Σπαστα όλα....

Η μέλισσα ξεπόρτισε αυτές τις μέρες και δεν μπορεί να πάρει ούτε τα φτερά της.

Μια η συναυλία του Βαζαίου και του Γιαννούλη στο Αττικό Άλσος την Πέμπτη-όπου χόρεψα με την ψυχή μου, δύο οι βολτούλες με την φίλη μου, που έλλειπε για διακοπές και είχαμε να κάνουμε update τα νέα μας, τρείς οι κραιπάλες με τον Σερ Σερ και το Μαρκελάκι, την τσακώσανε την μέλισσα και άντε τώρα να αποδείξει ότι είναι αθώα!

Το καλοκαιράκι φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του, αφήνοντας μια γλυκόπικρη αίσθηση στην ψυχή, κάτι σαν αυτή που αφήνει το πικρό μέλι στο στόμα. Είχε αρκετές κουραστικές μέρες, γεμάτες στεναχώρια και θυμό, αλλά είχε και τα χαμόγελά του, τις παιχνιδιάρικες και ανέμελες στιγμές. Είχε απο όλα, σαν ένα καλό μενού στο ταβερνάκι των μελισσών '' Το Χαρωπό Ζουζούνι''.
Δεν θα το συγκρίνω με το περσινό ή με ακόμα πιο παλιά, γιατί δεν μπορώ να συγκρίνω εποχές όταν δεν εγώ η ίδια δεν είμαι όπως πριν. Δεν μου αρέσει η σύγκριση, πότε περνούσα πιο καλά και πότε όχι, γιατί ποτέ κάτι δεν είναι το ίδιο, άσχετα αν δίνει αυτή την εντύπωση, και ποτέ κάτι δεν είναι μόνο καλό ή μόνο άσχημο: η υποβάθμιση του παρόντος ή του παρελθόντος αδικεί πρωτίστως την πορεία μας στην ανθόκηπο του κόσμου και όλα όσα έχουμε καταφέρει, λίγα ή πολλά.
Ας απολαύσουμε λοιπόν τις τελευταίες μέρες αυτού του καλοκαιριού και ας ετοιμάσουμε μια εξίσου ζεστή αγκαλιά για το φθινόπωρο.

Παραθέτω αποσπάσματα απο ένα απο τα αγαπημένα μου ποιήματα:

''Εντολή σου, είπε, αυτός ο κόσμος
και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι
Διάβασε και προσπάθησε και πολέμησε
είπε"Ο καθείς με τα όπλα του"
είπε"Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
και δεν γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα
και δε γίνεται μ' Αυτούς χωρίς, Εσύ''


''Χτυπά η καμπάνα του καλοκαιριού και αργά, στις πέτρες τις πυρρές, χαράζονται τα γράμματα...Άξιον Εστί το τίμημα..''

Σκόρπιες εικόνες

Ναι ναι ναι, επιτέλους γύρισα και δεν προβλέπεται να την ξανα κάνω με πηδηματάκια, ελαφριά ή βαριά, ούτε καν με ρόδες, μέχρι το τέλος Οκτώβρη. Όχι τίποτε άλλο, γιατί θα μου γίνει συνήθεια και θα ξεκυψελωθώ για τα καλά.
Αφήνω στην άκρη την επιστροφή στην Αθήνα, γιατί συναντήσαμε τροχαίο πριν την γέφυρα του Αντιρρίου και μείναμε μια ώρα ακινητοποιημένοι στην Εθνική. Αφήνω και την ζέστη που με έχει αποβλακώσει και έχει ξεμαδήσει την γουνίτσα μου. Ε και αφού ξεκίνησα, θα αφήσω στην άκρη και την δουλειά, που είναι τα ίδια και απαράλλαχτα.
Θα πω μόνο ότι η μητέρα μου θα μείνει για άλλον ένα μήνα στο κρεβάτι ,γιατί το κάταγμα δεν έχει καν αρχίσει να κλείνει. Ευτυχώς βγήκαμε τουλάχιστον απο το νοσοκομείο και είναι σπίτι με γυναίκα.


Και θα σας ζωγραφίσω εικόνες, που για κάποιο λόγο εμείναν μέσα μου, άσχετες με τα όποια προβλήματα που είχα.


Μια αράχνη στην γλάστρα στον κήπο μας, μεγάλη με ασημένιες και μαύρες πινελιές, περίμενε υπομονετικά στον ιστό της, μέχρι που η γυναίκα αποφάσισε να της καθαρίσει. Η κυρία με το κλαδευτήρι στο χέρι και το έντομο πάλεψαν για λίγο, άνιση μάχη, μέχρι που ο άνθρωπος επικράτησε για ακόμα μια φορά και το έλιωσε.


Ζωές που περπατούν παράλληλα, χαίρονται, λυπούνται, φεύγουν, δουλεύουν, πεθαίνουν, γεννούν. Φίλοι που φεύγουν στο εξωτερικό και σε άλλες πόλεις τις Ελλάδας, τους άποχαιρετάς και θυμάσαι πώς ήσαστε μαζί στο σχολείο, τότε που όλα φαίνονταν απλά και φωτεινά.


