Μια δική μου ιστορία: Το δάκρυ

Ξημέρωμα σε μια μεγαλούπολη.

Η γυναίκα άνοιξε αδύναμα τα μάτια της για να κοιτάξει έξω απο το θολό τζάμι του νοσοκομείου. Η αυγή άπλωνε τα χρυσά της μαλλιά πάνω απο τις πολυκατοικίες και στους δρόμους της καταθλιπτικής πόλης άνθρωποι και αμάξια είχαν αρχίσει να τρέχουν αγχωμένοι.Στους διαδρόμους του νοσοκομείου επικρατούσε το απόλυτο χάος,καθώς ήταν εφημερεύον και πολλοί ήταν αυτοί που είχαν προσέλθει ζητώντας ανακούφιση στον πόνο τους.Το δωμάτιό της ήταν σε έναν απο τους πάνω ορόφους και όλο αυτό το βουητό μόλις που έφτανε στα αυτια της, πνιγμένο απο τους αποστειρωμένους τοίχους.Τα χέρια της έσφιξαν κουρασμένα τα πολυχρησιμοποιημένα σεντόνια. Ήταν μόνη της απο την αρχή,με μόνη συντροφιά τους ήχους των μηχανημάτων υποστήριξης. Είχε αντέξει καιρό σε αυτή την άθλια κατάσταση, αλλά δεν μπορούσε πια. Είχε κουραστεί και δεν έβρισκε κανένα κίνητρο για να συνεχίσει να παλεύει. Ένας οξύς πόνος στο στήθος της έκοψε την ανάσα και έκανε το κορμί να συσπαστεί φοβισμένο. Μερικά δευτερόλεπτα περάσανε και ο πόνος δεν υποχωρούσε. Ένιωσε υγρό να μπαίνει στον λαιμό της και να πνίγεται. Τα μηχανήματα άρχισαν να σφυρίζουν σαν δαιμονισμένα,κατ΄επείγον κάλεσμα βοήθειας.
Εκείνη την ώρα που οι αισθήσεις της χάνοταν, ήρθε στο μυαλό της η εικόνα ενός νέου άντρα, σε ένα πάρκο μια βροχερή μέρα, χρόνια πριν,τον καιρό που ήταν νεότερη και δυνατότερη. Το πρόσωπο του άντρα διακρίνοταν στην καταχνιά του πάρκου θλιμμένο, όμορφο σαν τα πρόσωπα των αγγέλων στις αγιογραφίες. Την καλούσε κοντά του απελπισμένος, μουσκεμένος απο την βροχή και άυπνος απο την αγωνία του. Εκείνη του είχε γυρίσει την πλάτη και είχε απομακρυνθεί με ψύχρα στην καρδιά, είχε φύγει με το αμάξι της για την δουλειά σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Είχε κρατήσει όμως την εικόνα εκείνου του άντρα,που στεκόταν κάτω απο τα δέντρα τρέμοντας απο το κρύο,που είχε έρθει να την βρεί για να την παρακαλέσει να τα βρούνε και που την έβλεπε δακρυσμένος να φεύγει για πάντα μακριά του χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα.Στην θύμηση αυτού του προσώπου, τα μάτια της βουρκώσανε. Πολλές φορές είχε νιώσει την ανάγκη να πάει να τον βρεί, να τον κρατήσει στην αγκαλιά της τρυφερά, αλλά είχε σταματήσει απο περηφάνια και υπέρμετρο εγωισμό. Τόσα χρόνια έθαβε βαθιά κάθε ανάμνηση και γενικά κάθε συναίσθημα,αφοσιωμένη μόνο στην καριέρα της και εγκλωβισμένη σε ανόητες,κοινωνικές προκαταλήψεις. Τώρα όμως διαπίστωνε ότι τον αγαπούσε παράφορα, μόνο αυτόν όλη της την ζωή, και ότι τον ήθελε δίπλα της, στην ζωή της και στα όνειρά της, ότι της έλλειπε πιο πολύ απο κάθε άλλο.Τον είχε διώξει μακριά, όπως είχε κάνει με όλους τους ανθρώπους, χωρίς να αντιλαμβάνεται τότε ότι ξερίζωνε την ίδια της την καρδιά.

Ένα δάκρυ κύλησε απο τα μάτια της.

Χάιδεψε απαλά το χλωμό μάγουλο και,διατρέχοντας τα σεντόνια,έπεσε στο πάτωμα. Μια ρωγμή το κατάπιε και το οδήγησε στα σωθικά του γέρικου κτιρίου. Η σταγονίτσα συνέχισε να γλιστρά ανάμεσα στο τσιμέντο και την σκόνη, ώσπου έφτασε σε ένα σύστημα σωληνώσεων και απο εκεί στον δρόμο. Έμεινε για λίγο εκεί, ανάμεσα σε ρόδες που στρίγγλιζαν και παπούτσια που βιάζοταν,πριν σκαλώσει στην γούνα ενός μικρού σκύλου. Το ζωάκι πήγε με το αφεντικό του σε ένα πάρκο και εκει κυλήστηκε στο γρασίδι. Το δάκρυ έπεσε στο χώμα και και ενώθηκε με τα υπόγεια ρεύματα που οδηγούσαν στην λίμνη έξω απο την πόλη. Μετά απο λίγες μέρες το δάκρυ έφτασε σε αυτή την λίμνη και εκεί έμεινε για λίγες εβδομάδες, πριν εξατμιστεί και φτάσει στον ουρανό. Εκεί ψηλά ενώθηκε με τους υδρατμούς και έγιναν σύννεφο,που ο δυνατός αέρας παρέσυρε μακριά απο εκείνη την πόλη. Ταξίδεψε πάνω απο την χώρα, ώσπου έφτασε σε μια μικρή πόλη,αμέτρητα χιλιόμετρα μακριά. Και εκεί το δάκρυ έγινε βροχή και έπεσε.

