Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Γεροντάκια όλου του κόσμου ενωθείτε!

Η παρακάτω ιστορία εκτυλίσσεται στην Εθνική Τράπεζα, γωνία Σόλωνος και Ιπποκράτους.

Τρίτη 02/09/2008.

Το τηλέφωνο του γραφείου χτυπάει 13:30-ο δικηγόρος ζητάει να κατατεθούν κάποια χρήματα στον λογαριασμό ενός πελάτη.

Η ασκούμενη φτάνει στην τράπεζα 13:45 και παίρνει αριθμό- 14:30 κλείνουν τα ταμεία, έχει το 423 και τώρα εξυπηρετείται το 362.

Αρχίζει να αγχώνεται ότι δεν θα προλάβει, γιατί οι υπάλληλοι καθυστερούν καί, όσοι έχουν συναλλαγματικές, έξυπηρετούνται χωρίς αριθμό κατά προτεραιότητα.
''Ποίος τον ακούει πάλι και χωρίς να φταίει'', σκέφτεται μουτρωμένη.

Η ώρα πάει 14:05- ένα γεροντάκι πάει σε ένα απο τα γκισέ και η ασκούμενη το χαζεύει για να μην νευριάσει πιο πολύ.

Είναι μια κυρία, γύρω στα εβδομήντα, μαυροφορεμένη με βαμμένα καστανά μαλλιά και ρυτίδες στα χαρακτηριστικά της. Καλοβαλμένη και καλοστεκούμενη. Εκείνη την στιγμή ήταν ο αντιπρόσωπος όλων των ηλικιωμένων που πάνε στην τράπεζα και δεν μπορούν να εξοικειωθούν με την νέα τεχνολογία. Ξεκινάμε:
1. Ανοίγει το τσαντάκι.
2. Βγάζει το πορτοφολάκι.
3. Ψάχνει και βγάζει τον λογαριασμό της κινητής τηλεφωνίας (που πληρώνεται και σε καταστήματα κινητής τηλεφωνίας για μεγαλύτερη ευκολία).

(Η ασκούμενη βράζει-''την κεραία μου!δεν μπορεί να πάει σε κατάστημα? εδώ άλλοι βιάζονται για μεγαλύτερες και πιο επείγουσες συναλλαγές!'')

4. Ελέγχει -για 1000στη φορά - τον λογαριασμό
5. Μετρά για 2000στη φορά τα χρήματα.

(Η ασκούμενη ξεφυσά)

Ο υπάλληλος κάνει την συναλλαγή. ώρα 14:10. Της δίνει την απόδειξη και συνεχίζουμε:
6. Διαβάζει τήν απόδειξη απο την αρχή μέχρι τελους, μαζί με όλα τα μικρά γράμματα.
7. Ρωτά πάλι που να βάλει υπογραφή.

Εκείνη την ώρα ευτυχώς έρχεται η σειρά μου σε άλλο γκισέ. Με την άκρη του ματιού είδα την κυρία με την ηρεμία της να διπλώνει τον λογαριασμό, να ξαναβγάζει το πορτοφολάκι και να τα συγυρίζει στην τσαντούλα της- ηρεμία που εξαγρείωνε ακόμα πιο πολύ όλους τους επαγγελματίες, που αγχωνόταν για τις πληρωμές και τις επιταγές.

Μόλις βγήκα απο την τράπεζα, λύθηκα στα γέλια. Σκέφτηκα ότι νευρίασα με ένα γεροντάκι χωρίς να υπάρχει λόγος. Βιαζόμαστε, αγχωνόμαστε, τρέχουμε και πιο το αποτέλεσμα? Αν δεν γίνει η συναλλαγή μήπως θα καταστραφεί ο πλανήτης ή ο ήλιος θα παγώσει? Κάνουμε γρήγορες συναλλαγές με κάθε ποσό, χωρίς να ελέγχουμε τους όρους και τα μικρά γράμματα, θεωρώντας τα αυτονόητα, και καταλήγουμε να την πατάμε σαν χαζοί.

Οι παλιοί είναι αλλιώς, ίσως γιατί ζήσανε σε εποχή στιγματισμένη απο την φρίκη των πολεμικών και πολιτικών αναταραχών, που τα πράγματα ήταν δύσκολα και τα χρήματα ακόμα πιο λίγα. Πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους , που εργάστηκε σαν το σκυλί χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα και ζυμώθηκε με δυσκολίες, εκτιμά κάποια πράγματα λίγο καλύτερα απο εμάς και απολαμβάνουν τον χρόνο και τις στιγμές του.

