Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Πεταμένα Βαζάκια

Χτες κατέβηκα στο Ειρηνοδικείο, ελπίζοντας ότι, παρά την αποχή του κλάδου μου, θα μπορούσα να τελειώσω μια δουλειά που ήθελα. Δεν τα κατάφερα τελικά και αποφάσισα να περάσω απο το Ταμείο Νομικών μπας και βρω κάποιον να συννενοηθώ για το μητρώο μου. Οι καλοί μας υπάλληλοι όμως είχαν απεργία και έτσι ξεκίνησα βαρύθυμη για το γραφείο. Και στην είσοδο του σταθμού του ηλεκτρικού στην Ομόνοια, απο την μεριά της οδού Αθηνάς, την είδα.

Ήταν μια ηλικιωμένη κυρία, με βρώμικα ρούχα και σκονισμένα, μπερδεμένα μαλλιά. Τα μάτια της κοιτούσαν κάτω θολά και απλανή, χαμένα σε αναμνήσεις ή σκέψεις ξεθωριασμένες. Το πρόσωπό της ήταν δυστυχισμένο, χαρακωμένο απο τον χρόνο και την ταλαιπωρία. Το χέρι της ήταν απλωμένο, κρατούσε ένα σπασμένο πλαστικό ποτήρι, φωλίτσα για τα λιγοστά κέρματα που της έριχναν οι περαστικοί,βοήθεια αμελητέα μπροστά στην εξαθλίωση. Μια ψυχή έρημη και αβοήθητη, στερημένη απο τη αγάπη και την θαλπωρή που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι, κάθε ηλικίας, χαμένη σε πίκρες και σε κούραση.

Θυμήθηκα μια άλλη σκηνή, πριν έξι και κάτι περίπου χρόνια, όταν ήμουν πρωτοετής. Έδινα μάθημα νωρίς το πρωί και είχα κατέβει χαράματα στο κέντρο και περπατούσα στην πολιτισμένη Σταδίου, απορροφώντας τις τόσο νέες για μένα εικόνες. Και τότε, δίπλα σε έναν κάδο απορριμάτων,ανάμεσα στις βρωμερές σακκούλες, είδα το κεφάλι μια ηλικιωμένης κυρίας να προβάλει. Όσο ζω δεν θα ξεχάσω ποτέ το σακατεμένο της πρόσωπο, το αλαφιασμένο της ύφος και τα διάπλατα ανοιγμένα μάτια που κοίταζαν απορημένα τος περαστικούς. Περαστικούς, που δεν έριχναν ούτε ένα βλέμμα σε εκείνο το σκελετωμένο κορμί που ήταν ντυμένο μόνο με ένα κουρελιασμένο, λουλουδάτο φόρεμα, ίσως γιατί σε αυτή την πόλη όλοι έχουν συνηθίσει τόσο την δυστυχία, που πια δεν τους κάνει εντύπωση.



Τους ανθρώπους τους κλείνουμε στην καρδιά μας με πολλούς τρόπους:τους αγαπάμε, τους συμπαθούμε, ενίοτε τους μισούμε, τους θέλουμε για φίλους, γνωστούς, εραστές, συνεργάτες και πολλά άλλα. Τα ανθρώπινα αισθήματα μου θυμίζουν το ουράνιο τόξο:έχουν κάθε χρώμα σε όλες τις αποχρώσεις.

