Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Να ζήσεις bloggάκι!

22/10/2007, Δευτέρα, αποφάσισα να φτιάξω ένα κυψελάκι-μια φωλίτσα, ένα εργοστάσιο παραγωγής μελιού και μια βάση εμπορίας ανθών. Εμπορία βέβαια με την ευρεία έννοια, καθότι δεν επιδιώκεται σε καμιά περίπτωση προσωπικό όφελος.

Η σκέψη γεννήθηκε εκείνη την ίδια μέρα, δεν το σκέφτηκα πιο πολύ, καθώς παρατηρούσα τον Υμηττό απο το παράθυρο του γραφείου. Ασημένια σύννεφα, που αντανακλούσαν όλη την γκρίζα βουή της πόλης, αγκάλιαζαν βροχερά τον ουρανό και το βουνό, άγγιζαν ψυχρά την καρδιά μου. Ήταν μια ωραία φθινοπωρινή μέρα, θολή μέσα απο τα μάτια των νοτισμένων παραθύρων.

Ήταν μια εποχή αλλαγών και νέων ξεκινημάτων, με αρκετά προβλήματα και πίεση στην δουλειά, με το πτυχίο να εκρεμεί ακόμα και με την υγεία της μητέρας μου να μπαίνει σε περιπέτειες. Το Μελισσάκι προσπαθούσε να τα βάλει όλα σε μια σειρά, αλλά του φαινόταν όλα ένα μεγάλο βουνό, με απροσπέλαστα βράχια που απαγόρευαν την αναρρίχηση. Ήταν πολλές οι ώρες της μοναξιάς και της στεναχώριας, πολλές οι στιγμές που αντιμετώπιζα τον εαυτό μου και τους φόβους του, τα λάθη του και τις αδυναμίες του.

Και οι εικόνες δίπλα μου γλιστρούσαν φευγαλέες, μικρά σπαράγματα σε ξένες καθημερινότητες, πρόσωπα που ποτέ δεν θα μάθουν ότι τα παρατήρησα, διέτρεξα τις γραμμές τους και κράτησα την αρμονία τους. Ένα λουλούδι ανάμεσα σε σκουριασμένα κάγκελα σε μια παλιά πολυκατοικία, ένα παιδί που γελά στα χέρια του πατέρα του στο Πεδίο του Άρεως, ο Υμηττός να στέκεται αρχαίος και να βλέπει την Αττική που αγάπησε να αλλάζει στους αιώνες, ένας ιστός ζωής που ήθελα να τον κάνω αθάνατο, να δώσω μια άφθαρτη υπόσταση σε ότι θνητό κρατά το μάτι και η καρδιά. Ήθελα να δώσω έναν ουρανό στις σκέψεις μου, μικρές αχτίδες που φτερουγίζουν σε στιγμές ανύποπτες κλειδωμένες μέσα μου και ζητούν να ελευθερωθούν, να ζήσουν και να μην χαθούν, να ταξιδέψουν στην σκέψη αυτών που θα αναπνεύσουν σε αυτή την ατμόσφαιρα και να βρω μια φωλίτσα καταφύγιο στις δύσκολες ώρες, όταν αυτά που μας πνίγουν δεν μπορούν να ειπωθούν φωναχτά.


Και βρήκα σε αυτόν τον ανθόκηπο και άλλα κρινάκια και μανιταράκια, σπιτάκια στα οποία όλοι εσείς, οι bloggοπαρέα μου, κατοικείτε. Και είσαστε μια παρέα ζωντανή και σκεπτόμενη, τόσο υπέροχη και μοναδική!!


Ένας χρόνος προς το άπειρο λοιπόν, με τόσα βιώματα φορτωμένος, και ο δρόμος συνεχίζει. Και σας ευχαριστώ με απέραντη αγάπη όλους σας, που είσαστε συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι

12 σχόλια:

akrat είπε...

εμ διάολε ένα εργοστασιάκη στήσατε να μην βάλουμε και εμείς το κάτι τις???
να γίνει φάμπρικα... μελλιού

γυάλινο δάκρυ είπε...

