Λαβύρινθοι των ψυχών

Με κάθε φτάρνισμα σπάω και ένα κουτάκι με μέλι.Αυτό το συνάχι δεν λέει να υποχωρήσει και με ταλαιπωρεί αφάνταστα πολύ. Και δεν φτάνει που πρέπει να μελετήσω γερμανικά,έχω να πάω και στον Ευαγγελισμό:ο γιατρός καλά με εξέτασε,καλά μου έγραψε φάρμακα,αλλά ξέχασε να βάλει μια σφραγίδα και άντε να πάρω πάλι τις κεραίες μου και να πάω.Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ταλαιπωρία τραβάνε τα μελισσάκια και κάθε είδους ζωάκι με την κίνηση και τις συγκοινωνίες. Επειδή προσπαθώ να χάσω καμιά διπλίτσα(άτιμη λαιμαργία!αν δείτε την φωτογραφία μου που έχω αναρτήσει στο λουλούδι μου καταλαβαίνετε) κατέβηκα την Ιπποκράτους με τα πόδια.Μου αρέσουν τα μικρά μαγαζάκια που κρύβονται κατα μήκος της και τα στενά δρομάκια που ανηφορίζουν ή κατηφορίζουν. Μια φορά είχα περπατήσει κάποια στενά γύρω απο τον Λυκαβητό και ναι μεν τα φτεράκια μου πιάστηκαν,αλλά εκείνο το μεσημέρι γνώρισα μερικές γωνιές του κέντρου όμορφες,παρα τα τσιμέντα που απειλούσαν να τις πνίξουν.Αυτή η περιοχή είναι σαν ένας μικρός λαβύρινθος,κουραστικός για όποιον βιάζεται και δεν τον ξέρει.

Οι ψυχές των ανθρώπων είναι συχνά γεμάτες απο τέτοιους λαβυρίνθους.Ακολουθούν μονοπάτια που διασταυρώνονται και χωρίζουν,που κάποια σταματούν και κάποια συνεχίζουν,άλλα βρίσκουν σε αδιέξοδο και άλλα στο στόχο,μπερδεμένα αλλά και ξεχωρισμένα.Οι ψυχές έχουν φωτεινά μέρη,φιλόξενα στους ξένους που τα προσεγγίζουν,μέρη που θέλουν να αποκαλυφθούν και να κατακτηθούν.Έχουν όμως και κρυφές πληγές,πονεμένες στιγμές θαμμένες βαθιά,φόβους εξοπλισμένους με αγκάθια για να πληγώσουν αυτόν που θα προσπαθήσει να βρει το μυστικό τους.Προσπαθούμε να μάθουμε τον άλλο,αλλά καμιά φορά δεν πιάνουμε το νόημα των πράξεων και των λόγων και χανόμαστε στον λαβύρινθο των συναισθημάτων του και της ύπαρξής του. Λίγοι είναι αυτοί που θα θελήσουν πραγματικά να τον προχωρήσουν και να βρούν τις ωραίες γωνιές που κρύβει:οι πιο πολλοί θα τον εγκαταλείψουν βιαστικοί και θα πάνε σε μια εύκολη ευθεία και θα αφήσουν την μπερδεμένη ψυχή να περιμένει αυτόν που θα την αγκαλιάσει και θα περπατήσει στους δρόμους της με υπομονή,μαθαίνοντάς την και δίνοντας φως στο σκοτάδι της.

Υπουργείο Εμπορίου

Ένα έχω να πω: οι υπάλληλοι στο Υπουργείο αυτό είναι οι πιο εξυπηρετικοί δημόσιοι υπάλληλοι που έχω συναντήσει. Δεν ξέρω αν ήταν τα συγκεκριμένα πρόσωπα που συνάντησα ή αν γενικά είναι έτσι σαν υπηρεσία, αλλά οι άνθρωποι με εξυπηρέτησαν με τρομερή ευγένεια, υπομονή και μάλιστα μου έμαθαν και κάποια βασικά για τις διαδικασίες. Γενικά είχαν μια συμπεριφορά φιλική προς κάποιον που δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα και ήταν σαν πεντάχρονο σε διάλεξη αστροφυσικής.Πολύ γραφειοκρατεία και κακό!Κοντεύω να χάσω τα κουτιά με το μέλι με όλη την χαρτούρα που αντιμετωπίζω!
Μακάρι να ήταν έτσι όοοοολες οι υπηρεσίες και να μην χρειαζόταν να βγάζω κάθε τόσο το κεντρί μου...

