Σπασμένα Σπίτια

Την Παρασκευή,αργά το βράδυ, βγήκαμε με τον κύριο Πασχαλίτσο βολτούλα στον κήπο της Αθήνας. Οι δρόμοι ήταν άδειοι σχεδόν,τουλάχιστον στην περιοχή που επισκεφτήκαμε, και στον ουρανό κρεμόταν ένα από τα ωραιότερα φεγγάρια που έχω δει, με το πρόσωπό του να αποκαλύπτεται ολόκληρο μέσα σε αχνή, ασημένια αχλή.

Δεξιά και αριστερά τα κτίρια έτρεχαν με την ταχύτητα της μηχανής, αλλά όχι τόσο γρήγορα ώστε να μην παρατηρήσω τον αρκετά μεγάλο αριθμό των ερειπωμένων ή γκρεμισμένων σπιτιών. Στέκονταν άδεια και σιωπηλά μέσα στην σκιά, ερμητικά κλειστά στην ερημιά τους ή με πόρτες ξεχασμένες μισάνοιχτες, σαν κάποιος να μην μπόρεσε να ξανά γυρίσει να τις κλείσει και αυτές να περιμένουν να συνεχιστεί η ζωή που ήξεραν. Ανάμεσα σε πολυκατοικίες μεγαθήρια απλώνονταν συντρίμμια στριμωγμένα σε πρόχειρες μάντρες και απο μέσα τους ραγισμένοι τοίχοι πάλευαν να κρατηθούν όρθιοι, σε πείσμα των χτυπημάτων που είχαν δεχτεί. Απο τους καινούριους τοίχους των κομψών κτιρίων κρεμόταν θλιβερά απομεινάρια των σπιτιών που κάποτε υψώνονταν εκεί.Κάποτε αυτά τα σπασμένα κτίρια ήταν χώροι γεμάτοι φως και ζωή, με φωνές και βήματα να αντηχούν στους τοίχους τους. Κάποτε κάποιοι ζήσανε,ονειρεύτηκαν,πόνεσαν μέσα σε αυτούς τους χώρους και μπορεί να έχουν πια ξεχαστεί ή να μην τους έμαθε ποτέ κανείς,αλλά αυτά τα σπασμένα σπίτια έχουν πολλές ιστορίες να πουν,για εποχές παλιές και για τους ανθρώπους αυτούς,που πλέον έχουν φύγει.Κανείς όμως δεν κάθησε ποτέ να τα ακούσει ή να τα πονέσει.

Η ζωή προχωράει και εξελίσσεται. Το παλιό θεωρείται ξεπερασμένο,βαρετό και υποχωρεί για να δώσει την θέση του στο νέο και μοντέρνο,το καινοτόμο και το προοδευτικό. Σε αυτή την δίψα για ανανέωση, θύματα είναι και αυτά τα γερασμένα κτίρια,που δεν χωράνε στις πόλεις του μέλλοντος. Φεύγουν λοιπόν ένα ένα και ξεχνιούνται, όπως αυτοί που κάποτε ζήσαν σε αυτά.