Άσε που δεν φταίνε αυτοί για τις δυσκολίες που συναντούν στις νέες τεχνολογίες! Ποτέ κανείς δεν κάθησε να σκεφτεί τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει ένας ηλικιωμένος στην καθημερινότητα της πόλης και των συναλλαγών λόγω σωματικής αδυναμίας, ούτε καν μπήκαμε στον κόπο να τους δείξουμε πέντε πράγματα: τους αντιμετωπίζουμε σαν γραφικές φιγούρες μιας παλιάς, ασπρόμαυρης εποχής, που είναι αναγκασμένες να προσαρμοστούν σε μια εποχή έξω απο τα νερά τους και την φιλοσοφία τους.

Στο κάτω κάτω της γραφής, πόσο κοστίζει λίγο υπομονή, μια χούφτα κατανόηση και μια μυτίτσα βοήθεια? Τα ρούχα μας πιο ακριβά τα αγοράζουμε και πιο πολύ τα λυπόμαστε.

8 σχόλια:

γυάλινο δάκρυ είπε...

Μωρέ δεν έχεις άδικο, αλλά μάθαμε να ζούμε στο άγχος και τη βιασύνη και την υπέρρενταση κι έτσι όταν κάποιος μπροστά μας κινείται αργά είναι σαν να μας σκοτώνουν. Αλλά υπάρχουν και κάποιες δουλειές που επείγουν να γίνουν χωρίς καθυστέρηση, οπότε εκεί τα νεύρα όταν μας καθυστερούν είναι δικαιολογημένα.

Νηφάλια Μέθη είπε...

ιμμαηλ μου...

εχεις τοσο δικιο σ αυτα που λες...

αλλα θα σου πω κατι που απολαμβανα να κανω και ας καθυστερουσα τους επαγγελματιες...οποτε πηγαινα τραπεζα οταν ημουν αθηνα πατουσα δυο φορες το κουμπακι..επαιρνα δυο νουμερα και καθομουν καπου βλεποντας τη πορτα μεχρι να ερθει μια ηλικιωμενη γιαγια...καθομουν διπλα της μετα πιαναμε τη κουβεντα και στα διαφορα ελεγα..ξερετε πηρα 2 χαρτακια κατα λαθος...
ειναι μια αδυναμια που εχω στις γιαγιαδες που λεω δεν πειραζει λιγη υπομονη απο τους υπολοιπους...πες διαταραχη της εννοιας δικαιοσυνης...και απολαυση γλύκας οταν δινουμε χαρα..

οπως και να χει...καλο σου απογευμα!

να σαι καλα πολυ!

seniorita είπε...

αντί να σκεφτούμε ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας κι ότι η τεχνολογία εξελίσσεται τόσο γρήγορα τα τελευταία χρόνια που είναι δύσκολο ακόμα και για μας,πόσο μάλλον γι'αυτούς να συμβαδίσουν μ'αυτήν καθόμαστε και τα βάζουμε με αυτούς που φταίνε λιγότερο..πραγματικά αν είχαμε όλοι λίγη υπομονή παραπάνω θα χαμογελούσαμε περισσότερο και θα βλέπαμε γύρω μας χαρούμενες φάτσες ηλικιωμένων και νέων ανθρώπων..

L' Aesthete Soleil είπε...

Έχεις δίκιο. Και πολλές φορές πέφτω κι εγώ στην παγίδα του εκνευρισμού με τέτοιους ανθρώπους

Μιμης Ζερβος είπε...

αστα στην τσίτα είμαστε.. τρέχουμε όλη μέρα και μετά μας φταίνε όλοι κι όλα..ευτυχώςπου βρήκες το χρόνο να ηρεμήσεις και να καταλάβεις γιατί εγω καμιά φορά βγάζω σπυριά..(στην καλύτερη)...καλο φθινόπωρο να χουμεεεεε

Μιμης Ζερβος είπε...

κάτι πήρε το μάτι μου για κλαινες..τι το θες καλέ αυτό?δε σου φτάνει το μιττελ?εεεε?

akrat είπε...

δεν ξέρεις πόσο συνεκινήθην δια αυτήν την δημοσίευσιν. Εξ' αιτίας του γεγονότος ότι πηγαίνω σχολήν προπαιδεύσεως εις την τρίτην ηλικίαν ... συνεκινήθην τα πλείστα όσα...
τρίτη ηλικία ΣΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ...

Θερμεσιλαος είπε...

μήπως καλύτερα "γεροντάκια όλου του κόσμου μας συγχωρείτε;" γιατί μέχρι να ενωθούμε, δεν ακούμε και καλά, να πάρουμε και τα γιατρικά μας μαζί θα περάσει καιρός - χώρια που δεν υπάρχουν και αρκετά 166 για να μας εξυπηρετήσουν αν είμαστε όλοι μαζί...
θερμεσίλαος