Μια δική μου ιστορία

¨ Ήταν ώρα να την αφήσει και να φύγει. Όλες αυτές τις μέρες την ακολουθούσε παντού,στο σπίτι,στο γραφείο,στους δρόμους. Κάθε βράδυ ξάπλωνε δίπλα της και της χάιδευε τα μαλλιά τρυφερά. Πάντα της άρεσε αυτό. Του ψιθύριζε λόγια αγάπης και της απαντούσε με την λατρεία ενός παράφορα ερωτευμένου,διαβεβαιώνοντας την οτι θα έμενε για πάντα στο πλευρό της,να την αγαπά και να την προστατεύει.
Αλλά δεν μπορούσε πια.
Καθόταν ταραγμένος στο σκοτάδι,με μάτια υγρά απο την απελπισία και έψαχνε τα κατάλληλα λόγια. Δίπλα του ακούγοταν η ρυθμική της ανάσα,καθώς ταξίδευε στις θάλασσες των ονείρων. Θα τον κατήγορούσε για προδοσία και εγκατάλειψη,ότι έδινε υποσχέσεις που δεν κράταγε. Αυτός όμως είχε προσπαθήσει πολύ να το αλλάξει:είχε ικετεύσει να μην φύγει,να καθήσει κοντά της,όποιο και αν ήταν το τίμημα. Τα πρόσωπα των άλλων όμως έμειναν ανέκφραστα,εμμένοντας σε μια απόφαση που είχε παρθεί ερήμην του.
Ήταν η ώρα.Έσκυψε και την φίλησε,με καρδιά κουρελιασμένη,που συγκρατούσε τους λυγμούς της απο φόβο μήπως σηκώσει κύμματα στον ύπνο της.
-"Τα βήματά σου θα είναι και δικά μου",ψιθύρισε,"μαζί θα ακολουθούμε τους ίδιους δρόμους.Πάντα δίπλα σου,να ανασαίνουμε και να βλέπουμε μαζί. Όταν με καλείς, θα έρχομαι στα όνειρά σου και θα σου μιλώ. Δεν λέω αντίο,γιατί αυτό είναι για ανθρώπους που τους θέλουμε μακριά.Θα πω τα ξανα λέμε σύντομα.Σ αγαπώ."
Και έφυγε αθόρυβα μέσα στην νύχτα, ακολουθώντας το φως του φεγγαριού.
Το πρωί η κοπέλα σηκώθηκε.Τα υπνωτικά της χάριζαν έναν βαθύ ύπνο,χωρίς όνειρα, και την λήθη που ζητούσε. Η πραγματικότητα ήταν πολύ σκληρή και οι νυχτερινοί εφιάλτες την είχαν οδηγήσει στο κατώφλι της κατάθλιψης.Κοίταξε την φωτογραφία στο προσκεφάλι της:ένας μελαχροινός νεαρός της χαμογελούσε ευτυχισμένος. Η καρδιά της ήταν ήδη σκισμένη για να νιώσει και άλλο πόνο,γιατί αυτός που λάτρευε είχε σκοτωθεί πριν σαράντα μέρες με την μηχανή,κάτω απο τις ρόδες ενός μεθυσμένου οδηγού. Δεν ήξερε αν ίσχυε αυτό που λέγαν οι παλιοί,οτι δηλαδή η ψυχή μένει σαράντα μέρες στην γη κοντά στους δικούς της μέχρι να φύγει.Το μόνο που ήταν σίγουρη,ήταν οτι κανείς ποτέ δεν γύρισε ξανα .
Στο πάτωμα το χνάρι δυο ποδιών έσβηνε στο φως του πρωινού,τελευταίο ίχνος μιας ψυχής σε αυτόν τον κόσμο."

Δικής μου έμπνευσης,ενδεικτική της διάθεσής μου αυτή την στιγμή.....