Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Καλή Ανάσταση!!




Εύχομαι σε όλους Καλή Ανάσταση, γεμάτη χαρά και υγεία , γεμάτη φως και ελπίδα.


Καλά να περάσετε όπου και αν πάτε, ακόμα και αν καθήσετε στο σπίτι σας, και του χρόνου να είσαστε καλά!

(και προσοχή στα μελισσάκια που κρύβονται στα ανθισμένα κλαριά!)

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Τα νεύρα μου....

Ορίστε μας, χρονιάρες μέρες και αναγκάστηκα να βγάλω το κεντρί μου πάλι. Γυάλισε το μάτι μου απο τα νεύρα μου σήμερα και δεν με σώνει ούτε ο διαλογισμός.

Για αρχή, η μητέρα μου και η αδερφή μου τελικά δεν θα έρθουν, υποστηρίζοντας ότι είναι ταλαιπωρία το ταξίδι για τρείς μέρες. Ρίξαμε ένα καλό καβγά με την μητέρα μου δια τηλεφώνου, γιατί βλέπετε είμαι παράλογη που τους θέλω όλους κοντά μου και που ενημερώνομαι για τα πάντα τελευταία στιγμή. Και επειδή ούτε οι γονείς και η αδερφή του Σερ θα έρθουν (γιατί, υπάρχει κάποιος λόγος?), το αποτέλεσμα είναι ότι εγώ, ο Σερ Σερ και το Μαρκελάκι θα μείνουμε μόνοι μας όλες τις γιορτές.

Κατά δεύτερο, τρέχω στην δουλειά σαν το βλάκα να τα προλάβω όλα, χώρια ότι περιπλανιέμαι απο γραφείο σε γραφείο και απο όροφο σε όροφο κουβαλώντας δικογραφίες και βιβλία, χωρίς γραφείο και υπολογιστή,λες και λέρωσα κανένα πηγάδι (για να το πω ευγενικά), για να μην αναφέρω και τον κάθε ηλίθιο που έχει δει την δουλειά παιχνίδι και εμποδίζει και την δική μου.

Και τρίτο, κανένας να μην μου ανταποδίδει τα χρόνια πολλά και το κέφι μου, να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τα εμαιλ μου και μηνύματά μου, λες και θα φάω τον πολύτιμο χρόνο τους ή θα τους δαγκώσω αν μου απαντήσουν και μοιραστούν λίγο χαρά και ενδιαφέρον.

Μου την βίδωσε παρα πολύ άγρια σήμερα. Αι σιχτίρ, έτσι μου έρχεται να πάρω μια βαλίτσα, να κλείσω το κινητό και να παρατήσω τους πάντες και τα πάντα και όπου με βγάλει ο δρόμος.

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Φρονιμίτης-Μέλισσα σημειώσατε Χ (ανακωχή λόγω γιορτών γαρ)

Και ναι, την προηγούμενη Τρίτη πήγα στο ΚΑΤ και έβγαλα τον φρονιμίτη.
Ένα έχω να πώ: άγιοι οι επιστήμονες που ανακάλυψαν την αναισθησία και τα παυσίπονα. Δεν παλευόταν η δουλειά αλλιώς με τίποτα.
Η μέρα της Τρίτης ξεκίνησε με κατάθεση αγωγών στο δικαστήριο πρωί πρωί και συνεχίστηκε με την διαπίστωση ότι κλείδωσα τον Σερ Πασχαλίτσο στο σπίτι: απο τα πολλά φάρμακα χάζεψε για τα καλά η μέλισσα και πήρε μαζί της και τα δυο ζευγάρια κλειδιά. Και μετά απο έναν μαραθώνιο ως στο σπίτι και απο εκέί στο ΚΑΤ, βρέθηκα στην καρέκλα του γιατρού...Η επέμβαση δεν με πόνεσε, είναι η αλήθεια, και ο γιατρός ήταν πολύ καλός. Σταθόπουλος ήταν το όνομά του, ειδικευόμενος μεν,αλλά όπως έπρεπε όλοι οι γιατροί να είναι δε: ευγενικός, υπομονετικός και εξηγούσε τήν κάθε ενέργεια για να μην τρομάξω. Βέβαια όταν γύρισε και μου είπε την θεϊκή φράση :'' Δεσποινίς, το κόκαλο του σαγονιού σας είναι πολύ λευκό'' ,τα χρειάστηκα λιγάκι, αλλά το προσπερνώ Έκανα και τα ράμματα μου, που δεν με άφηναν να ανοίξω το στόμα για δυο μέρες, πρήστηκε και το μάγουλο κάνοντάς με να μοιάζω με φούσκα, και ησύχασα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ταλαιπωρία όμως σκέτη ρε παιδί μου. Τώρα ακονίζω τα δοντάκια, γιατί έρχεται πάλι η μαμά μέλισσα (μετά της αδερφής αυτή την φορά) και σίγουρα κάτι καλό θα φτιάξει πάλι.