Nα μας ζήσει το blogάκι πολλά πολλά χρόνια ακόμη! Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις ή έχεις γράψει ποτέ ποίημα;
Καλό μεσημέρι εύχομαι! Φιλάκια!

seniorita είπε...

έγινες ενός έτους μπλόγκερ!συγχαρητήρια!έχεις ακόμα μέχρι να φτάσεις στην τρίτη ηλικία...

Spy είπε...

Kαλό μου μελισσάκι,
σας εύχομαι ολόψυχα να κλείσετε όσα ευτυχισμένα χρόνια ακόμα αντέχετε και θέλετε, μέσα στην ιδιότυπη αυτή παρέα.
Nομίζω πως ήταν μία από τις καλύτερες αναρτήσεις σας.

Σας ευχαριστούμε κι εμείς που είστε μαζί μας.

faraona είπε...

Να τα εκατοστισεις και να μοιραζεσαι πολλες χαρες και οσο το δυνατον λιγοτερες λυπες με τους φιλους.
Ερχομαι απο τα ανεμοσκορπισματα.
Καλως σε βρισκω εστω και μετα εναν χρονο λοιπον.


την καλησπερα μου.

Sophia Kollia είπε...

Μια γλυκειά κυψέλη στα μπλόγκ.
Από ότι βλέπω όλοι πέρνουμε δύναμη ο ένας από τον άλλο.
Πού λές, σου χρωστάω μια απάντηση σχετικά με τον Σέρ.
Όταν μια γυναίκα μένει έγκυος, λέμε με το καλό, και κάθε αρνητική σκέψη, κλειδώνεται. Τόσα συμβαίνουν, όμως δεν συμαίνει ότι οι υπόλοιπες δεν κάνουν παιδιά. Μετά πάνε σχολείο και όλοι οι γονείς προσπαθούν για το καλύτερο. Άλλοι έχουν μαθησιακά προβλήματα, άλλοι διάφορα άλλα κλπ. Δεν σημαίνει ότι εμείς δεν θα προσπαθήσουμε με το δικό μας. Το ίδιο και πάει λέγοντας μέχρι να μεγαλώσει. Υπάρχει ανεργία, δεν σημαίνει ότι δεν θα βρούμε όμως εμείς δουλειά. Και φτάνουμε στις σχέσεις. Υπάρχουν χίλιες διαφορετικές περιπτώσεις, δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε μια υγιή σχέση, και μετά? Όπως δεν αφήνουμε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας να μας πτοήσουν σε άλλα επίπεδα της ζωής, δεν θα αφήσουμε και σε αυτό τον τομέα τα δηλητήρια να μολύνουν την υγιή επιθυμία για συντροφικότητα και την συνέχεια μας.
Καλημέρα,(ελπίζω να μη ακούγομαι πολύ θεία, και να σε κουράζω)

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο το μωγιό, έφτιαξε το δικτυακό του χώρο...! Καλή μου Ιμμαήλ πολύχρονο το χωριουδάκι σου, να τα χιλιάσει!!

Αννα είπε...

Καλέ να σου ζησει!!!
Πω πω πω πως μεγαλωσε...Φτου να μη το ματιάσω!!!

L' Aesthete Soleil είπε...

Χρόνια πολλά! Άκουσα για τούρτα και ήρθα. Να ζήσεις bloggaki και χρόνια πολλά. Μμμμ ωραία η τούρτα, αλλά την πάστωσες στο μέλι. Πήγε καλά η παραγωγή φέτος :-)

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

χρόνια πολλά κι από μένα! εξίσου δυναμική συνέχεια εύχομαι! καλημέρα καλημέρα!

Νηφάλια Μέθη είπε...

να σαι παντα καλα!
να δημιουργεις και να χαιρεσαι!

αφηνω μια καληνυχτα και ονειρα γλυκα πολυ!

Μιμης Ζερβος είπε...

αυτό θα πει έμπειρη μπλογκερ..απαιτώ κέρασμα..και γενναιόδωρο κέρασμα, εε..μελένια φιλιά