Μυρωδιά ψητού!!

Δευτέρα,αρχή εβδομάδας και η παραγωγή μελιού ξεκίνησε με υπερεντατικούς ρυθμούς. Το Σαββατοκύριακο έκανα μια γενική απολύμανση στο κυψελάκι μου και ξεμαδήθηκε η γουνίτσα μου απο την κούραση.
Καθώς έτρεχα για δούλειά στο Υπουργείο Εμπορίου και κατέβαινα την Ακαδημίας,η ευαίσθητη(καθότι λαίμαργη) μυτούλα μου έπιασε μια μυρωδιά ψητού.
Χειμώνας,στο χωριό του πατέρα μου την Κόνιτσα,βροχερή και κρύα μέρα . Ανάμνηση θολή,γιατι τότε ήμουν πολύ μικρό μελισσάκι και με ένοιαζε μόνο να έχω μια ζεστή αγκαλίτσα και μπόλικο μέλι και δεν κράταγα εικόνες και τοπία. Αλλά το μυαλό-ή η καρδιά?-κράτησε κάτι απο εκείνη την μέρα. Κράτησε τα στενά και υγρά,τα πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού, τα γέρικα δέντρα με τα βαριά απο την υγρασία κλαδιά, τους ηλικιωμένους ανθρώπους του χωριού,πρόσωπα που μόλις διακρίνονται στις εικόνες μετα απο τόσα χρόνια.Κράτησε την μυρωδιά ψητού,που ξεχύνοταν απο την μικρή ταβέρνα του χωριου και την νοστιμιά απο τις μπουκίτσες που δοκίμασα.Κράτησε την ζεστή χούφτα του πατέρα μου καθώς με κρατούσε και περπατούσαμε μαζί,πρώτα στην εκκλησία και μετά στο νεκροταφείο για να αφήσει μερικά λουλούδια στους παππούδες του.Τα κράτησε όλα αυτά και τα φέρνει στην επιφάνεια με την ορμή κυμμάτων μια μυρωδιά μόνο και η νοσταλγία κάνει την καρδιά να φτεροκοπά,γιατί αυτή η ζεστή χουφτίτσα έχει φύγει εδώ και λίγα χρόνια.

Και τελικά αυτά μόνο μένουν απο εμάς σε αυτόν τον κόσμο: μια καλή πράξη,ένα ωραίο έργο,ένα απαλό χάδι,ένα χαμόγελο που μοιραστήκαμε, μια χουφτίτσα και αρκεί ένα τόσο δα ερέθισμα για να τα θυμήσει και μαζί με αυτά το άτομο,την παρουσία του,τα λόγια του. Μένει ένας δρόμος που άλλοι θα τον συνεχίσουν με τρυφερές αναμνήσεις στην καρδιά και με ιστορίες για ημέρες και κατορθώματα και πρόσωπα που θα λένε στα δικά τους παιδιά και εγγόνια.Μήπως αυτό δεν είναι η αθανασία?

Έρημη εκκλησία των ονείρων

Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να ανεβάσω αυτή την εικόνα στο blog,αν δηλαδή υπάρχει θέμα πνευματικής ιδιοκτησίας,αλλά μου αρέσει πολύ και την θεωρώ ρομαντική,να σε κάνει να ξεκινάς την μέρα σου με εύθυμη διάθεση.

Κάτι που το χρειάζομαι,γιατί συναχώθηκα(πάλι) και κάθε φορά που πάω να πάρω την γύρη απο τα λουλούδια φταρνίζομαι και την σκορπίζω. Και νηστική η μέλισσα και πρόβλημα στην παραγωγή μελιού!!!

Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα οτι περπατούσα σε μια έρημη εκκλησία. Ήταν αργά το απόγευμα και το μόνο φως ήταν η βελουδένια φλόγα των καντηλιών. Δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά τα πρόσωπα στις εικόνες και στις τοιχογραφίες,μόνο τα μάτια τους,ήρεμα και στωικά,καθρέφτιζαν αχνά την λάμψη της μικρής φωτιάς.Άρχισα να δακρύζω και να ζητώ άλλες μελισσούλες που μου έχουν φύγει εδώ και κάποια χρόνια. Με έπιασε τέτοιο παράπονο,που ακόμη και όταν σηκώθηκα ήμουν ταραγμένη.

