Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Ειρήνη

(Η εικόνα είναι του Tony Hamilton απο το www.dreamingaloud.com/Gallerys)

Η Μέλισσα είναι πολύ πεσμένη. Την τελευταία εβδομάδα αρνείται να σκεφτεί, παρατηρήσει, προβληματιστεί. Απλά παράγει το μέλι της όπως πάντα και δέχεται σαν παθητική κεραία τα πρόσωπα, τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Έκλεισε τις ασφάλειες και έχει μπει στον αυτόματο πιλότο, γιατί καμιά φορά είναι ανακουφιστικό να γυμνώνεσαι για λίγες μέρες απο συναισθήματα και σκέψεις και να βυθίζεσαι μόνος στην παγωμένη, μοναχική λίμνη που μέσα της κρύβονται
Προειδοποίηση : το ποστ που ακολουθεί είναι ένα ξέσπασμα τριών χρόνων πίκρας και θυμού, ένα κεράκι μνήμης. Το μέλι θα είναι πικρό, ίσως πιο πολύ απο ότι πρέπει, οπότε να περάσετε απο αύριο για φως και χαμόγελα.
Σήμερα είναι μέρα θλίψης για το Μελισσάκι.


Ειρήνη, Ρηνούλα.


Ένα όνομα μικρό για μια μεγάλη καρδιά, γεμάτη ζωή. Δεν μου αρέσει να υπερβάλλω, προτιμώ να λέω τα πράγματα ως έχουν ακόμα και όταν πρόκειται για δικούς μου ανθρώπους. Η καρδιά σου ήταν πράγματι μεγάλη, χωρούσε όλο τον κόσμο.


Πάντα θαύμαζα το πόσο γρήγορα δούλευαν τα χέρια σου το βελονάκι και τα εργόχειρα που έφτιαχνες και που γεμίζουν πια μια ντουλάπα απο μόνα τους. Πάντα με νευρίαζε που με πίεζες να φάω, γιατί φοβόσουν μην πάθω αβιταμίνωση και εξαντληθώ. Και πάντα σε αγαπούσα γιατί ήσουν αυτή ακριβώς η σβούρα, νευρική και αεικίνητη, πάντα εκεί όποτε την χρειαζόμασταν, πάντα με τα χέρια γεμάτα καλούδια και το στόμα γεμάτο με τρυφερές κουβέντες. Είναι τόσες οι εικόνες, οι στιγμές, οι μέρες μου μαζί σου, που δεν φτάνουν χίλια ποστ για να τις ζωγραφίσω.
Την καρδιά πάλλουν ακόμη εκείνα τα βροχερά Αυγουστιάτικα απογεύματα στο χωριό, που καθόμασταν στο παλιό δωμάτιο. Εσύ κοιμόσουν και εγώ έγραφα τα παραμύθια μου, με την δροσερή οσμή του νοτισμένου χώματος να ποτίζει τις σελίδες και τις σταγόνες απο τα αμπελόφυλλα να γλιστρούν στο τζάμι. Ακόμα εκείνα τα παιδικά τετράδια κρατούν την μυρωδιά του θειαφιού και, όποτε τα ανοίγω, η υγρασία εκείνων των φύλλων μου χαιδεύει το μάγουλο. Και όταν ξύπναγες, βγαίναμε στην βεράντα, η πλαγιά και τα σπίτια του χωριού να κατηφορίζουν και να χάνονται στην πάχνη και τα βουνά των Ιωαννίνων να στέκονται συννεφιασμένα μακρυά, και φτιάχναμε ρίγανη, ακόμα και τραχανά είχαμε καταφέρει. Και κάθε πρωί, χαράματα, να ακούω την φωνή του παππού να σε ξυπνά για να σου φτιάξει καφέ και μετά να τον κυνηγάς στην αυλή, μην κουραστεί με τα κάθε λογής εργαλεία και του ανέβει η πίεση. Όταν πήγαινες στα Γιάννενα για ψώνια σε περίμενα πως και πως να γυρίσεις και να με φροντίσεις και, όταν οι διακοπές τελείωναν και γυρνούσαμε Πρέβεζα, στεναχωριόμουν πολύ.
Και αργότερα μετακόμισες Πρέβεζα και περάσαμε μαζί το σχολείο, την εφηβεία και το φροντιστήριο, δοκιμάσαμε τα όρια και τις αντοχές μας, τσακωθήκαμε και φιλιώσαμε, βγήκαμε μαζί σαν καλές φίλες -είχαμε μια σχετική λατρεία στα κοκορέτσια και στις εκδρομές, για να μην αναφέρω τις εξορμήσεις μας στην παραλία, απο όπου γυρνούσαμε σαν καλομαγειρεμένοι αστακοί. Μετά σπουδές, άγχος, τηλέφωνο καθημερινά ('Να προσεεεεεεεχεις!' φωνάζατε εν χορώ με τον παππού) και αντάμωση στα ΚΤΕΛ.
Ώσπου ξεκίνησες να αιμορραγείς. 'Μην φοβάστε', είπε η γιατρός, ΄πρόπτωση της μήτρας είναι'. Και επέμενε η γιατρός, μέχρι που αποδείχτηκε ότι η σκιά στην ακτινογραφία δεν ήταν αναδίπλωση της μήτρας, αλλά καρκίνος που, επειδή είχε αφεθεί απο την γιατρό, είχε προχωρήσει. Ο θάνατος του πατέρα μου χειροτέρεψε την ήδη άσχημη ψυχολογική σου κατάσταση, γιατί αγχώθηκες για την αδερφή σου και τα παιδιά της και γιατί πίστεψες ότι, αφού δεν τα κατάφερε αυτός, δεν θα τα κατάφερνες ούτε εσύ. Ένα χρόνο ταλαιπωρήθηκες με θεραπείες και ακτινοβολίες, με φάρμακα και παραισθήσεις. Στεναχωριούσουν ότι ήσουν βάρος και ότι μας ταλαιπωρούσες, αν και βρε χαζούλα ήξερες ότι σε λατρεύαμε και ότι θα δίναμε τα πάντα για σένα.