Γιορτές θα μείνω Αθήνα, για πρώτη φορά στην ζωή μου,γιατί δεν μου πάει η καρδιά να αφήσω τον Σερ Σερ μόνο του. Δεν λέω, ωραία θα ήταν στην επαρχία μέσα στο πράσσινο και την ησυχία, αλλά δεν αξίζει τίποτα αν δεν είναι δίπλα μου όλοι οι αγαπημένοι μου. Για αυτό θα κατέβει το εκ Πρεβέζης ορμώμενο, προαναφερόμενο, αχτύπητο δίδυμο και θα κάνουμε Ανάσταση όλοι μαζί.
Αυτά τα πολύ λίγα, γιατί δεν συνέβη και κάτι φοβερό και τρομερό.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα σε όλους, με υγεία και χαρά, και καλό φαγοπότι!!

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Χε χε χε....

Όχι, δεν είναι γέλιο: είναι το παραλήρημα μιας λαλημένης- κυριολεκτικά και μεταφορικά-μέλισσας.

Για αρχή, να σας ευχαριστήσω όλους για τα τρυφερά σας σχόλια και τις γεμάτες αγάπη σκέψη σας στο προηγούμενο ποστ. Ειλικρινά φούσκωσε απο χαρά και συγκίνηση το μελισσάκι που σας έχει blogόφιλους. Ζητάω συγνώμη αν σας μαύρισα την καρδιά, αλλά ένιωθα πραγματικά την ανάγκη να αφήσω αυτή την πληγή να βγει στην επιφάνεια. Φοβάμαι ότι, αν δεν μιλήσω για ένα γεγονός, τότε οι άνθρωποι και οι καταστάσεις του θα ξεχαστούν:η μνήμη οδηγεί στην αθανασία και στην αιωνιότητα, ενώ η λήθη είναι ο πραγματικός θάνατος και με φοβίζει ή υποψία ότι μπορεί να ξεχάσω και μαζί μου να σβήσουν οριστικά αυτοί που έχουν φύγει. Στιλιάνο, Σοφία και για εσάς που έχετε παιδιά, σας συμβουλεύω να ζείτε πραγματικά κάθε στιγμή μαζί τους, γιατί για αυτά τα απαιδιά είστε μικροί θεοί και γιατί τελικά αυτά είναι που αξίζουν και μένουν.

Ήρθε όμως η ώρα να γυρίσουμε στο παρόν, στην γεμάτη μέλι και τρέλα-με-κορδέλα καθημερινότητα μιας μέλισσας που, όσο μπαίνει η άνοιξη, τόσο ξεμωραίνεται.
Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε η μαμά της μέλισσας να περάσει μερικές μέρες με την μικρή της προνύμφη (είπαμε, για τους γονείς είμαστε πάντα μικροί) και να την κανακέψει και, αφού γλίτωσε παρά τρίχα το εγκεφαλικό (ε, δεν είναι η κυψέλη μου και το πιο συγυρισμένο τσαρδάκι του κόσμου), έπιασε τις κατσαρόλες και ο φούρνος πήρε φωτιά. Πήγαμε βέβαια και τις γύρες μας, αν και η βροχή το Σάββατο μας χάλασε τα σχέδια.Τελικά είναι πάντα ωραίο να σε περιποιούνται!
Εκτός απο αυτή το ευχάριστο γεγονός, είχα και ένα δυσάρεστο: την Τετάρτη άρχισε να πονά ο κάτω φρονιμίτης, με έναν πόνο οξύ και διαπεραστικό (λες να φταίει το ότι δεν θέλω να φρονιμέψω?). Ο γιατρός του Ταμείουτην Πέμπτη το πρωί μου λέει ότι απλά άρχισε να μολύνεται εσωτερικά και ότι θέλει-άκουσον άκουσον!-γναθοχειρούργο! Περιττό να σας πω ότι πέθανα όλη την Πέμπτη και την Παρασκεύη στον πόνο και ότι έμεινα άυπνη σχεδόν μέχρι το Σάββατο, που επέδρασε η αντιβίωση. Και μεθαύριο φτάνει η ώρα της κρίσεως στο ΚΑΤ-καλού κακού,θα γράψω και μια διαθήκη να βρίσκεται, άσε που θα έρθει και ο Σερ Πασχαλίτσος μαζί μου για συμπαράσταση.
Και δεν φτάνει που πονάω, έχω και το εξής μείζον πρόβλημα: πώς να συγκεντρωθώ το κακόμοιρο να μελετήσω Γερμανικά για τις εξετάσεις που πλησιάζουν, ενώ έξω κάνει κάτι μέρες υπέροχες για βόλτα? Στην δε δουλειά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και τρέχει να της πάρουν την πίεση.
Αυτά είναι τα νέα ενός μουρλαμένου μπάμπουρα, που νιώθει μια χαζή ευφορία και έχει μεθύσει απο τις μυρωδάτες αναθυμιάσεις και το καυσαέριο αυτής της εξίσου χαζής πόλης (γιατί απο λουλούδια, κλάφτα Χαράλαμπε).