Ο άντρας είχε μόλις καθήσει στο παγκάκι της παραλίας. Η μέρα του ήταν ιδιαίτερα κουραστική και είχε αναζητήσει την ηρεμία σε αυτή την απόμερη αμμουδιά. Όταν άκουσε την βροντή, σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και τότε η σταγονίτσα έσταξε στα χείλη του.
Ξαφνιάστηκε. Είχε γευτεί πολλές φορές το νερό της βροχής, αλλά κάτι σε αυτή την σταγόνα ήταν διαφορετικό. Η γεύση που άφησε στο στόμα του δεν ηταν ψυχρή και ουδέτερη όπως αυτή του νερού, αλλά γλυκόπικρη σαν αυτή των αναμνήσεων. Η καρδιά του μούδιασε απότομα, σαν να την άγγιξε το τρυφερό χάδι ενός λατρεμένου ανθρώπου, και μύριες εικόνες και συναισθήματα ξυπνήσανε μέσα του.Θυμήθηκε εκείνη την κοπέλα που αγαπούσε και που είχε φύγει μακριά του,τοπικά και συναισθηματικά, βάζοντας πρώτη προτεραιότητα την δουλειά της και την άποψη του κόσμου-δεν χώραγε ένας απλός εργάτης στο πλευρό μια τόσο ανώτερης κοινωνικά και εργασιακά γυναίκας.Θυμήθηκε τα απογεύματα που περάσανε μαζί ευτυχισμένοι και τον αφόρητο πόνο του χωρισμού,το αβάσταχτο αίσθημα της απώλειας. Χαμογέλασε πικραμένος:ακόμα την αγαπούσε και την νοιάζοταν,και ας μην μπορούσε πια να μάθει νέα της.Αυτή την σκέψη την ψιθύρισε, με απέραντη λατρεία και πόνο.

Και ο ψίθυρος έγινε αεράκι απαλό,που ακολούθησε την ίδια διαδρομή με το δάκρυ και έφτασε μελαγχολικό στην γκρίζα πόλη και εκεί ακολούθησε τα ρεύματα,ώσπου έφτασε στον τάφο της και της έδωσε το χάδι που κρατούσε για εκείνη όλα αυτά τα χρόνια.

Αϊ.........

Δεν συνεχίζω την φράση της επικεφαλίδας, για να μην χάσετε πάσα ιδέα για μένα (ποια είπαμε ότι είναι?). Σήμερα από μια ήσυχη μελισσούλα που γυαλίζει τα βαζάκια της με το μέλι έχω γίνει εξαγρειωμένη,σκασμένη σφήκα που θέλει να τα σπάσει στο κεφάλι μερικών μερικών. Ένα από τα πράγματα που κάνουν τις κεραίες μου και τα νεύρα μου να τεντώνονται επικίνδυνα, είναι η γλοιώδης και ποταπή συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων, στον επαγγελματικό/κοινωνικό/προσωπικό και δεν συμμαζεύεται σε ποιον άλλο τομέα,για να πετύχουν αυτά που θέλουν και δεν μπορούν διαφορετικά. Να κάνουν λάθη ή και σκόπιμες ζημιές αλλά να έχουν το ακαταλόγιστο, ενώ εγώ να τρέχω, να βάζω τα δυνατά μου, να προσέχω την συμπεριφορά και τα λόγια μου και από πάνω να βγαίνω και ηλίθια. Τον τελευταίο καιρό ο εργοδότης μου θυμήθηκε ότι είμαι νομικός και αποφάσισε να με στέλνει σε δουλειές. Μα και φυσικά δεν μου εξήγεί απο πριν τι πρέπει να κάνω:πρέπει να πάω πρώτα,να σπάσω τα μούτρα μου, να τα ακούσω απο αυτόν/δικαστές/υπαλλήλους και μετά να μάθω μόνη μου τι πρέπει να κάνω. O άλλος δικηγόρος που ήταν στο γραφείο πριν λίγο καιρό δεν ήθελε να μου μάθει τίποτα, μην τύχει και τον ξεπεράσω (τόσο βλάκας και κομπλεξικός ήταν). Και φυσικά τώρα που έφυγε,τρέχα μέλισσα να βρείς τα αυγά και τα πασχάλια. Και απο την άλλη, οι συνάδελφοί μου (με πιο πολύ θράσος απο εμένα) να κοντράρουν τον εργοδότη και να λουφάρουν, ενώ για τα λάθη τους η φράση ''δεν πειράζει,θα τα κάνεις καλύτερα την άλλη φορά'' έχει γίνει κανόνας. Δεν αναφέρω τις συκοφαντίες, ούτε τα πισώπλατα μαχαιρώματα,γιατί εξυπακούονται.Και ρωτώ: τι ανταμοίβεται? Η εργατικότητα και η σεμνότητα ή το θράσος και το γλείψιμο? Για να ξέρω δηλαδή και να μην απορώ κάθε τόσο και λιγάκι.

Ουφ έχω και μάθημα σήμερα ως αργά, μετά πρέπει και να φτιάξω λίγο μέλι να γεμίσω την λαίμαργη κοιλίτσα μου,πρέπει και να πλύνω την γουνίτσα μου, έχω και αύριο να σηκωθώ απο τις εφτά παρά και γενικα ΒΡΑΣΕ ΟΡΥΖΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σπασμένα Σπίτια

Την Παρασκευή,αργά το βράδυ, βγήκαμε με τον κύριο Πασχαλίτσο βολτούλα στον κήπο της Αθήνας. Οι δρόμοι ήταν άδειοι σχεδόν,τουλάχιστον στην περιοχή που επισκεφτήκαμε, και στον ουρανό κρεμόταν ένα από τα ωραιότερα φεγγάρια που έχω δει, με το πρόσωπό του να αποκαλύπτεται ολόκληρο μέσα σε αχνή, ασημένια αχλή.

