Πήγαινε παιδί μου Δημόσιο

Η άσκηση του δικηγόρου είναι σχετικό ζόρι, ειδικά αν είσαι σε γραφείο που έχει αστικές υποθέσεις και πρέπει να τρέχεις απο την μια άκρη της Αθήνας στην άλλη και απο υπηρεσία σε υπηρεσία, για να μην αναφέρω ότι ,εκτός απο την ταλαιπωρία, έχεις και τα έξοδα για τα μέσα μεταφοράς ,που τα πληρώνεις εσύ και μόνο (είπαμε: οι πιο πολλοί δικηγόροι δηλώνουν φτωχοί και με αυτή την δικαιολογία πληρώνουν τους ασκούμενους ψίχουλα ή δεν τους πληρώνουν και καθόλου).Προσωπικά είμαι απο τους τυχερούς, γιατί οι υποθέσεις με τις οποίες ασχολούμαι στο γραφείο δεν χρειάζονται πολύ εξωτερικό τρέξιμο, τις χειρίζομαι κυρίως απο το τηλέφωνο και τα εμαιλ και, αν υπάρχει εκκρεμότητα σε δικαστήριο και πρέπει να πάω να την διευθετήσω, πετάω το σκουφάκι μου, γιατί στους διαδρόμους των δικαστηρίων μαθαίνεται η δικηγορία. Και ευτυχώς πλήρώνομαι αρκετά καλά.
Μόνο ένα πρόβλημα έχω και αυτό δεν είναι άλλο απο τους δημόσιους υπαλλήλους.
Αν και σε γενικές γραμμές δεν πετυχαίνω κάφρους και καρεκλοκένταυρους του ελέους, αλλά ανθρώπους αξιοπρεπείς που βοηθούν, ειδικά αν καταλάβουν ότι είμαι μαθητευόμενη, ωστόσο συνάντησα (και θα συνατήσω και στο μέλλον πολύ φοβάμαι) κάποιες περιπτωσάρες, απο αυτές που σε βάζουν σε δίλημμα, αν πρέπει να ανατινάξεις όλη την υπηρεσία ή απλά να μπεις με την καραμπίνα και όποιον πάρει ο Χάρος.
Πάω λοιπόν προχθές στο Ειδικό Ληξιαρχείο Αττικής, να ζητήσω απο τους υπαλλήλους να γράψουν στην ληξιαρχική πράξη ενός γάμου το θρήσκευμα δυο ανθρώπων που παντρευτήκαν στο εξωτερικό, ώστε να προχωρήσει στην Περιφέρεια Αττικής η υπόθεση ιθαγένειας των παιδιών τους. Ο πατέρας ήταν Έλληνας και είναι καταχωρημένος στα ελληνικά μητρώα. Επειδή ο ληξίαρχος το 1960 που καταχώρησε τον γάμο έκανε μισή δουλειά, δηλαδή έγραψε τα μισά στοιχεία απο όσα έπρεπε, ο υπάλληλος του σήμερα αρνήθηκε να γράψει τα θρησκεύματα και ζήτησε να του ξανα αποδείξω ότι ο πατέρας ήταν Έλληνας. Και πιάνουμε μια έντονη συζήτηση: απο την μια να ρωτώ πώς γίνεται να θέλει επιπλέον χαρτιά για την ελληνική ιθαγένεια του προσώπου, όταν είναι ήδη γραμμένος σαν Έλληνας, απο την άλλη αυτός να επιμένει με ύφος ότι τα ξέρει καλύτερα. Γυρνάω στο γραφείο, το λέω στον εργοδότη μου και πάει αυτός. Έγινε της μουρλής στο ληξιαρχείο για την άρνησή τους να εξυπηρετήσουν και στο τέλος τα γράψανε τα θρησκεύματα και είπαν και ένα τραγούδι.
Αλλά (και εδώ φαίνεται η ελεεινότητα του γραφειογιακά) εκτός απο την δουλειά τους, πήγαν να μου κάνουν και ζημιά, γιατί με συκοφαντήσαν στον δικηγόρο: ότι δεν τους εξήγησα τι ακριβώς ήθελα, ότι επέμεινα ενώ δεν ήξερα τι μου γινόταν και ότι αυτοί μου ζητήσαν να καλέσω τον εργοδότη μου και εγώ αρνήθηκα! Ο εργοδότης μου μετά με ρώτησε τι έγινε και του απάντησα. Δεν μου είπε κάτι άλλο, μόνο μου σύστησε να πηγαίνω σε συγκεκριμένο υπάλληλο για να με εξυπηρετεί. Φυσικά όμως, δεν με υποστήριξε στον εκεί μαλάκα, αλλά με έβγαλε ηλίθια και ανίκανη, για να του εξυψώσει το εγώ και για να τον παρακινήσει να του κάνει την δουλειά. Με πείραξε και αυτό, γιατί έναν υπάλληλό σου που προσπαθεί, σου συμπεριφέρεται έντιμα και στο έχει αποδείξει στην πράξη, δεν τον μειώνεις έτσι.
Αν ζητήσω να καταργηθεί μια ώρα νωρίτερα η μονιμότητα (που θα καταργηθεί για να εναρμονιστούμε με την Ευρωπαική Ένωση) και να τους πάρει ο διάολος όλους τους μαλάκες του δημοσίου, θα βγώ η κακιά της υπόθεσης? Συμφωνώ ότι η κατάργηση της μονιμότητας δεν θα αγγίξει το κάθε κομματόσκυλο και τον κάθε ένα που μπήκε με μέσο, αλλά αυτούς ούτως ή άλλως δεν τους αγγίζει ποτέ κανείς. Τουλάχιστον να βγαίνει δουλειά και να υπάρχει μια αξιοπρέπεια και μια στοιχειώδη οργάνωση, ένα μίνιμουμ ευγένειας, γιατί στην Ελλάδα στους περισσότερους τομείς μόνο με την απειλή του βούρδουλα πάμε μπροστά.