Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

Έρημη εκκλησία των ονείρων





Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να ανεβάσω αυτή την εικόνα στο blog,αν δηλαδή υπάρχει θέμα πνευματικής ιδιοκτησίας,αλλά μου αρέσει πολύ και την θεωρώ ρομαντική,να σε κάνει να ξεκινάς την μέρα σου με εύθυμη διάθεση.


Κάτι που το χρειάζομαι,γιατί συναχώθηκα(πάλι) και κάθε φορά που πάω να πάρω την γύρη απο τα λουλούδια φταρνίζομαι και την σκορπίζω. Και νηστική η μέλισσα και πρόβλημα στην παραγωγή μελιού!!!


Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα οτι περπατούσα σε μια έρημη εκκλησία. Ήταν αργά το απόγευμα και το μόνο φως ήταν η βελουδένια φλόγα των καντηλιών. Δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά τα πρόσωπα στις εικόνες και στις τοιχογραφίες,μόνο τα μάτια τους,ήρεμα και στωικά,καθρέφτιζαν αχνά την λάμψη της μικρής φωτιάς.Άρχισα να δακρύζω και να ζητώ άλλες μελισσούλες που μου έχουν φύγει εδώ και κάποια χρόνια. Με έπιασε τέτοιο παράπονο,που ακόμη και όταν σηκώθηκα ήμουν ταραγμένη.


Ξύπνησα ξημερώματα.Αυτό που με ηρέμησε ήταν ο ήχος της ανάσας του αγγέλου μου,που κοιμόταν βαθιά δίπλα μου.Σκέφτηκα τους ανθρώπους που ξυπνούν χωρίς να έχουν κάποιον δίπλα τους, είτε σύντροφο είτε συγγενή, κάποιον να είναι δίπλα τους σε κάθε εφιάλτη της ζωής ή του ονείρου. Μια απο τις μεγαλύτερες πιστεύω κατάρες.

Η μελισσούλα ξανα κοιμήθηκε στο λουλουδάκι της και δεν ονειρεύτηκε πάλι μέχρι να ξυπνήσει για την δουλειά. Πριν πετάξει για μακρινούς κήπους, έκανε μια ευχή:

κανένα πλάσμα μόνο του, καμιά ψυχούλα έρημη.

3 σχόλια:

Unknown είπε...

Η ζωή μας σκιά και όνειρο. Και η ανθρώπινη συντροφιά το δάκρυ της αγάπης και η μοναξιά της δημιουργίας.Και συ μελισσούλα κατακοσμείς με ανθρώπινη προστασία το αύριο.Καμιά ψυχή στην πραγματικότητα δεν είναι έρημη όταν μπορεί και μιλά με την ομορφιά των πραγμάτων.Είναι σαν να συγγενεύει με όσους τους μίλησαν πρίν με όσους θα τους μιλήσουν στο μέλλον...

Ιμμαήλ είπε...

Πόσοι ανθρώποι άραγε περπατούν στους δρόμους αυτής της μεγαλούπολης ψάχνοντας μια επαφή με τα απλά πράγματα,με τα πρόσωπα,με τα γεγονότα?Είναι απίστευτο το πόσα συναισθήματα γεννιούνται στην ψυχή του ανθρώπου και όμως ίσως ποτέ δεν θα τα εκφράσει και ποτέ δεν θα μάθει οτι και κάποιος άλλος κάποτε ένιωσε το ίδιο και οτι και εκείνος φοβήθηκε να εκφραστεί.Και την στιγμή που γεννιέται η σκέψη οι ψυχές αγγίζουν η μια την άλλη φευγαλέα και ριγούν στην επαφή,χωρίς να ξέρουν η ταραχή που οφείλεται.Μια σιωπηλή,κρυφή,άυλη επικοινωνία.

Ανώνυμος είπε...

Who else thinks that Russia bears walking the streets, and the vodka flows like water?
And anyone can know that in this country the most beautiful girls?