Δεξιά και αριστερά τα κτίρια έτρεχαν με την ταχύτητα της μηχανής, αλλά όχι τόσο γρήγορα ώστε να μην παρατηρήσω τον αρκετά μεγάλο αριθμό των ερειπωμένων ή γκρεμισμένων σπιτιών. Στέκονταν άδεια και σιωπηλά μέσα στην σκιά, ερμητικά κλειστά στην ερημιά τους ή με πόρτες ξεχασμένες μισάνοιχτες, σαν κάποιος να μην μπόρεσε να ξανά γυρίσει να τις κλείσει και αυτές να περιμένουν να συνεχιστεί η ζωή που ήξεραν. Ανάμεσα σε πολυκατοικίες μεγαθήρια απλώνονταν συντρίμμια στριμωγμένα σε πρόχειρες μάντρες και απο μέσα τους ραγισμένοι τοίχοι πάλευαν να κρατηθούν όρθιοι, σε πείσμα των χτυπημάτων που είχαν δεχτεί. Απο τους καινούριους τοίχους των κομψών κτιρίων κρεμόταν θλιβερά απομεινάρια των σπιτιών που κάποτε υψώνονταν εκεί.Κάποτε αυτά τα σπασμένα κτίρια ήταν χώροι γεμάτοι φως και ζωή, με φωνές και βήματα να αντηχούν στους τοίχους τους. Κάποτε κάποιοι ζήσανε,ονειρεύτηκαν,πόνεσαν μέσα σε αυτούς τους χώρους και μπορεί να έχουν πια ξεχαστεί ή να μην τους έμαθε ποτέ κανείς,αλλά αυτά τα σπασμένα σπίτια έχουν πολλές ιστορίες να πουν,για εποχές παλιές και για τους ανθρώπους αυτούς,που πλέον έχουν φύγει.Κανείς όμως δεν κάθησε ποτέ να τα ακούσει ή να τα πονέσει.

Η ζωή προχωράει και εξελίσσεται. Το παλιό θεωρείται ξεπερασμένο,βαρετό και υποχωρεί για να δώσει την θέση του στο νέο και μοντέρνο,το καινοτόμο και το προοδευτικό. Σε αυτή την δίψα για ανανέωση, θύματα είναι και αυτά τα γερασμένα κτίρια,που δεν χωράνε στις πόλεις του μέλλοντος. Φεύγουν λοιπόν ένα ένα και ξεχνιούνται, όπως αυτοί που κάποτε ζήσαν σε αυτά.

Beeee Happy!!!

Μια χαζή,χαμογελαστή μελισσούλα για να καλωσορίσει την νέα εβδομάδα.

Σκέψεις για τον κόσμο μας

Τις τελευταίες μέρες τρέχω απο λουλούδι σε λουλούδι σαν παλαβή για να προλάβω καταθέσεις εγγράφων,παραλαβές πιστοποιητικών,δικαστές,υπαλλήλους και γενικά για να κλείσω τις αρκετές εκκρεμότητες που έχω αναλάβει.Δεν βρίσκω χρόνο ούτε για να απολαύσω μια λαχαριστή σοκολατίνα (καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή μου).

Στις εφημερίδες (γιατί την τηλεόραση την έχω μόνο για τα dvd) και στο ιντερνετ διαβάζω για τις αλλαγές που σχεδιάζονται για τον πολύπαθο τομέα της οικονομίας (αλλαγές πάντα,γιατί το αν είναι και εξελίξεις χωράει μεγάλη συζήτηση),για τον όλεθρο που βιώνουν άλλες χώρες απο μανιασμένες θύελλες (η παιδική χαρά του θανάτου) και γενικά για θέματα που αφορούν την μικρή καθημερινότητά μας σαν πολίτες και σαν άτομα (ενδιαφέρον ήταν ένα άρθρο πριν λίγο καιρό για την αύξηση της εγκληματικότητας στην Αττική).
Στραβά είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε? Αυτός είναι ένας γρίφος που δεν έχω ακόμη καταφέρει να λύσω. Μου φαίνεται ότι η ζωή κυλά με καταιγιστικούς ρυθμούς και εμείς είμαστε απλά θεατές της, άβουλα πιόνια που τρέχουν αλαφιασμένα να προλάβουν τις εξελίξεις για να μην πεταχτούν έξω απο ένα παιχνίδι που παίζεται ερήμην μας.
Κανείς δεν νοιάζεται για αυτή την μικρή χώρα αλλά και για όλες τις μικρές χώρες του κόσμου. Το χρήμα είναι ο υπέρτατος Θεός που στον βωμό του θυσιάζονται τα κράτη και κατακρεουργούνται οι λαοί. Μικρό για πολλούς αυτό τίμημα.Οι ηγέτες συνεργάζονται με τους επιχειρηματικούς κολοσσούς για την οικονομική τους εξασφάλιση και δίπλα τους ο απλός κόσμος κοιτά να βολευτεί όπως μπορεί καλύτερα,να προσαρμοστεί στα μέτρα που κόβονται και ράβονται σύμφωνα με ξένες προς αυτόν ιδιοτέλειες.Δεν του περισσεύει χρόνος,συναίσθημα και διάθεση για τα υπόλοιπα. Γιατί αυτά τα υπόλοιπα, όπως η δυστυχία, η φτώχεια,οι θάνατοι απο θεομηνίες, οι σφαγές στον πόλεμο του Ιράκ και η περιστολή των δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν ,η μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος και γενικά κάθε κακό σε αυτόν τον κόσμο είναι έξω απο το σπίτι μας,άρα και αδιάφορο. Ε ίσως νοιαστούμε λίγο παραπάνω αν πρόκειται για κάτι που αγγίζει την Ελλάδα και τους πολίτες της,αλλά μέχρι εκεί,αρκούμαστε στις σκέψεις,γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει την ηρεμία του μικρόκοσμού του,θέλει μόνο να τον βελτιώσει,πετυχαίνοντας τα όνειρά του.Και γύρω μας η ζωή αλλάζει ριζικά, η καθημερινότητα σκοτεινιάζει, οι τύχες μας βρίσκονται στα χέρια άλλων και εμείς κλείνουμε τα αυτιά και γυρνάμε το κεφάλι,σαν όλα αυτά να συμβαίνουν σε κάποιον άλλο πλανήτη.

