Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Οι αναμνήσεις ενός σώματος

(http://www.deviantart.com/)


Το σώμα θυμάται.

Δεν είναι νερό, να το χτυπήσεις και τα σημάδια να χαθούν αμέσως.
Δεν είναι ατσάλι, να το χαιδέψεις και το χέρι να γλιστρήσει χωρίς να αφήσει αίσθηση.
Δεν είναι αέρας, να το βρίσεις και τα λόγια να χαθούν στην απεραντοσύνη.
Δεν είναι γη, να το σκοτώσεις και να αναγεννηθεί.
Δεν είναι άψυχο κενό, να αποθηκεύεις όλη την σαβούρα.

Το σώμα είναι λιωμένο σίδηρο, που παίρνει την μορφή των χτυπημάτων.
Είναι λουλούδι που ανθίζει με την φροντίδα.
Αστέρι που λάμπει με την αγάπη.


Και θυμάται.

Θυμάται τι το πόνεσε και τι χαροποίησε, τι το κρύωσε και τι το ζέστανε. Θυμάται πρόσωπα και καταστάσεις, αισθήματα και εικόνες φευγαλέες, στιγμές και φωνές που σβήνουν με το φύσημα του ανέμου.
Και καμιά φορά όλα αυτά χαράζουν ανεξίτηλα το σώμα, αφήνουν αυλάκια στα οποία κυλούν τα δάκρυα και οι πίκρα ή το σφραγίζουν με αόρατες διαδρομές, μέσα απο τις οποίες το σώμα αναβιώνει την ευχαρίστηση και τον σεβασμό που του αξίζει.
Έχει γίνει ένα φτηνό προιόν, που το κόβουμε και το ράβουμε στα μέτρα μας, αλλά αυτό πάντα θυμάται την εποχή που, σαν παιδί, ανέπνεε ελεύθερο και απενεχοποιημένο, άνετο γιατί ήταν αυτό που ήταν και όχι αυτό που θέλανε οι άλλοι.
Θυμάται μέρες, χρόνια και εποχές, που το γεράζουν και το κουράζουν, περνούν απο πάνω του σαν θανατερός άνεμος.
Θυμάται τις προσβολές και τις αδικίες, αλλά και τις τιμές και την φροντίδα.

Το σώμα έχει την δική του ταυτότητα, είναι μια οντότητα που απλά συμβιώνει καρτερικά μαζί μας και μας εκπλήσσει πολλές φορές με τα πείσματά του. Είναι μια ύπαρξη που αξίζει την προσοχή μας και την φροντίδα μας.

3 σχόλια:

diavatis είπε...

μελισσούλα μου...
πολύ όμορφο αυτό που έχεις αναρτήσει και πράγματι πόσα πολλά "θυμάται" το σώμα μας... που καμιά φορά ακόμα και εμείς οι ίδιοι μένουμε έκπληκτοι με αυτά που έρχονται στην επιφάνεια...

σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου...

καλό απόγευμα να έχεις!

Sophia Kollia είπε...

Πάντα ρομαντική..πολύ γλυκούλι...
καλημέρα

Stiliano είπε...

Καλησπέρα Μελισσούλα
συμφωνώ σε όλα φυσικά, δεν παύει όμως το σώμα να είναι ο ναός του πνεύματος.
Εκεί πρέπει να απευθύνονται οι πρώτοι ύμνοι μας. Κατά διαβολική σύμπτωση (1:1.000.000!!)σήμερα ανέβασα ένα ποστ εντελώς αντίθετο απ΄το δικό σου,
αν και το δικό σου μου αρέσει καλύτερα.

Πολλά φιλιά!