Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

κυρ Χρήστος

Δευτέρα 18/10/2010, γύρω στις δέκα και κάτι το πρωί. Η βροχή να πέφτει με το τουλούμι και γω να προσπαθώ να συνδυάσω την τσάντα, τα χαρτιά για την εφορία, το κινητό και την ομπρέλα. Στην Ομόνοια, πηγαίνοντας για την Α ΔΟΥ Αθηνών, με πόδια μουλιασμένα απο τα νερά-πόσο ανθεκτικές μπότες να βρω πια.
Στην γωνία Αθηνάς και τέρμα Πειραιώς ένα σκυλάκι μουσκεμένο ως το κόκαλο, τρομαγμένο και χαμένο. Οι περαστικοί περνούσαν αδιάφοροι και αυτό έκανε ελιγμούς ανάμεσα στα πόδια τους, προσπαθώντας να αποφύγει τα χτυπήματα. Ήταν μικρούλι, μαύρο και φορούσε κολάρο με τα στοιχεία του στο λαιμό. Το πλησίασα, να κι αν βρέχει, να κι αν δεν βρέχει, να το πιάσω, να βρω τηλέφωνο να πάρω αυτόν που το έχασε. Με κοίταξε φοβισμένο, ματάκια υγρά και θολά απο το κρύο, μου ξεγλίστρυσε και απομακρύνθηκε γρήγορα. Πέρασα ξανα μετά και ξανα το απόγευμα μήπως γυρνούσε, αλλά δεν το ξαναβρήκα. Ούτε ένα βλέμμα δεν έριχναν οι περαστικοί, πόσο μάλλον να νοιαστούν να το βοηθήσουν. Βάρυνε η καρδιά και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια. Ναι, εντάξει, το έχω αποδεχτεί, δεν μπορούμε να σώσουμε όλο τον κόσμο, αλλά σίγουρα μπορούμε να σώσουμε ένα κομμάτι του.
Χτυπάει το τηλέφωνο όταν φτάνω στο γραφείο, μια φίλη μου, να θέλει να μιλήσει για το δράμα της, γιατί είδε μια θεατρική παράσταση, της άρεσε ο ηθοποιός και τώρα έχει φάει κόλλημα μαζί του. Και ο συνάδελφος, ο οποίος πάει εδώ και χρόνια στον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, να με ρωτά για χιλιοστή φορά, σε ποιον υπάλληλο του Οργανισμου πρέπει να πάει τα χαρτιά.Και την φίλη μου άκουσα με υπομονή και με υπομονή εξήγησα στον συνάδελφό μου ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Γιατί, αν δεν κρατήσω τα νεύρα μου, θα τους πω πράγματα και με τρόπο που θα το μετανιώσω μετά.
Γιατί είμαι κουρασμένη και κενή, με ένα βάρος στο στήθος που με συνθλίβει και δεν έχω πια αντοχή για τίποτα και για κανέναν. Ένα βάρος που δεν κανείς δεν τολμά να με βοηθήσει, γιατί δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι να ακούσουν χωρίς να μιλήσουν
17 Σεπτεμβρίου 2010, ένα ταξίδι απο Αθήνα για Λέσβο, εγώ, ο Σερ Πασχαλίτσος, μαζί με την αδερφή του, την μητέρα μου και φίλους και στα ψυγεία του πλοίου ένα φέρετρο, μαζί με την υπόσχεση να μπει στην αγκαλιά της γης της Ερεσού, που τόσο εκείνος ο άνθρωπος αγαπούσε. Την υπόσχεση να γυρίσει στο σπίτι του.

