Το είπα και πέρυσι, το επαναλαμβάνω και φέτος: παρελάσεις και τελετές δεν έχουν θέση στο κυψελάκι.
Την επανάσταση του 1821 θα την τιμήσουμε μόνο με το να μάθουμε την ιστορία μας καλύτερα και όχι με εμβατήρια.
Κάθε χρόνο αυτή μέρα θα είναι αφιερωμένη και το ποστ θα γίνεται κεράκι, θα παίρνει φωτιά απο τον καημό και θα λάμπει όσο πιο δυνατά μπορεί, για να φωτίζει στα σκοτάδια της εισόδου της άλλης ζωής, με την ελπίδα ότι υπάρχει πράγματι άλλη ζωή και ότι τα μάτια δεν κλείνουν ποτέ , μένουν ανοιχτά σε αυτή την άλλη πραγματικότητα, και ότι θα το δουν.
Γιατί ποτέ το 'μου λείπεις' δεν έχει την βαρύτητα ενός 'σ αγαπώ'.
Το καλοκαίρι του 2003, ήδη άρρωστος, καθόσουν μαζί μου στην βεράντα του σπιτιού και βλέπαμε μια ταινία, στην οποία ένας πατέρας, άρρωστος και αυτός απο καρκίνο, προσπαθούσε να τελειώσει ένα σπίτι πριν πεθάνει. Μόλις τελείωσε, με τον πρωταγωνιστή να πεθαίνει, ήσυχος ότι τελείωσε το έργο του, είχες γυρίσει και με είχες ρωτήσει, αν θα σε θυμόμουν όταν θα έφευγες. Δεν σου απάντησα. Θεώρησα την ερώτηση τόσο ηλίθια, τόσο απαράδεκτη, που νευρίασα, σε λοξοκοίταξα και έφυγα σιωπηλή μέσα στο σπίτι.
Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα σου φώναζα ότι δεν θα σε άφηνα να φύγεις και ότι ποτέ δεν φεύγουν αυτοί που αγαπάμε.
Αλλά έφυγες τα μεσάνυχτα της 26ης Μαρτίου 2004.
Για πολύ καιρό μετά ήμουν σε σύγχυση, δεν μπορούσα ούτε το πρόσωπό σου να θυμηθώ. Ένιωθα τύψεις για όλα αυτά που δεν πρόλαβα να σου πω, για όλη την αγάπη που ένιωθα αλλά δεν βρήκα τρόπο να στην εκφράσω.
Καμία όμως τύψη δεν θεραπεύει αυτό που έλλειψε.
Και ζηλεύω. Όταν βλέπω τις φίλες μου με τους δικούς τους ζηλεύω. Και με πιάνει το παράπονο που έφυγες νωρίς.
Λίγο πριν το ετήσιο μνημόσυνο, τότε δούλευα στον οτε, ονειρεύτηκα ότι είχες έρθει με μια βαλίτσα στην δουλειά, μαζί με άλλες ψυχές που έψαχναν τους δικούς τους. Μου είχες πεί '' Ματάκια μου, τώρα πρέπει να φύγω''. Δεν θυμάμαι αν σου είχα απαντήσει, αλλά απο τότε δεν σε ονειρεύτηκα ξανά, ακόμα και τώρα βλέπω μόνο φευγαλέα την μορφή σου σε ένα πλήθος ή σε έναν δρόμο.
Είχες φαίνεται κουραστεί και ήταν η ώρα να αναπαυτείς.
Λένε ότι η ζωή μετά τον θάνατο δεν βρίσκεται στους ουρανούς, αλλά στην καρδιά μας, σε αυτά που αγαπάμε, στις φωτογραφίες που μας χαμογελούν, σε αυτά που θυμόμαστε με συγκίνηση. Αν είναι έτσι, τότε μην φοβάσαι τίποτα πια: είσαι στην καρδιά μου και εκεί δεν θα σε πειράξει κανείς, ούτε την αρρώστια θα αφήσω να σε πονέσει.
Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος μπαμπά μου. Μαζί μου θα είσαι και μαζί θα προχωρήσουμε μπροστά, πάντα όρθιοι και πάντα δυνατοί.
Κανένας δεν θα μείνει μόνος του ποτέ.
Σ αγαπώ πολύ.
6 σχόλια:
Μελισσούλα,
καλημέρα. Θυμάμαι πέρισυ που είχες γράψει για τον πατέρα σου.
Πάντα να τον θυμάσαι με αγάπη.
