Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Το Παράθυρο

(η εικόνα είναι απο το www.austinavenueumc.org)

Κάτσε κάτω απο την μπάρα. Βάλε δυνάμεις. Κάτσε κάτω απο την μπάρα σου λέω! Μα μπορείς, έλα, θα τα καταφέρεις! Βάλε τα δυνατά σου!
Όοοοπα! Ρε τι είπαμε? Πάμε πάλι: πρώτα το δεξί- έεεεετσι- και τώρα το αριστερό. Μπράβο! Τα κατάφερες και ξύπνησες! Και τώρα που κατάφερες και άνοιξες τα μάτια σου, βάλε και δυο μανταλάκια στα βλέφαρα πριν ξανα πέσουν.
Και αφού έπεισα τον εαυτό μου με ατράνταχτα επιχειρήματα να ξυπνήσει- δεν είχε καν δικαίωμα να κάνει έφεση υπερ του ύπνου- ήρθε η ώρα να ξανα πιάσω την παραγωγή απο την αρχή.
Βάζουμε δυο κουταλιές ροδοπέταλα, όχι τρεις καλύτερα, ωχ ας βάλω καλύτερα γιασεμί, μετά λίγο νερό πηγής-μα τι λέω, ροδόνερο! Κάτσε, τα μπέρδεψα πάλι. @#$%! Πάλι μπέρδεψα την συνταγή για το νέο είδος μελιού! Δεν γίνεται, το μυαλό έχει κολλήσει, τα γρανάζια έχουν στραβώσει, η ντιζελομηχανή δεν λέει να πάρει μπρος.
Και πως να πάρει μπρος με όλα αυτά που γίνονται δηλαδή? Δεν περνάει μια μέρα που να μην στιγματιστεί απο πόλεμο, οικονομικά δυσχερέστατα μέτρα, έγκλημα και εν γένει εξαθλίωση. Ανοίγεις την τουβου: ''40χρονος βίαζε παιδί(για την δε Παλαιστίνη, το έχουμε συνηθίσει πια και απλά περιμένουμε βαριεστημένα το όποιο τέλος), διαμάχη για το δικαίωμα στην ευθανασία'', ανοίγεις το ραδιόφωνο '' εξαγγέλλονται μέτρα λιτότητας(και που να πήγαιναν για βρούβες δηλαδή, αντι να εξαγγελθούν), ανοίγεις τα αυτιά στο δρόμο και στο γραφείο ''έχει πνιγεί στα χρέη'', ''έκλεισε το μαγαζί'', ''άσε, αρρώστησε και δεν ξέρει τι να κάνει'', ανοίγεις εφημερίδα '' η ανεργία στα ύψη, απολύσεις, ανασφάλιστοι, κανένα εργασιακό δικαίωμα''. Πρεζόνια σέρνονται στην Ομόνοια και γύρω μας απρόσωπα πρόσωπα τρέχουν, αδιάφορα για τον μεγάλο κόσμο-μόνο μια ανησυχία για τον μικρό, τον δικό τους, που πιστεύουν ότι τον έχουν κρύψει καλά και ότι καμιά συμφορά δεν θα μπορέσει να τον βρει στην σιωπή που τον αγκαλιάζει.

Και θέλω να ανοίξω ένα δικό μου παράθυρο σε έναν άλλον κόσμο.

Πρώτα θα κλείσω σε βαζάκια ότι αξίζει να σωθεί: λίγο αγάπη, κάμποση συμπόνοια, κάποια γραμμάρια συγκίνησης και τρυφερότητας, ίσως να βάλω και ανιδιοτέλεια- αν έχει απομείνει καθόλου και δεν έχει εξαφανιστεί. Μετά θα φτιάξω ένα κυψελάκι και θα κοιμίσω μέσα τα παιδιά όλου του κόσμου, φτωχά και πλούσια, άρρωστα και υγιή, για να μην κουραστούν στο ταξίδι. Θα φτιάξω έναν χαρταετό που στα φτερά του θα κουβαλήσει τα ζωάκια και τα ζουζούνια αυτού του κόσμου- θα είναι μαγικός για να τα χωράει όλα. Μετά σε ένα γλαστράκι θα κλείσω σπόρους απο τα λουλούδια και τα δέντρα αυτής της γής, που θα φωλιάσουν στο μαλακό χώμα περιμένοντας τον ήλιο να τους ξυπνήσει.
Και μετά θα ανοίξω ένα παράθυρο για έναν νέο κόσμο, με ένα τρόπο που μόνο οι μέλισσες το ξέρουν, θα είναι ένα παράθυρο μεγάλο, με ασημένιες παραστάδες που πάνω τους θα γράφουν το σ αγαπώ σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Τα τζάμια του θα στέκουν ορθάνοιχτα, κρύσταλλα καθαρά σαν την ψυχούλα ενός μωρού, μια κουρτίνα αχνή σαν ασημένια ομίχλη, που τρεμοπαίζει στην ευωδιά της νέας γης, θα τα χαϊδεύει με ένα απαλό μουρμουρητό, ίσως γέλιο σιγανό.
Και θα φύγουμε.
Θα ταξιδέψουμε πάνω απο τους πολέμους και την φτώχεια, τις τσιμεντούπολεις και την δυστυχία, την μοναξιά και την θλίψη, απαλό δροσερό αεράκι θα μας κρατά ασφαλείς στην πνοή του, και θα περάσουμε μέσα απο το μαγικό παράθυρο στον νέο μας κόσμο,που θα είναι ένας κόσμος φωτεινός και ευτυχισμένος, πλασμένος για τα πλάσματά του και όχι για το κέρδος, γεμάτος λουλούδια και γαλήνη. Θα ανοίξουμε τα βαζάκια και τα όμορφα αισθήματα θα τρέξουν ανέμελα σε χλοερά λιβάδια. Τα παιδιά θα βγουν απο το κυψελάκι και θα ανοίξουν τα φτερά τους στον νέο ουρανό. Οι σπόροι θα γεννηθούν στην φιλόξενη γη και ο χαρταετός θα αφήσει ελεύθερα τα ζωάκια. Και όσοι αγαπούμε, ζωντανοί και νεκροί, θα είναι εκεί, θα μας περιμένουν γελώντας στο κατώφλι ανθισμένων σπιτιών δίπλα σε ήσυχες θάλασσες, γιατί στον κόσμο μας θα βάλουμε όσα λατρεύουμε και μας κάνουν ευτυχισμένους, δεν θα υπάρχει απώλεια και πόνος.
Και το παράθυρο θα σφραγιστεί.
Θα κλείσει έξω όλο το σκοτάδι και την ασχήμια, την κακία και τη δυσαρέσκεια. Θα κλείσει έξω όλους τους πολεμοκάπηλους, τους στυγνούς επιχειρηματίες, τους εκμεταλλευτές, τους εγκληματίες.
Και μετά θα σπάσει και θα εξαφανιστεί. Και ο νέος μας κόσμος θα είναι ασφαλής.
Ζούμε σε ένα κόσμο που δεν είναι ιδανικός. Μπορούν με την βία να μας αφαιρέσουν όλα τα δικαιώματα, εκτός απο ένα: το δικαίωμα να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε για έναν κόσμο καλύτερο.