Μικρή χώρα,με μεγάλα προβλήματα και κανείς δεν την πονά.Μικρός κόσμος,ευάλωτος,που όλοι τον πληγώνουν και τον σκοτώνουν κάθε μέρα.Εύθραυστοι,εφήμεροι ανθρώποι, έρμαιοι των διαθέσεων της φύσης και των πιστών του χρήματος.

S.O.S.!!!!!!!

Μα είναι δυνατόν??????????????????
Εξαφανίζονται τα μελισσάκια!!!
Εδώ και αρκετό καιρό μειώνεται ο πληθυσμός των μελισσών χωρίς να μπορούν οι επιστήμονες να προσδιορίσουν με βεβαιότητα την αιτία του προβλήματος-άρα και την λύση του. Το κακό ξεκίνησε στην Αμερική και έχει αρχίσει να επεκτείνεται και στην Ευρώπη.
Παραθέτω δύο άρθρα,που τονίζουν το πόσο χρήσιμα είμαστε τα σκασμένα και τι επιπτώσεις θα έχει στην φύση και στην διαβίωση των ανθρώπων η εξαφάνισή μας.
Ας κάνουμε κάτι πριν να είναι αργά!!!!!

Η μυστηριώδης εξαφάνιση των μελισσών «απειλεί τη γεωργία με κατάρρευση»
Η μυστηριώδης διαταραχή που αποδεκατίζει τις μέλισσες στις ΗΠΑ και σε τμήμα της Ευρώπης θα μπορούσε, αν συνεχιστεί, να έχει δραματικές επιπτώσεις στην αγροτική παραγωγή -τα έντομα είναι απαραίτητα για την επικονίαση των περισσότερων καλλιεργούμενων φυτών.«Η κρίση απειλεί να καταστρέψει την παραγωγή καλλιεργειών που εξαρτώνται από τις μέλισσες για την επικονίασή τους» αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Αμερικανός υπουργός Γεωργίας Μάικ Γιόχανς.Οι μέλισσες δεν περιορίζονται στην παραγωγή μελιού. Επικονιάζουν επίσης τα περισσότερο από τα καλλιεργούμενα φρούτα και λαχανικά, όπως τα μήλα, τα καρύδια, τα αβοκάντο, η σόγια, τα σπαράγγια, τα μπρόκολα, το σέλινο, τα αγγούρια, τα εσπεριδοειδή, τα ροδάκινα, τα κεράσια και οι φράουλες. Τα φυτά που επικονιάζονται από έντομα αντιστοιχούν μάλιστα στο ένα τρίτο του ανθρώπινου διαιτολογίου, και οι μέλισσες είναι υπεύθυνες για το 80% αυτής της επικονίασης, δείχνουν στοιχεία του αμερικανικού υπουργείου Γεωργίας (USDA). Ακόμα και τα βοοειδή, που τρέφονται με τριφύλλι, εξαρτώνται από τις μέλισσες. Αν η παρατηρούμενη εξαφάνιση των μελισσών συνεχιστεί, θα μπορούσαμε «να μείνουμε μόνο με σιτηρά και νερό», δήλωσε ο Κέβιν Χάκετ, επικεφαλής του προγράμματος μελισσών και επικονιασμού στο USDA. «Είναι η μεγαλύτερη απειλή στoν εφοδιασμό με τρόφιμα», είπε. Αν και πολλοί άλλοι επιστήμονες δεν προβλέπουν κρίση με τα τρόφιμα, σημειώνοντας ότι παρόμοια κύματα εξαφάνισης μελισσών έχουν συμβεί και στο παρελθόν, η νέα διαταραχή είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Το πρόβλημα πρωτοεμφανίστηκε το Νοέμβριο και έχει ήδη εξαπλωθεί σε 27 πολιτείες των ΗΠΑ, καθώς και στη Βραζιλία, τον Καναδά και περιοχές της Ευρώπης. Οι Αμερικανοί μελισσοκόμοι έχουν χάσει το 25% των αποικιών τους, εξαιτίας ενός μυστηριώδους φαινομένου που ονομάστηκε Διαταραχή Κατάρρευσης Αποικίας -οι εργάτριες εξαφανίζονται και μέσα στα μελίσσια μένουν μόνο η βασίλισσα και νεογέννητες μέλισσες. Ειδικοί από τη Βραζιλία και την Ευρώπη έφτασαν στο εργαστήριο μελισσών του USDA για να συνδράμουν στη διερεύνηση του φαινομένου, ενώ για το θέμα έχει πραγματοποιήσει ακροάσεις και το αμερικανικό Κογκρέσο. Σύμφωνα με τον Τζεφ Πέτις, εντομολόγο επικεφαλής στις έρευνες του USDA, τα αίτια της εξαφάνισης παραμένουν άγνωστα, ωστόσο οι υποψίες στρέφονται προς κάποιο άγνωστο παράσιτο, βακτήριο ή ιό.«Το πρόβλημα είναι ότι όλοι θέλουν μια απλή απάντηση», σχολιάζει ο Πέτις. «Και η απάντηση ίσως δεν είναι απλή», είπε.
Ερευνητές αναρωτιούνται αν η εξαφάνιση των μελισσών «οφείλεται στα κινητά τηλέφωνα» - 17/4/2007
Το φαινόμενο της μυστηριώδους, μαζικής απονέκρωσης των μελισσιών, που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι εξαπλώνεται τώρα και στην Ευρώπη. Όπως είχαμε γράψει στον ΑγροΤύπο, η ξαφνική εξαφάνιση των εντόμων από τις κυψέλες έγινε αντιληπτή στις ΗΠΑ το περασμένο φθινόπωρο, αν και είναι πιθανό να είχε ξεκινήσει πριν από χρόνια αλλά οι αρμόδιες αρχές να μην το είχαν πληροφορηθεί. Η Δυτική Ακτή εκτιμάται ότι έχει χάσει πλέον το 60% του πληθυσμού μελισσών εμπορικής εκμετάλλευσης, και η Ανατολική Ακτή το 70%.Το φαινόμενο έχει έκτοτε επεκταθεί σε Γερμανία, Ελβετία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, ενώ κρούσματα έχουν αρχίσει να αναφέρονται στη Βρετανία και την Ελλάδα, όπως αναφέρει η βρετανική εφημερίδα Independent.Η αινιγματική πάθηση έχει ονομαστεί «Διαταραχή Κατάρρευσης Αποικίας» (CCD) και η αιτία της παραμένει άγνωστη. Οι διάφορες εξηγήσεις που έχουν προταθεί -παράσιτα, εντομοκτόνα, κλιματική αλλαγή, γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες- φαίνονται ανεπαρκείς. Παλαιότερη έρευνα στη Γερμανία είχε δείξει πάντως ότι η συμπεριφορά των μελισσών διαταράσσεται όταν βρίσκονται κοντά σε γραμμές υψηλής τάσης.Τώρα, μια μικρή έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Λαντάου ενοχοποιεί την ακτινοβολία των κινητών τηλεφώνων. Οι μέλισσες αρνούνταν να επιστρέψουν στις κυψέλες όταν βρίσκονται κοντά κινητά τηλέφωνα. Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία επηρεάζει το σύστημα προσανατολισμού των μελισσών -τα έντομα ουσιαστικά χάνουν το δρόμο τους και περιφέρονται μέχρι να πεθάνουν μόνα.Ο Δρ. Γιόχεν Κουν, επικεφαλής του τελευταίου πειράματος, δεν ισχυρίζεται ότι βρήκε τη λύση του μυστηρίου, θεωρεί όμως ότι οι παρατηρήσεις του προσφέρουν σημαντικές ενδείξεις για τα πιθανά αίτια του CCD

