Το Κουρκουμπίνι

Καθώς έκανα βόλτα στον κόσμο του ίντερνετ ψάχνοντας για κείμενα του αξέχαστου Νίκου Τσιφόρου που μου αρέσει πολύ, έπεσα πάνω σε μια ιστοσελίδα που περιείχε κριτικές βιβλίων διαφόρων ελλήνων συγγραφέων. Ξεκίνησα να διαβάζω λοιπόν τις περιλήψεις τους, μπας και μου κεντρίσει κάποιο απο αυτά το ενδιαφέρον και το αγοράσω για να περάσω μερικές ώρες απόλαυσης. Και εκεί συνάντησα μια λέξη που την είχα ξεχάσει:''...και τον κέρασαν τυρί και κουρκουμπίνι...''.

Ένα καμπανάκι χτύπησε μέσα μου, καθώς μια ζεστή, γυναικεία φωνή ήρθε ξαφνικά, απρόσμενα απο τα παλιά, μέσα απο την θάλασσα που γεννά τα όνειρα και τις αναμνήσεις, και μου ψιθύρισε '' κουρκουμπίνι μου..''. Πώς μπόρεσα να ξεχάσω αυτή την λέξη?

Εικόνες απο μια κοντούλα θεία, μια σβουρίτσα, που έπλεκε δαντέλες στην αυλή του χωριού κάτω απο την κλημματαριά τα καλοκαίρια, φτερούγισαν στο μυαλό μου, καθαρές σαν να έγιναν μόλις χτές. Εικόνες απο ένα μικρό μελισσάκι που ζωγράφιζε και έγραφε παραμύθια δίπλα της, όταν δεν έτρεχε σαν παλαβό με τους φίλους του στο ποτάμι ή στο δασάκι δίπλα στο χωριό ή δεν χτίζαν ψεύτικα σπίτια στην ταράτσα. Μια θεία που με φώναζε με τόσα υποκορίστικά αγάπης, που χάνω το μέτρημα: φούλα, φουλίτσα, τσουρδί, γατσούλι, κουρκουμπίνι...
Πριν δυομιση χρόνια έφυγε απο εγκληματική αμέλεια ενός ανθρώπου, που στο πτυχίο του γράφει πώς είναι γυναικολόγος. Τις μέρες που ακολούθησαν την απουσία της προσπάθησα να ανασυνθέσω όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, όλα όσα μου είπε, για να τα κλειδώσω στην καρδιά και να μην τα χάσω ποτέ. Νόμιζα ότι τα είχα καταφέρει.

Αλλά για δες, μου είχε ξεφύγει αυτή η μικρή λεξούλα.

Την Τρίτη πήγα βόλτα σε μια θεία μου στο Γαλάτσι και φεύγοντας έκανα μια βόλτα στην Λεωφόρο Βείκου. Τα τέσσερα πρώτα χρόνια έμενα σε έναν δρόμο λίγο πιο πάνω απο την λεωφόρο και πήγαινα καθημερινά βόλτα μπροστά απο τις βιτρίνες, μέχρι το Άλσος λίγο πιο μακριά. Και καθώς προχωρούσα, θυμήθηκα ότι σε εκείνη την γωνία βρήκα το πρώτο γατάκι στην Αθήνα, την μικρούλα Ερμιόνη, ότι σε εκείνη την καφετέρεια πήγα το πρώτο ραντεβού με τον Σερ Σερ και στην άλλη είχα βρει την ξαδερφή μου με το πρώτο της αγόρι, σε εκείνο το πάρκο καθόμουν τον πρώτο καιρό μόνη μου, γιατί δεν ήξερα κανέναν και γενικά είδα μέρη στα οποία έζησα μικρές στιγμές χαράς, λύπης, ενθουσιασμού, στιγμές ντυμμένες στο σέλας των συναισθημάτων, που τις είχα όμως αφήσει στο σκοτάδι καιρό.

Αυτές οι μικρές λέξεις και οι μικρές στιγμές κάνουν την ζωή μας πικάντικη και γλυκιά συνάμα, γιατί κρύβουν μεγάλη αγάπη και σημασία στα λίγα γράμματά τους ή στα λίγα δευτερόλεπτα. Είναι τα μικρά, απλά, καθημερινά, που τα προσπερνάμε αβίαστα γιατί νομίζουμε ότι πάντα θα είναι εκεί,που αφήνουμε ασυνείδητα πολλές φορές τον χρόνο να τα παρασύρει για χάρη του παρόντος και να τα θάψει στο μπαούλο του, καμιά φορά σε βάθος που ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Αλλά αυτά μένουν πάντα χαραγμένα, κρυμμένα μέσα μας στις πτυχές τις καθημερινότητας και αρκεί μια φωνή να μας ψιθυρίσει ''κουρκουμπίνι μου..'', για να διαπιστώσουμε πόσο πολύ μας λείπουν.