Σε μια γειτονιά...

Τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται θα κλείσω εφτά χρόνια παραμονής στην Αθήνα.
Απο την πρώτη στιγμή που ήρθα, ένιωσα λες και προσγειώθηκα σε έναν άλλο, γκρίζο και σκληρό πλανήτη, τελείως διαφορετικό απο την μικρή Πρέβεζα. Εφτά χρόνια νόμιζα ότι ήταν αρκετά να δω και να μάθω πολλά απο αυτά που αφορούν τους ανθρώπους και την ψυχολογία τους, αλλά έκανα λάθος.

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου μένει μια ηλικιωμένη κυρία με την κόρη της, τούρκοι υπήκοοι με ελληνική καταγωγή. Καλές κυρίες, πάντα ευγενικές και χωρίς ποτέ να μου έχουν προξενήσει κάποιο πρόβλημα. Απο την πρώτη στιγμή που ήρθαν, οι υπόλοιποι ένοικοι ξεσηκώθηκαν να τις διώξουν για δύο λόγους: πρώτον, είχαν γάτες (αν και στην πολυκατοικία έχουμε οι πιο πολλοί ζώα) και δεύτερον τις θεωρούν τρελές. Για την ιστορία, να αναφέρω ότι και πριν τρία χρόνια που είχα μετακομίσει με τον Σερ Σερ στο σπίτι είχαν πάει να δημιουργήσουν και σε εμάς πρόβλημα, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν ξένους στα δυο μοναδικά διαμερίσματα που είναι προς ενοικίαση. Τότε ο Σερ Σερ τους είχε βάλει άγριο χέρι και είχαν αποτραβηχτεί, αλλά εδώ βρήκαν δυο γυναίκες μόνες τους, αδύναμες σε σώμα και ψυχή και έκαναν φουλ επίθεση.
Τι φωνές και τι προσβολές άκουσαν οι κακόμοιροι τοίχοι δεν λέγεται. Καβγά στον καβγά, κόντρα στην κόντρα, έψαξαν οι ένοικοι και βρήκαν ότι έπαιρνε η κόρη αντικαταθλιπτικά και το Σάββατο το πρωί κάλεσαν την αστυνομία το Σάββατο και την συλλάβανε, μάλλον με την κατηγορία της ''επικίνδυνης''. Και βρήκα το απόγευμα της ίδιας μέρας την μητέρα της να κλαίει στα σκαλιά, γιατί δεν της είπαν ούτε που την πάνε, ούτε γιατί την συλλάβανε. Την παρηγόρησα όσο μπορούσα, της έδωσα και λίγο φαγητό γιατί δεν είχε προλάβει η κόρη της να ψωνίσει και σήμερα που ρωτησα στα αστυνομικά τμήματα δεν κατάφερα να βρω που την πήγαν και πόσο θα την κρατήσουν. Και το περίφημο Σάββατο μας βρήκε ο διαχειριστής στα σκαλοπάτια και κατέβασε κάτι καντήλια στην κακόμοιρη την ηλικιωμένη, που ντράπηκα για λογαριασμό του, άσε που όταν πήγα να μιλήσω με έβρισε και εμένα.



Μένουμε σε κλουβιά που, αν και παρατάσσονται το ένα δίπλα στο άλλο, δεν έχουν καμιά επικοινωνία μεταξύ τους. Είμαστε δίπλα σε πολλούς άλλους, αλλά πιο μόνοι απο ποτέ, ξένοι και εχθροί σαν να μέναμε έτη φωτός μακριά. Αδικαιολόγητα απάνθρωποι και σκληροί, με ένα παράλογο μίσος και μια ανεξήγητη αηδία για τον διπλανό μας, με μια απίστευτη ετοιμότητα να κάνουμε κακό, να θάψουμε, να πατήσουμε και να γελάσουμε κιόλας με τον πόνο που θα προκαλέσουμε: αυτοί είμαστε μέσα στην ανωνυμία, μέσα στον ανταγωνισμό και τον καταναλωτισμό. Αυτοί είμαστε, και ας βάζουμε το χέρι στο κάθε ευαγγέλιο, ακόμα και στην καρδιά, βγάζοντας λόγους ατέρμονους για την κατάπτωση των ηθικών αξιών και την κατάντια της κοινωνίας μας, για την μάχη που δίνουμε με τα αισχρά στοιχεία. Αυτοί είμαστε, και ας κρυβόμαστε πίσω απο ενάρετες μάσκες.

Αυτή η ιστορία με έχει πονέσει πολύ, όχι μόνο γιατί βλέπω δυο πλάσματα να υποφέρουν, αλλά και γιατί δεν μπορώ να βοηθήσω. Με πληγώνει το ότι πρέπει να προσπεράσω χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα και το ότι θα μείνω θεατής σε αυτόν τον παραλογισμό. Και νευριάζω κιόλας, που δεν έχω την δύναμη να αλλάξω αυτή την κατάσταση, που δεν μπορεί μια μέλισσα να αλλάξει τον κόσμο και να εξαφανίσει κάθε δυστυχία.
Έχω ακόμα πολλά να δω, τα εφτά χρόνια ήταν η αρχή μόνο και έπεται δυστυχώς συνέχεια.

Χτες το βράδυ κοίταξα την Μαρκελίτσα, που είχε πάρει το καλτσάκι της, είχε χωθεί στις κουβέρτες και με κοίταζε ήσυχα, να δει αν θα παίξω μαζί της ή όχι.
-Α ρε χαζούλα, της λέω, τουλάχιστον ο δικός σας κόσμος έχει κανόνες.
Άφησε την κάλτσα, πλησίασε και έχωσε την μουσούδα της στο χέρι μου, βάζοντας το πατουσάκι της στο πόδι μου.

Μάλλον συμφώνησε.