Πολυτεχνείο 2007

"Εδώ Πολυτεχνείο''

Μια φωνή που ακόμα αντηχεί,γεμίζοντάς μας δέος ακόμα και τόσα χρόνια μετά,επίκαιρη όσο ποτέ σήμερα,σε μια εποχή που τα δικαιώματα και οι ελευθερίες περιστέλλονται για χάρη ενός αφηρημένου και βολικού κινδύνου.

Μια φωνή που θα θέλει για πάντα να μας διδάσκει την ελευθερία σκέψης και συνείδησης,να μας υπενθυμίζει ότι οι αγώνες θέλουν θυσίες και ότι η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη,αλλά είναι μέγιστο αγαθό που,όπως και η ελευθερία,κερδίζεται και κατακτιέται κάθε μέρα.

"...όταν σκοτώνονται

η ζωή τραβάει την ανηφόρα

με σημαίες και με ταμπούρλα..."

Απόηχοι απώλειας

Δυο απογεύματα με διαφορά δύο χρόνων το καθένα, δυο φορές που το τηλέφωνο χτύπησε και δυο φορές που μια φωνή είπε να τρέξω, να βιαστώ,για να προλάβω δυο καρδιές που σταματούσαν. Δυο ταξίδια προς Πρέβεζα μες στην τρέλα και το άγχος,με μυαλό μουδιασμένο και θολό και με τον ήχο μιας εξασθενισμένης ανάσας να αντηχεί στους τοίχους του. Και στο τέλος η απώλεια.Ο θάνατος της κ.Μαρίας μου θύμισε εκείνες τις στιγμές,που καθόμουν στην ομίχλη,στην αρχή του παλιού μονοπατιού,με τα χέρια να παγώνουν,απλωμένα μάταια να κρατήσουν αυτούς που έφευγαν μόνοι τους,ακολουθώντας το χνάρι του προς το άγνωστο και το αιώνιο.Μου θύμισε την τρομαχτική αίσθηση του κενού μετά απο τις κηδείες και τις στιγμές που έφυγαν ανεπιστρεπτί μαζί με τα πρόσωπα.

Δεν είμαι μέλισσα απαισιόδοξη,ούτε μελαγχολική. Αντλώ χαρά απο τα πάντα και προσκυνώ το ρητό οτι η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται και οτι η ζωή συνεχίζεται,με τα πάνω της και τα κάτω της.Απλά καμιά φορά με πικραίνει το γεγονός της απώλειας και δακρύζω ξανά,πριν κατεβάσω ένα κουτί ζαχαροπλαστείου με σοκολατίνες, πιω μπόλικο νέκταρ και μου φτιάξει πάλι το κέφι και πετάξω για κάποιο ζωηρόχρωμο λουλούδι.

Ένα μικρό αντίο σε μια μεγάλη κυρία

Σήμερα το πρωί,πριν μόλις μία ώρα και κάτι, έφυγε απο την ζωή η κ. Μαρία, η μητέρα του εργοδότη μου. Μηνβιαστείτε να απορήσετε γιατί γράφω για αυτήν ή που την γνώρισα. Θα σας τα πω όλα με την σειρά ,αλλά το επίθετό της θα παραμείνει κρυφό,για ευνόητους λόγους.

Πριν ένα χρόνο ήρθα σε αυτό το γραφείο μέσω αγγελίας και σύντομα έμαθα ότι η μητέρα του εργοδότη μου,δικηγόρος και αυτή,αν και μεγάλη σε ηλικία,συνέχιζε να δουλεύει στην ίδια πολυκατοικία. Στα πλαίσια μιας κοινής τους,νομικής υπόθεσης, λίγες εβδομάδες μετά την πρόσληψή μου, συνεργάστηκα μαζί της.

