Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Δυο Αποχαιρετισμοί και μια Ευχή

Την Παρασκευή έφυγε μια κολλητή μου φίλη.

Ήταν μεγάλη σε ηλικία, δεν λέω, αλλά ήμουν πολύ δεμένη μαζί της. Μπήκε στην ζωή μου πριν 13,5 χρόνια και γίναμε αχώριστα φιλαράκια, μοιραζόμασταν τις χαρούμενες και τις δυσάρεστές μας στιγμές. Ήταν πάντα εκεί όταν την χρειαζόμουν, να με παρηγορεί και να με ενθαρρύνει, να με κάνει να γελάω με τις τσαχπινιές της. Όχι, δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν μια κοντή, μαύρη γατούλα, με στραβά και πιο χαμηλά μπροστινά ποδαράκια, με κοιλίτσα σαν μπαλονάκι και μουτσούνα μονίμως κοιμισμένη. Τζόρνταν την λεγαμε και ας ήταν θηλυκή, γιατί έκανε άλματα απο μαξιλάρι σε μαξιλάρι και την πειράζαμε ότι ο ομώνυμος παίκτης δεν έπιανε μία μπροστά της. Έφυγε, αφήνοντας πίσω της ένα κενό που δεν θα καλυφθεί, μια πίκρα που δεν θα θεραπευτεί και αναμνήσεις τρυφερές και αγαπημένες, πολύτιμες όσο η ζωή. Μαζί της πήρε ένα απο τα τελευταία κομμάτια της παιδικής μου ηλικίας και με προσγείωσε λίγο περισότερρο στην πραγματικότητα των ενηλίκων. Της εύχομαι ένα καλό ταξίδι και ευτυχία στον τόπο που πάνε οι ψυχές των ζώων, γιατί πιστεύω ότι κάποιο χώρο θα έχει και ο Θεός για αυτά τα πλασματάκια.

Και τώρα ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσω για το 2007 και να σας ευχηθώ να έχετε όμορφες, γεμάτες χαρά γιορτές και ο νέος χρόνος να σας φέρει υγεία-πάνω απο όλα- και εκπλήρωση των στόχων σας και των ονείρων σας. Θα τα ξανα πούμε το 2008 πλέον, γιατί στις γιορτές θαλείπω απο Αθήνα και δεν θα μπορέσω να βρώ χρόνο για να σας μεταφέρω τα νέα μου και στο γραφειο γίνεται μια μετακόμιση και ο κεντρικός διακομιστής θα κλείσει αυτές τις μέρες.

Δυστυχώς θα φύγω μέχρι τέλος της εβδομάδας για Ιωάννινα. Η πόλη αυτή είναι η αγαπημένη μου και υπο άλλες συνθήκες θα τρελαινόμουν απο την χαρά μου που θα ταξίδευα, αλλά όχι τώρα. Και αυτό γιατί πάω στο νοσοκομείο της Δουρούτης για να σταθώ στο πλευρό της μητέρας μου που θα αντιμετωπίσει ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και θα χρειαστεί να νοσηλευτεί σε όλη την διάρκεια των Χριστουγέννων. Τόσο καιρό το απωθούσα στην σκέψη μου σαν κάτι μακρινό και αόριστο, αλλά τώρα ήρθε η ώρα του , πρέπει να το αντιμετωπίσω και τα πόδια μου έχουν κοπεί. Απο προηγούμενα ποστ θα έχετε καταλάβει ίσως ότι ο πατέρας μου έχει χαθεί και μαζί του μετά απο λίγο και άλλοι αγαπημένοι, μέλη και αυτοί της μικρής μου οικογένειας. Έμειναν μόνο η μητέρα μου και η αδερφή μου και αυτό μεγαλώνει το άγχος μου πιο πολύ. Εν τω μεταξύ έχω και προβλήματα στην δουλειά με τον εργοδότη μου, που θυμήθηκε σε μια τόσο άσχημη για μένα εποχή να ξεσπάει τα νεύρα του πάνω μου, έτυχε και αυτό με την γατούλα μου, οπότε καταλαβαίνετε ότι η μελισσούλα έχει σπάσει. Πόσο να με βοηθήσει πια και αυτός ο Πασχαλίτσος?Παλεύει και με κάνει να γελάω, με στηρίζει και με σηκώνει όταν τα φτερά μου κουράζονται, αλλά δεν είναι μάγος να διώξει τα προβλήματα μακριά. Με προστατεύει η ψυχούλα μου απο τα αγκάθια και τις τσουκνίδες, αλλά είναι στιγμές και γεγονότα που είναι πάνω τις δυνάμεις τις δικές του και τις δικές μου.

