμού ή πρόβλεψης με αποσυντονίζει και με αγχώνει, γιατί δεν είμαι συνηθισμένη να λειτουργώ υπο συνθήκες απρόβλεπτης πίεσης.
Επομένως καταλαβαίνετε ότι οι διπλίτσες μου έπαθαν αμόκ ,όταν με πήρε σήμερα πρωί πρωί (εννιά παρά) ο δικηγόρος για να διορθώσω ένα δικόγραφο και να του το πάω στην Ευελπίδων, όπου στις εννιά είχε δικαστήριο. Απο την μια να προσπαθώ να ακούσω τι μου έλεγε στο τηλέφωνο, απο την άλλη να υπάρχει πρόβλημα με τον εκτυπωτή, για να φτάσουμε στο αποκορύφωμα ότι έκλεισα την πορτά στον πρώτο όροφο και ξέχασα τα κλειδιά μέσα (για να καταλάβετε τι σημαίνε αυτό, αρκεί να αναφέρω ότι η τσάντα μου και ο εκτυπωτής ήταν μέσα και δεν έιχαμε άλλα κλειδιά πέρα απο τα δικά του και αυτά που ξέχασα μέσα!!!). Τέλος καλό όμως: αποστολή έστω και παρα τρίχα εξετελέστη και αφού καήκαν μερικά λιπποκύτταρα απο την ένταση.Μέσα σε όλα αυτά, διέρρηξαν και το γραφείο: χτές το πρωί που έφτασα βρήκα την πόρτα σπασμένη και τα πράγματα ανακατεμένα λες και είχε περάσει τυφώνας. Η σήμανση μας ενημέρωσε ότι πρόκειται για ένα κλέφτη που μετακινείται απο τις ταράτσες και τους έχει πονοκεφαλιάσει. Ευτυχώς δεν κάθησε ο δικηγόρος μέχρι αργά το βράδυ της Κυριακής, αλλιώς θα τον είχε πετύχει και θα είχαμε άσχημες εξελίξεις.
Κατα τα άλλα, το χειρουργικό τραύμα της μητέρας μου μολύνθηκε απο κάποιο μικρόβιο του νοσοκομείου και δεν κλείνει, αναγκάζοντάς την να πηγαίνει κάθε μέρα για να το καθαρίζουν και να αλλάζουν τις γάζες.

Μια ακόμα εβδομάδα ξεκίνησε, με τους ίδιους ρυθμούς, φόβους, όνειρα και ελπίδες όπως οι άλλες. Μια ακόμα εβδομάδα, στην αυγή του 2008.

Happy Spider!

http://www.youtube.com/watch?v=MB69ODQ6kqY&feature=related

Μια πολύ τρελή και χαρούμενη αράχνη!!! (Δεν ξέρω τι τραγουδάει, αλλά έχει πολύ πλάκα έτσι όπως χορεύει!!)

I M BACK!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!Εύχομαι το 2008 να είναι για όλους σας μια ευτυχισμένη χρονιά, γεμάτη υγεία και επιτυχία!!!

Πολύ κοινότοπη ίσως αυτή η ευχή και χιλιοειπωμένη, αλλά κλείνει μέσα της μεγάλη αγάπη και νόημα!! Το 2007 έφυγε φορτωμένο με αναμνήσεις και ένας νέος δρόμος ανοίγει μπροστά μας: ας τον προχωρήσουμε με θάρρος και αισιοδοξία και ας είναι για όλους μας φωτεινός και ομαλός!!


Και μετά απο την πρωινή φιλοσοφία (άτιμο μέλι που ζαλίζεις τα ήδη καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα) περνάω σε μια ανασκόπηση των γεγονότων που μεσολάβησαν όλες αυτές τις μέρες.