Αχ βρε μελισσούλα κι εγώ τον έχω χάσει τον πατέρα μου στα 23. Να ΄ξερες πόσο με συγκινούν αυτά που γράφεις. Εσένα έφυγε Μάρτη του 2004 εμένα Μάη του 2004. Υπάρχει ζωή μετά όσο κι αν μας φαίνεται δύσκολο να το αποδεχτούμε. Και να ξέρεις πως μια προσευχή, απλή χωρίς πολλά λόγια, μια προσευχή για την ανάπαυση της ψυχής του κακό δεν κάνει. Όσο για τα όνειρα κι εγώ στην αρχή δεν τον είχα δει, όμως μετά τον έβλεπα συνέχεια ζωντανό ενώ στο όνειρο γνώριζα ότι έχει πεθάνει παρ'όλ'αυτα έβλεπα ότι ήταν ζωντανός. Αργότερα που συμφιλιώθηκα κάπως με την ιδέα σταμάτησα να τον βλέπω.
Ποτέ δεν περνάει όμως δυστυχώς αυτός ο πόνος... Είναι που είχα τόσα πολλά ακόμα να του πω... είναι που είχε τόσα πολλά ακόμα να μου πει... είναι που ηθέλα να τον αγαπώ ακόμα... είναι που ήθελα να μ' αγάπάει ακόμα... είναι που ήθελα να τον πειράζω ακόμα... να τον λέω χοντρό (ενώ δεν ήταν), να του δαγκώνω τ' αυτιά... να με παίρνει αγκαλιά και να με χαιδεύει... ειναι που ήταν μόνο 57... είναι που πέθανε τόσο ξαφνικά... είναι που πέθανε στα χέρια μου... Όμως ώρες ώρες σκέφτομαι ότι γι αυτούς που φεύγουν είναι καλύτερα, είναι καλύτερα γιατί απάλλασσονται από τη μάταιη αυτή ζωή. Είναι καλύτερα. Κι ας μας λείπουν.
(Δεν βάζω όνομα για ευνόητους λόγους)
Έχω κολλήσει εδώ και αρκετή ώρα μπροστά από το πλαίσιο των σχολίων να βρω τι θα σου γράψω.. Θα σου πω μόνο μία καλημέρα και θα σου στείλω μια αγκαλιά.. Φιλάκι..
Οι ανθρωποι ποτε δεν φευγουν οσο υπαρχουν στις καρδιες μας..
Οσο θα υπαρχουν εκει και θα ανθίζει η αγαπη μας και η αγαπη τους τοτε ΠΟΤΕ δεν φευγουν..
Παντα να τον εχεις στη καρδια σου..
φιλια πολλα
Καλή μου Μέλισσα, τώρα που ήρθε Μεγάλη Εβδομάδα, με αφορμή το Θείο Πάθος, θα ήθελα να σου πω πως πρέπει πάντα να θυμάσαι το μπαμπά σου με αγάπη. Τούτες τις μέρες διαδασκόμαστε από το Θείο Πάθος, πως οι αμαρτίες του κόσμου σκορπίζουν μέσα στη φωτιά και τις στάχτες. Είναι η Ανάσταση αυτή που αναγεννά τους ανθρώπους. Σε κάθε περίπτωση αν πιστεύεις και είσαι κοντά στο Θεό, τότε θα βρεις όλες τις απαντήσεις ακόμα και για τις σκέψεις που μένουν μέσα σου και ενδεχομένως σε προβληματίζουν. Τι πιο καλό λοιπόν από το να συνδέσεις τις αναμνήσεις σου και τις οικογενειακές στιγμές με ολόκληρη την περιβάλλουσα (θρησκευτική) αλήθεια!! Καλό σου βράδυ.
@@@@@@@@@@@@@ Ανώνυμε,
σου απαντάω στο ποστ μου και η αλήθεια είναι ότι μου φαίνεται κάπως περίεργο να μιλώ στην δική μου σελίδα πάνω σε σχόλια που μου αφήνουν οι άλλοι!
Δυστυχώς αν και έχουν περάσει χρόνια, δεν έχω βρει ακόμα τον σωστό τρόπο να διαχειριστώ το κενό που μου έχει αφήσει η απώλειά του. Ακόμα μου λείπει και ακόμα με πονά ο θάνατος όπως απο την πρώτη στιγμή που έφυγε. Είναι αυτό που λες: είχαμε ακόμα τόσα πολλά να μοιραστούμε και τον χρειάζομαι τώρα πιο πολύ απο ποτέ.
Θέλω να ελπίζω ότι, όπου και να ναι οι αγαπημένοι μας, είναι γαληνεμένοι. Ήμαστε τυχεροί που είχαμε τόσο υπέροχους μπαμπάδες, που μας φρόντισαν και μας έκαναν να τους αγαπήσουμε τόσο πολύ.
Να είσαι καλά Ανώνυμε και εύχομαι να τα ξαναπούμε.
Φιλάκια μελένια.
Δημοσίευση σχολίου