Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Χε χε χε....

Όχι, δεν είναι γέλιο: είναι το παραλήρημα μιας λαλημένης- κυριολεκτικά και μεταφορικά-μέλισσας.

Για αρχή, να σας ευχαριστήσω όλους για τα τρυφερά σας σχόλια και τις γεμάτες αγάπη σκέψη σας στο προηγούμενο ποστ. Ειλικρινά φούσκωσε απο χαρά και συγκίνηση το μελισσάκι που σας έχει blogόφιλους. Ζητάω συγνώμη αν σας μαύρισα την καρδιά, αλλά ένιωθα πραγματικά την ανάγκη να αφήσω αυτή την πληγή να βγει στην επιφάνεια. Φοβάμαι ότι, αν δεν μιλήσω για ένα γεγονός, τότε οι άνθρωποι και οι καταστάσεις του θα ξεχαστούν:η μνήμη οδηγεί στην αθανασία και στην αιωνιότητα, ενώ η λήθη είναι ο πραγματικός θάνατος και με φοβίζει ή υποψία ότι μπορεί να ξεχάσω και μαζί μου να σβήσουν οριστικά αυτοί που έχουν φύγει. Στιλιάνο, Σοφία και για εσάς που έχετε παιδιά, σας συμβουλεύω να ζείτε πραγματικά κάθε στιγμή μαζί τους, γιατί για αυτά τα απαιδιά είστε μικροί θεοί και γιατί τελικά αυτά είναι που αξίζουν και μένουν.

Ήρθε όμως η ώρα να γυρίσουμε στο παρόν, στην γεμάτη μέλι και τρέλα-με-κορδέλα καθημερινότητα μιας μέλισσας που, όσο μπαίνει η άνοιξη, τόσο ξεμωραίνεται.
Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε η μαμά της μέλισσας να περάσει μερικές μέρες με την μικρή της προνύμφη (είπαμε, για τους γονείς είμαστε πάντα μικροί) και να την κανακέψει και, αφού γλίτωσε παρά τρίχα το εγκεφαλικό (ε, δεν είναι η κυψέλη μου και το πιο συγυρισμένο τσαρδάκι του κόσμου), έπιασε τις κατσαρόλες και ο φούρνος πήρε φωτιά. Πήγαμε βέβαια και τις γύρες μας, αν και η βροχή το Σάββατο μας χάλασε τα σχέδια.Τελικά είναι πάντα ωραίο να σε περιποιούνται!
Εκτός απο αυτή το ευχάριστο γεγονός, είχα και ένα δυσάρεστο: την Τετάρτη άρχισε να πονά ο κάτω φρονιμίτης, με έναν πόνο οξύ και διαπεραστικό (λες να φταίει το ότι δεν θέλω να φρονιμέψω?). Ο γιατρός του Ταμείουτην Πέμπτη το πρωί μου λέει ότι απλά άρχισε να μολύνεται εσωτερικά και ότι θέλει-άκουσον άκουσον!-γναθοχειρούργο! Περιττό να σας πω ότι πέθανα όλη την Πέμπτη και την Παρασκεύη στον πόνο και ότι έμεινα άυπνη σχεδόν μέχρι το Σάββατο, που επέδρασε η αντιβίωση. Και μεθαύριο φτάνει η ώρα της κρίσεως στο ΚΑΤ-καλού κακού,θα γράψω και μια διαθήκη να βρίσκεται, άσε που θα έρθει και ο Σερ Πασχαλίτσος μαζί μου για συμπαράσταση.
Και δεν φτάνει που πονάω, έχω και το εξής μείζον πρόβλημα: πώς να συγκεντρωθώ το κακόμοιρο να μελετήσω Γερμανικά για τις εξετάσεις που πλησιάζουν, ενώ έξω κάνει κάτι μέρες υπέροχες για βόλτα? Στην δε δουλειά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και τρέχει να της πάρουν την πίεση.
Αυτά είναι τα νέα ενός μουρλαμένου μπάμπουρα, που νιώθει μια χαζή ευφορία και έχει μεθύσει απο τις μυρωδάτες αναθυμιάσεις και το καυσαέριο αυτής της εξίσου χαζής πόλης (γιατί απο λουλούδια, κλάφτα Χαράλαμπε).

7 σχόλια:

Αννα είπε...

Καλώς την μελισσούλα...
Διακρίνω ένα αέρα ανοιξιάτικο στο κυψελάκι σου και και χαίρομαι γι αυτό!!!
Ασε και εμενα ο φρονιμήτης μου βγαινει λέει στραβά (στραβος εισαι και φαινεσαι γιατρέ μου..)
και καποια στιγμή θα χρειαστεί να τον βγαλουμε...
Δε θελωωωωωω!!!
Αντε να μου πεις εντυπωσεις...Μωρε δεν κανονιζαμε μαζι μια εξαγωγή να κάναμε και παρέα...;;;
Χε χε χε
Ομορφη εβδομαδα να εχεις στην κυψέλη!!!
Φιλακια

Stiliano είπε...

Καλησπέρα Μελισσούλα
κάνε κουράγιο. Μια ακόμα εμπειρία είναι αυτή. Σε καταλαβαίνω γιατί η λέξη και μόνο οδοντίατρος μου προξενεί πανικό. Το γναθοχειρούργος μου θυμίζει ιερά εξέταση.
Δε σε φοβάμαι όμως, αφού μπορείς και αντιμετωπίζεις τα προβλήματά σου με τόσο χιούμορ, όλα υα πάνε καλά.
Φιλιά (στο πονεμένο δοντάκι)!!!

Sophia Kollia είπε...

Καλως το παιδί το χαρούμενο. Διάβασες το γράμμα για τα παιδιά που γράγουν εξετάσεις. ? Χαίρομαι που είσαι καλά και χαρούμενη, κάνε υπομονή θα περάσει το δοντάκι .
Καλή σου νύχτα

Αννα είπε...

Εχεις προσκλησουλα!!!

Poet1 είπε...

Καλημερα και καλη εβδομαδα ευχομαι...

Mariel είπε...

Έχεις πρόσκληση!!!!!

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.