Το ράγισμα

Επιτέλους η μελισσούλα κατάφερε να βρει λίγο χρόνο να ξεκουραστεί σε μια κερύθρα και να ατενίσει την μελοπαραγωγή της. Το μηχάνημα παραγωγής κόλλησε απο το χιόνι (μαζι με το μυαλό μου παρέα) αλλά τίποτα δεν μπόρεσε να σταματήσει τα ηρωικά μελισσάκια, που λουφάραν παραπάνω απο όσο έπρεπε όλο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και ανυπομονούν να τελειώσει αυτή η εβδομάδα για να ξανα σαπίσουν ανενόχλητα στα ζεστά πέταλα των λουλουδιών.

Χτες το βράδυ ο τοίχος, που είχε υψωθεί για να κρύψει αυτά που πονούν, ράγισε. Μια τόσο δα σχισμή ήταν, σαν κλωστή, σαν χνούδι σε λεία επιφάνεια, αποτέλεσμα ενός καλοσυνδυασμένου χτυπήματος απο το άγχος και την πίεση.Αλλά αρκούσε: για μια ψυχρή ομίχλη που θόλωνε τα βουνά μια βροχερή μέρα πολλά χιλιόμετρα απο εδώ να αγκαλιάσει και το χτεσινό δειλινό, μακρινά γέλια και απόηχοι φωνών που έχουν σβήσει να ακουστούν αχνά μέσα στην οχλαβοή του παρόντος, μορφές να γλιστρύσουν στην καρδιά και στα μάτια, βιαστικές και άπιαστες, οπτασίες του ονείρου. Ένα τόσο δα ράγισμα, ένα παράπονο που ψάχνει κάπου να κρυφτεί, να ανακουφιστεί, ψάχνει ένα γιατί χωρίς να μπορεί να το βρεί.

Πόσοι γύρω μας έχουν άραγε υψώσει προστατευτικούς τοίχους? Οι πιο πολλοί απο όσους μας προσπερνούν στον δρόμο έχουν κλειδώσει τις καρδιές τους και φοβούνται ακριβώς ένα τέτοιο ράγισμα, που θα αποκαλύψει την αδυναμία τους, θα τους κάνει ευάλωτους σαν μικρά παιδιά, έρμαιο στις θύελλες της καθημερινότητας. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, κρυβόμαστε και επιτεθόμαστε σε όποιον πάει να ρίξει μια κλεφτή ματιά που θα αποκαλύψει αυτά που προσπαθούμε με πείσμα να κρατήσουμε στο σκοτάδι. Δεν μιλάμε, γιατί, αν βάλεις φωνή σε κάτι, είναι σαν να παραδέχεσαι την ύπαρξή του και την ανάγκη σου για κάποιον που θα σε ακούσει και θα θες να σε καταλάβει. Όχι, προχωράμε περήφανοι μες στην ψευδαίσθηση της δύναμής μας, καταπιανόμαστε με άλλα θέματα, αφοσιωνόμαστε με πάθος σε δουλειά, φίλους, ότι έξυπηρετεί την λησμονιά. Αλλά το παράπονο είναι εκεί, πεισμώνει και δεν φεύγει, περιμένει υπομονετικά την ευκαιρία που θα σου θυμίσει την ύπαρξή του και θα σε τσακίσει.

Κλειδωμένες καρδιές σε έναν κλειδωμένο κόσμο, που φοβούνται την ανθρώπινη επαφή. Ένα ράγισμα στο ασφαλές καβούκι τους που θυμίζει ότι δεν είμαστε απο πάγο και πέτρα, είμαστε άνθρωποι ζεστοί και μεταβαλόμενοι σαν καυτό μέταλλο, που ψάχνουμε το καλούπι της ευτυχίας για να πάρουμε την μορφή της.