Και έσβησες 30 Σεπτεμβρίου 2005 ξημερώματα, φοβισμένη και εξαντλημένη.


Εκείνο το πρωί έμεινα να κοιτάω την ανατολή απο το παράθυρο του σπιτιού μου, το λυκαυγές πάνω απο τον ελαιώνα, με εσένα νεκρή στο κρεβάτι πίσω μου και την μαμά με την Μίνα να ξεκινούν την ετοιμασία που ακολουθεί μετά τον θάνατο. Την καρδιά μου έσκιζε σαν μαχαίρι η εικόνα των μελένιων ματιών σου, τρομοκρατημένα απο τις παραισθήσεις και τον επερχόμενο θάνατο.
Και έδωσα μια υπόσχεση: οτι δεν θα επιτρέψω ξανα να δω τα μάτια των αγαπημένων μου σβησμένα και θολά απο πόνο. Και ότι κανείς δεν θα μείνει πίσω μόνος του ποτέ: πάντα μαζί.


Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα ότι πήγαινα στο χωριό για να σου ανάψω ένα κεράκι, περπατούσα μεσημέρι σε ένα δρόμο παλιό ,σε έναν έρημο οικισμό που στέκοταν σιωπηλός στις σκιές των πλατανιών. Μια εκκλησία είχε πέσει στον δρόμο και δεν μπορούσα να προχωρήσω. 'Γιατί δεν ανάβεις ένα κεράκι εδώ?' μου λέει μια φωνή. 'Όχι, θέλω να πάω στα δικά μου χώματα'', πείσμωσα εγώ στον ύπνο μου.