Η μελισσούλα θέλει να κάνει την ζωή όσων αγαπά, αλλά και όσων συμπαθεί και εκτιμά, πολύχρωμη και χαρούμενη, θέλει να τους χαρίσει ουρανούς με ήλιο, λουλούδια, θάλασσες καλοταξίδευτες. Ξεκινάει λοιπόν και φτιάχνει βαζάκια και βάζει όλη της την τέχνη ώστε το μέλι που θα κλείσει μέσα τους να γίνει το καλύτερο. Ποτέ ένα βαζάκι δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο:άλλοτε θα βάλει θυμάρι στο μέλι, άλλοτε θα πάρει γύρη απο πορτοκαλιές, απο πεύκα, η γεύση θα αλλάζει γιατί κάθε άνθρωπος και κάθε στιγμή είναι μοναδικά. Και θα πάει το μελισσάκι μετά όλο χαρά να χαρίσει το βαζάκι, να γλυκάνει τις καρδιές . Υπάρχουν όμως φορές που οι παραλήπτες δεν δέχονται το βαζάκι και, χωρίς να το αντιπαθούν ή να το περιφρονούν, απλά απομακρύνουν το μελισσάκι, ίσως γιατί το παρεξηγούν ή ακόμα και γιατί δεν θέλουν στην ζωή τους ένα έντομο.
Και το εντομάκι στεναχωριέται πολύ που το απορρίπτουν, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής δεν θέλει να γίνεται βάρος σε κανέναν, ούτε ζητά ανταπόδοση. Και πετά το βαζάκι σε μια άκρη, άχρηστο πια, και συνεχίζει. Με τον καιρό όμως τα πεταμένα βαζάκια πληθαίνουν, σχηματίζουν ένα μικρό βουνό στην βάση του λουλουδιού,το μέλι μέσα τους πικρίζει και γίνονται αβάσταχτο βάρος στην καρδιά και το απογοητεύουν σε σημείο να σκέφτεται να σταματήσει την παραγωγή μελιού.

Χέρια απλωμένα, που ζητούν ή προσφέρουν, με ελπίδα ή χαρά, αλλά κανείς δεν τους δίνει σημασία, όλοι τα προσπερνούν χωρίς να ρίχνουν μια δεύτερη ματιά. Βαζάκια που ζητούν να γεμίσουν ή να δοθούν, αλλά καταλήγουν πεταμένα σε μια άκρη.

7 σχόλια:

Sophia Kollia είπε...

Πώς ένα γλυκό πλάσμα σαν και σε σένα έμπλεξε με νόμους?
Καλημέρα...

Ιμμαήλ είπε...

Καλημέρα Σοφία μου!
Καθαρά απο σύμπτωση. Το όνειρό μου ήταν αρχαιολογία, αλλά η επαγγελματική αποκατάσταση μετά θα ήταν δύσκολη. Αποφάσισα λοιπόν να πάω στην νομική, που αφήνει πιο πολλές διεξόδους. Δεν το μετανιώνω. Οι νόμοι είναι ανθρώπινοι, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Οι εφαρμοστές τους είναι τελείως για τα πανηγύρια.
Καλό ΣΚ!!

Stiliano είπε...

Καλησπέρα Μελισσούλα
μέχρι τώρα νόμιζα πως είσουν μια κοπέλα που χρησιμοποιούσες αυτό το ψευδώνυμο. Τώρα κατάλαβα πως είσαι μια αληθινή γλυκιά μελισσούλα με γνώσεις στο διαδίκτυο.
Πολλά φιλιά!!!!!

Poet1 είπε...

Kαλησπερα Μελισσουλα.Και καλο Σ/Κ ευχομαι... :))

Ιμμαήλ είπε...

@ Αγαπητέ μου Στιλιάνο όχι μόνο γνώσεις δεν έχω, αλλά ούτε καν μυαλό στο κεφάλι μου!! Καλό ΣΚ και αύριο το απόγευμα θα βρείς πάλι μελένια ίχνη στο μλπογκ σου!
(ααα! όλα κι όλα! εγώ δεν θα ξέρω τίποτα!)

Ιμμαήλ είπε...

@ Poet1 επιτέλους βρήκα άκρη με την νέα σου σελίδα!!Άφησα ένα μελένιο ίχνος στο ποστ σου για τους Αerosmith καιελπίζω να το βρεις γιατί δεν μου εμφανίστηκε όταν ξανα μπήκα(έχεις ενεργοποιήσει την εντολή της έγκρισης για τα ποστ?)
Καλο ΣΚ!

Mariel είπε...

Mελισσάκι μου το μέλι να το κάνεις για σένα , επειδή εσύ θες να κάνεις ανθρώπους να χαμογελάσουν..Αν περιμέναμε πάντα στη προσφορά να βρίσκουμε ανταπόκριση η παραγωγή μελιού θα πρεπε να χε σταματήσει από καιρό.. Κι όμως κάνε τα όμορφα και λαχταριστά βαζάκια σου και αν δεν γίνει η προσφορά δεκτή πάντα μια άλλη πόρτα θα ανοίξει και το βαζάκι θα την γεμίσει λάμψη και ομορφιά
Φιλιά γλυκά