Εκείνες οι στιγμές στον κήπο, το ηλιοβασίλεμα, την ώρα που τα πουλιά και τα τριζόνια ησυχάζουν, ακούγεται μόνο το μουρμούρισμα της θάλασσας μακριά και το θρόισμα των φύλλων κάτω απο το χάδι της αύρας. Στιγμές σιωπής, την ώρα που ο Αποσπερίτης λάμπει μοναχικά στον ουρανό, πριν ξυπνήσει η νύχτα με τους ήχους και τα πλάσματά της.


Σκόρπιες στιγμές, μακρινές και εύθραυστες.

Με μια βαλίτσα στο ποδαράκι

(εικόνα απο dcydiary.blogspot.com)

Σήμερα το βράδυ φεύγω για Πρέβεζα μετά της Μαρκελίτσας (η πάνω φωτογραφία είναι απο προηγούμενα ταξίδια μου). Ετοιμάσαμε τα βαλιτσάκια μας, καθαρίσαμε το κυψελάκι μας και, αφού γεμίσουμε και την κοιλίτσα μας, θα ξεκινήσουμε.

Ο Σερ Σερ έφυγε χτες για να δει τους δικούς του- σνιφ σνιφ- και θα μιλάμε μέσω τηλεφώνου συχνά.

(εικόνα απο impactlab.com)

Την κάνει η μέλισσα για ακόμα μια φορά, την τελευταία για το καλοκαίρι, αλλά θα ξανα γυρίσει (αυτό ήταν απειλή!).

Μέχρι τότε, να περνάτε καλά!

(και άλλη μια φώτο μου στο λουλούδι δίπλα απο το κυψελάκι μου, για να δείτε τι εννοούσε ο Αρχιμήδης με τον όρο 'τέλειος κύκλος'!)

(εικόνα απο news.bbc.co.uk)

Το Χελωνάκι

Είναι απο εκείνες τις συναντήσεις που σου μένουν αξέχαστες, που σου θυμίζουν ότι τελικά και στον πιο μεγάλο βόθρο (για την Αθήνα μιλώ, δέχομαι και αντιρρήσεις για τον χαρακτηρισμό) μπορείς να βρεις ένα νούφαρο.

Το απόγευμα της Δευτέρας, μετά την δουλειά, κάθησα με τον Σερ Σερ στο μαγαζί του μέχρι να πέσει λίγο ο ήλιος ,γιατί ήθελα να επιστρέψω μια ταινία στο βίντεο κλαμπ χωρίς να γίνω ψητή. Ξεκινώ λίγο πριν ο ήλιος αρχίσει να νυστάζει και ανεβαίνω σκάλες, γιατί το ρημάδι είναι στην λεωφόρο και αυτή η χαζή με την σειρά της πιο ψηλά απο τον δρόμο που είναι το μαγαζί, επιστρέφω την ταινία και ξεκινώ για την επιστροφή. Και στα δεξιά μου, λίγο πριν τελειώσουν τα σκαλοπάτια, σε μια τσιμεντένια, γυμνή επιφάνεια, είδα ένα χελωνάκι.
Για να πω την αλήθεια, δεν ήταν τόσο μικρούλι, τα είχε τα χρονάκια του αν κρίνω απο το καβούκι του, και μάλλον κάποιος το άφησε στον χώρο εκείνο, γιατί, όσο και να κοίταξα, δεν βρήκα δίοδο απο όπου θα μπορούσε να περάσει μια αξιοπρεπής χελωνίτσα.
Με κοιτάει, το κοιτάω. Αγγίζω το καβούκι του, συνεχίζει να με κοιτά, προφανώς εξοικειωμένο με τους ανθρώπους. Χωρίς να το σκεφτώ, το παίρνω μαζί μου. Εκείνο δεν κρύφτηκε, παρά άφησε τα ποδαράκια του να κρέμονται και το κεφαλάκι γύρναγε δεξιά και αριστερά, μάλλον για να κατανοήσει την αλλαγή του περιβάλλοντος.
Στο τέλος της σκάλας και προς τα αριστερά απλώνεται ένα πάρκο απο πεύκα. Βρήκα μια γωνίτσα, όπου ένα αμπέλι απο κάποιο σπίτι σέρνεται στο χώμα, και το άφησα ανάμεσα στα φυλλαράκια, να μασουλαέι ήσυχο και ανενόχλητο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκω χελώνα στους δρόμους της Αθήνας, όσο περίεργο και αν φαίνεται. Πριν χρόνια, καθώς περπάταγα απο το Γαλάτσι προς την Κυψέλη, πάλι είχα δεί μια χελώνα να κόβει χαρωπά βόλτες στο πεζοδρόμιο, ανενόχλητη απο πεζούς και αμάξια.

Συναντήσεις απο αυτές που δεν περιμένεις και σου χαρίζουν ένα μεγάλο χαμόγελο, σαν να είδες φίλο απο τα παλιά.

Καλή σου τύχη, χελωνάκι.