Τρία χρόνια κύλησαν και κουβαλάω μέσα μου την πληγή που μου άφησε ο θάνατός σου ακόμα ανοιχτή.
Έλα στο όνειρό μου και χαμογέλασέ μου ψυχή μου, απλά να δω ότι, όπου και να σαι, είσαι καλά. Αυτό θέλω μόνο.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Μια κουταλίτσα

Μια σταγονίτσα μέλι σκαλώνει στο ποδαράκι του έμπειρου φτερωτού μελοελεγκτή.
Ακολουθεί έλεγχος της γεύσης .
Αφού δοθεί η έγκρισή του, το βαζάκι σφραγίζεται αεροστεγώς, μπαίνει η ετικετούλα γνησιότητας-αυτή με την ασημένια καρδούλα ντε!- και τσουπ! τοποθετείται στο καροτσάκι για να πάει στην αγορά του ανθόκηπου.
Σε όλα τα βαζάκια γίνεται έλεγχος της γεύσης του μελιού, αφού βέβαια ελεγχθεί και η ποιότητα του γυαλιού- δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μπορεί να χαλάσει η σύνθεση του μελιού απο το θολό γυαλί.
Όπως εύκολα χαλάνε και οι ανθρώπινες σχέσεις απο θολές συμπεριφορές και αδιάφανα συναισθήματα.
Η παραγωγή μελιού είναι χρονοβόρα, περίπλοκη και απαιτητική διαδικασία: απο την επιλογή των πιο μυρωδάτων λουλουδιών και το δέσιμο των υλικών ως την συσκευασία και την διανομή χρειάζεται υπευθυνότητα και σύνεση, ακρίβεια στο μέτρημα και στις δόσεις. Όσο πιο έμπειρο είναι ένα μελισσάκι, τόσο καλύτερο είναι το αποτέλεσμα.
Το μέλι πρέπει να είναι ζεστό και χρυσό, γεμάτο καλοσύνη και ανιδιοτέλεια, δεν επιτρέπεται να κάνει διακρίσεις και να παραλάσσει την γεύση του ανάλογα με τις προσωπικές του εκτιμήσεις. Μα γιατί απορείτε? Δεν το ξέρατε ότι έχει ζωή? Κάθε τι που παράγουμε με αγάπη αποκτά κάτι απο την χαρά μας, την λαχτάρα μας και την ελπίδα μας. Και ναι, δεν είναι μύθος, ούτε τυχαίο γεγονός: πράγματι η παραγωγή του μελιού μοιάζει με τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς και αυτές θέλουν την ίδια φροντίδα και προσοχή.
Συνεχίζουμε: για να είναι υπέροχο, το μέλι οφείλει να κυλά εύκολα και να αγκαλιάζει κάθε καρδιά, παίρνοντας το μοναδικό σχήμα που αυτή έχει. Οι μέλισσες μουρμουρίζουν συνέχεια και τις ακούει προσεκτικά, για να μάθει πώς να κλείνει τις πληγές, πώς να βρίσκει και την πιο μικρή ρωγμή που πονά κρυμμένη βαθιά και να την γλυκαίνει. Και κυρίως για να μάθει ότι κάθε ένας έχει διαφορετική γεύση και άποψη απο τους άλλους,ότι ακόμα και ο ίδιος αλλάζει διαθέσεις, και πρέπει να ξεχωρίζει τις διαφορές αυτές ώστε κάθε κουταλίτσα να πετυχαίνει τον στόχο της.


Και θα σας πω και το μυστικό μας: πριν κλείσουμε το βαζάκι, βάζουμε μέσα ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ, ελπίζοντας ότι αυτά θα μιλήσουν μέσα σας και θα σας κάνουν πιο νοσταλγικούς, πιο χαρούμενους, θα σας θυμίσουν πράγματα ωραία που νομίζατε ότι τα είχατε ξεχάσει.

Μα είναι δυνατόν να χαρίσεις κάτι χωρίς συναίσθημα?


Αν λοιπόν δείτε ένα αδέσποτο βαζάκι να στέκεται μονάχο του σε ένα παγκάκι, σε ένα πεζοδρόμιο, σε ένα πεζούλι, οπουδήποτε, μην διστάσετε να το πάρετε: δεν θα είναι παγίδα, απλά μια μέλισσα θα το έχει αφήσει και θα περιμένει κάπου κρυμμένη για να δει αν κατάφερε τον σκοπό της, που δεν είναι άλλος απο το να σας δει να χαμογελά. Προσέξτε μόνο να έχει την ετικέτα με την καρδούλα, γιατί κυκλοφορούν πολλά σκάρτα.