Γυναίκα αρχοντική. Δικηγόρος εξαιρετικός,δουλεμένος σε μια εποχή που ο κοινωνικός περίγυρος ήταν εχθρικός για μια γυναίκα που ήθελε να δουλέψει και να γίνει ανεξάρτητη.Με γνώσεις που δίνουν η πολυετής εμπειρία και η γερή μελέτη, με τετράγωνη λογική και με χαρακτήρα σκληρό στην δουλειά και πιο χαλαρό στην υπόλοιπη ζωή. Ήταν δυνατή και δυναμική σε όλους τους τομείς της ζωής της,αυστηρή με τους άλλους και τον εαυτό της,με εμμονή στην τελειότητα τόσο στην δουλειά όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις. Η συνεργασία μαζί της ήταν δύσκολη για αυτόν ακριβώς τον τελευταίο λόγο και πολλές φορές είχα στεναχωρηθεί για τις έντονες παρατηρήσεις της, αλλά τις λίγες ώρες που κάθησα μαζί της αυτόν τον χρόνο έμαθα πολλά για τα νομικά τερτίπια και διαπίστωσα ότι φώναζε για να με βελτιώσει και όχι για να με προσβάλλει. Δεν θα ξεχάσω την χαρά της όταν είχα πάει στο σπίτι της επίσκεψη,πριν λίγο καιρό που δεν ένιωθε καλά και δεν ερχόταν στο γραφείο.Όλοι μας, όσο αυτάρκεις και αν είμαστε, πληγωνόμαστε απο την μοναξιά.

Επειδή ακριβώς την εκτιμούσα πολύ,γράφω αυτά τα λόγια,σαν μια ανόητη αποχαιρετιστήρια επιστολή που δεν θα παραδοθεί ποτέ, και της εύχομαι με όλη μου την καρδιά να είναι γαληνεμένη όπου και αν είναι τώρα. Δυστυχώς το μονοπάτι προς την αιωνιότητα το βαδίζουμε μόνοι μας,με μόνο φως τα κεριά που ανάβουν αυτοί που αφήνουμε πίσω.

Καλό ταξίδι.

Πρόσωπα και Προσωπεία

Πρόσωπο: η εξωτερική εικόνα του μπροστινού μέρους του κεφαλιού, καμβάς εκφράσεων και φορέας μηνυμάτων. Μοναδικό σε κάθε άνθρωπο σαν μορφή που παίρνει σε αυτόν τον κόσμο,καλοσχηματισμένο ή με ατέλειες. Αληθινό,ίσως βέβαια και με κάποιες χειρουργικές αλλαγές.
Προσωπείο: η μάσκα που φοράμε για να κρύψουμε το πρόσωπο. Αληθινό ή μεταφορικό, στρεβλωμένο ή καλλιτεχνικό. Ψεύτικο και πάντα βολικό,έτοιμο για χρήση ανάλογη με τους σκοπούς μας.

Δύσκολα διακρίνονται.Άνθρωποι περνούν απο την ζωή μας και δεν ξέρουμε αν φορούν πρόσωπο ή προσωπείο.Εμπιστευόμαστε,αγαπάμε,συνεργαζόμαστε και γενικά νιώθουμε και πράττουμε με γνώμονα μια εικόνα,που συχνά αποδεικνύεται κάλπικη,ίσως και επικίνδυνη.Και τα δυο χαμογελούν και κλαίνε,θυμώνουν και απορούν,γιατί ηθοποιοί δεν υπάρχουν μόνο στο θέατρο αλλά και στην ζωή και συχνά η ερμηνεία τους είναι παραπάνω απο όσο πρέπει πειστική.Και τα δυο μπορεί να γίνουν εξίσου εχθρικά,να σε πληγώσουν και να σε απογοητεύσουν.Πίσω τους κρύβονται όνειρα,φόβοι και ελπίδες, αλλά και κούραση ή προσμονή,λαχτάρα,λύπη και χαρά.
Μην βιαστούμε να κρίνουμε και να βγάλουμε ετυμηγορία για το ποιο πρέπει να καεί στην κόλαση και ποιο είναι το σωστό και το πρέπον. Είμαι υπερ της αλήθειας, αλλά αποδοκιμάζω την αποστολή μιας καρδιάς στο σφαγείο χωρίς να υπάρχει λόγος:καμιά φορά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και οδυνηρή και ο άνθρωπος,πολύ αδύναμος να την αντέξει, χρειάζεται οτιδήποτε άλλο εκτός απο την αλήθεια.Τα πάντα είναι θέμα σκοπών και κινήτρων,κατα πόσο βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους σαν απλά αντικείμενα που εξαπατούμε και περιγελούμε για δική μας εξυπηρέτηση ή σαν όντα που νιώθουν και σκέφτονται και τα οποία οφείλουμε να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε.Μην ξεχνάμε εξάλλου οτι τόσο το πρόσωπο όσο και το προσωπείο παίρνουν την μορφή που έχουν τα συναισθήματά μας και οι σκέψεις μας και πάνω τους αντανακλούν οι πράξεις μας.
Μορφές περπατούν δίπλα μας καθημερινά,οι πιο πολλές κουρασμένες και γεμάτες έγνοιες.Πρόσωπα και προσωπεία,θέατρο και αλήθεια, ένας δρόμος με πολλές ερμηνείες.

Η γιορτή του Μωρού μου!!!

Σήμερα γιορτάζει το μωρό μου!!!

Το πρωί τρίψαμε νυσταγμένα τις κεραίες μας και έφυγα για δουλειά,ενώ αυτός συνέχισε να ροχαλίζει στο φυλλαράκι του.Μετα την δουλειά θα πάμε για φαί σε μια γλαστρούλα με πολύ νόστιμα λουλούδια και έπειτα βόλτα στον ανθόκηπο να πιούμε λίγο νέκταρ. Γενικά θα ζουζουνίσουμε τεμπέλικα όλο το απόγευμα.

Αν θέλετε να μάθετε ποιος είναι,ρίξτε μια ματιά στην φωτογραφία. Δεν είναι γλύκας?

Crime Library και Χάγη

http://www.crimelibrary.com/
Μια ιστοσελίδα που θα προσθέσω και στην κεντρικη σελίδα του blog μου στα αριστερά σαν link. Ένα πάνθεον εγκληματιών και θυμάτων, μνημείο της ανθρώπινης εξαθλίωσης και μια υπενθύμιση ότι τελικά οι ανθρώποι είμαστε ικανοί για το πιο καλό αλλά και για το πιο κακό. Το λυπητερό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά το δεύτερο,ίσως γιατί το θεωρούν πιο εύκολο και συναρπαστικό,δίοδο για να νιώσουν σημαντικοί και δυνατοί.

