Μυρωδιά ψητού!!

Δευτέρα,αρχή εβδομάδας και η παραγωγή μελιού ξεκίνησε με υπερεντατικούς ρυθμούς. Το Σαββατοκύριακο έκανα μια γενική απολύμανση στο κυψελάκι μου και ξεμαδήθηκε η γουνίτσα μου απο την κούραση.
Καθώς έτρεχα για δούλειά στο Υπουργείο Εμπορίου και κατέβαινα την Ακαδημίας,η ευαίσθητη(καθότι λαίμαργη) μυτούλα μου έπιασε μια μυρωδιά ψητού.
Χειμώνας,στο χωριό του πατέρα μου την Κόνιτσα,βροχερή και κρύα μέρα . Ανάμνηση θολή,γιατι τότε ήμουν πολύ μικρό μελισσάκι και με ένοιαζε μόνο να έχω μια ζεστή αγκαλίτσα και μπόλικο μέλι και δεν κράταγα εικόνες και τοπία. Αλλά το μυαλό-ή η καρδιά?-κράτησε κάτι απο εκείνη την μέρα. Κράτησε τα στενά και υγρά,τα πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού, τα γέρικα δέντρα με τα βαριά απο την υγρασία κλαδιά, τους ηλικιωμένους ανθρώπους του χωριού,πρόσωπα που μόλις διακρίνονται στις εικόνες μετα απο τόσα χρόνια.Κράτησε την μυρωδιά ψητού,που ξεχύνοταν απο την μικρή ταβέρνα του χωριου και την νοστιμιά απο τις μπουκίτσες που δοκίμασα.Κράτησε την ζεστή χούφτα του πατέρα μου καθώς με κρατούσε και περπατούσαμε μαζί,πρώτα στην εκκλησία και μετά στο νεκροταφείο για να αφήσει μερικά λουλούδια στους παππούδες του.Τα κράτησε όλα αυτά και τα φέρνει στην επιφάνεια με την ορμή κυμμάτων μια μυρωδιά μόνο και η νοσταλγία κάνει την καρδιά να φτεροκοπά,γιατί αυτή η ζεστή χουφτίτσα έχει φύγει εδώ και λίγα χρόνια.

Και τελικά αυτά μόνο μένουν απο εμάς σε αυτόν τον κόσμο: μια καλή πράξη,ένα ωραίο έργο,ένα απαλό χάδι,ένα χαμόγελο που μοιραστήκαμε, μια χουφτίτσα και αρκεί ένα τόσο δα ερέθισμα για να τα θυμήσει και μαζί με αυτά το άτομο,την παρουσία του,τα λόγια του. Μένει ένας δρόμος που άλλοι θα τον συνεχίσουν με τρυφερές αναμνήσεις στην καρδιά και με ιστορίες για ημέρες και κατορθώματα και πρόσωπα που θα λένε στα δικά τους παιδιά και εγγόνια.Μήπως αυτό δεν είναι η αθανασία?