Και μετά δώστε μια κουταλίτσα σε όσους στεναχωριούνται και πονούν και ποιος ξέρει: ίσως κάποτε ο κόσμος μας να γίνει ζεστός και χρυσός, σαν το μέλι που θα κεράσετε

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Στο όνειρό μου..

Αφήνω τους αγαπημένους μου Κατσιμιχαίους να κλείσουν αυτή την εβδομάδα, με ένα απο τα πιο αγαπημένα μου:

''Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς..

Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ' αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ' όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ' εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς..''

Αφιερωμένο στον Σερ Σερ Πασχαλίτσο και στα βράδια που μου σιγοψιθυρίζει στίχους απο παλιά, αγαπημένα ροκάκια. Το 'χει καημό ότι δεν του τραγουδώ, επιμένει ότι η φωνή μου του αρέσει, αλλά ποτέ δεν ήμουν καλή στο να εκφράζω την αγάπη φωναχτά, έστω και με μελωδικούς στίχους.

Για σένα λοιπόν...

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Γαβ γαβ...


Γυαλίζει το μάτι μου.

Τα νεύρα μου είναι ένα χιλιοστό πριν σπάσουν οριστικά, αν δεν έχουν σπάσει ήδη-είμαι τόσο θυμωμένη που αρνούμαι να σκεφτώ λογικά.

Δεν ξέρω τι μου φταίει, αλλά νιώθω τόσο κουρασμένη και απογοητευμένη, που δεν έχω ίχνος υπομονής και ψυχραιμίας. Είμαι έτοιμη με την παραμικρή σπίθα να φωνάξω, να κλάψω και να κατεβάσω ότι έχει το ψυγείο (είμαι και βουλιμική η ανεγκέφαλη, συν όλοις τοις άλλοις).

Είναι το άγχος με την μητέρα μου, η κούραση και η πίεση της δουλειάς- όπου έχω και συναδέλφους να συμπεριφέρονται σαν 5χρονες κατίνες-, η στεναχώρια με τα γερμανικά, να προσθέσω και ότι θέλω να δώσω τα πρώτα μαθήματα στην αρχαιολογία και δεν έχω βιβλία, και δεν ξέρω και απο που να ξεκινήσω για την οδήγηση και την πληροφορική, ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ!

Τώρα θα πει κάποιος να τα δω όλα πιο χαλαρά, αλλά δεν είμαι τύπος που τα σοβαρά μπορεί να τα πάρει ελαφρά την καρδία και η μητέρα μου και η δουλειά μου και οι σπουδές μου είναι για μένα σοβαρά.
Οπότε τα βαζάκια φεύγουν δεξιά και αριστερά και όποιον πάρει ο Χάρος!!

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Γεροντάκια όλου του κόσμου ενωθείτε!

Η παρακάτω ιστορία εκτυλίσσεται στην Εθνική Τράπεζα, γωνία Σόλωνος και Ιπποκράτους.

Τρίτη 02/09/2008.

Το τηλέφωνο του γραφείου χτυπάει 13:30-ο δικηγόρος ζητάει να κατατεθούν κάποια χρήματα στον λογαριασμό ενός πελάτη.

Η ασκούμενη φτάνει στην τράπεζα 13:45 και παίρνει αριθμό- 14:30 κλείνουν τα ταμεία, έχει το 423 και τώρα εξυπηρετείται το 362.

Αρχίζει να αγχώνεται ότι δεν θα προλάβει, γιατί οι υπάλληλοι καθυστερούν καί, όσοι έχουν συναλλαγματικές, έξυπηρετούνται χωρίς αριθμό κατά προτεραιότητα.
''Ποίος τον ακούει πάλι και χωρίς να φταίει'', σκέφτεται μουτρωμένη.