Η μελισσούλα είναι πολύ κουρασμένη και πολύ στεναχωρημένη.Κάνει μια ευχή για τον στρογγυλό εαυτό της: το 2008 να φέρει σε αυτή και στους αγαπημένους της υγεία και κάθε πρόβλημα να λυθεί. Το μόνο που ζητάει αυτή η μελισσούλα είναι μια ήσυχη γωνίτσα στην ζωή, μια γωνίτσα όπου μπορεί να πίνει το νέκταρ της ευτυχισμένη και ανενόχλητη.....

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Τύφλα να ΄χει!



Σε συνέχεια του χτεσινού ποστ:
Ο ηλικιωμένος ισοβίτης μου θυμίζει την δικαιοσύνη:μην τρέφετε αυταπάτες, δεν είναι τυφλή,απλά κάνει τα στραβά μάτια. Αναγκαία βέβαια προϋπόθεση, να της δώσεις επαρκές αντίτιμο, γιατί κανείς δεν κουράζεται αφιλοκερδώς, πόσο μάλλον οι λειτουργοί της.
Τελικά για να πάρουν μπρος οι κάθε είδους μηχανές, σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, δεν θέλουν πετρέλαιο ή οποιοδήποτε παράγωγό του, αλλά λεφτά. Και το λάδωμα πρέπει να είναι καλής ποιότητας, γιατί, αν τρίζουν τα γρανάζια , θα το πάρουν μυρωδιά και οι υπόλοιποι και μετά άντε να τα μπαλώσεις και να τους κοιμήσεις πάλι.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Ευελπίδων 09:00 το πρωί

Ξεκινώ το πρωί σαν νομικάκι χαρωπό να πάω στην Ευελπίδων για ένα δικαστήριο που είχαμε. Συναντώ την νέα μας δικηγόρο έξω από το κτίριο 2 και ανεβαίνουμε στον δεύτερο όροφο στο ακροατήριο του Μονομελούς Πρωτοδικείου, διαδικασία εκούσια Είχε κάνει λάθος στην ώρα και αντί για εννιά, η υπόθεση η δική μας και γενικά όλες αυτής της διαδικασίας θα συζητούνταν στις 11:00. Είχα λοιπόν την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις υποθέσεις του πινακίου που συζητούνταν πριν και που αφορούσαν αντιδικία.
Κόντεψε να με πιάσει κατάθλιψη.
Υπήρχε μια σχετική ποικιλία στις διαφορές που αφορούσαν οι αντιδικίες και ειλικρινά, όταν όλοι είναι ενήλικοι, ας κόψουν τον λαιμό τους. Μυαλό υποτίθεται ότι έχουν για να τα βρουν και αν επιλέγουν την δικαστική διαδικασία και ταλαιπωρούνται, λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι άξιοι της τύχης τους. Το πράγμα όμως αλλάζει όταν πρόκειται για ανηλίκους. Μπροστά μου οι δικηγόροι διαπραγματεύονταν την τύχη παιδιών μικρών ή βρεφών σαν να ήταν αντικείμενα, μέσα για εκβιασμό, εκδίκηση ή και ικανοποίηση εγωιστικών κινήτρων. Οικογένειες διαλυμένες, άλλοι γονείς στην φυλακή, άλλοι εξαφανισμένοι, άλλοι αδιάφοροι και τα παιδιά κλειδωμένα κάπου, πολλές φορές σε χέρια αγνώστων. Να βλέπεις να παίρνουν οι αστυνομικοί την μητέρα για την φυλακή και η μητέρα της, γιαγιά του παιδιού, να χτυπιέται με τον δικαστή να πάρει την κηδεμονία από τον πατέρα, που κατά τα λεγόμενά της ήταν μπλεγμένος με απάτες και ναρκωτικά (μπροστά μου,σήμερα και αυτό).
Άνθρωποι κάθε ηλικίας να τσακώνονται για κληρονομικά, δικαστικές συμπαραστάσεις, οικόπεδα, διαζύγια και στον κάτω όροφο να γίνεται το αδιαχώρητο από τα ποινικά:αστυνομία, δικηγόροι, διάδικοι και όλο το συ φερτό των μαρτύρων και των παρατρεχάμενων.Σε άλλα κτίρια να παλεύουν για υποθήκες, διαταγές πληρωμής, πιστωτικούς τίτλους και διαθήκες, το κτίριο της εισαγγελίας πλυμμηρισμένο απο κόσμο που θέλουν την βοήθεια του εισαγγελέα.
Ευελπίδων 09:00 σήμερα αλλά και κάθε μέρα.