Την προήγουμενη μέρα τον είχαν πάει το μεσημέρι στο νοσοκομείο "Σωτηρία", γιατί δυσκολευόταν να ανασάνει. Έτρεχα βράδυ, μετά την δουλειά ,μέσα στο δασάκι του νοσοκομείου, για να φτάσω στην κλινική, όταν με πήρε ο Σερ: ''Μην ανησυχείς'', μου είπε, ''τώρα είναι καλύτερα απο το μεσημέρι, ηρέμησε''. Έκλεισα το τηλέφωνο σφίγγοντας τα δόντια, σταμάτησα λίγο να κλάψω πριν συνεχίσω: ο Σερ μου δεν είχε καταλάβει ότι ο άνθρωπός μας έφευγε και ότι αυτή ήταν η ηρεμία πριν το τέλος. Τον βρήκα σε κώμα και τον σύντροφό μου να προσπαθεί να τον συνεφέρει.
Αργά το απόγευμα στο καράβι, μόλις είχε βασιλέψει ο ήλιος, κοιτούσαμε τα βαθιά τριανταφυλλένια χρώματα του ουρανού που έσβηναν πάνω απο το Αιγαίο. Τίποτα ξανά δεν θα είναι το ίδιο για τον Σερ Σερ.
Η απώλεια ενός γονιού δεν ξεπερνιέται ποτέ και είναι μια πληγή που πονά για πάντα μέσα μας.
Ο κυρ Χρήστος, γιατί αυτό ήταν το όνομά του, ήταν λιγομίλητος. Είμαι σχεδόν οχτώ χρόνια με τον Σερ και με αυτόν τον άνθρωπο είχαμε ανταλλάξει λίγες σχετικά κουβέντες. Κάτι ότι ντρεπόμουν και εγώ, κάτι ότι ένιωθε άβολα κι αυτός που είμαι γυναίκα, όσες φορές κάτσαμε στο ίδιο τραπέζι λέγαμε λίγα πράγματα γύρω απο την καθηερινότητα. Αλλά πάντα μου έστελνε πακετάκια απο την Λέσβο, γεμάτα τυρί, τραχανά, σύκα και παστελάκι ('' να δει καλά το κορίτσι τα σύκα και να φάει ζεστή σουπίτσα!!'') και πάντα χαμογέλαγε όταν με έβλεπε- στο νοσοκομείο, ένα απόγευμα καθόταν στην βεράντα και τον ξύριζε ένας μπαρμπέρης. Όταν με είδε να ανεβαίνω τις σκάλες, χαμογέλασε αβίαστα και αυθόρμητα, σαν μικρό παιδί, και όταν τελείωσε και γύρισε στο δωμάτιο, με φίλησε και μου έσφιξε με αγάπη τα χέρια.
Και είναι αυτά τα χαμόγελα που μου έχουν μείνει στην καρδιά, τα καλοκαίρια στην Ερεσό, με τα τουρνουά μπιρίμπας, τα ρεμπέτικα, τα ούζα, τα σύκα και τα πρόβατα. Είναι η αγάπη που μου έδειξε αυτός ό άνθρωπος, που στεναχωριόταν το καλοκαίρι, γιατί ήταν άρρωστος ''και δεν μπορώ να βρω παστελάκι για την Αλεξάνδρα''. Είναι ότι ο καρκίνος τον σκότωσε γρήγορα μέσα σε ένα μήνα, δεν πρόλαβε καν να τον παλέψει. Είνα ότι έχω χάσει κι εγώ τους δικούς μου και οτι έχω κουραστεί να λέω αντίο σε ανθρώπους που αγαπώ, γιατί κάθε αντίο σκοτώνει και ένα κομμάτι του εαυτού.
Και είναι ότι αγαπώ πολύ τον Σερ και δεν ήθελα να βιώσει κι αυτός αυτή την απώλεια. Προσπαθώ να τον βοηθήσω, αλλά αυτό είναι κάτι που ο καθένας μας το περνά και το ξεπερνά μόνος του, λίγα μπορούν οι απ έξω να κάνουν.

Την Παρασκευή θα ξαναταξιδέψουμε, αυτή την φορά για το μνημόσυνο. Θα αφήσουμε για λίγο πίσω μας τα πάντα, ελαφρότητες, καθημερινότητα, υποχρεώσεις,για να κρατήσουμε μέσα μας μόνο τις αναμνήσεις.

Γιατί αυτές οι στιγμές, θα είναι ιερές και μόνο για την ψυχούλα που έφυγε.
Μακάρι ο Ταξιάρχης να σε προστατεύει στο παντοτινό σου ταξίδι στ αστέρια.

4 σχόλια:

Αννα είπε...

Αχ βρε κοριτσάκι...

Τόσες και τόσες φορές μπήκα να δω αν έγραψες και να μάθω νέα σου.Ειχα διαβασει και την προηγουμενη αναρτηση σου και είχα μαλιστα μια ανησυχια πως να ειναι η μαμα του καλου σου...
Και τελικά μαθαίνω πως εχασε το μπαμπα του. Δε θα σου πω λόγια παρηγοριας...δε ξερω καν τι να σου πω.
Ευχομαι να ειστε οσο καλυτερα γινεται και να ειναι οι μανουλες σας κοντα σας για πολλα πολλα χρονια.

Καλο απογευμα

akrat είπε...

ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ...

εγώ έτυχε να χάσω πατέρα και την τότε σχέση μου ΑΦΑΝΤΑΣΟΣ ΤΟ ΠΟΝΟΣ...

δεν κακίζω την σχέση μου ήταν πολύ νέα και εγώ μεγάλος δεν ξέραμε πότε θα φύγει ο πατέρας μου...

αλλά πόνεσα αφάνταστα...

ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΗΜΕΡΑ

Νηφάλια Μέθη είπε...

ο Θεος να αναπαυσει τη ψυχη του και να δωσει τη δικη Του παρηγορια στις καρδιες σας Ιμμαηλακι μου...

χαρηκα πολυ που ειδα σχολιο σου στο μπλοκ μου...στεναχωρεθηκα που πονας διαβαζοντας αυτα...

βημα βημα

καλο ξημερωμα...απαλο και γαληνιο μεσα σε στιγμες απλες της καθημερινοτητας παρηγορητικες

σε φιλω

Menelaos Gkikas είπε...

καλή μου Μέλισσα, πραγματικά με συγκίνησε η ιστορία με το σκυλάκι και η ευαισθησία σου, οι αναμνήσεις που πρέπει να τις κρατήσεις για πάντα ζωντανές αλλά και η σκέψη πως μετά από κάθε βροχή εμφανίζεται πάντοτε ένα ουράνιο τόξο. διακρίνω όμως μία ηρεμία στα γραπτά σου και μία λογική και αυτό με χαροποιεί γιατί θα σε βοηθήσει να πάρεις στέρεες αποφάσεις. σε κάθε περίπτωση ευχομαι να βγαίνεις πάντοτε δυνατή από τις περιπέτειες της ζωής για να μας χαρίσεις πολλά νέα βαζάκια με μέλι από την παραγωγή σου. μάκια το ντροπαλό κορίτσι!! σμουτς!!