Σκέψεις για τον κόσμο μας

Τις τελευταίες μέρες τρέχω απο λουλούδι σε λουλούδι σαν παλαβή για να προλάβω καταθέσεις εγγράφων,παραλαβές πιστοποιητικών,δικαστές,υπαλλήλους και γενικά για να κλείσω τις αρκετές εκκρεμότητες που έχω αναλάβει.Δεν βρίσκω χρόνο ούτε για να απολαύσω μια λαχαριστή σοκολατίνα (καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή μου).

Στις εφημερίδες (γιατί την τηλεόραση την έχω μόνο για τα dvd) και στο ιντερνετ διαβάζω για τις αλλαγές που σχεδιάζονται για τον πολύπαθο τομέα της οικονομίας (αλλαγές πάντα,γιατί το αν είναι και εξελίξεις χωράει μεγάλη συζήτηση),για τον όλεθρο που βιώνουν άλλες χώρες απο μανιασμένες θύελλες (η παιδική χαρά του θανάτου) και γενικά για θέματα που αφορούν την μικρή καθημερινότητά μας σαν πολίτες και σαν άτομα (ενδιαφέρον ήταν ένα άρθρο πριν λίγο καιρό για την αύξηση της εγκληματικότητας στην Αττική).
Στραβά είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε? Αυτός είναι ένας γρίφος που δεν έχω ακόμη καταφέρει να λύσω. Μου φαίνεται ότι η ζωή κυλά με καταιγιστικούς ρυθμούς και εμείς είμαστε απλά θεατές της, άβουλα πιόνια που τρέχουν αλαφιασμένα να προλάβουν τις εξελίξεις για να μην πεταχτούν έξω απο ένα παιχνίδι που παίζεται ερήμην μας.
Κανείς δεν νοιάζεται για αυτή την μικρή χώρα αλλά και για όλες τις μικρές χώρες του κόσμου. Το χρήμα είναι ο υπέρτατος Θεός που στον βωμό του θυσιάζονται τα κράτη και κατακρεουργούνται οι λαοί. Μικρό για πολλούς αυτό τίμημα.Οι ηγέτες συνεργάζονται με τους επιχειρηματικούς κολοσσούς για την οικονομική τους εξασφάλιση και δίπλα τους ο απλός κόσμος κοιτά να βολευτεί όπως μπορεί καλύτερα,να προσαρμοστεί στα μέτρα που κόβονται και ράβονται σύμφωνα με ξένες προς αυτόν ιδιοτέλειες.Δεν του περισσεύει χρόνος,συναίσθημα και διάθεση για τα υπόλοιπα. Γιατί αυτά τα υπόλοιπα, όπως η δυστυχία, η φτώχεια,οι θάνατοι απο θεομηνίες, οι σφαγές στον πόλεμο του Ιράκ και η περιστολή των δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν ,η μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος και γενικά κάθε κακό σε αυτόν τον κόσμο είναι έξω απο το σπίτι μας,άρα και αδιάφορο. Ε ίσως νοιαστούμε λίγο παραπάνω αν πρόκειται για κάτι που αγγίζει την Ελλάδα και τους πολίτες της,αλλά μέχρι εκεί,αρκούμαστε στις σκέψεις,γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει την ηρεμία του μικρόκοσμού του,θέλει μόνο να τον βελτιώσει,πετυχαίνοντας τα όνειρά του.Και γύρω μας η ζωή αλλάζει ριζικά, η καθημερινότητα σκοτεινιάζει, οι τύχες μας βρίσκονται στα χέρια άλλων και εμείς κλείνουμε τα αυτιά και γυρνάμε το κεφάλι,σαν όλα αυτά να συμβαίνουν σε κάποιον άλλο πλανήτη.

Μικρή χώρα,με μεγάλα προβλήματα και κανείς δεν την πονά.Μικρός κόσμος,ευάλωτος,που όλοι τον πληγώνουν και τον σκοτώνουν κάθε μέρα.Εύθραυστοι,εφήμεροι ανθρώποι, έρμαιοι των διαθέσεων της φύσης και των πιστών του χρήματος.