Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Ταξίδι με το Intercity

Η κηδεία του συναδέλφου μου έγινε την Τρίτη 19:30 στην Πτολεμαΐδα Ξεκινήσαμε τέσσερις απο τους συναδέλφους σαν παλαβοί απο την Αθήνα στις μία το μεσημέρι, γιατί μας ενημέρωσαν τελευταία στιγμή. Και λέω τέσσερις γιατί δεν ήρθαν όλοι: κάποιοι θεωρούν το τελευταίο αντίο πολύ μίζερη υποχρέωση, κάτι μεταξύ ''ωχ αδερφέ μου τώρα'' και ''ποιος τρέχει τώρα..''.

Δεν προλάβαμε, καταφέραμε μόνο να αφήσουμε ένα κεράκι στο νεκροταφείο και να χαιρετήσουμε τους δικούς του.

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε απο Θεσσαλονίκη με το τελευταίο Intercity, που έφευγε δύο παρα δέκα το βράδυ. Στην καμπίνα εμείς και ένα μεσήλικο ζευγάρι, βολευτήκαμε όσο μπορούσαμε και τα φώτα έσβησαν. Με μία ώρα καθυστέρηση, αφήσαμε κατά τις τρεις την πόλη να κοιμάται. Παρά την μεγάλη μου κούραση όμως απο τις πολλές ώρες ταξιδιού και το κλάμα, δεν κοιμήθηκα αμέσως.

Άφησα την ψυχή μου να χαθεί μέσα στην νύχτα, μέσα στην σιωπή της και στο απαλό μουρμούρισμα του τρένου πάνω στις ράγες. Ζητούσα την γαλήνη στους βελούδινους όγκους που έτρεχαν έξω απο το παράθυρο, στα ακαθόριστα περιγράμματα που οριοθετούσαν αχνά το τοπίο. Είδα δυο κεραυνούς να χτυπούν την γη, φαίνεται είχε καταιγίδα κάπου μακριά.
Ταξίδι για Αθήνα, το τέλος ενός ταξιδιού αποχαιρετισμού και το βλέμμα ξάπλωνε στο δροσερό σκοτάδι για να ανακουφιστεί απο την φρίκη της ημέρας.
Σιχάθηκα τους πάντες και τα πάντα, δυσφορούσα και δυσφορώ στις καταστάσεις που έχουν δημιουργήσει με τα λόγια τους και τις πράξεις τους οι ζωντανοί, που δεν σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό και δεν έχουν τσίπα πάνω τους ούτε για δείγμα. Ένιωθα και νιώθω τρομερό θυμό, τρομερή απογοήτευση και πίκρα.
-Έλα Μέλισσα, έλεγα απο μέσα μου, κάνε υπομονή. Σήμερα είναι η μέρα του Χρήστου, της ψυχούλας του, που ταξιδεύει στο φως. Κάνε υπομονή για αυτόν.
Ζήτησα την παρηγοριά στον ουρανό που κοιμόταν, που έκρυβε τα αστέρια του-ή μήπως έφταιγε το παράθυρο?- να αποσυμφορηθεί το μυαλό μου απο όλες τις εικόνες του πόνου και να κρατήσει μόνο τον Χρήστο, ή Κριστιάν όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά στα Γαλλικά, χαμογελαστό, πρόσχαρο, όπως ήταν πάντα.

Το τρένο γλιστρούσε απαλά σαν νερό στις ράγες όταν έκλεισα τα μάτια.
Ανήσυχος ύπνος, χωρίς όνειρα.

11 σχόλια:

Menelaos Gkikas είπε...

Μελισσούλα τέτοια γεγονότα μας κάνουν να αλλάζουμε τελείως ρότα στο περιεχόμενο της ζωής μας στον κόσμο αυτό! Κάτι τέτοιο είναι αρκετό για να καταλάβουν ορισμένοι τη ματαιότητα των επιλογών τους και του μονοπατιού που χάραξαν!

Stiliano είπε...

Καλημέρα Μελισσούλα
δυστυχώς αυτά τα πράγματα είναι αναπόφευγκτα. Το μόνο που μπορείς να προσφέρεις είναι ένα αγνό δάκρυ, και δυό λόγια παρηγοριάς στους συγγενείς.

Όμως, το ταξίδι της επιστροφής που περγράφεις, αυτό που ουσιαστικά σου έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι το ταξίδι της επιστροφής στη ζωή, και παράλληλα το προσωπικό σου ταξίδι μέσα στην ψυχή σου.
Μέσα εκεί, είδες πράγματα που δεν τα φανταζόσουν, γνώρισες άγνωστες πτυχές της ψυχής σου, έκανες παρέα μαζύ της.
Αυτό ήταν το δώρο του Χρήστου...

Ά μην το ξεχάσω, τα αστέρια πάντα λάμπουν στον ουρανό.
Πολλά φιλιά!!!!

Μιμης Ζερβος είπε...

ακριβώς..για χάρη ενός ανθρώπου που φεύγει.. κουράγιο, φρόντισε να σηκωθείς σύντομα.. η ζωή σου σε περιμένει στη γωνία..Αλήθεια!την άκουσα που σε φώναζε..

akrat είπε...

τυχαία μπήκα...
βλέπω ...
και λέω...
υιοθετήστε ένα αστέρι του ουρανού και απευθύνετε μια φορά τον χρόνο την ύψιστη τιμή...
θα είμαστε όλοι εκειδά...
άσχημες ώρες για αρμένικες βίζιτες...

Αννα είπε...

Μπηκα να πω μια χαρουμενη καλησπερα αλλα βουρκωσα διαβάζοντας τα 2 τελευταια σου ποστ...
Ευχομαι τουλαχιστον να βρεθουν τα καθαρματα που του αφαιρεσαν τη ζωη...
Δεν εχω κατι αλλο να σου πω...
Τοσο νεο παιδι....

Spy είπε...

Συγγνώμη που δεν θα καταφέρω να αφήσω ένα σχόλιο της προκοπής, αλλά αυτές οι καταστάσεις με παγώνουν εντελώς. Mου κόβονται τα γόνατα και λυγίζω. Δεν είμαι καλός στο να παρηγορώ. Δεν καταλαβαίνω καν αν ο άλλος χρειάζεται και θέλει την παρηγοριά μου.

Kαλη σου νύχτα.
Mε όνειρα αναίμακτα.

Sophia Kollia είπε...

Τελικά από τι πέθανε το παλικάρι?

neni είπε...

Αντίο.Κουράγιο.Μείνε δυνατή.Και θα κοπάσει ο πόνος...Καλώς σε βρήκα γλυκιά μου...

Menelaos Gkikas είπε...

Μελισσούλα καλό Σαββατοκύριακο!

Sophia Kollia είπε...

εννοώ γιατί τον σκότωσαν?

lenio είπε...

..δακρυα κι απο εμενα..καλο του ταξιδι στην αιωνιοτητα..