Επίσης παραθέτω την ιστοσελίδα της Χάγης με όλες τις διεθνείς συμβάσεις που αφορούν τους ανθρώπους σαν άτομα και σαν πολίτες.Είναι προς το συμφέρον μας να ξέρουμε τι δικαιούμαστε και πως μπορούμε να προστατευτούμε(θα προστεθεί επίσης στα αριστερά της σελίδας και γενικά θα προσθέτω links προς ενδιαφέρουσες σελίδες)
www.hcch.net

Νέφη

Στα αριστερά του γραφείου μου βρίσκεται η μπαλκονόπορτα του γραφείου που οδηγεί σε μια ευρύχωρη βεράντα,με θέα στον Λυκαβητό. Φαίνεται λίγο και ένα άλλο βουνό,μάλλον ο Υμηττός(γιατί αυτόν τον κήπο της Αθήνας πολύ τον μπερδεύω). Για καλή μου τύχη,οι πολυκατοικίες στο ύψος των ματιών μου υποχωρούν μουτρωμένες και αφήνουν λίγο τον ουρανό να ανασάνει. Μέρες σαν και αυτή,βροχερές και με κλειστή διάθεση,ρίχνω κλεφτές ματιές στα νέφη,που είναι το αγαπημένο μου φυσικό φαινόμενο.
Πάντα με γόητευαν απο μικρή τα σύννεφα.Σαν μικρό μελισσάκι καθόμουν και τα χάζευα να γλιστρούν βιαστικά ή τεμπέλικα στο στερέωμα,είτε κοντά στην γή σαν αγαπημένοι φίλοι της είτε πιο ψηλά σαν να κρατούν πείσμα για ένα μυστικό καβγά τους,νοτισμένα απο τα πιο όμορφα χρώματα,να παίζουν με τις ακτίνες του ήλιου και τα απρόβλπετα ρεύματα του αέρα.Το πιο συναρπαστικό όμως είναι η μεταβλητότητά τους, η αέναη εναλλαγή σχημάτων και όγκων και ο τρόπος που επιδρά στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.Γυρνάς το βλέμμα για μια στιγμή και έχουν αλλάξει θέση και μορφή,γίνονται καλόκαρδα,πιο φιλικά και αισιόδοξα ή σκοτεινιάζουν θλιμμένα και παραπονεμένα,απαισιόδοξα για αυτά που βλέπουν απο ψηλά. Η καρδιά μας ανοίγει και κλείνει μαζί τους και ένας φευγαλέος σχηματισμός τους συχνά γίνεται μια οικεία μορφή που μας γεμίζει περιέργεια,δέος για την δύναμη της φύσης και του ανθρώπινου μυαλού.
Σε αυτή την πόλη με τον πνιγμένο ουρανό και τους βρώμικους δρόμους,με τον χειμώνα μόνιμη εποχή στην ψυχή των ανθρώπων,ας κοιτάμε που και που ψηλά. Θα μας διδάξουν οτι τα πάντα είναι ρευστά και περαστικά, βροχή και ήλιος μαζί, και θα μας χαρίσουν-γιατί όχι?- με τις παιχνιδιάρικες μορφές τους ένα χαμόγελο.

Never fight your feelings

Και επειδή πολύ στραβά ξεκίνησε αυτή η εβδομάδα και επειδή η συννεφιά είναι για τους ουρανούς και όχι για την καρδιά,ένα τραγουδάκι,που άκουσα και μου άρεσε πολυ, και μια καλή εβδομάδα για όλους!!!!!!!!!!!!!!!!

I tried to fight the feeling, the feeling took me down,
I struggled and I lost the day you knocked me out,
Now everything’s got meaning and meanings bring me down,
I’m watching as a screening of my life plays out.
Every day I fight these feelings
For your sake I will hide the real thing
You can run all your life, all mine I will chase...
You should never fight your feelings,
When your very bones believe them,
You should never fight your feelings,
You have to follow nature’s law.
I’ll live with never knowing, if knowing’s gonna change,
I’ll stop the feeling growing, I will stay away,
Like a broken record stuck before a song,
A million beginnings, none of them the one.
Every day I fight these feelings,
For your sake I will hide the real thing,
You can run all your life, all mine I will chase...
You should never fight your feelings,
When your very bones believe them,
You should never fight your feelings,
You have to follow nature’s law.
I wrote her letters and tried to send them,
In a bottle I placed my hope,An SOS full of good intentions sinking,
will you give it to me,don’t make me wait,
You build me up, knocked me down,But I will stand my ground,
And guide this light that I’ve found.
You should never fight your feelings,When your very bones believe them,
If you let them show, you’ll keep themI know you hurt,
but soon you'll rise again, again, again....Y
ou should never fight your feelings,
When your very bones believe them,You should never fight your feelings,
You have to follow nature’s law...........

Τσικαμπουμ!!!

Πρωί πρωί έφαγα μια γερότατη τούμπα στο πεζοδρόμιο,η οποία μου κόστισε ένα μελανιασμένο γόνατο,το οποίο με την σειρά του με τσούζει και μου σπάει τα νεύρα. Το βαρομετρικό πέφτει, η βροχή πέφτει, τα πράγματα στην κυψέλη μου πέφτουν(με την ευγενική και φιλότιμη βοήθεια του σκυλιού μου,που αυτό το Σαββατοκύριακο αποφάσισε πως έχω πολλά μπιμπελό και πρέπει να ξεφορτωθούμε μερικά,μπας και γλιτώσουμε το ξεσκόνισμα),η παραγωγή μελιού πέφτει(που να βρω λουλούδια αυτό τον καιρό?) και γενικώς οοοοοόλα κάνουν μπουμ!!!
Απο διάθεση το αφήνω ασχολίαστο γιατί και αυτή έχει πάρει την κατηφόρα.Τρείς ολόκληρες διπλίτσες έχω χάσει απο την κατήφεια. Προβλήματα εκτός δουλειάς,προβλήματα μέσα στην δουλειά και ένα ολόκληρο βαζάκι με υποχρεώσεις.
Πάμε το τραγούδι:
Τσικαμπούμ, και όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου
τσικαμπούμ, και μου την πέφτεις μεσ' τη ζάλη μου
τσικαμπούμ, θα βελτιώσω τα στιχάκια μου
τσικαμπούμ, πήραν φωτιά τα μηχανάκια μου!!!!!!