Η ώρα πάει 14:05- ένα γεροντάκι πάει σε ένα απο τα γκισέ και η ασκούμενη το χαζεύει για να μην νευριάσει πιο πολύ.

Είναι μια κυρία, γύρω στα εβδομήντα, μαυροφορεμένη με βαμμένα καστανά μαλλιά και ρυτίδες στα χαρακτηριστικά της. Καλοβαλμένη και καλοστεκούμενη. Εκείνη την στιγμή ήταν ο αντιπρόσωπος όλων των ηλικιωμένων που πάνε στην τράπεζα και δεν μπορούν να εξοικειωθούν με την νέα τεχνολογία. Ξεκινάμε:
1. Ανοίγει το τσαντάκι.
2. Βγάζει το πορτοφολάκι.
3. Ψάχνει και βγάζει τον λογαριασμό της κινητής τηλεφωνίας (που πληρώνεται και σε καταστήματα κινητής τηλεφωνίας για μεγαλύτερη ευκολία).

(Η ασκούμενη βράζει-''την κεραία μου!δεν μπορεί να πάει σε κατάστημα? εδώ άλλοι βιάζονται για μεγαλύτερες και πιο επείγουσες συναλλαγές!'')

4. Ελέγχει -για 1000στη φορά - τον λογαριασμό
5. Μετρά για 2000στη φορά τα χρήματα.

(Η ασκούμενη ξεφυσά)

Ο υπάλληλος κάνει την συναλλαγή. ώρα 14:10. Της δίνει την απόδειξη και συνεχίζουμε:
6. Διαβάζει τήν απόδειξη απο την αρχή μέχρι τελους, μαζί με όλα τα μικρά γράμματα.
7. Ρωτά πάλι που να βάλει υπογραφή.

Εκείνη την ώρα ευτυχώς έρχεται η σειρά μου σε άλλο γκισέ. Με την άκρη του ματιού είδα την κυρία με την ηρεμία της να διπλώνει τον λογαριασμό, να ξαναβγάζει το πορτοφολάκι και να τα συγυρίζει στην τσαντούλα της- ηρεμία που εξαγρείωνε ακόμα πιο πολύ όλους τους επαγγελματίες, που αγχωνόταν για τις πληρωμές και τις επιταγές.

Μόλις βγήκα απο την τράπεζα, λύθηκα στα γέλια. Σκέφτηκα ότι νευρίασα με ένα γεροντάκι χωρίς να υπάρχει λόγος. Βιαζόμαστε, αγχωνόμαστε, τρέχουμε και πιο το αποτέλεσμα? Αν δεν γίνει η συναλλαγή μήπως θα καταστραφεί ο πλανήτης ή ο ήλιος θα παγώσει? Κάνουμε γρήγορες συναλλαγές με κάθε ποσό, χωρίς να ελέγχουμε τους όρους και τα μικρά γράμματα, θεωρώντας τα αυτονόητα, και καταλήγουμε να την πατάμε σαν χαζοί.

Οι παλιοί είναι αλλιώς, ίσως γιατί ζήσανε σε εποχή στιγματισμένη απο την φρίκη των πολεμικών και πολιτικών αναταραχών, που τα πράγματα ήταν δύσκολα και τα χρήματα ακόμα πιο λίγα. Πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους , που εργάστηκε σαν το σκυλί χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα και ζυμώθηκε με δυσκολίες, εκτιμά κάποια πράγματα λίγο καλύτερα απο εμάς και απολαμβάνουν τον χρόνο και τις στιγμές του.

Άσε που δεν φταίνε αυτοί για τις δυσκολίες που συναντούν στις νέες τεχνολογίες! Ποτέ κανείς δεν κάθησε να σκεφτεί τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει ένας ηλικιωμένος στην καθημερινότητα της πόλης και των συναλλαγών λόγω σωματικής αδυναμίας, ούτε καν μπήκαμε στον κόπο να τους δείξουμε πέντε πράγματα: τους αντιμετωπίζουμε σαν γραφικές φιγούρες μιας παλιάς, ασπρόμαυρης εποχής, που είναι αναγκασμένες να προσαρμοστούν σε μια εποχή έξω απο τα νερά τους και την φιλοσοφία τους.