Ξύπνησα ξημερώματα.Αυτό που με ηρέμησε ήταν ο ήχος της ανάσας του αγγέλου μου,που κοιμόταν βαθιά δίπλα μου.Σκέφτηκα τους ανθρώπους που ξυπνούν χωρίς να έχουν κάποιον δίπλα τους, είτε σύντροφο είτε συγγενή, κάποιον να είναι δίπλα τους σε κάθε εφιάλτη της ζωής ή του ονείρου. Μια απο τις μεγαλύτερες πιστεύω κατάρες.

Η μελισσούλα ξανα κοιμήθηκε στο λουλουδάκι της και δεν ονειρεύτηκε πάλι μέχρι να ξυπνήσει για την δουλειά. Πριν πετάξει για μακρινούς κήπους, έκανε μια ευχή:

κανένα πλάσμα μόνο του, καμιά ψυχούλα έρημη.

Αναμνήσεις φθινοπωρινών απογευμάτων

Πριν ξεκινήσω, να ευχαριστήσω θερμά τον/την elli για το ποίημά του/της. Είναι πραγματικά υπέροχο για ένα μελισσάκι όταν κάποιος το ενθαρρύνει στο ξεκίνημά του και του αφιερώνει λόγια-νέκταρ,που ξεκινούν την μέρα του με ένα χαμόγελο και του δίνουν ώθηση να τριγυρίσει στην κυψέλη της πόλης.
Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!
Αν και τα λουλούδια ανθίζουν την άνοιξη,την καλύτερη εποχή για μελισσούλες, εγώ αγαπώ τον χειμώνα και το φθινόπωρο. Μου αρέσει η βροχή και η θαλπωρή, τα φύλλα που πέφτουν με την υπόσχεση να ανοίξουν ξανα,οι ψυχρές μέρες και το παιχνίδισμα του φωτός στα μολυβένια σύννεφα. Χτες κοίταγα απο το παράθυρο του γραφείου, σε έναν όροφο της Μαυρομιχάλη, τον ουρανό, μια να ανοίγει και το φως να διαχέεται απαλό,χάδι ελπίδας, και μια να κλείνει και να θυμώνει. Άλλοτε να ντύνεται με αποχρώσεις λευκού και άλλοτε μολυβιού.
Μου θύμισε πολύ την ανταριασμένη θάλασσα με τα αφρισμένα κύμματά της και τα απογεύματα στην πόλη μου,την Πρέβεζα. Απογεύματα που βγαίναμε με την μητέρα μου και την αδερφή μου να μαζέψουμε κοχύλια σε μια μακρινή παραλία και γελάγαμε μες στην βουή ποιος θα βρει το ωραιότερο και νιώθοντας την αλισάχνη να δροσίζει τα πρόσωπά μας. Όταν είχε μεγάλη κακοκαιρία, η θάλασσα έπαιρνε τα θλιμμένα χρώματα του ουρανού και έσκαγε πάνω σε μια πρόχειρη προβλήτα με ορμή,σαν να ήθελε να γκρεμίσει αυτό που οι ανθρώποι έχτισαν αυθαίρετα στα σωθικά της.Και φυσικά μετά, ακολουθούσε βόλτα στα γύρω χωριά και ζεστή σοκολάτα στο τζάκι του σπιτιού,καθώς η νύχτα έπεφτε.
Είναι απίστευτο πόσες αναμνήσεις και σκέψεις μπορούν να γεννηθούν απο μια εικόνα. Πόσα μυνήματα μπορεί να βρεθούν και πόσες προεκτάσεις μπορεί να δοθούν.
Βέβαια σήμερα,προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο καιρός σήμερα έφτιαξε.όχι τίποτε άλλο,αλλά οι εργάτες που προσπαθούν να φτιάξουν την απέναντι πολυκατοικία άρχισαν ξανα τις εργασίες και μου έχουν πάρει τα αυτιά!!!!!!!!!!!!!!!!!

Με το δεξί

Αποφάσισα σήμερα να ξεκινήσω την σελίδα μου, απλά για να μοιράζομαι εικόνες και σκέψεις καθημερινές, εμπειρίες που ίσως βοηθήσουν και άλλους.
Μην περιμένει κανείς βαθυστόχαστα νοήματα ή υψηλές ιδέες. Μόνο μια καθημερινότητα, άλλοτε απλή, άλλοτε όχι.
''the road goes on forever.''