Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Ένα κερί

Σήμερα έκανα μια μικρή,εγωιστική πράξη.
Το πρωί, κατα τις εννιά παρά είκοσι, το λεωφορείο με άφησε έξω απο την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στην Ακαδημία. Σκέφτηκα να μπω να ανάψω ένα κεράκι, χρόνο είχα μέχρι να πάω στην δουλειά. Αυτή την φορά όμως δεν το άναψα για τους δικούς μου ή για τους φίλους μου, αλλά για μένα. Πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια αποφάσισα να αφιερώσω μια ευχή στον στρογγυλό μου εαυτό. Μην φανταστείτε καμιά ευχή για μεγαλεία και σπουδαία επιτεύγματα, μόνο να είμαι καλά και τα φτεράκια μου δυνατά και οι διπλίτσες μου αφράτες. Νομίζω ότι αυτά αρκούν για ένα μελισσάκι που θέλει να περνάει την ζωή του τόσο γλυκά, όσο το μέλι που παράγει. ( Χρειάζεται βέβαια να έχει στο πλευρό του δυνατούς και ευτυχισμένους όσους αγαπά, αλλά αυτό είναι άλλη παράμετρος, σημαντική μεν, ολόκληρο κεφάλαιο δε.)
Δίπλα μου, μέσα στο απαλό ημίφως , και άλλοι άγνωστοι ανθρώποι άναβαν κεράκια, σαν βουβές και θερμές παρακλήσεις προς τον ουρανό. Πόση κρυφή ελπίδα και λαχτάρα, πόσο ανείπωτο καημό ή και χαρά μπορεί να κρύβουν αυτές οι μικρές φλόγες! Πόσοι νιώθουν την ανάγκη να ζητήσουν βοήθεια απο τα ατάραχα πρόσωπα των εικόνων, να αναζητήσουν μια παρηγοριά στα αμυδρά,ζωγραφισμένα χαμόγελα......
Πέταξα πιο ήρεμη και ξαλαφρωμένη. Τελικά κάπου κάπου χρειάζεται να κάνουμε κάτι και για μας, κάτι που να μας γεμίζει ή που να μας ελαφραίνει την ψυχή, έστω και αν αυτό φαντάζει μικρό, ασήμαντο ή και γελοίο.
"καιρός να κάνω κάτι πια σωστό,
να στείλω ένα γράμμα και σε μένα
να πω στον εαυτό μου σ αγαπώ,
μα ξέχασα οδό και αριθμό....''

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μέλι στη γεύση της μνήμης.
Στην ξεχασμένη γενναιότητα μας
που στην ακολουθία της μέρας
προσθέτει κύκλους σε χρόνο ξένο
-αγνώριστο-
σαν αρχηγό μας ...

Poet1 είπε...

Γιατι εγωιστικη λες αυτη τη πραξη ; Δεν θα το εθετα ετσι αλλα οτι καποια στιγμη ευχηθηκες κατι και για σενα.Δεν ειναι κακο αυτο ισα ισα...