Στο κάτω κάτω της γραφής, πόσο κοστίζει λίγο υπομονή, μια χούφτα κατανόηση και μια μυτίτσα βοήθεια? Τα ρούχα μας πιο ακριβά τα αγοράζουμε και πιο πολύ τα λυπόμαστε.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Kleines Sprachdiplom

@#%**##!!!!

Δεν θέλετε να σας κάνω την μετάφραση, γιατί θα χάσετε πάσα ιδέα.
Την κεραία μου μέσα! Κόπηκα στο δίπλωμα των γερμανικών!! Απο τις 5 ενότητες πέρασα τις τρεις της γραμματικής και του κειμένου και κόπηκα στα προφορικά και στην λογοτεχνία.
Και ποιος κάθεται πάλι να τα διαβάσει απο την αρχή και τί να διαβάσει, που τα προφορικά δεν έχουν ύλη καθορισμένη και τα δυο βιβλία τα ξέρω ήδη απ' έξω?

Ουφ! Πάω να κατεβάσω δυο τουρτίτσες να συνέλθω απο την σύγχυση!

Τελευταίες μέρες καλοκαιριού





Θα τα πάρω απο την αρχή, γιατί θα χάσω τα βαζάκια και μετά θα μου πάρει όλο το απόγευμα να τα ψάχνω στα λουλούδια (τα άτιμα κρύβονται καλά), άσε που θα μαδήσω άδικα και τις κακόμοιρες τις τριανταφυλλιές απο το άγχος μου.

Το παραπάνω γλυκό είναι για εσάς!!! Παρακαλώ να πάρετε ένα και δύο και πολλά κομμάτια για να γλυκαθείτε! Γιορτάζουμε τα γενέθλια του Σερ Σερ και το όνομά μου!

Την Πέμπτη ο Σερ Πασχαλίτσος έκλεισε τα 32, ηλικία όχι μεγάλη, ούτε μικρή, ικανή όμως για να βοηθήσει σε μεγάλες πλάκες ('' έεεελα γέρο μου, τί ώρα είπαμε θα βγουμεεεεεε?''- ''βρε αντε φάε το μέλι σου που θα με πεις γέρο, παλιομπάμπουρα!''). Πήρα τούρτα γουρουνάκι και τα γιορτάσαμε στο μαγαζί του μαζί με την αδερφή του και κάποιους φίλους. Δεν περάσαμε βέβαια τόσο καλά, όλα να τα λέω, γιατί απο την μια πλευρά η μια φίλη της αδερφής του κουβάλησε το παιδί της, το οποίο έκανε σαν ζουρλό και μας έσπασε τα νεύρα, και απο την άλλη η αδερφή του βιαζόταν να τελειώσουμε την γιορτούλα για να βγεί με την ησυχία της μετά. Τελικό συμπέρασμα: αποφασίσαμε την επόμενη φορά να τα κάνουμε μόνοι μας για να περάσουμε καλύτερα.
Την Παρασκευή πήραμε την μηχανή και πήγαμε βόλτα: δεν κάτσαμε πουθενά, απλώς γυρίσαμε σε άδειους δρόμους και κοιμισμένες περιοχές, μιλώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον.
Και το Σάββατο ήταν η γιορτή μου- Αλεξάνδρα γαρ- και, αφού βγήκαμε για φαγητό στην Φωκίωνος Νέγρη, καθήσαμε αγκαλίτσα στο κρεβάτι με κρέπες σοκολάτα, πατατάκια και παιχνίδια στο playstation που μας αρέσουν μέχρι το πρωί.
Περιττό να πω ότι σήμερα στην δουλειά σέρνομαι σαν μισοκοιμισμένο σκουληκάκι στο φυλλαράκι του.
Και του χρόνου να είμαστε καλά! Καλό φθινόπωρο σε όλους!!