Μια δική μου ιστορία

¨ Ήταν ώρα να την αφήσει και να φύγει. Όλες αυτές τις μέρες την ακολουθούσε παντού,στο σπίτι,στο γραφείο,στους δρόμους. Κάθε βράδυ ξάπλωνε δίπλα της και της χάιδευε τα μαλλιά τρυφερά. Πάντα της άρεσε αυτό. Του ψιθύριζε λόγια αγάπης και της απαντούσε με την λατρεία ενός παράφορα ερωτευμένου,διαβεβαιώνοντας την οτι θα έμενε για πάντα στο πλευρό της,να την αγαπά και να την προστατεύει.
Αλλά δεν μπορούσε πια.
Καθόταν ταραγμένος στο σκοτάδι,με μάτια υγρά απο την απελπισία και έψαχνε τα κατάλληλα λόγια. Δίπλα του ακούγοταν η ρυθμική της ανάσα,καθώς ταξίδευε στις θάλασσες των ονείρων. Θα τον κατήγορούσε για προδοσία και εγκατάλειψη,ότι έδινε υποσχέσεις που δεν κράταγε. Αυτός όμως είχε προσπαθήσει πολύ να το αλλάξει:είχε ικετεύσει να μην φύγει,να καθήσει κοντά της,όποιο και αν ήταν το τίμημα. Τα πρόσωπα των άλλων όμως έμειναν ανέκφραστα,εμμένοντας σε μια απόφαση που είχε παρθεί ερήμην του.
Ήταν η ώρα.Έσκυψε και την φίλησε,με καρδιά κουρελιασμένη,που συγκρατούσε τους λυγμούς της απο φόβο μήπως σηκώσει κύμματα στον ύπνο της.
-"Τα βήματά σου θα είναι και δικά μου",ψιθύρισε,"μαζί θα ακολουθούμε τους ίδιους δρόμους.Πάντα δίπλα σου,να ανασαίνουμε και να βλέπουμε μαζί. Όταν με καλείς, θα έρχομαι στα όνειρά σου και θα σου μιλώ. Δεν λέω αντίο,γιατί αυτό είναι για ανθρώπους που τους θέλουμε μακριά.Θα πω τα ξανα λέμε σύντομα.Σ αγαπώ."
Και έφυγε αθόρυβα μέσα στην νύχτα, ακολουθώντας το φως του φεγγαριού.
Το πρωί η κοπέλα σηκώθηκε.Τα υπνωτικά της χάριζαν έναν βαθύ ύπνο,χωρίς όνειρα, και την λήθη που ζητούσε. Η πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρή και οι νυχτερινοί εφιάλτες την είχαν οδηγήσει στο κατώφλι της κατάθλιψης.Κοίταξε την φωτογραφία στο προσκεφάλι της:ένας μελαχροινός νεαρός της χαμογελούσε ευτυχισμένος. Η καρδιά της ήταν ήδη σκισμένη για να νιώσει και άλλο πόνο,γιατί αυτός που λάτρευε είχε σκοτωθεί πριν σαράντα μέρες με την μηχανή,κάτω απο τις ρόδες ενός μεθυσμένου οδηγού. Δεν ήξερε αν ίσχυε αυτό που λέγαν οι παλιοί,οτι δηλαδή η ψυχή μένει σαράντα μέρες στην γη κοντά στους δικούς της μέχρι να φύγει.Το μόνο που ήταν σίγουρη,ήταν οτι κανείς ποτέ δεν γύρισε ξανα .
Στο πάτωμα το χνάρι δυο ποδιών έσβηνε στο φως του πρωινού,τελευταίο ίχνος μιας ψυχής σε αυτόν τον κόσμο."

Δικής μου έμπνευσης,ενδεικτική της διάθεσής μου αυτή την στιγμή.....

Unicef-Ανθρώπινα Πλάσματα που πονούν

http://www.unicef.gr/reports/stories/latest.php
μια σελίδα με ιστορίες φρίκης αλλά και ελπίδας που-απίστευτο κι όμως αληθινό-συμβαίνουν στον πλανήτη μας.Όλοι είμαστε συνεργοί σε αυτά τα εγκλήματα με την αδιαφορία και την απραξία,με το να προσπερνάμε κάθε μέρα ανθρώπους-ερείπια απο την εκμετάλευση και την βία(αλήθεια πόσοι απο εμάς ρίξαμε ένα δεύτερο βλέμμα σε μια ιερόδουλη χωρίς να την κοροιδέψουμε ή να μειδιάσουμε ή πόσοι αφιέρωσαν λίγο χρόνο να βοηθήσουν ένα παιδάκι που ζητιανεύει ξυλιασμένο απο το κρύο? Και δεν μιλάω για κενές εκφράσεις συμπόνοιας ή κούφιους προβληματισμούς εκ του ασφαλούς,ψεύτικα άλλοθι για να παρηγορούμε τον εαυτό μας που δεν κανουμε απολύτως τίποτα).

Αξίζει να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο για αυτούς που είναι τώρα,για τους επόμενους,για όλους:για μας,για ένα χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων.

Καλό μήνα!!!

Καλό μήνα σε όλους!!!

Και ναι,τολμώ να δημοσιεύσω μια ακόμη φωτογραφία μου, που με δείχνει σε στιγμή κραιπάλης. Αποκαλυπτική,δεν βρίσκετε?

Αχ,γυάλισα την γουνίτσα μου να είναι έτοιμη για τα κρύα και έβαλε ζέστη!!