Έφυγα για Γιάννενα στις 20 Δεκεμβρίου και έφτασα αργά το βράδυ. Και δεν έφτανε η κούραση, αλλά μπέρδεψα και τα νοσοκομεία: σε άλλο ήταν η μητέρα μου, σε άλλο πήγα!
Την άλλη μέρα χειρουργήθηκε και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Συνήλθε γρήγορα απο την νάρκωση και περπάτησε το ίδιο κιόλας απόγευμα, αν και η επέμβαση έγινε στην μήτρα και η τομή στην κοιλιά ήταν αρκετά μεγάλη. Βέβαια πήρε πολύ ισχυρα πάυσίπονα και ήταν το καημένο μου ζαλισμένο και πονοκεφαλιασμένο για δυο μέρες. Μέχρι τις 27 Δεκέμβρη ακολουθούσαμε το εξής πρόγραμμα: 9-1 ξεκουραζόμουν στο σπίτι και καθόταν η αδερφή μου μαζί της και απο τις μια μέχρι το άλλο πρωί εγώ,κάποιες ώρες παράλληλα με την αδερφή μου. Τρώγαμε στις σκάλες του νοσοκομείου και παίζαμε επιτραπέζια πάνω στο νοσοκομειακό κρεβάτι και τις καρέκλες ή ζωγράφιζα για να περάσει η ώρα. Ήρθαν κάποιοι αγαπημένοι συγγενείς και λίγοι φίλοι και ευτυχώς η γυναικολογική κλινική δεν είχε κόσμο λόγω γιορτών και υπήρχε ηρεμία και άνετο κλίμα (όσο άνετη και χαλαρή μπορεί να είναι η ατμόσφαιρα σε έναν τέτοιο χώρο. Πάντως ήταν γεμάτη νεογέννητα μωράκια με πολύ ζουζουνόφατσες!!).
Βγήκαμε στις 27 και πήγαμε σπίτι. Ρίξαμε και μερικούς καβγάδες , όλα να τα λέμε, γιατί τα νεύρα μας ήταν τεντωμένα και η κούραση μεγάλη, αλλά περάσαμε πολύ ωραία τις υπόλοιπες μέρες. Φάγαμε του σκασμού, παίξαμε μεταξύ μας χαρτιά (όχι, δεν γύρισα άφραγκο) και είδαμε ταινίες στο dvd. Η Πρωτοχρονιά μας βρήκε νυσταγμένες, με το φλουρί να πέφτει στην αδερφή μου και μετά να ακολουθεί σύντομη βόλτα με μια πολύ καλή της φίλη.
Τα Γιάννενα ήταν, όπως πάντα, απλά υπέροχα, χρυσαφένια μες στον χριστουγεννιάτικο στολισμό και είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπόρεσα να τα απολαύσω.


Και τώρα πάλι στην Αθήνα και στην απλή, γεμάτη γύρη καθημερινότητά μου. Κουράστηκα πολύ αυτές τις μέρες , σωματικά και ψυχολογικά,και υπήρξαν στιγμές που νόμισα ότι θα μείνω κάτω απο την μέση και την νύστα, αλλά τώρα πετάω χαρούμενη ανάμεσα στα λουλούδια. Η μητέρα μου είναι καλά, η αδερφή μου και ο Πασχαλίτσος το ίδιο, η Μαρκέλλα παχαίνει (μη μου πείτε οτι την ξεχάσατε?) , στην δουλειά έχει αρχίσει να στρώνει η κατάσταση (γιατί η χαλάρωση και η ξεκούραση στις γιορτές έχουν ευεργετική επίδραση σε όλους, ακόμα και στους εργοδότες,ειδικά αν παράλληλα διαπιστώνουν ότι έχεις βγάλει δουλειά και ότι έχεις φερθεί έντιμα-η συμπεριφορά του δικού μου άλλαξε κατα πολύ μετά απο σχετικές διαπιστώσεις και συγκρίσεις) και στις 17 Γενάρη ορκίζομαι!!!!

Το 2008 μπήκε ευχάριστα και εύχομαι να συνεχίσει έτσι.

Καλώς σας βρήκα λοιπόν!! Η μελισσούλα γύρισε πιο ορεξάτη απο ποτέ και έχει τρελά κέφια!!!Αφήνει πίσω της τα άσχημα και τα στενάχωρα του 2007 (ειδικά τα τελευταία πριν τις γιορτές) και συνεχίζει για λιβάδια με βελούδινη χλόη και κήπους με πολύχρωμα λουλούδια.
(Δεν είμαι κυκλοθυμικό, απλά κομματάκι παραπονιάρικο και υπερευαίσθητο, πολύ απλό και φιλήσυχο στην σκέψη και πληγώνομαι απο άσχημες συμπεριφορές και ψυχρούς ανθρώπους και αυτό μέχρι να γεμίσω την κοιλίτσα μου με μέλι για να ευφράνει την καρδιά μου και να γράψω όσα με στεναχωρούν στις παλιές μου τις κερύθρες!!!).