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Τρίγωνα Κάλαντα!!

Σήμερα λόγω της απεργίας των μέσων μεταφοράς επιστράτευσα τα φτεράκια μου για να φτάσω στο κέντρο και δεν υπήρξε πρόβλημα, αν εξαιρέσεις βέβαια ότι έκαψα πέντε ολόκληρα λιπποκύτταρα, ήτοι μία ολόκληρη διπλίτσα. Και είναι πραγματικά καταστροφικό για μια μέλισσα όταν μειώνονται τα αποθέματα λίπους της και χάνει την υπέροχη,στρογγυλή της σιλουέτα.
Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή: βόλτες σε στολισμένα μαγαζιά, γιορτινά σπίτια, χαρούμενη,αισιόδοξη διάθεση, οικογενειακές συγκεντρώσεις και συναντήσεις με παλιούς και νέους φίλους, δώρα, εγκάρδιες ευχές, προσμονή ενός νέου χρόνου στον οποίο στηρίζουμε τα όνειρά μας, αναθεωρήσεις και απολογισμοί του χρόνου που πέρασε, γενικά γιορτή για αλλαγές και σχέδια και ανανέωση, εποχή για να αρχίσουμε ή να τελειώσουμε κάτι. Όλα αυτά μέσα σε λίγες μέρες, στις οποίες θα ανοιχτούμε λίγο παραπάνω, θα ψάξουμε μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο, θα νιώσουμε λίγο παραπάνω άνθρωποι.
Γενικά ο χειμώνας είναι η εποχή που λατρεύω και απολαμβάνω. Για μένα χειμώνας σημαίνει κρύες μέρες γεμάτες θαλπωρή, με ζεστά σκεπάσματα και καυτά ροφήματα, απαλή ή και δυνατή βροχή να μουρμουρίζει παραπονεμένα,δέντρα γυμνά και ουρανός βαρύς, η φύση να κοιμάται με την υπόσχεση ότι σύντομα θα ξυπνήσει πάλι για να χαμογελάσει.


Αυτά τα Χριστούγεννα ας είναι τα καλύτερα για όλους μας. Ας τα γιορτάσουμε με αυτούς που αγαπάμε και ας χαρίσουμε ένα μικρό δώρο σε κάποιον που είναι μόνος,να μην τα δούμε σαν αγγαρεία ή κάτι κοινότοπο ή σαν ευκαιρία για φτηνή,ανούσια επίδειξη. Να τα κάνουμε το μήνυμα της αγάπης πράξη και να αφήσουμε την καρδιά μας να γεμίσει από το φως.

(Κάποτε είχα δει μια ταινία κινουμένων σχεδίων με μια μπαλίτσα, από αυτές που βάζουμε στα χριστουγεννιάτικα δέντρα. όταν ο τεχνίτης την έφτιαχνε, είχε δακρύσει από την χαρά του για ένα ευτυχισμένο γεγονός και το δάκρυ έπεσε στην μπαλίτσα και της έδωσε ζωή. Την έλεγαν Νοέλ και έλεγε χαρούμενη: ''Με λένε Νοέλ και έχω μια ευτυχία...!''.
Αφιερώνω σε όλους σας αυτή την μικρή φράση!)

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Κάτι κωμικό για μια σύντομη ανάπαυλα


Η κλασσική απάντηση μια έντιμης και αθώας και μικρούλας και χαζούλας και λίγο τεμπέλας (όλα αυτά) μελισσούλας στην ερώτηση ''έμαθα ότι εσείς οι μέλισσες ξεκινήσατε δίαιτα''.
Για το πόσο στρουμπουλό μπορεί να γίνει ένα μπαμπούρι, κοιτάξτε παρακαλώ την νέα φωτογραφία που πρόσθεσα στα δεξιά.
Και τώρα που χαμογελάσατε,σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!!!!!!!!!

