Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007

Αναμνήσεις φθινοπωρινών απογευμάτων

Πριν ξεκινήσω, να ευχαριστήσω θερμά τον/την elli για το ποίημά του/της. Είναι πραγματικά υπέροχο για ένα μελισσάκι όταν κάποιος το ενθαρρύνει στο ξεκίνημά του και του αφιερώνει λόγια-νέκταρ,που ξεκινούν την μέρα του με ένα χαμόγελο και του δίνουν ώθηση να τριγυρίσει στην κυψέλη της πόλης.
Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!
Αν και τα λουλούδια ανθίζουν την άνοιξη,την καλύτερη εποχή για μελισσούλες, εγώ αγαπώ τον χειμώνα και το φθινόπωρο. Μου αρέσει η βροχή και η θαλπωρή, τα φύλλα που πέφτουν με την υπόσχεση να ανοίξουν ξανα,οι ψυχρές μέρες και το παιχνίδισμα του φωτός στα μολυβένια σύννεφα. Χτες κοίταγα απο το παράθυρο του γραφείου, σε έναν όροφο της Μαυρομιχάλη, τον ουρανό, μια να ανοίγει και το φως να διαχέεται απαλό,χάδι ελπίδας, και μια να κλείνει και να θυμώνει. Άλλοτε να ντύνεται με αποχρώσεις λευκού και άλλοτε μολυβιού.
Μου θύμισε πολύ την ανταριασμένη θάλασσα με τα αφρισμένα κύμματά της και τα απογεύματα στην πόλη μου,την Πρέβεζα. Απογεύματα που βγαίναμε με την μητέρα μου και την αδερφή μου να μαζέψουμε κοχύλια σε μια μακρινή παραλία και γελάγαμε μες στην βουή ποιος θα βρει το ωραιότερο και νιώθοντας την αλισάχνη να δροσίζει τα πρόσωπά μας. Όταν είχε μεγάλη κακοκαιρία, η θάλασσα έπαιρνε τα θλιμμένα χρώματα του ουρανού και έσκαγε πάνω σε μια πρόχειρη προβλήτα με ορμή,σαν να ήθελε να γκρεμίσει αυτό που οι ανθρώποι έχτισαν αυθαίρετα στα σωθικά της.Και φυσικά μετά, ακολουθούσε βόλτα στα γύρω χωριά και ζεστή σοκολάτα στο τζάκι του σπιτιού,καθώς η νύχτα έπεφτε.
Είναι απίστευτο πόσες αναμνήσεις και σκέψεις μπορούν να γεννηθούν απο μια εικόνα. Πόσα μυνήματα μπορεί να βρεθούν και πόσες προεκτάσεις μπορεί να δοθούν.
Βέβαια σήμερα,προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο καιρός σήμερα έφτιαξε.όχι τίποτε άλλο,αλλά οι εργάτες που προσπαθούν να φτιάξουν την απέναντι πολυκατοικία άρχισαν ξανα τις εργασίες και μου έχουν πάρει τα αυτιά!!!!!!!!!!!!!!!!!

4 σχόλια:

Unknown είπε...

Θα σου γράφω μέχρι να βρείς πολλούς στην ιστοσελίδα σου.

Στη Μελισσούλα

Φθινόπωρο

Κουράστηκε ο νους, της θύμησης προσκυνητής,
με πινελιές αχνά να ιχνογραφεί το σχήμα του φθινόπωρου. ΄Ανθρωποι, φύλλα , δένδρα, αλλάζοντας των σχημάτων τις θύμησες.

Πρώτα θαμπά , μα ύστερα ολοζώντανα,
της σάρκας τους το χνάρι ο νούς μας να σμιλεύει, τα φθινοπωρινά φύλλα θαρρείς θνητοί, προσκυνητές του χώματος,τον ουρανό αγγίζουν και των ψυχών την ομορφιά,
που αχνοπατούν στους ίσκιους.

Γνέφει η μελισσούλα του ήλιου διάφανη ,γοργοπετά μονάχη,
φωνάζει της της ροδαυγής,
θαμπά εκείνη ακούει κι ανθεί η φωνή
κι όλες χωρεί, της μοναξιάς τις στράτες.

ellitemnousa@gmail.com

Ιμμαήλ είπε...

ποιες αναμνησεις ξυπνουν σε εσενα τα πεσμενα φυλλα,τα ασημενια συννεφα και οι φυχρες μερες του φθινοπωρου?

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Μελισσούλα.Καλως ήρθες στη Μπλόγκοσφαιρα.Καλοτάξιδο το Blog σου.Να έχει αναγνωσιμότητα πολύ... Και παλι την καλησπέρα μου_

Unknown είπε...

Συστατική ποιότητα κάθε ουσίας είναι η τροπή και η στέρηση.Τα φύλλα του φθινοπώρου στερούνται της ορατής συνάφειάς τους και τρέπονται σε άπειρες μορφές. Μου θυμίζουν το άπειρο του ανθρώπου τη δυνατότητα που έχει να είναι καινούργιος την κάθε μέρα, τη δυνατότητα να είναι πρωτότυπος δηλαδή νέος.Τη δυνατότητα να μην ορίζεται και να παραδίδει μόνο εν επιγνώσει τον εαυτό του. Οι ψυχρές μέρες δεν μου θυμίζουν τις γλυκανάλατες ψευτορομαντικές στιγμές μιας σαπουνόπερας μου θυμίζουν τη δραστική κίνηση του νου εκεί που γνωρίζεται η φύση. Οικεία διάνοια και κίνηση με την
ομορφιά της γής . Το φθινόπωρο είναι κυρίως χωμάτινο. Η ψύχρα του είναι η γλυκειά ανάσα της γής που τρέπεται.Ο έρωτας που ζητάει να περιληφθεί. Η φωτιά του καλοκαιριού που συναντάει το ψύχος του χειμώνα. Που διαχωρίζει τις ενεργειές τους και τις ενώνει . Φθινόπωρο.