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Η Πίστη και τα Πιστεύω

Σήμερα σέρνομαι. Δεν ξεκουράζομαι καλά και νυστάζω φοβερά. Ευκαιρία λοιπόν να φάω κάμποσες τουρτίτσες για να συνέλθουν οι διπλίτσες μου.Σήμερα είναι η γιορτή του αγίου Νικολάου και οι αφιερωμένες σε αυτόν εκκλησίες είναι γεμάτες κόσμο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ανεβαίνουν τα σκαλιά τους για να ανάψουν ένα κεράκι, ζητώντας το καλύτερο για αυτούς και τους δικούς τους.
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν; Είναι η ανάγκη να πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη που ρυθμίζει τα πάντα και εμείς απλά ακολουθούμε τις επιταγές της άβουλοι και χωρίς δικαίωμα αντίρρησης, είναι μια συμφορά που τους έχει βρεί και τους έχει απελπίσει,αναγκάζοντάς τους να ψάξουν λύση σε κάτι πέρα απο τους νόμους της φύσης , είναι ένα αίσθημα υποχρέωσης προς τα έθιμα,τα ήθη και τις παραδόσεις, είναι η θρησκευτική διδασκαλία που μας εμφυσεί το θρησκευτικό συναίσθημα απο μικρή ηλικία ; Ή μήπως τελικά είναι ανάγκη μας για θαύματα, για λύσεις σε πίκρες και δύσκολες καταστάσεις που δεν ελέγχουμε;
Η πίστη σχετίζεται με τα πιστεύω, δηλαδή τις αντιλήψεις μας και τις σκέψεις μας επι παντός επιστητού, τις οπτικές γωνίες που υιοθετούμε για να ερμηνεύσουμε τον κόσμο και να σταθούμε στην κοινωνία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί. Τα πιστεύω είναι το απόσταγμα της μακροχρόνιας εμπειρίας και των βιωμάτων, γεννιούνται απο την μελέτη, την αέναη αναζήτηση και την παρατήρηση. Ανήκουν στο μυαλό και στην λογική και μας κατευθύνουν σε μονοπάτια στα οποία αισθανόμαστε ασφαλείς.
Η πίστη όμως ανήκει στην καρδιά,είναι η φλόγα που την κάνει να πάλλεται και να ονειρεύεται, να συνεχίζει παρά τις δυσκολίες που συναντά. Είναι η παρηγοριά σε κάποιον που θλίβεται, η φωλιά σε κάποιον που νιώθει μόνος. Και στην πίστη υπάρχει το δικαίωμα να ζητάμε το ακατόρθωτο, το αδύνατο αλλά τόσο ποθητό. Τα πιστεύω της πραγματικότητας οφείλουν να είναι λογικά και προσγειωμένα, δεμμένα με την αληθινή ζωή.
Και τα δύο εξίσου σεβαστά και ανθρώπινα.

Ο παρακάτω σύνδεσμος είναι απο τα νέα της yahoo. Ασχολίαστο το πόσοι χάνονται χωρίς να τους αναζητεί ποτέ κανείς.

http://news.yahoo.com/s/ap/20071206/ap_on_re_la_am_ca/mexico_exhumations

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

αψού!!!

Πάλι τα κατάφερα και κρύωσα-η τρίτη φορά απο τις αρχές Σεπτεμβρίου. Αλλά αυτά παθαίνουν οι αθώες μελισσούλες όταν κυκλοφορούν σε βρεγμένες πρασσινάδες.
Το Σαββατοκύριακο ήταν υπέροχο: το Σάββατο πήγα για ψώνια στην αγορά του Γκύζη (έχω μια αδυναμία στα μπιχλιμπίδια) και το απόγευμα βγήκα για φαγητό στην Πετρούπολη με μια πολύ καλή μου φίλη (όχι μέλισσα, άλλου είδους ζουζούνι). Και την Κυριακή ο κύριος Πασχαλίτσος (γνωστός πια πιστεύω) δεν δούλευε και αράξαμε μαζί. Φάγαμε του σκασμού,στολίσαμε το λουλουδάκι μας και το απόγευμα πήραμε το σκυλάκι μας (την περιβόητη Μαρκέλλα) και πήγαμε βόλτα στο Πεδίο του Άρεως. Και το βράδυ με τους φίλους μας παρέα να διαφωνούμε ποιος είναι ο προστάτης σε μια οικογένεια (όταν πιάνουμε συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα, τύφλα να έχουν οι φιλόσοφοι).
Ο μήνας ξεκίνησε καλά, ε ας πούμε δυναμικά, με μπόλικη δουλειά και διάβασμα (σνιφ). Και τώρα σας αφήνω, λίγο βιαστικά το ομολογώ, αλλά κάποιο βαζάκι κόλλησε στο μηχάνημα, το μέλι δεν τρέχει και πρέπει να το φτιάξω για να συνεχίσει η παραγωγή.